Όλοι αυτοί οι διανοούμενοι, καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίου, άνθρωποι των γραμμάτων που είναι υπέρ του ειρηνοποιού ρόλου του ιμπεριαλισμού και θεωρούν την συμφωνία των Πρεσπών νίκη της ειρήνης και της δημοκρατίας, που ανησυχούν και... διαμαρτύρονται κατά του εθνικισμού,
είχαν υπογράψει ποτέ αντίστοιχες ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, όταν ψηφίζονταν τα διαδοχικά μνημόνια που φτωχοποίησαν τον ελληνικό λαό;
Είχαν υπογράψει αντίστοιχα κείμενα διαμαρτυρίας,όταν το όχι του ελληνικού λαού γινόταν ναι τον Ιούλιο του 2015;
Διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, της Συρίας, της Λιβύης, του Ιράκ από την δυτική παρέμβαση;
Προτού ασχοληθούν με την διαχείριση της δυστυχίας μέσω των ΜΚΟ και του επαγγελματικού φιλανθρωπισμού, έκαναν κάτι για να μην διαλύονται χώρες και κοινωνίες και να μην ξεριζώνονται οι άνθρωποι;
Μα όχι,βέβαια. Όπως είχε πει και ο εκλιπών Χριστόδουλος για το τι έκανε επί χούντας, αυτοί τόσα χρόνια διάβαζαν, γύριζαν έργα, έτρωγαν ΕΣΠΑ και κρατικές χορηγίες κλπ
Τώρα, κλήθηκαν να υπερασπιστούν την ειρήνη, τον διεθνισμό, την δημοκρατία. Και να προετοιμάσουν τον δρόμο του Τσίπρα προς το Νόμπελ.
Αλληλεγγύη με τον ιμπεριαλισμό τώρα.
Κάποτε είχα γράψει ένα κριτικό άρθρο με τον τίτλο "η στροφή των διανοουμένων", επικρίνοντας την απορρόφηση των αριστερών διανοουμένων από το κράτος Σημίτη.
Ξαναδιαβάζοντας το, βρίσκω ότι μέσα σε είκοσι χρόνια πολλά άλλαξαν. Δεν πρόκειται πια για στροφή.
Η αριστερή διανόηση δεν είναι βέβαια η μόνη καθεστωτική διανόηση, υπάρχει και η δεξιά,η ακροδεξιά κλπ. Όμως, όλο και περισσότερο γίνεται η δεσπόζουσα, η κυρίαρχη καθεστωτική διανόηση. Ιδίως, αν ο όρος αριστερή περιλάβει και την σημιτική κεντροαριστερή, καθώς και την γενεαλογία των κοσμοπολιτών διανοουμένων, που κατά τα οκτώ δέκατα η και παραπάνω προέρχονται από την μεταπολιτευτική αριστερά και το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ.
Χρειάζονται και μελέτες επί του συγκεκριμένου. Κίνηση ιδεών, κομβικά πρόσωπα, πόροι, ταξικές προελεύσεις και κινητικότητα.
Πρέπει να γίνουν, αλλοιώς η συζήτηση περί του τι είναι Αριστερά καταντά προσχηματική φλυαρία.
Αυτή η αριστερή διανόηση και πολιτικό προσωπικό εξελίχθηκε μεν από την παλιότερη, όμως έχουμε ήδη ποιοτικές μεταβολές και όχι μόνο ποσοτικές.
Και η δήθεν συνέχεια,που χρησιμοποιείται ως νομιμοποιητικό της όπλο, είναι ένα "ομοίωμα". Θυμίζω ότι με τους όρους του Μπωντριγιαρ, ομοίωμα δεν είναι κάτι που απλώς κρύβει ό,τι υπάρχει. Ομοίωμα είναι κυρίως αυτό που κρύβει ότι πίσω του δεν υπάρχει τίποτε.
Δημήτρης Μπελαντής
sibilla.blogspot.com
