 | ||||||||||
| 2010 - 2018 : Η ολέθρια εξέλιξη της κατανομής του ελληνικού δημόσιου χρέους, ανάμεσα, στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες) και τους ξένους θεσμικούς δανειστές (κράτη της ευρωζώνης, ευρωθεσμοί και Δ.Ν.Τ.), ήτοι τον αποκαλούμενο, ως "επίσημο τομέα". |
Για να γίνει ευκρινέστερη αυτή η διαπίστωση, απαραίτητο είναι να κατανοήσουμε το τί ακριβώς, απεικονίζει ο π'ινακας αυτός. Και αυτό, που απεικονίζει, είναι αφοπλιστικά, απλό και αυτονόητο. Αλλά, επειδή, στους καιρούς μας, όπως λέει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τα αυτονόητα, κάθε άλλο, παρά αυτονόητα είναι, χρήσιμο είναι να τα εξηγήσουμε.
Ο πίνακας, προσδιορίζει, την κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους, όσον αφορά την, επί τοις εκατό του συνολικού του μεγέθους, κατανομή των ποσών του χρέους αυτού, ανάμεσα, στις ιδιωτικές τράπεζες και στον λεγόμενο "επίσημο" τομέα, στον οποίο περιλαμβάνονται, ως δανειστές τα κράτη της ευρωζώνης, από το 1ο Μνημόνιο και το Δ.Ν.Τ., με τους ευρωθεσμούς (EFSF, ESM), που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο, κατά την διάρκεια και των τριών Μνημονίων.
Έτσι, το 2010, δηλαδή, στο πρώτο έτος των Μνημονίων, το ποσοστό συμμετοχής των επίσημων θεσμικών δανειστών, στο συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος, έφθασε, στο 16%.
Το 2011, δηλαδή, στο δεύτερο έτος των Μνημονίων, το ποσοστό συμμετοχής των επίσημων θεσμικών δανειστών, στο ελληνικό δημόσιο χρέος, έφθασε, στο 26%.
Όπως φαίνεται, μέχρι τότε, τα πράγματα ήσαν ακόμη, ελεγχόμενα.
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα κατέστησαν ανεξέλεγκτα, αφού το 2012, δηλαδή, στο τρίτο έτος των Μνημονίων, το οποίο είναι και το πρώτο έτος εφαρμογής του 2ου Μνημονίου, το ποσοστό συμμετοχής των επίσημων θεσμικών δανειστών, στο ελληνικό δημόσιο χρέος, εκτοξεύτηκε, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στο 82%, ένα ποσοστό, το οποίο διατηρήθηκε, μέχρι το 2016 και εξακολουθεί, μέσες-άκρες, να κινείται, σε παραπλήσια επίπεδα, περιορίζοντας, την συμμετοχή των τραπεζών, στο 18% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους.
Αυτό είναι το τεράστιο έγκλημα που διέπραξαν ο μοιραίος ΓΑΠ και οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές". Παρέλαβαν ένα δημόσιο χρέος, το οποίο, εξ ολοκλήρου, οφειλόταν, προς τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή, στις τράπεζες και μέσω των Μνημονίων, το μετέτρεψαν, εν ριπή οφθαλμού, σε ένα χρέος, οφειλόμενο, προς τον επίσημο τομέα, δηλαδή, προς τους ξένους θεσμικούς δανειστές.
Το γιατί αυτή η πράξη είναι, κατ' εξοχήν, εγκληματική και ισοδυναμεί, με προδοσία του "ευρωπαϊστικού" πολιτικού κόσμου και της εντόπιας ελίτ, που στήριξαν, αναφανδόν, τον ΓΑΠ, σε αυτήν την καταστροφική επιλογή, το έχουμε εξηγήσει, πολλές φορές, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, ήδη, από την αρχή της ελληνικής τραγωδίας. Όμως, δεν βλάπτει να το ξαναπούμε.
Όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν ένα χρέος οφειλόμενο, στην ολότητά του, σχεδόν, προς τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή, προς την ελληνική και την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, το χρέος αυτό μπορούσε να είναι διαχειρίσιμο, από το ελληνικό δημόσιο. Μπορούσε να αναδιαρθρωθεί. Μπορούσε να επιμηκυνθεί, καθ ολοκληρίαν, ή εν μέρει. Μπορούσε να κουρευτεί. Μπορούσε να μην πληρωθεί, μέσα στις ταγμένες προθεσμίες.
Όλα αυτά, μπορούσαν να γίνουν, επειδή, ανάμεσα, στα άλλα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, διεπόταν, από το ελληνικό δίκαιο και οι τράπεζες, σε περίπτωση αθέτησης πληρωμής, ή σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, που προέκυπτε αντιδικία, ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και σε αυτές, ήσαν υποχρεωμένες να προσφύγουν, στα ελληνικά δικαστήρια, τα οποία ήσαν υποχρεωμένα να εφαρμόσουν και ως προς την καθ' ύλην και ως προς την, κατά τόπον, αρμοδιότητα. την ελληνική νομοθεσία.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών, ή μπορούσε να προβεί, σε οποιονδήποτε άλλον χειρισμό, που έκρινε απαραίτητο, ανάλογα, με τις περιστάσεις και φυσικά, να καταλήξει, σε ένα επωφελή, διακανονισμό, με τις δανείστριες τράπεζες, από θέση ισχύος και χωρίς να έγκειται, σε αυτές να αποφασίσουν, για το τί θα κάνει και το τί δεν θα κάνει το κράτος, στην σφαίρα της άσκησης της οικονομικής, της κοινωνικής και εν γένει, της εσωτερικής του πολιτικής.
Με την μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέους, από ένα οφειλόμενο, σε τράπεζες, χρέος, σε ένα χρέος, το οποίο οφείλεται σε επίσημους δανειστές, οι οποίοι ασκούν δημόσια εξουσία, όπως το Δ.Ν.Τ. και οι ευρωθεσμοί και υπαγόμενο, στο αγγλικό και όχι, πλέον, στο ελληνικό δίκαιο, το ελληνικό δημόσιο, αποδεχόμενο τους όρους και τις προϋποθέσεις των Μνημονίων, δεν μπορεί να επιδιώξει την ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους του (το οποίο έχει φθάσει, τον Απρίλιο του 2018, στα 344 δισ. €, από 300 δισ. €, που ήταν τον Ιανουάριο του 2010 και παρά το κούρεμα, που έγινε, τον Φεβρουάριο του 2012).
Και δεν είναι, μόνο, το ελληνικό κράτος, που δεν μπορεί να διεκδικήσει την ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους του. Ούτε και οι θεσμικοί δανειστές μπορούν να αποδεχθούν, έτσι εύκολα μια τέτοια ελάφρυνση και τούτο διότι, ως θεσμικοί δανειστές, που ασκούν δημόσια εξουσία, υπάγονται, στις κυβερνήσεις, οι οποίες αποφασίζουν, για τα θέματα αυτά και οι οποίες δίνουν λόγο, στα κοινοβούλιά τους και στα εκλογικά σώματα, που τις εκλέγουν, ενώ, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και τεράστια συμφέροντα, που έχουν επενδυθεί, σε αυτού του είδους τα χρέη, τα οποία δεν είναι δυνατόν να σβηστούν, είτε με μια μονοκονδυλιά, είτε, μέσω διαβουλεύσεων.
Με λίγα λόγια : Εάν, στα πλαίσια της ευρωζώνης, ή του Δ.Ν.Τ., χαρισθούν, στην Ελλάδα τα δημόσια χρέη της (εν όλω, ή έν μέρει), τότε αυτό θα πρέπει να γίνει και σε άλλους. Αυτό θα δημιουργήσει μια ανακατανομή στα εισοδήματα και στα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα κληθούν να καλύψουν οι υπόλοιποι και θα ανατρέψει την κερδοφορία εκείνων, που έχουν νόμιμα συμφέροντα, από αυτά τα κεφάλαια και εμφανίζονται να τα έχουν πληρώσει, ή να είναι οι δικαιούχοι τους.
Φυσικά, μέσα στα πλαίσια μιας ενεργού νομισματικής ένωσης, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, σε μεγάλη έκταση. Έγινε, εν μέρει, στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 2010, με τον όρο να μην ξαναγίνει. Έγινε, επίσης, με έμμεσα τρόπο, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, το 2011, με έκδοση ενός ποσού 50 δισ. €, το οποίο επέτρεψε η Ε.Κ.Τ., να τυπώσει η ιρλανδική κυβέρνηση, προκειμενου να χρηματοδοτηθεί το έλλειμμα των καταρρεουσών τραπεζών της χώρας αυτής.
Κάτι παραπάνω δεν προβλέπεται να γίνει.
Και δεν προβλέπεται να γίνει, διότι ο επόμενος, που ζητεί ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της είναι η Ιταλία, με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο ξεπερνάει το 1,3 τρισ. € και ενώ η νέα ιταλική κυβέρνηση επιθυμεί να της χαρισθεί, τουλάχιστον, το ποσόν των 250 δισ. €, το οποίο, μέχρι τώρα, έχει εξυπηρετήσει η Ε.Κ.Τ. του Mario Draghi .
Αυτή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης των Μνημονίων. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες - κυρίως οι γαλλογερμανικές -, που είχαν εκτεθεί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος, έπρεπε να διασωθούν, με ένα τρόπο, που δεν θα γινόταν ενοχλητικός, για τις κοινωνίες των χωρών αυτών και φυσικά, όχι, με άμεσο κρατικό χρήμα, το οποίο θα έπρεπε να διατεθεί, εάν το ελληνικό δημόσιο προχωρούσε, σε οποιαδήποτε μορφή στάσης πληρωμών, ή αθέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Και φυσικά, αυτά τα συμφέροντα είναι που εξυπηρέτησε ο ΓΑΠ, όταν, τον Ιανουάριο του 2010, αποδεχόταν την πρόταση του, τότε, προέδρου της Γαλλίας Nicolas Sarkozy να μην προχωρήσει σε οποιαδήποτε ελληνική κρατική χρεωκοπία, η οποία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, ευχερέστατα και με ευνοϊκούς, για το ελληνικό κράτος, για την ελληνική οικονομία και για την ελληνική κοινωνία.
Αυτό είναι το τεράστιο έγκλημα, που διέπραξε ο ΓΑΠ, τον Μάϊο του 2010 και συνεχίζεται, από τον Αλέξη Τσίπρα. Ένα έγκλημα, το οποίο ξεπερνάει τα όρια της προδοσίας, κατά της ελληνικής κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, το οποίο τον ψήφισε, στις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, με ένα σκεπτικό και για ένα πρόγραμμα δράσης ως πρωθυπουργού, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν, με αυτά που, τελικά, αυτός πραγματοποίησε, ρίχνοντας την κοινωνία μας, στον λάκκο των λεόντων των Μνημονίων, το έσχατο των οποίων είναι το, οργουελλιανής εμπνεύσεως, "Πρόγραμμα Μεταμνημονιακής Παρακολούθησης", δηλαδή το 4ο Μνημόνιο, που υπέγραψε και του οποίου τις νομικές και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θα ολοκληρώσει, εντός τω προσεχών δύο μηνών, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
tassosanastassopoulos.blogspot.com
