Πρώτο σημείο. Η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ – 25 βουλευτές – για την εκπομπή της Ελληνοφρένειας και τον υποτιθέμενο «σεξισμό» της.
Δεύτερο σημείο. Η αντίδραση της δημάρχου Ζωγράφου για τον θάνατο της εργαζόμενης στην Καθαριότητα, όπου εκτοξεύτηκαν και πάλι οι κατηγορίες για «σεξισμό».
Όπως φαίνεται τελικά διαμορφώνεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – μια «Αριστερά» όπου διάφορες μειονότητες και οι πάλαι ποτέ περιθωριακοί της αστικής κοινωνίας μετατρέπονται από τον ΣΥΡΙΖΑ σε «σημαία κοινωνικής αμφισβήτησης» (π.χ. ΛΟΑΤ). Το ίδιο φυσικά αφορά και κάθε λογής μειονότητες εκτός από τις σεξουαλικές (πολιτικές, θρησκευτικές, φεμινίστριες «τρίτου κύματος» κ.λπ.). Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο.
Παράλληλα, αυτού του είδους η (εντός εισαγωγικών) Αριστερά κρατά αποστάσεις από το ιστορικό, κοινωνικό και ταξικό υποκείμενο, που ήταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή η κλασική εργατική τάξη, και η οποία, αν όχι εξαφανίζεται από τον πολιτικό ορίζοντα, πάντως απομακρύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την οπτική της «ροζ, μεταρρυθμιστικής Αριστεράς». Με άλλα λόγια, δημιουργείται – και πάλι για πρώτη φορά – μια «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη ή το εργατικό κίνημα. Κατά βάθος, αν όχι περιφρονεί, τουλάχιστον υποτιμά την τάξη αυτή απευθυνόμενη κυρίως στα μικροαστικά και – λίγο παραπάνω… – καλοστεκούμενα στρώματα της μεσοαστικής τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά την ίδια γλώσσα με αυτά τα στρώματα, έχει παρόμοιο τρόπο ζωής και οπτική του κόσμου, προέρχεται σε τεράστιο βαθμό από αυτά τα στρώματα, είναι «δικός» τους και αν θυμηθούμε το «δημοσιοϋπαλληλικό DNA» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σήμερα ένας από τους κυριότερους εκφραστές του. Άλλωστε, ο ψευτοδιανοουμενισμός του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται – σε μεγάλο βαθμό – από την προαναφερθείσα καταγωγή του. Ουδέποτε οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ – παλαιότερα ΣΥΝ και ακόμη παλαιότερα ΚΚΕεσ. – προέρχονταν ή είχαν κάποια σχέση με την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα. Αυτονόητη λοιπόν η αλαζονική, ελιτιστική και περιφρονητική τους στάση απέναντι στα λαϊκά και εργατικά στρώματα, αφού προέρχονταν «από αλλού» και στοχεύουν «στους πιο πάνω». Αυτονόητη και η περιφρόνησή τους σε κάθε τι λαϊκό που το θεωρούν «λαϊκίστικο». Αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο.
Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε μια «Αριστερά» που σε μεγάλο βαθμό μετατρέπεται σε «μεταμοντέρνα» υποδομώντας κάθε μοντέρνα, νεωτερική αντίληψη και κοσμοθεωρία (Weltanshauung) ολιστικής κατεύθυνσης. Ο Ολισμός – ουσιαστικά δηλαδή οι «Συνολικές» Θεωρίες, οι «Θεωρίες του Όλου» – είναι εχθρός αυτής της «Αριστεράς», αυτή δε η «Αριστερά» – πάντα σε εισαγωγικά – τμηματοποιεί την πραγματικότητα, σαλαμοποιεί το Όλον και αποθεώνει το ειδικό και ατομικό σε βάρος του γενικού και του ολιστικού. Καταργώντας όμως τον Ολισμό και την Διαλεκτική, που είναι ex naturae ολιστική, η «Αριστερά» αυτή εισάγει, θεοποιώντας το, το ειδικό και το ατομικό, δηλαδή το απόλυτο εγώ, εισάγει όχι από το παράθυρο, αλλά από την κύρια είσοδο, το φιλελεύθερο εγώ που στη νεώτερη version του είναι το «Περιφερόμενο Νεοφιλελεύθερο Εγώ» του μοναχικού ατόμου της αστικής κοινωνίας, είτε στη μορφή του «Ιδιώτη Επιχειρηματία» είτε του «Ιδιώτη Διανοούμενου» (Οργανικού, Ανόργανου κ.λπ.).
Με αλλά λόγια, καταργώντας τις μεγάλες θεωρητικές, ολιστικές κοσμοθεωρίες (Διαλεκτική επιστήμη του Marx, Διαλεκτική του Ασυνείδητου του Freud κ.λπ.), η «Αριστερά» a la ΣΥΡΙΖΑ τμηματοποιεί και σαλαμοποιεί το Όλον, ουσιαστικά δολοφονώντας το θεωρητικό κεκτημένο της επιστήμης, της ιστορίας και της Ιστορικής Διαλεκτικής. Αφού, τέλος, κονιορτοποιεί και διαλύει ουσιαστικά τις ενότητες/ολότητες κάθε είδους και αναγορεύοντας το ειδικό και ατομικό, δηλαδή το εγώ, σε θριαμβεύουσα αρχή, ο «Θεωρητικός ΣΥΡΙΖΑ» έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος.
Δεν εισήγαγε απλώς τον φιλελευθερισμό στο θεωρητικό κεκτημένο της Ιστορικής Αριστεράς, αλλά κάτι παραπάνω, αντικατέστησε τον Διαλεκτικό Ολισμό με τον «Φιλελεύθερο Ατομισμό του Εγώ», δηλαδή με τον ξεκάθαρο Φιλελευθερισμό, και μάλιστα στη Νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Από αυτή την θεωρητική επέλαση του Φιλελευθερισμού του Μετα-μοντέρνου μετα-αριστερού και μετα-μαρξιστικού ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει η «Δικαιωματική Αριστερά» του «Θεοποιημένου Εγώ με απεριόριστα δικαιώματα και χωρίς καμία υποχρέωση». Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «πλήρες» Φιλελεύθερο/Νεοφιλελεύθερο Κόμμα με «αριστερό κλικ», καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, να «ενσωματώσει» τις λαϊκές/υποτελείς τάξεις στον μνημονιακό, αστικό νεοφιλελευθερισμό χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι».
Κόβοντας συντάξεις και μισθούς, πουλώντας τεράστια φιλέτα περιουσίας του Δημοσίου και υποτάσσοντας την κοινωνία σε διαρκή λιτότητα έως το 2060, περιορίζοντας δηλαδή οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα ο φιλάνθρωπος ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει αφειδώς «ατομικά δικαιώματα στη σεξουαλικότητα», «ελευθεριακά δικαιώματα παντός καιρού» και «ατομική, δικαιωματική Αριστερά». Το απλό τροπάρι του είναι «Σου περιορίζω ή κόβω συντάξεις και μισθούς, καταργώ εργασιακά δικαιώματα, εκποιώ δημόσια περιουσία», αλλά «Όλα κι όλα! Έχεις μπόλικη αντισεξιστική ρητορική, Gay Pride, Φεμινισμό να φάν’ και οι κότες και κάθε άλλο πιασάρικο δικαίωμα των χίπστερ που ονομάζονται Νεολαίοι ΣΥΡΙΖΑ!». Φτάσαμε στο τρίτο δεδομένο. Και βγαίνει το ερώτημα:
Έως πότε θα «αντέχουν» οι κάτω; Η «Δικαιωματική Αριστερά της μεσαίας τάξης» έχει προοπτική; Ο χρόνος θα δείξει και θα είναι αμείλικτος. Και σκληρός, πάρα πολύ σκληρός.
ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
