Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας, που υπαγορεύει το ευρωιερατείο, από κοινού με το ΔΝΤ, και εφαρμόζουν οι διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις, επιχειρεί να εξυγιάνεί τα δημόσια οικονομικά, αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον. Είναι στοιχειώδες ότι η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο.
Η συντελούμενη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας μπορεί να απέδωσε ένα γιγαντιαίο πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016, αλλά η υπερφολόγηση μόνο προσωρινά μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων και η διόγκωση της ανεργίας αναπόφευκτα πολλαπλασιάζουν τα κόκκινα δάνεια, τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, αλλά και τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος.
Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται πως όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας δεν μπορεί να εξυγιανθούν ούτε τα δημόσια οικονομικά, ούτε το τραπεζικό, ούτε το ασφαλιστικό σύστημα. Δεν είναι βιώσιμη λύση να καλύπτονται τα ελλείμματα, τρώγοντας τις σάρκες της πραγματικής οικονομίας. Βιώσιμη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική, όμως, αποδομεί την πραγματική οικονομία.
Αυτό είναι τόσο προφανές που εγείρει ερωτηματικά για τις πραγματικές προθέσεις του ευρωιερατείου, ακόμα και στους ακραιφνείς ευρωπαϊστές. Έχοντας τελικώς υποχρεωθεί να ακολουθήσει το μνημονιακό μονοπάτι, η κυβέρνηση Τσίπρα λειτουργεί ως εφαρμοστής των έξωθεν εντολών. Η ίδια δεν διαθέτει σχέδιο, αλλά το Βερολίνο, που δεσπόζει στους κόλπους του ευρωπαϊκού ιερατείου, διαθέτει.
Χώρα φθηνών ευκαιριών
Οι δανειστές επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο (ειδικότερα για το γερμανικό) σ’ όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους. Γι’ αυτό και περικόπτουν δραστικά μισθούς και συντάξεις. Γι’ αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας. Γι’ αυτό και καταλύουν τα υπολείμματα του Κράτους Πρόνοιας. Γι’ αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, ώστε να καταστούν εύκολη και φθηνή λεία. Τυπικά η Ελλάδα παραμένει ισότιμη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, αλλά στην πράξη την έχουν μετατρέψει σε μεταμοντέρνα αποικία.
Εάν το Μνημόνιο ήταν απλώς ένα λάθος καλοπροαίρετων εταίρων, τα καταστροφικά αποτελέσματα θα έπρεπε να τους έχουν προ πολλού ωθήσει σε μία αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Αντ’ αυτού όχι μόνο εμμένουν στην ίδια γραμμή πλεύσης, αλλά και εντείνουν τις πιέσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι πίσω από την επίσημη ρητορική υπάρχει κρυφή ατζέντα.
Στην πραγματικότητα, η Τρόικα έχει ως στόχο την κατάλυση του μικροϊδιοκτητικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Δεν έχει πρακτική σημασία εάν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) έχουν πλήρη συνείδηση για το αποτέλεσμα των πράξεών τους, ή πιστεύουν τη ρητορική τους ότι σώζουν την Ελλάδα. Πρακτική σημασία έχει πως οι ίδιοι θεωρούν μονόδρομο την εξάρτησή τους από το ευρωπαϊκό ιερατείο και την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Το γεγονός αυτό τους καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο.
Κανένα κόμμα εξουσίας δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρθηκε/συμπεριφέρεται εάν συνολικά οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν ήταν τόσο εξαρτημένες, τόσο ταξικά ιδιοτελείς και τόσο πολιτικά κοντόθωρες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτές οι ελίτ ουσιαστικά αποδέχθηκαν και στήριξαν φανατικά μία πολιτική που συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, με την (αμφίβολη) προσδοκία ότι οι ίδιες θα διατηρήσουν τα προνόμια τους ως τοποτηρητές των νέων προστατών. Αυτή είναι η αιτία που, έστω και την ύστατη στιγμή, αποδεικνύονται ανίκανες να αναλάβουν πρωτοβουλίες εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας.
Σ’ αυτό το τοπίο, με τα αδιέξοδα να βαθαίνουν, ο χοντροκομμένος εξωραϊσμός της πραγματικότητας εκ μέρους της κυβέρνησης μόνο κακό κάνει. Εξίσου βλάπτει, όμως, και η αντιπολίτευση. Λόγω του γεγονότος ότι ασπάζεται τη λογική του μνημονιακού μονοδρόμου και ως εκ τούτου ούτε καν προσπαθεί να επεξεργασθεί εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, συσκοτίζει συστηματικά την αιτία των δεινών που βιώνουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι προβολείς να πέφτουν στα επουσιώδη. Τα ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του πληθυσμού προβλήματα, ακόμα και όταν έρχονται στο προσκήνιο, κατά κανόνα μετατρέπονται σε αντικείμενο ανούσιου μικροκομματικού καυγά.
