Το πρόβλημα δεν είναι οι φωνές που με πρόσχημα την ανυπαρξία
ρευστότητας, «τραβούν» την κυβέρνηση σε μια άρον – άρον συμφωνία, για να μη «φουντάρει
το καράβι» που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται καθηλωμένο στο βυθό...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός της
χώρας, ουσιαστικά αποδέχεται - μέσα και από τη συνέντευξή του - πως η ύπαρξη συμφωνίας
και η επανατροφοδότηση της χώρας με δανεικά, θα σηματοδοτήσει την ανάκαμψη της Ελληνικής
οικονομίας.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι με τη συμφωνία της 20ης του
Φλεβάρη, η «πρώτη φορά αριστερά» γύρισε πίσω μπατήρω από λεφτά, αλλά με μια
υπογεγραμμένη χαρτούρα που διασφάλιζε την αναγνώριση της απρόσκοπτης συνέχειας
των μνημονίων και την απόλυτη επικυριαρχία της κατοχικής διοίκησης.
Το πρόβλημα είναι πως
αυτή η κυβέρνηση, μπήκε στο χορό, με βασικό πρόβλημα όχι τη διαπραγματευτική
απειρία της, αλλά εξοπλισμένη με την ακλόνητη πεποίθησή της, πως το συνολικό
καθεστώς της υποτέλειας, δεν είναι αμφισβητήσιμο, και πως για κανένα λόγο δε θα
έπρεπε να διασαλευτεί η ομαλότητα της ροής του.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση καθυστέρησε να
προσδώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στη διαπραγμάτευσή της, όπως επιμένουν να
την κατηγορούν οι γερμανοπροσκυνημένοι που...
προηγήθηκαν.
Το πρόβλημα είναι πως αυτή η κυβέρνηση ούτε έγκαιρα αλλά
ούτε και καθυστερημένα, δεν αμφισβήτησε τους όρους και τους κανόνες αυτής της διαπραγμάτευσης.
Ενσωματώθηκε σ αυτούς, τους ενστερνίστηκε πλήρως, και παραμένει εγκλωβισμένη σε
μια συγκεκριμένη λογική – τη λογική του υποτελούς που διαχειρίζεται τη μιζέρια
του και όχι την περηφάνια του – από την οποία αρνείται πεισματικά να αποδράσει.
Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη της ρευστότητας την οποία επικαλούνται όλοι εκείνοι που
επιζητούν πειστικό άλλοθι στην επιχείρηση της πολιτικής εξαπάτησης του λαού και
η οποία ανακυκλώνεται τα πέτρινα χρόνια του μνημονίου.
Το πρόβλημα είναι η κοντή μας μνήμη. Η κοντή έως ανύπαρκτη
μνήμη μιας κοινωνίας που έχει πλέον καταντήσει περίγελος του πλανήτη. Η ανύπαρκτη
μνήμη μιας κοινωνίας που δείχνει να ξεχνά, πως οι προηγούμενες δόσεις της υποτέλειας, δεν έφεραν την πολυπόθητη ρευστότητα την
οποία προσχηματικά επικαλούνταν, αλλά το
βάθεμα της εξάρτησης και νέες εθνικές υποθήκες.
Το πρόβλημα σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι αν θα υπάρξει
μια περισσότερο ή λιγότερο κακή συμφωνία με τις συμμορίες των εκβιαστών.
Το πρόβλημα είναι πως όποια και αν είναι αυτή η συμφωνία, με
όσο λαμπρό περιτύλιγμα και αν εμφανιστεί,
θα συνιστά μια υπογεγραμμένη σύμβαση ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που δεν
τόλμησε, και σε μια συμμορία που εξεβίασε και συνεχίζει να εκβιάζει για τα
πάντα.
Το πρόβλημα είναι πως
αυτή η σύμβαση, δεν κατοχυρώνει τη
συρόμενη Ελλάδα στην Προκρούστια κλίνη των δανειστών, που διατηρούν το
αποκλειστικό προνόμιο να διαχειρίζονται κατά το δοκούν το οπλοστάσιο του
εκβιασμού που έχουν στη διάθεσή τους,
αλλά υποθηκεύει ότι ακόμη απέμεινε από πραγματικό πλούτο αυτής της
χώρας που δεν πρόλαβε να ενεχυριαστεί , και σαλαμοποιείται εκποιούμενο
από την «πρώτη
φορά αριστερή» τραγωδία.
Το πρόβλημα επομένως, δεν είναι να επιστρέψουν οι
κουδουνίστρες της σημερινής κυβέρνησης, μ ένα μάτσο κωλόχαρτα που θα έχουν
προσυπογράψει με το «αριστερό» τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της χώρας, αλλά να
επιστρατεύσουν μέρος της περηφάνιας που υποσχέθηκαν, για να τα τρίψουν στη
μούρη των συμμοριών, αντί να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν με τρόπο αδίστακτο την
κοινωνία.
