του Όθωνα Κουμαρέλλα
Όπως είχαμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενα
σημειώματα, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του εγκλωβίστηκαν σε μια αδιέξοδη στρατηγική
διαπραγ-ματεύσεων που εξ αρχής ήταν προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμά τους σε βάρος
τη χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.
Έτσι ήταν μοιραίο και αναμενόμενο
το χθεσινοβραδυνό τελεσίγραφο από τους θεσμούς και ήλθε ακριβώς την πρέπουσα στιγμή,
όταν πλέον ο στραγγαλισμός της οικονομίας μέσω της έλλειψης ρευστότητας οδήγησε
την κυβέρνηση να βρίσκεται πλέον με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.
Από την αρχή
είχε διαφανεί ότι η πρόθεση
προσωπικά του Τσίπρα, αλλά και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν
άλλη από
το να δεχθεί ό,τι οι δανειστές απαιτούσαν. Και αυτό αφού ουδέποτε
αμφισβήτησε
το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγονταν η διαπραγμάτευση με τους δανειστές
που αναβάθμισε
σε επίσημους «θεσμούς», άρα τους αναγνώρισε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα
άσκησης εξουσίας επί της χώρας και του ελληνικού λαού. Επιφύλαξε έτσι,
για τον εαυτό του
το ρόλο «συνδικαλιστικού» διαμεσολαβητή που απλά διεκδικεί την
ικανοποίηση
κάποιων αιτημάτων από τον «εργοδότη» του, στον οποίο αναγνώρισε πλήρως
το «διευθυντικό»
δικαίωμα. Το αποκλειστικό...
δικαίωμα δηλαδή να είναι αυτοί οι «θεσμοί» τα αφεντικά που αποφασίζουν για τα πάντα, από το ύψος του ΦΠΑ, το αν, πότε και πόση σύνταξη θα πάρει κάποιος απόμαχος, μέχρι το αν θα έχουν γάζες τα νοσοκομεία. Τέτοιος εξευτελισμός και καταρράκωση κάθε αξιοπρέπειας, που είχαν και το θράσος να μας τη «σερβίρουν» ως «σκληρή» διαπραγμάτευση….
δικαίωμα δηλαδή να είναι αυτοί οι «θεσμοί» τα αφεντικά που αποφασίζουν για τα πάντα, από το ύψος του ΦΠΑ, το αν, πότε και πόση σύνταξη θα πάρει κάποιος απόμαχος, μέχρι το αν θα έχουν γάζες τα νοσοκομεία. Τέτοιος εξευτελισμός και καταρράκωση κάθε αξιοπρέπειας, που είχαν και το θράσος να μας τη «σερβίρουν» ως «σκληρή» διαπραγμάτευση….
Για το λόγο αυτό και όταν
διαπίστωσε την «άτεγκτη» στάση του «εργοδότη», περιορίστηκε αμέσως στην
αναζήτηση του «περιτυλίγματος» που θα μπορούσε να κάνει αυτή τη συμφωνία - παράδοση
και υποταγή, αποδεκτή με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, ή ακόμα και να μπορέσει
να την «πουλήσει» στο εσωτερικό της χώρας ως επιτυχία.
Ωστόσο οι δανειστές -όντας
έμπειροι επαγγελματίες εκβιαστές- δεν θα μπορούσαν επ’ ουδενί να αφήσουν την
ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε ανεκμετάλλευτη. Έπρεπε να στείλουν το μήνυμα προς
κάθε κατεύθυνση ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό στην Ευρώπη και ότι δεν μπορεί
να γίνει αποδεκτή, όχι μόνο η οποιαδήποτε αμφισβήτηση της επικυριαρχίας τους,
αλλά ούτε η στοιχειώδης δυνατότητα ανάπτυξης «συνδικαλισμού» και αντίστοιχων «αιτημάτων»
από τους υπεξούσιους….
Η παραμικρή διευκόλυνση του
Τσίπρα στις επιδιώξεις του στο εσωτερικό της χώρας θα ισοδυναμούσε με άνοιγμα
περιθωρίου μελλοντικών αμφισβητήσεων στη δική τους λογική. Τραίναραν μέχρι
τέλους και ολικού στραγγίσματος της ελληνικής οικονομίας τη «διαπραγμάτευση»
και τώρα πια με τον Τσίπρα κολλημένο στο τοίχο χωρίς την παραμικρή διέξοδο
διαφυγής είναι έτοιμοι να τον κάνουν «μια χαψιά» αυτόν και ολόκληρη τη χώρα
μαζί!
Ο Τσίπρας έντρομος -αν κιόλας έχει
καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει- λεονταρίζει περί δήθεν μη αποδοχής του
εκβιασμού και απειλεί με εκλογές, ενώ ζήτησε -και «ευγενώς» του παραχωρήθηκε- η
δυνατότητα αποπληρωμής των δόσεων του Ιουνίου προς το ΔΝΤ να γίνει συνολικά στο
τέλος του μήνα. Είναι τόσο ηλίθιος που πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο αντιστρέφει
τον εκβιασμό. Αυτό το «όπλο» της αναστολής πληρωμής των δόσεων, θα είχε
πιθανότητες επιτυχίας, μόνο στην περίπτωση που θα εξαγγέλλονταν εξ αρχής με την
υπογράμμιση, ότι καμιά δόση δεν πληρώνεται έως ότου ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση.
Τώρα την ύστατη ώρα και αφού έχει εκταμιεύσει και ταυτόχρονα στερήσει από την
ελληνική οικονομία πέραν των 7 δις ευρώ, το αίτημα για συνολική πληρωμή των
δόσεων στο τέλος του μήνα, μόνο το αδιέξοδο που έχει βρεθεί καταδεικνύει. Διότι
τότε -τέλος του Ιούνη- δεν θα έχει πλέον άλλη επιλογή από το να συρθεί να
υπογράψει ό,τι τότε του ζητηθεί και θα είναι -και να το θυμάστε- πολύ χειρότερο
από αυτό που του ζητούνταν μέχρι τώρα.
Αλλά αλήθεια, μπορεί να πάει σε
εκλογές για να αποφύγει την υπογραφή;
Τι ακριβώς τότε θα ζητήσει από
τον ελληνικό λαό;
Να διαπραγματευθεί σκληρά; Μα η
διαπραγμάτευση έχει ήδη αποτύχει.
Άρα, τι ακριβώς διακύβευση θα
θέσει ενώπιον του εκλογικού σώματος;
Να πάρει εξουσιοδότηση για ρήξη;
Πως αφού ήδη από το 2012 και
έχοντας κάνει στροφή 180 μοιρών, ακόμα και τώρα υποστηρίζει με φανατισμό την παραμονή
μας στο ευρώ;
Από την άλλη, με ποια προετοιμασία
και με ποιο σχέδιο, αφού τα στελέχη του πρωτοστατούν ακόμα και σήμερα στην
καταστροφολογία σε βάρος της προοπτικής επιστροφής σε εθνικό νόμισμα;
Η προσφυγή στις κάλπες μόνον ένα
νόημα έχει. Να απαλλαγεί από το βάρος και την ευθύνη μιας απόφασης, που είναι
πολύ σκληρή για να την αντέξει ο ίδιος και το κόμμα του. Τουτέστιν για να το βάλει στα πόδια τρέχοντας. Και
αυτό θα φαίνεται πεντακάθαρα και από πολύ μακριά. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι ούτε
καν αυτό θα του επιτρέψουν να κάνει τώρα πια. Η παγίδα που ο ίδιος επέλεξε να
πέσει μέσα είναι τέλεια! Θα τον υποχρεώσουν να πιεί το πικρό ποτήρι μέχρι
τελευταίας σταγόνας και αφού πλέον θα τον έχουν «λειώσει» πολιτικά, ένας νέος «Παπαδήμος»
θα προβάλει ως «σωτήρας», ενός χώρου (που κάποτε υπήρξε ως χώρα), που θα ανήκει πλέον οριστικά σε άλλους…..
