Άρθρο του Timofey Sergeytsev που δημοσιεύτηκε στις 3 Απριλίου από το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA NOVOSTI.
Πέρυσι τον Απρίλιο, γράφαμε για το αναπόφευκτο της αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας. Δεν χρειαζόμαστε Ναζί (διάβαζε Ουκρανούς), δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν τον Ουκρανό συνεργάτη των Γερμανών Στεπάν Μπαντέρα· δεν θέλουμε εχθρούς της Ρωσίας και όργανα της Δύσης που να απεργάζονται την καταστροφή της Ρωσίας.
Σήμερα, το θέμα της αποναζιστικοποίησης είναι πλέον πρακτικό: είναι απαραίτητο και επιτακτικό όταν ένα σημαντικό μέρος του λαού ―πιθανότατα η πλειοψηφία― έχει αλωθεί και παρασυρθεί από τη ναζιστική πολιτική. Δηλαδή, η υπόθεση «ο λαός είναι καλός, η κυβέρνηση είναι κακή» δεν λειτουργεί σ’ αυτή την περίπτωση: η αναγνώριση αυτού του γεγονότος είναι η βάση της πολιτικής αποναζιστικοποίησης, με όλα τα μέτρα και τα μέσα που απαιτεί: το περιεχόμενο αυτής της εκστρατείας είναι το ίδιο το γεγονός ότι η Ουκρανία έχει ναζιστικοποιηθεί. Το ότι οι Ουκρανοί ψηφοφόροι ψήφισαν υπέρ της «ειρήνης του Ποροσένκο» και της «ειρήνης του Ζελένσκι» δεν πρέπει να μας παραπλανούν: οι Ουκρανοί επιζητούσαν τον συντομότερο δρόμο προς την ειρήνη μέσω ενός Βlitzkrieg, κάτι που υπαινίχθηκαν σαφώς οι δύο τελευταίοι Ουκρανοί πρόεδροι όταν εξελέγησαν.
Στο εσωτερικό, εφαρμόστηκε η μέθοδος του δήθεν κατευνασμού των αντιφασιστών μέσω τρομοκρατίας ολοκληρωτικού τύπου: την είδαμε να εκτυλίσσεται στην Οδησσό, στο Χάρκοβο, στο Ντνεπροπετρόφσκ, στη Μαριούπολη και σε άλλες ρωσικές πόλεις. Αυτό ταίριαζε αρκετά στον μέσο Ουκρανό.
Η σημερινή αποναζιστικοποίηση που ξεκίνησε η Ρωσία είναι ένα σύνολο μέτρων έναντι μιας μεγάλης ναζιστικοποιημένης πληθυσμιακής μάζας, η οποία, λόγω του μεγέθους της δεν μπορεί να υποβληθεί, από τεχνική άποψη, σε άμεση τιμωρία για τα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει.
Οι Ναζί που πήραν τα όπλα πρέπει να αφανιστούν στο πεδίο της μάχης. Δεν υπάρχουν αξιόλογες διαφορές μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και των λεγόμενων εθνικιστικών ταγμάτων, ούτε και των ανδρών της εδαφικής άμυνας που εντάχθηκαν σε αυτούς τους δύο τύπους στρατιωτικών σχηματισμών. Όλοι τους εμπλέκονται εξίσου σε φρικαλεότητες κατά του άμαχου πληθυσμού, είναι εξίσου ένοχοι για τη γενοκτονία του ρωσικού λαού και για το ότι δεν συμμορφώνονται με τους νόμους και τους αποδεκτούς κανόνες του πολέμου. Οι εγκληματίες πολέμου και οι ενεργοί Ναζί πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά και σε εκθετικό βαθμό. Πρέπει να γίνει πλήρης εκκαθάριση. Οποιεσδήποτε οργανώσεις έχουν συνδεθεί με την πρακτική του ναζισμού πρέπει να εκκαθαριστούν και να απαγορευτούν.
Παραλλήλως, ένοχο είναι και ένα σημαντικό μέρος των μαζών, που είναι παθητικοί Ναζί, συνεργοί του ναζισμού: αυτοί στήριξαν τη ναζιστική κυβέρνηση και παραδόθηκαν σε αυτή. Η δίκαιη τιμωρία αυτού του τμήματος του πληθυσμού είναι δυνατή μόνο μέσω των αναπόδραστων δυσκολιών ενός δίκαιου πολέμου εναντίον του ναζιστικού συστήματος, ο οποίος διεξάγεται όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά και συνετά ως προς τους αμάχους.
Η περαιτέρω αποναζιστικοποίηση αυτής της μάζας του πληθυσμού συνίσταται στην επανεκπαίδευση, στην ολική αναμόρφωσή της: η αναμόρφωση θα επιτευχθεί με ιδεολογική καταστολή και πλήρη απαγόρευση των ναζιστικών μορφών συμπεριφοράς μαζί με αυστηρότατη λογοκρισία: όχι μόνο στην πολιτική σφαίρα, αλλά βεβαίως και στη σφαίρα του πολιτισμού και της εκπαίδευσης. Εξάλλου, μέσω του πολιτισμού και της εκπαίδευσης προετοιμάστηκε και πραγματοποιήθηκε ο βαθύς μαζικός εκναζισμός του πληθυσμού, τον οποίον εξασφάλισε η υπόσχεση για κέρδη που θα προέκυπταν από τη νίκη του ναζιστικού καθεστώτος επί της Ρωσίας. Τον εκναζισμό πέτυχε η ναζιστική προπαγάνδα μαζί με την εσωτερική βία και την τρομοκρατία, καθώς και ο 8ετής πόλεμος με τον λαό του Ντονμπάς ο οποίος επαναστάτησε εναντίον του ουκρανικού ναζισμού.
Η αποναζιστικοποίηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από τον νικητή, πράγμα που συνεπάγεται
(1) τον απόλυτο έλεγχο της διαδικασίας αποναζιστικοποίησης και
(2) την εξουσία του νικητή να διασφαλίζει τέτοιο έλεγχο.
Από αυτή την άποψη, μια αποναζιστικοποιημένη χώρα δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη. Το κράτος που αποναζιστικοποιεί ―η Ρωσία― δεν μπορεί να υιοθετεί φιλελεύθερη προσέγγιση όσον αφορά την αποναζιστικοποίηση. Η ιδεολογία του αποναζιστή δεν μπορεί να αμφισβητείται από τον ένοχο που υποβάλλεται σε «αποναζισμό».
Η ανάγκη αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας εκ μέρους της Ρωσίας σημαίνει ότι, όπως η Κριμαία, η Ουκρανία στο σύνολό της ανήκει στη Ρωσία. Αυτό το σενάριο ήταν αδύνατο το 2014 και στο επαναστατημένο Ντονμπάς, αλλά, τα 8 χρόνια αντίστασης στη ναζιστική βία και στον τρόμο οδήγησαν σε εσωτερική συνοχή και συνειδητή μαζική άρνηση σύνδεσης του Ντονμπάς με την Ουκρανία, η οποία αυτοπροσδιοριζόταν ως ναζιστική κοινωνία.
Η διάρκεια της αποναζιστικοποίησης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μικρότερη από μια γενιά, η οποία πρέπει να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να ωριμάσει υπό συνθήκες αποναζιστικοποίησης. Ο εκναζισμός της Ουκρανίας συνεχίστηκε για περισσότερα από 30 χρόνια, ξεκινώντας τουλάχιστον από το 1989, όταν ο ουκρανικός εθνικισμός έλαβε νόμιμες μορφές πολιτικής έκφρασης και οδήγησε το κίνημα «ανεξαρτησίας» στην αγκαλιά του ναζισμού.
Η ιδιαιτερότητα της σύγχρονης ναζικοποιημένης Ουκρανίας έγκειται στην απάθεια κοπαδιού και στην αμφιθυμία, που καθιστούν δυνατή τη συγκάλυψη του ναζισμού ως επιθυμία για «ανεξαρτησία» και «ευρωπαϊκό» (δυτικό, φιλοαμερικανικό) δρόμο «ανάπτυξης» (στην πραγματικότητα, δρόμο προς τον εξευτελισμό) και οδηγούν σε ισχυρισμούς ότι στην Ουκρανία «δεν υπάρχει ναζισμός, μόνο κάποια άτομα σε τοπικό επίπεδο.» Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιο ναζιστικό κόμμα, κάποιος Φύρερ ή ρατσιστικοί νόμοι: μόνο η καταστολή της ρωσικής γλώσσας που όπως διατείνονται οι Ουκρανοί δεν αποτελεί πλήρη ρατσιστική συμπεριφορά. Αλλά, στην Ουκρανία δεν υπάρχει αντιπολίτευση και αντίσταση στο καθεστώς.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν καθιστούν τον ουκρανικό ναζισμό μια «light εκδοχή» του γερμανικού ναζισμού κατά το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα. Αντιθέτως, εφόσον ο ουκρανικός ναζισμός είναι απαλλαγμένος από τέτοια πλαίσια και περιορισμούς «είδους» (ουσιαστικά πολιτική τεχνολογία), ξεδιπλώνεται ελεύθερα όπως η θεμελιώδης βάση κάθε ναζισμού: όπως ο ευρωπαϊκός ρατσισμός και, στην πιο ανεπτυγμένη του μορφή, όπως ο αμερικανικός. Επομένως, η αποναζιστικοποίηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με συμβιβασμό, με βάση μια φόρμουλα όπως «ΝΑΤΟ όχι, αλλά ΕΕ ναι». Η Δύση συνολικά είναι ο σχεδιαστής, η πηγή και ο χορηγός του ουκρανικού ναζισμού, ενώ οι Δυτικοί φιλοναζί και η «ιστορική τους μνήμη» είναι μόνο ένα από τα εργαλεία για τον εκναζισμό της Ουκρανίας. Ο ουκρανοναζισμός δεν εγείρει μικρότερη αλλά μεγαλύτερη απειλή για τον κόσμο και τη Ρωσία από τον γερμανικό ναζισμό της χιτλερικής εκδοχής.
Το όνομα «Ουκρανία» προφανώς δεν μπορεί να διατηρηθεί ως τίτλος οποιασδήποτε πλήρως αποναζιστικοποιημένης κρατικής οντότητας σε μια περιοχή απελευθερωμένη από το ναζιστικό καθεστώς. Οι λαϊκές δημοκρατίες που δημιουργήθηκαν πρόσφατα στον ελεύθερο από τον ναζισμό χώρο πρέπει να αναπτυχθούν με βάση την οικονομική αυτοδιοίκηση και την κοινωνική ασφάλιση, την ανόρθωση και τον εκσυγχρονισμό των συστημάτων στήριξης της ζωής του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές τους φιλοδοξίες δεν μπορούν να είναι ουδέτερες: οι Ουκρανοί πρέπει να εξιλεωθούν από την ενοχή τους ενώπιον της Ρωσίας για το ότι τη μεταχειρίστηκαν της ως εχθρό· αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν αναθέσουν στη Ρωσία τις διαδικασίες ανοικοδόμησης, αναβίωσης και ανάπτυξης. Δεν πρέπει να επιτρέπονται «Σχέδια Μάρσαλ» γι’ αυτές τις περιοχές. Δεν μπορεί να υπάρξει «ουδετερότητα» με την ιδεολογική και πρακτική έννοια, συμβατή με την αποναζιστικοποίηση. Τα στελέχη και οι οργανώσεις που αποτελούν το όργανο της αποναζικιστικοποίησης στις πρόσφατα αποναζιστικοποιημένες δημοκρατίες δεν μπορούν παρά να βασίζονται στην άμεση στρατιωτική και οργανωτική στήριξη της Ρωσίας.
Η αποναζιστικοποίηση θα είναι αναπόφευκτα μια απο-ουκρανοποίηση, η εκρίζωση του τεχνητού εθνικισμού μεγάλης κλίμακας που έχει εμποτίσει τους πληθυσμούς των εδαφών της ιστορικής Μικρής Ρωσίας και της Νέας Ρωσίας, τον οποίον ενθάρρυναν κάποτε οι σοβιετικές αρχές. Ο τεχνητός εθνοκεντρισμός, ένα όργανο της κομμουνιστικής υπερδύναμης, δεν άλλαξε ιδιοκτήτη μετά την πτώση της: το εθνικιστικό αίσθημα πέρασε στην εξουσία μιας άλλης υπερδύναμης, μιας εξουσίας υπερκρατικής, της Δύσης. Τώρα, πρέπει να επιστρέψει στα φυσικά του σύνορα και να του αφαιρεθεί κάθε πολιτική λειτουργικότητα.
Σε αντίθεση, ας πούμε, με τη Γεωργία και τις χώρες της Βαλτικής, η Ουκρανία, όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι ανέφικτη ως εθνικό κράτος, και οι προσπάθειες «οικοδόμησης έθνους» οδηγούν φυσικά στον ναζισμό.
Ο ουκρανισμός είναι μια τεχνητή αντιρωσική κατασκευή που δεν έχει το δικό της πολιτισμικό περιεχόμενο: είναι το υποδεέστερο παράρτημα ενός εξωεδαφικού, ξένου πολιτισμού. Η αποναζιστικοποίηση από μόνη της δεν θα είναι αρκετή για την εξόντωση όλων των προδοτών και δοσιλόγων: χρειάζεται πλήρης κατεδάφιση των ευρωπαϊκών σχεδίων της ναζιστικής Ουκρανίας ― επομένως, η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας συνεπάγεται αναγκαστικά τον αποευρωπαϊσμό της.
Οι προδοτικές ελίτ που ακολουθούν την παράδοση του Στεπάν Μπαντέρα πρέπει να εξοντωθούν: η επανεκπαίδευσή τους θεωρείται αδύνατη. Η κοινωνική «λάσπη» που τις στήριξε ενεργά και παθητικά με δράση και αδράνεια, πρέπει να επιβιώσει από τις κακουχίες του πολέμου και να αφομοιώσει την εμπειρία ως ιστορικό μάθημα και εξιλέωση για τις αμαρτίες της. Όσοι δεν υποστήριξαν το ναζιστικό καθεστώς, όσοι υπέφεραν τα πάνδεινα και ταλαιπωρήθηκαν από τον πόλεμο που εξαπέλυσε στο Ντονμπάς, πρέπει να ενοποιηθούν και να οργανωθούν, πρέπει να γίνουν ο πυλώνας της νέας κυβέρνησης. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι οι τραγωδίες και τα δράματα του πολέμου ωφελούν και συνετίζουν λαούς που έχουν δελεαστεί και παρασυρθεί σε ρόλους εχθρών της Ρωσίας.
Η αποναζιστικοποίηση ως στόχος ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στο πλαίσιο της ευρύτερης επιχείρησης νοείται μέσω της στρατιωτικής νίκης επί του καθεστώτος του Κιέβου, της απελευθέρωσης των εδαφών από ένοπλους υποστηρικτές των Ναζί, της εξόντωσης των αδυσώπητων Ναζί, της σύλληψης των εγκληματιών πολέμου και της δημιουργία συστημικών συνθηκών για την επακόλουθη αποναζιστικοποίηση σε καιρό ειρήνης. Το τελευταίο, με τη σειρά του, πρέπει να ξεκινήσει με την τοπική αυτοδιοίκηση, την αστυνομία και τη στρατιωτική άμυνα, που θα εκκαθαριστούν από τα ναζιστικά στοιχεία, με βάση τις διαδικασίες ίδρυσης ενός νέου δημοκρατικού κράτους, το οποίο θα επιβάλει ρωσική νομοθεσία και θα διενεργήσει δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην Ουκρανία. Από αυτή την άποψη, η Ρωσία θα δράσει ως συνεχιστής των δικών της Νυρεμβέργης.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι για την επίτευξη των στόχων της αποναζιστικοποίησης είναι απαραίτητη η στήριξη του πληθυσμού, η ένταξή του στο πλευρό της Ρωσίας μετά την απελευθέρωση από την τρομοκρατία, τη βία και την ιδεολογική πίεση του καθεστώτος του Κιέβου, μετά τη λύτρωση από την παραπληροφόρηση. Φυσικά, θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να συνέλθουν οι άνθρωποι από το σοκ των εχθροπραξιών, για να πειστούν για τις μακροπρόθεσμες προθέσεις της Ρωσίας για το ότι δεν θα τους εγκαταλείψουμε. Είναι αδύνατο να προβλεφθεί εκ των προτέρων σε ποιες περιοχές μια τέτοια μάζα πληθυσμού θα αποτελέσει την άκρως αναγκαία πλειοψηφία. Η «Καθολική επαρχία» (η Δυτική Ουκρανία, μία από τις πέντε περιοχές) είναι απίθανο να γίνει μέρος των φιλορωσικών εδαφών. Η διαχωριστική γραμμή, όμως, θα χαραχτεί εμπειρικά. Θα παραμείνει εχθρική προς τη Ρωσία, αλλά θα είναι δια της βίας ουδέτερη και αποστρατιωτικοποιημένη με επίσημα απαγορευμένο ναζισμό. Όσοι μισούν τη Ρωσία θα πάνε εκεί. Η απειλή της άμεσης συνέχισης της στρατιωτικής επιχείρησης σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με τις απαριθμούμενες απαιτήσεις θα είναι η εγγύηση για τη διατήρηση αυτής της κατώτερης Ουκρανίας σε ουδέτερη κατάσταση. Ίσως αυτό να απαιτήσει μόνιμη ρωσική στρατιωτική παρουσία στο έδαφός της. Θα υπάρξει ένα έδαφος δυνητικής ενσωμάτωσης στον ρωσικό πολιτισμό, ο οποίος είναι αντιφασιστικός στην εσωτερική του φύση, με βάση σύνορα που θα αποκλείουν ωστόσο την ελεύθερη είσδυση στη Ρωσία.
Η επιχείρηση αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η οποία ξεκίνησε με μια στρατιωτική φάση, θα ακολουθήσει την ίδια λογική σταδίων σε καιρό ειρήνης με μια στρατιωτική επιχείρηση. Σε καθένα από αυτά τα στάδια, θα είναι απαραίτητο να επιτευχθούν μη αναστρέψιμες αλλαγές, οι οποίες θα γίνουν τα αποτελέσματα του κάθε ξεχωριστού σταδίου. Σε αυτή την περίπτωση, τα προβλεπόμενα αρχικά βήματα αποναζιστικοποίησης μπορούν να οριστούν ως εξής:
- Εκκαθάριση ενόπλων ναζιστικών σχηματισμών (δηλαδή όλων των ένοπλων σχηματισμών της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένων των επίσημων Ενόπλων Δυνάμεων), καθώς και της στρατιωτικής, πληροφοριακής και εκπαιδευτικής υποδομής που διασφαλίζει τη δραστηριότητά τους.
- Συγκρότηση οργάνων της λαϊκής αυτοδιοίκησης και της αστυνομίας (άμυνας και επιβολής του νόμου) των απελευθερωμένων περιοχών, προστατεύοντας τον πληθυσμό από την τρομοκρατία των παράνομων ναζιστικών ομάδων.
- Ανάπτυξη του ρωσικού χώρου πληροφοριών.
- Απόσυρση εκπαιδευτικού υλικού και απαγόρευση εκπαιδευτικών προγραμμάτων που περιέχουν ναζιστικές ιδεολογικές κατευθυντήριες γραμμές σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας.
- Μαζικές έρευνες για τη διαπίστωση της προσωπικής ευθύνης για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, διάδοση της ναζιστικής ιδεολογίας και στήριξη του ναζιστικού καθεστώτος·
- Εξάλειψη, δημοσίευση ονομάτων συνεργών του ναζιστικού καθεστώτος και τιμωρία τους σε καταναγκαστικά έργα για την αποκατάσταση της κατεστραμμένης υποδομής (αυτό ισχύει για όσους δεν θα θανατωθούν ή φυλακιστούν).
- Υιοθέτηση σε τοπικό επίπεδο, υπό την επίβλεψη της Ρωσίας, πρωτογενών κανονιστικών πράξεων αποναζισμού «από τα κάτω», απαγόρευση όλων των τύπων και μορφών αναβίωσης της ναζιστικής ιδεολογίας.
- Ίδρυση μνημείων και αναμνηστικών πινακίδων για τα θύματα του ουκρανικού ναζισμού, που να διαιωνίζουν τη μνήμη των ηρώων του αγώνα εναντίον του.
- την ένταξη ενός συμπλέγματος αντιφασιστικών και αποναζιστικών κανόνων στα συντάγματα των νέων λαϊκών δημοκρατιών.
- Δημιουργία μόνιμων φορέων αποναζιστικοποίησης για περίοδο 25 ετών.
Η Ρωσία δεν θα έχει συμμάχους στην αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας: πρόκειται για μια καθαρά ρωσική υπόθεση. Αλλά η Ρωσία δεν θα εξαλείψει μόνο τη ναζιστική Ουκρανία· θα εξαλείψει τον δυτικό ολοκληρωτισμό, τα επιβεβλημένα προγράμματα υποβάθμισης και αποσύνθεσης του πολιτισμού, τους μηχανισμούς υποταγής στην υπερδύναμη της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Για να κάνει πράξη το σχέδιο αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, η ίδια η Ρωσία θα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τις φιλοευρωπαϊκές και φιλοδυτικές ψευδαισθήσεις, να αντιληφθεί τον εαυτό της ως το τελευταίο υπόδειγμα προστασίας και διατήρησης εκείνων των αξιών της ιστορικής Ευρώπης (του Παλαιού Κόσμου) που αξίζουν να ονομάζονται αξίες. Αυτές η Δύση τις έχει εγκαταλείψει, χάνοντας τον αγώνα για την ίδια. Αυτός ο αγώνας συνεχίστηκε σε όλο τον 20ό αιώνα και εκφράστηκε στον παγκόσμιο πόλεμο και τη ρωσική επανάσταση, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Η Ρωσία έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να σώσει τη Δύση στον 20ό αιώνα. Εφάρμοσε ένα σχέδιο για λογαριασμό της, μια εναλλακτική στον καπιταλισμό, που κέρδισε τα έθνη-κράτη: ήταν ένα σοσιαλιστικό, κόκκινο σχέδιο. Συνέτριψε τον γερμανικό ναζισμό, ένα τερατώδες προϊόν της κρίσης του δυτικού πολιτισμού. Η τελευταία πράξη ρωσικού αλτρουισμού ήταν το απλωμένο χέρι φιλίας από τη Ρωσία, για την οποία η Ρωσία δέχτηκε ένα φρικτό πλήγμα στη δεκαετία του 1990. Ό,τι έκανε η Ρωσία για τη Δύση, το έκανε με δικά της έξοδα, κάνοντας τις μεγαλύτερες θυσίες. Η Δύση απέρριψε όλες αυτές τις θυσίες, απαξίωσε τη συμβολή της Ρωσίας στην επίλυση της δυτικής κρίσης και αποφάσισε να εκδικηθεί τη Ρωσία για τη βοήθεια που παρείχε ανιδιοτελώς. Η Ρωσία θα ακολουθήσει λοιπόν τον δικό της δρόμο, χωρίς να νοιάζεται για τη μοίρα της Δύσης: θα βασιστεί σε ένα άλλο μέρος της κληρονομιάς της, την ηγεσία στην παγκόσμια διαδικασία αποαποικιοποίησης.
Ως μέρος αυτής της διαδικασίας, η Ρωσία έχει μεγάλες δυνατότητες για συνεργασίες και συμμαχίες με χώρες που η Δύση έχει καταπιέσει επί αιώνες και οι οποίες δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν κάτω από τον δυτικό ζυγό. Χωρίς ρωσικές θυσίες και αγώνα, αυτές οι χώρες δεν θα είχαν απελευθερωθεί. Η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας είναι ταυτοχρόνως η αποαποικιοποίηση της, την οποία πρέπει να κατανοήσει ο πληθυσμός της Ουκρανίας καθώς αρχίζει να απαλλάσσεται από τη μέθη, τον πειρασμό και την εξάρτηση της λεγόμενης ευρωπαϊκής επιλογής.
