Μεταφράζω το τελευταίο μέρος της 50λεπτης ομιλίας του Christian Vélot, γενετιστή μοριακού βιολόγου στο πανεπιστήμιο Paris-Saclay πρόεδρο του επιστημονικού Συμβουλίου του CRIIGEN μια ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα για τη Γενετική που ιδρύθηκε το 1999. https://criigen.org/
Ποιοί είναι λοιπόν οι κίνδυνοι των γενετικών εμβολίων κατά του covid-19 τεχνολογίας που δεν έχουμε ποτέ ή σχεδόν χρησιμοποιήσει:
Σε ότι αφορά τα DNA εμβόλια, όπως αυτό της astrazeneca ή το ρωσικό spoutnik πρόκειται για εμβόλια που χρησιμοποιούν έναν ιικό φορέα, έναν αδενοϊό, και εισάγουν στα κύτταρα μας τμήματα DNA αυτού του φορέα. Σε αντίθεση με το RNA που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο DNA, το DNA του αδενοϊού μπορεί να ενσωματωθεί στο DNA των ανθρώπων. Εδώ λοιπόν υπάρχει ο κίνδυνος ενσωμάτωσης του DNA του αδεονοϊού, που εισάγεται μέσω εμβολιασμού στα δικά μας χρωμοσώματα. Το πρόβλημα δεν είναι η ενσωμάτωση καθεαυτή.
Αλλά το πού θα γίνει αυτή η ενσωμάτωση των γενετικών υλικών. Η τοποθεσία στην οποία θα ενσωματωθεί το εμβολιάσιμο γενετικό υλικό δεν ελέγχεται επιστημονικά μέχρι αυτή τη στιγμή.
Δυστυχώς έχουμε δυσάρεστες εμπειρίες από τέτοιου είδους ιικούς φορείς που ονομάζονται ανασυνδυασμένοι ιοί στο πλαίσιο δοκιμών γενετικών θεραπειών. Η γενετική θεραπεία έχει σαν στόχο την εισαγωγή στα κύτταρα μας, στα κύτταρα ενός παιδιού για παράδειγμα που έχει ένα κατεστραμμένο γονίδιο που του προκαλεί μια σοβαρή ασθένεια, ενός φυσιολογικού υγιούς γονιδίου. Πρόκειται λοιπόν για ένα ανθρώπινο γονίδιο που εισάγουμε στα ανθρώπινα κύτταρα. Δεν είναι ένα ξένο DNA όπως στη περίπτωση των εμβολίων. Επίσης επιθυμούμε αυτό το DNA να πάει να ενσωματωθεί στα χρωματοσώματα του ασθενούς δηλαδή του παιδιού προκειμένου να διατηρηθεί εκεί σταθερά και να επιτρέψει τη διόρθωση του κατεστραμμένου γονιδίου του παιδιού.
Τέτοιο στόχο δεν τον έχουμε στη περίπτωση του εμβολίου. Όμως μπορεί να συμβεί. Στη περίπτωση της γενετικής θεραπείας, θέλουμε την ενσωμάτωση του DΝΑ. Το πρόβλημα είναι ότι όπως είπα παραπάνω δεν ελέγχουμε το πού θα πάει να ενσωματωθεί. Και δυστυχώς υπήρξε κλινική δοκιμή γενετικής θεραπείας πάνω σε 10 παιδιά, εκ των οποίων τα δύο απέκτησαν πολύ σοβαρά προβλήματα. Γιατί το επιδιορθωτικό DNA ενσωματώθηκε σε λάθος σημείο. Αυτό το σημείο ήταν τα ογκογόνα. Τα ογκογόνα είναι τα λεγόμενα γονίδια του καρκίνου. Δηλαδή, τα γονίδια τα οποία λειτουργουν μια χαρά όταν τα αφήνουμε στην ησυχία τους, αλλά όταν τα ενοχλήσουμε τροποποιούν τη λειτουργία και τις εκφράσεις τους, με αποτέλεσμα να προκαλούν ένα υπερβολικό πολλαπλασιασμό κυττάρων και τελικά καρκίνο.
Αποδείχθηκε λοιπόν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των δοκιμών γενετικής, το επιδιορθωτικό DNA σε 2 απο τα 10 παιδιά ενσωματώθηκε στα ογκογενή γονίδια με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να κάνουν λευχαιμίες. Τα αποτελέσματα αυτής της κλινικής έρευνας γενετικής που έγινε το 2002, δημοσιεύτηκαν το 2003. Και πρόκειται για τον ίδιο τύπο φορέων, με αυτό των εμβολίων astrazeneca spoutnik. Χρησιμοποιήθηκε δηλαδή στη περίπτωση των παιδιών ένας ανασυνδυασμένος ιός. Το φαινόμενο ονομάζεται εισαγωγική μεταλλαξιγένεση. Μεταλλαξιγένεση γιατί πρόκειται για διαδικασία όπου προκαλούμε μεταλλάξεις δηλαδή ταράσσουμε τα γονίδια τροποποιούμε τη δομή τους κλπ. Εισαγωγική γιατί πρόκειται για εισαγωγή DNA που στη περίπτωση των εμβολίων πρόκειται για ξένο DNA. Αυτός ο κίνδυνος που προκύπτει από την ενσωμάτωση του γενετικού υλικού του υιικού φορέα σε λάθος σημείο των χρωμοσωμάτων των ατόμων πρέπει να ληφθεί στα υπόψη γιατί όταν συμβαίνει το ατύχημα σε 2 από τα 10 παιδιά είναι μεγάλη η πιθανότητα και στη περίπτωση του εμβολιασμού πρόκειται για εκατομμύρια ανθρώπους.
Υπάρχει ένας ακόμα κίνδυνος άμεσα συνδεδεμένος με τα εμβόλια που χρησιμοποιούν ως φορέα έναν ιό όπως ο αδενοϊός. Ο αδενοϊός είναι ένας ιός, ξένος στο δικό μας οργανισμό και άρα καθόλου αθώος για το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Μπορεί λοιπόν να πυροδοτήσει υπερβολικές ανοσολογικές αντιδράσεις που διαταράσσουν την επιθυμητή απάντηση των εμβολίων εναντίον του sars cov2. Και εδώ έχουμε αρκετές κλινικές δοκιμές γενετικών θεραπειών και θεραπειών του ανοσολογικού που χρησιμοποιούνται στη καταπολέμηση ορισμένων μορφών καρκίνου, από τις οποίες μπορούμε να συνάγουμε συμπεράσματα. Ο στόχος των ανοσολογικών θεραπειών για το καρκίνο είναι να αναπτυχθεί σε ένα παιδί που πάσχει από αυτό το καρκίνο αντισώματα που θα αναγνωρίζουν ως εχθρικά τα καρκινικά κύτταρα και θα σκοτώνουν μόνο αυτά. Αυτή η διαδικασία περνάει μέσα από την μεταφορά και τη παράδοση γενετικού υλικού που χρησιμοποιεί ως φορέα, ανασυνδυασμένους ιούς, όπως οι αδενοϊοί και υπάρχουν κλινικές δοκιμές ανοσοθεραπειών στο Βέλγιο για παράδειγμα που οδήγησαν σε τοξικική αντίδραση του ανοσοποιητικού. Δηλαδή ανεπιθύμητες αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος που προκαλούν από αυτοάνοσα νοσήματα, έως συστημικές φλεγμονές μοιραίες για τη ζωή των ασθενών. Αυτό δυστυχώς συνέβη στο ένα από τα 18 άτομα που συμμετείχαν σε κλινική δοκιμή γενετικής. Ο άνθρωπος αυτός εξαιτίας του ιού παρουσίασε μια φλεγμονώδη συστημική αντίδραση του ανοσοποιητικού του και έχασε τη ζωή του. Ένα άτομο στα 18 μπορεί στατιστικά να μην είναι τρομερό ποσοστό όμως αξίζει να μας κάνει να είμαστε προσεκτικοί στο βαθμό που ο εμβολιασμός αφορά πολύ μεγάλα σύνολα ανθρώπων.
Συνοψίζοντας : 1) υπάρχει κίνδυνος από την εισαγωγή, για τα DNA εμβόλια που χρησιμοποιούν ως φορέα έναν ανασυνδυασμένο ιό, 2) κίνδυνος τοξικότητας του ανοσοποιητικού συστήματος 3) κίνδυνος τοξικότητας από τον ανασυνδυασμένο ιό 4) Κίνδυνος που αφορά τόσο τα DNA όσο και τα RΝΑ εμβόλια: Το ενδιαφέρον με το RΝΑ είναι ότι δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο DNA. Λένε ότι δεν μπορεί να συναντήσει τα χρωμοσώματα. Να τα συναντήσει μπορεί αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να ενσωματωθεί μέσα τους. Το RΝΑ δεν μπορεί να εισαχθεί στο DNA και ούτε μπορεί να συμβεί το αντίστροφο.
Παρόλα αυτά υπάρχει ένας κίνδυνος που είναι κοινός και στο DNA και στο RΝΑ και αφορά εξίσου τα εμβόλια της pfizer biontech, moderna astrazeneca, spoutnik. Ο κίνδυνος αυτός αφορά το Ανασυνδυασμό του ιού: Οι ιοί μεταξύ τους ανταλλάσσουν γενετικό υλικό. Αυτό βέβαια συμβαίνει με ιούς της ίδιας φύσης. Για τον ίδιο πάντα λόγο δηλαδή εξαιτίας της διαφορετικής τους φύσης, τμήμα του RΝΑ δε μπορεί να εισαχθεί στο DNA, ούτε μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Επομένως το φαινόμενο του ανασυνδυασμού αφορά είτε δύο ιούς DNA είτε δύο ιούς RΝΑ. Αλλά απο τη στιγμή που είναι της ίδιας φύσης δηλαδή και τα δύο είναι ιοί DNA ή και οι δύο RΝΑ, τότε μπορούν να ανταλλάξουν μεταξύ τους τμήματα γενετικου υλικού. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Ανασυνδυασμός. Δε αφορά μόνο τους ιούς αλλά είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικό στους ιούς και ειδικά σε ιούς που μοιάζουν δηλαδή είναι της ίδιας οικογένειας. Δηλαδή δεν αρκεί μόνο οι ιοί να είναι της ίδιας γενετικής φύσης αλλά και της ίδιας οικογένειας. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί με τίποτα να συμβεί το φαινόμενο μεταξύ μακρινών απο άποψη συγγένειας ιών που έχουν την ίδια γενετική φύση είναι δηλαδή και οι δυο DNA ή RΝΑ, απλά είναι λιγότερο συχνό.
Το φαινόμενο του ανασυνδυασμού, δηλαδή της ανταλλαγής γενετικού υλικού μεταξύ ιών της ίδιας φύσης, οδηγεί σε ανασυνδυασμένους ιούς. Δηλαδή έχουμε ένα συγγενή ιό 1 με έναν συγγενή ιό 2 που ανταλλάσσουν γενετικό υλικό και προκύπτει ανασυνδυασμένος ιός 1 ανασυνδυασμένος ιός 2, των οποίων τα γενετικό υλικό θα έχει παρασκευαστεί μερικώς από το γενετικό υλικό του συγγενή ιού 1 και από το γενετικό υλικό του συγγενή ιού 2. Οι ανασυνδυασμένοι ιοί τρομάζουν της επιστημονική κοινότητα γιατί, ενώ μπορεί να προκύψει ένας ανασυνδυασμένος ιός που να είναι λιγότερο τοξικός από τους γονείς του, μπορεί εξίσου να προκύψει ένας πολύ τοξικότερος ιός. Κι αυτό δηλαδή τη κατεύθυνση που θα πάρει ένας ανασυνδυασμένος ιός οι επιστήμονες δε το γνωρίζουν.
Ενας γνωστός ανασυνδυασμενος ιός υπήρξε ο Η1Ν1. Ηταν ένας τριπλο ανασυνδυασμένος ιός εφόσον προέκυψε από μια ρίζα του ιού της γρίπης των πουλερικών, της γρίπης των χοιρινών και της γρίπης των ανθρώπων. Και όλος ο κόσμος θυμάται βέβαια πόσο είχαμε ανησυχήσει με αυτόν το ιό. Ευτυχώς είχαμε την τύχη ο συγκεκριμένος να εξαφανιστεί ταχύτατα, αλλά δεν ξέρουμε ποτέ εκ των προτέρων σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί ένας ανασυνδυασμενος ιός. Για να συμβεί το φαινόμενο του Ανασυνδυασμού θα πρέπει να μολυνθεί ένα κύτταρο ταυτόχρονα από δυο ιούς. Ευτυχώς για μας, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια. Από τη στιγμή όμως που εισάγουμε ηθελημένα γενετικό υλικό του ιού στα κύτταρα όπως κάνουμε μέσω του εμβολιασμού με τα γενετικά εμβόλια, αρκεί απλώς τα κύτταρα αυτά να προσβληθούν απο κάποιον άλλο ιό της ίδιας φύσης δηλαδή RNA αν έχουμε κάνει RNA εμβόλιο, ή DNA αν έχουμε κάνει DNA εμβόλιο, ώστε να έχουμε το φαινόμενο του ανασυνδυασμού. Δηλαδή την ανταλλαγή γενετικού υλικού που λαμβάνουμε με τα εμβόλια και το γενετικό υλικό από το οποίο μπορεί να μολυνθούμε. Και τότε να παράξουμε ανασυνδυασμένους ιούς.
Προφανώς πρόκειται για πιθανότητες που σχετίζονται με τη συχνότητα. Και οι πθανότητες είναι πολύ μικρές γιατί για να συμβεί ο Ανασυνδυασμός, θα πρέπει τα κύτταρα που έχουν εμβολιαστεί με γενετικό υλικό να μολυνθούν από έναν άλλο ιό της ίδιας φύσης περίπου την ίδια στιγμή. Να γίνει δηλαδή η μόλυνση σχεδόν ταυτόχρονα. Επίσης θα πρέπει αφού πραγματοποιηθεί με επιτυχία ο ανασυνδυασμός, να δώσει ανασυνδασμένο ιό πιο τοξικό από τον αρχικό. Χρειάζεται δηλαδή να συντονιστούν πολλοί παράγοντες για να συμβεί το φαινόμενο και όλο αυτό στατιστικά δίνει χαμηλή πιθανότητα.
Για παράδειγμα μπορεί να συμβεί σε ένα άτομο στις 10 ή στις 100 χιλιάδες εμβολιασμένων. Είναι λυπηρό να συμβεί το ατύχημα για εκείνο το άτομο, αλλά αξίζει το ρίσκο για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το ζήτημα είναι ότι εδώ ο κίνδυνος δεν μπορεί να υπολογιστεί στη κλίμακα του ατόμου, αλλά στη κλίμακα του πληθυσμού. Και αυτή η παράμετρος δυστυχώς δεν αναφέρεται σε καμιά συζήτηση τηλεοπτική ή ραδιοφωνική σχετική με τα προβλήματα που μπορούν να δημιουργήσουν τα νέα εμβόλια. Εάν συμβεί το φαινόμενο του ανασυνδυασμού του ιού ακόμα και αν η συχνότητα είναι χαμηλή, μιλάμε δηλαδή για ένα άτομο στις δέκα ή στις 100 χιλιάδες, από τη στιγμή που εμβολιάζονται εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι η πιθανότητα εμφάνισης του φαινομένου δεν είναι καθόλου αμελητέα και πρέπει να ληφθεί υπόψη. Λένε ότι έχει μικρή πιθανότητα. Αλλά το πρόβλημα είναι οι συνέπειες, οι οποίες δεν αφορούν πλέον μόνο το άτομο στο οποίο συνέβη το φαινόμενο του ανασυνδυασμού. Γιατί αν ο ανασυνδυασμένος ιός είναι πιο τοξικός από τον αρχικό θα πολλαπλασιαστεί, που σημαίνει ότι θα κινδυνεύσει άμεσα η ζωή του ίδιου του ατόμου που έχει εμβολιαστεί, στη συνέχεια ο ανασυνδυασμένος αυτός ιός θα μεταδοθεί, θα εγκαταλείψει τα κύτταρα του προσβεβλημένου ατόμου, και θα μολύνει τα κύτταρα άλλων ανθρώπων. Και μην ξεχνάμε ότι αρκεί να εμφανιστεί ένας ιός μια μέρα σε μια γωνιά της γης, ώστε οι συνέπειες να είναι τεράστιες και παγκόσμιες. Είναι ακριβώς αυτό το οποίο μας δίδαξε ο sars cov2.
Συνεπώς αυτός ο κίνδυνος ακόμα και αν έχει χαμηλή συχνότητα να συμβεί θέτει το ζήτημα του αν θα πρέπει να τον αναλάβουμε. Γιατί οι συνέπειες δεν υπολογίζονται στη κλίμακα του ατόμου αλλά του πληθυσμού όλου του πλανήτη.
Πολλοί με ρωτούν πώς μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα τέτοιο κίνδυνο. Ακόμα κι αν σήμερα έχουμε δοκιμές 3ης φάσης αυτές έγιναν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και εκ των πραγμάτων δεν είναι ικανοποιητικές. Πρέπει λοιπόν καταρχήν να κάνουμε αληθινές κλινικές δοκιμές 3ης φάσης όπως ακριβώς πρέπει. Δηλαδή που θα διαρκούν λίγα χρόνια σε μεγάλους πληθυσμούς. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν θα έχουμε ποτέ τους πληθυσμούς που χρειαζόμαστε για να υπολογίσουμε ένα τέτοιο ρίσκο.
Οπότε εδώ τίθεται το ζήτημα της στρατηγικής του εμβολιασμού. Για τη κατασκευή των εμβολίων, δεν θα έπρεπε να προσφύγουμε σε μια τεχνολογία για τη οποία να έχουμε ήδη μια συγκεκριμένη εικόνα αποτίμησης των αποτελεσμάτων; Κι αυτό ισχύει ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η κάθε περίπτωση εμβολίου είναι διαφορετική. Διότι είναι μια τεχνολογία που έχει χρησιμοποιηθεί ήδη για τη κατασκευή πολλών άλλων εμβολίων εναντίον πολλών άλλων ασθενειών και ιών ειδικά, οπότε έχουμε εικόνα και αποτίμηση. Κι από αυτή την άποψη, ίσως ο κινέζοι ακόμα κι αν προχώρησαν κι εκείνοι γρηγορότερα τον εμβολιασμό τους απ΄ότι έπρεπε, εφόσον κυκλοφόρησαν τα εμβόλια τους πριν καλά καλά ξεκινήσουν οι κλινικές δοκιμές 3ης φάσης, τουλάχιστον βασίστηκαν σε μια τεχνολογία που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί ευρύτατα στο παρελθόν.
Στη δύση έχουμε μια νέα τεχνολογία και θα ήθελα πραγματικά να πω ότι αυτό συμβαίνει τη στιγμή που έχουμε ένα νέο ιο που λέγεται sars cov2 ο οποίος μας επιφυλάσσει τεράστιες εκπλήξεις, οποίος είναι ολότελα ακατανόητος σε κάποιες εκφάνσεις του. Για παράδειγμα έχουμε τη περίπτωση όπου τρία άτομα προσβάλλονται στην ίδια Εστία μετάδοσης, στο ίδιο Cluster, αλλά παρότι άτομα που μολύνονται ανήκουν στην ίδια ομάδα ατόμων που έχουν μολυνθεί όλα από την ίδια ρίζα, δεν παρουσιάζουν καν τα ίδια συμπτώματα. Και πέρα από το ότι αν το άτομο είναι ευάλωτο, μπορεί να κάνει βαριά νόσηση και να καταλήξει στο νοσοκομείο διασωληνωμένο και κάποιο άλλο να μη κάνει, ακόμα και στις μορφές της ελαφράς νόσησης δεν έχουμε την ίδια συμπτωματολογία. Υπάρχουν άτομα που χάνουν τη γεύση και την οσμή για αρκετούς μήνες, άλλα άτομα που συνέρχονται σε λίγες μέρες και άλλα άτομα που δεν τις έχουν ξαναβρεί μέχρι σήμερα, ενω μολυνθήκαν το Μάρτιο. Δηλαδή στην αρχή του 1ου λοκντάουν που έγινε στην Γαλλία το 2020. Ο ιός λοιπόν είναι λοιπόν απρόβλεπτος. Μπροστά στην μη προβλεψιμότητα και την ανασφάλεια του ίδιου του ιού, καλό θα ήταν να μην προσθέτουμε την ανασφάλεια και την μη προβλεψιμότητα μιας τεχνολογίας.
Θεωρώ ότι τσουβαλιάζουμε τα πράγματα και δεν πρέπει να το κάνουμε. Έχουμε να κάνουμε με ένα νέο ιό, γιατί λοιπόν να έχουμε επιπλέον να διαχειριστούμε μια νέα τεχνολογία τη στιγμή που υπάρχουν άλλες τεχνολογίες για τις οποίες έχουμε πολύ καλύτερη εικόνα.
Ύστερα, τίθεται το ζήτημα των άλλων στρατηγικών σχεδίων αντιμετώπισης της επιδημίας πέραν των εμβολίων. Στρατηγικές θεραπείας και πρόληψης. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας αριθμός τέτοιων στρατηγικών πάνω στις οποίες εργάζονται τα εργαστήρια. Όμως δεν χρηματοδοτούνται, γιατί τα κράτη πόνταραν όλα τα λεφτά, στο εμβόλιο. Έβαλαν όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι δίνοντας πολύ χρήμα στις φαρμακευτικές εταιρίες που παρασκευάζουν εμβόλια, αφήνοντας έτσι στην άκρη άλλες προτάσεις, που θα μπορούσαν πράγματι να αποδειχτούν πολύ καλύτερες.
Μας λένε ότι η Γαλλία έχει καθυστερήσει, γιατί το γαλλικό εμβόλιο θα φτάσει στις αγορές πιο αργά απ΄ότι τα υπόλοιπα. Δεν είμαστε όμως εδώ πέρα σε αθλητική συνάντηση. Το ζήτημα δεν είναι ποιό προϊόν θα τερματίσει πρώτο τη κούρσα. Αλλά ποιας ποιότητας προϊόν θα τερματίσει στις πρέπουσες συνθήκες. Προσωπικά το ότι μου λένε ότι μια επιχείρηση δεν βγάζει πολύ γρήγορα το εμβόλιο της, με καθησυχάζει. Δε σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να κάνουμε ότι να 'ναι. Το ζήτημα είναι να παλέψουμε την πανδημία και δεν πρέπει να το κάνουμε όπως να ΄ναι. Γιατί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση το γιατρικό να είναι χειρότερο από την ίδια την επιδημία και την ασθένεια.
Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε το τρόπο συγκατοίκησης για μεγαλύτερο διάστημα με τον ιό, χωρίς να θυσιάσουμε ανθρώπους, να βρούμε τις λύσεις με τα μέτρα απόστασης βέβαια, τις μάσκες που δεν είναι ευχάριστες σίγουρα, αλλά πραγματικά δεν αξίζει το κόπο να ζήσουμε λίγο περισσότερο με τον ιό χωρίς να θυσιάσουμε τα πάντα προφανώς, ώστε να πάρουμε το χρόνο που πρέπει για να έχουμε μια πραγματική θεραπεία στο πρόβλημα.
Η βιολογική ασφάλεια, η αξιοπιστία, δεν συμβαδίζουν με την βιασύνη και την επείγουσα ανάγκη. Είτε αυτή είναι πολιτική, υγείας ή οικονομική για τις επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται στη κούρσα του εμβολίου. Γιατί για τις φαρμακευτικές εταιρίες είναι πράγματι ένας ανταγωνισμός ταχύτητας, αλλά δεν πρέπει να πέσουμε στη παγίδα του ανταγωνισμού. Πρέπει να θέσουμε ως πρώτη προτεραιότητα την Ασφάλεια. Ελπίζω πράγματι να μην επιβεβαιωθώ σε ότι αφορά τους κινδύνους που ανέφερα. Ελπίζω να μην με καλέσουν σε τηλεοπτικές εκπομπές ή αλλού για να με δικαιώσουν. Υπάρχουν κίνδυνοι που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
