Ώστε λοιπόν η κυβέρνηση,η κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να εισβάλει στο μυαλό μας, να σπάει την πόρτα της ψυχής μας να και να μπουκάρει σωστός τραμπούκος για να τρομοκρατήσει και να εκβιάσει.
Να θέσει τους όρους που αυτή εννοεί την ελευθερία, την βούληση του ατόμου, τον ιερό ναό του σώματός του, να λεηλατήσει επίμονα και ολοκληρωτικά την θέληση, του να υποσκάψει το θεμελιώδες του αυτενεργώ γιατί αυτό πιστεύω.
Έχει λοιπόν η κυβέρνηση το δικαίωμα να χωρίζει ανθρώπους, να τους μετατρέπει μετά από επίμονη πλύση εγκεφάλου σε εχθρούς σε αντίπαλα στρατόπεδα, στους οποίους θα προσφέρει στην μερίδα που θα υποταγεί μια μορφή δουλικότητας που το προπαγανδιστικό της επιτελείο θα χαρακτηρίσει κανονικότητα και ζωή που επανακατέκτησαν αλλά θυσιάζοντας τι;
το απόλυτο μιας ισόρροπης ψυχολογικά ζωής την ελευθερία του ανθρώπου που απολαμβάνει ξανά το ποτό του στο μπαράκι αφού έχασε τον έλεγχο του εγώ του, και στους άλλους που επιμένουν για αξιοπρέπεια και ηθική θα τους σφίξει λίγο ακόμα τον ήδη ασφυκτικό βρόγχο που τους πνίγει όλο και πιο λίγους, όλο και πιο μόνους, όλο και πιο εγκαταλειμμένους σε μια έρημη χώρα όπου συνοδοιπόροι τους πια εμφανίζονται η πίκρα, η μοναξιά, η μακάβρια σιωπή.
Μανάδες τους απαγορεύεται να δουν το εγγόνι τους να γεννιέται στο νοσοκομείο άνευ εμβολιασμού, οι κοινωνικές σχέσεις γίνονται ανταλλάξιμο πολιτικό προϊόν συναλλαγής αλλιώς εξορία στον έρημο εαυτό σου, ψυχαγωγία αφού πρώτα υποτάξεις την θέληση σου και αρνηθείς ότι σκέφτεσαι άρα υπάρχεις όπως διατυπώθηκε κάποτε ένα θελελιώδες φιλοσοφικό δόγμα.
Και κυρίως αντιπαλότητα, αυτών που θέλουν να προχωρήσουν με όποιο κόστος στο εγώ, στον άλλο, στο κοινό μας μέλλον, και αυτών που θέλουν να παλέψουν το δίκιο και λογικό να ορίζουμε το πώς θέλουμε να υπάρχουμε και να ζούμε.
Και ανάμεσα μας ένα ποτάμι πίκρα, μια θάλασσα αίμα από σκοτωμένες λέξεις, ακρωτηριασμένες αγκαλιές, βλέμματα που πια πονάνε να βλέπουν αυτό που μέχρι χθες τους έδινε ζωή.
Είναι οι νέοι έρωτες, οι νέες οικογένειες, οι καινούργιες παρέες, τα φρέσκα μαδημένα όνειρα και εμείς οι ανήμποροι να καταλάβουμε το νέο σήμερα που μυρίζει σκοτωμένο χθες και αυριανό πτώμα.
Η θλίψη θριαμβεύει εκεί που θριαμβεύει ο καταναγκασμός.
Ζήτω οι γιορτές των αντιπάλων στρατοπέδων, ζήτω τα Χριστούγεννα της κουτσής αγάπης, ζήτω η Πρωτοχρονιά του νέου μας μεσαίωνα.
Απολαύστε. Γιορτάστε. Πανηγυρίστε.
Το αξίζουν οι καιροί.
Το αξίζει ο πόνος.
Το προστάζει η αγάπη.
Γιώργος Τόλιος
