του Κωστή Μπασογιάννη
Μπήκα σήμερα στην επίπονη διαδικασία να ακούσω το προχθεσινό μήνυμα του πρωθυπουργού. Όπως και σε κάθε μήνυμα αυτού τού ανθρώπου, ακόμη και αποστρέφοντας το βλέμμα μου από την μορφή του, χρειάστηκε υπομονή για να υποστώ τα 7 αυτά λεπτά φαιδρής εκφοράς λόγου χωρίς να κλείσω το βίντεο.
Θα μπορούσε κανείς αρχικά να πει ότι ήταν ένα απαράδεκτα κοινότοπο μήνυμα, προφανώς γραμμένο με προσοχή από κάποιον άλλο. Ακόμη κι αν είσαι Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διαβάζεις έτσι ένα δικό σου κείμενο, σκέφτηκα. Δείχνει αρχικά πως είναι ένα μήνυμα τυπικής πολιτικής αγυρτείας τής εξουσίας, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ένα μήνυμα που απλώς προσπαθεί να περιγράψει την κατάσταση ως περίπου Αρμαγεδδώνα. Να αποδώσει εύσημα στους πάντες, ακόμη και σ’ εκείνους που εγκατέλειψε ή κινήθηκε με αντίθετη στρατηγική απ’ αυτούς, εκκενώνοντας αδιακρίτως και παραδίδοντας χωριά στις φλόγες και όχι υποστηρίζοντας τις τοπικές δυνάμεις. Λες και ήταν συνεργάτες του, ενώ στην πραγματικότητα στάθηκε απέναντί τους, τους πρόδωσε.
Προσπάθησε άτεχνα να ψελλίσει μια αμήχανη συγνώμη για ό,τι δεν έγινε και τόσο τέλεια όπως όλα τα άλλα που η υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαχειρίστηκε όπως ακριβώς έπρεπε. Να ρίξει το βασικό φταίξιμο στην κλιματική αλλαγή. Αποπειράθηκε να δώσει, τέλος την υπόσχεση ότι στο μέλλον όλες οι πληγές θα επουλωθούν υποδειγματικά, και ότι υπάρχει ήδη σχεδιασμός για να απαλειφθούν οι δομικές στρεβλώσεις του παρελθόντος για το καλό τής χώρας.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν ήταν τόσο κοινότοπο αυτό το μήνυμα. Όσο κι αν η ιδιοπαθής χρόνια φαιδρότητα από την οποία πάσχει παιδιόθεν ο Μητσοτάκης μπορεί να μας παρασύρει στην σάτιρα, όσο κι αν η εξοργιστική υπεροπτική και ναρκισσιστική αστίλα στην κίνηση και στην συμπεριφορά του μας κάνει να τον αντιπαθούμε στο σημείο του να έχει γεμίσει το διαδίκτυο με το γνωστό υβριστικό σύνθημα, πρωτοφανές για πρωθυπουργό τής χώρας, δεν παύει αυτό το πολιτικό δυστύχημα για την χώρα να κατέχει την εξουσία εδώ και 25 μήνες και μάλιστα ως αρχηγός τού επίσημου πολιτικού φορέα τής μεγαλοαστικής τάξης, του πολιτικού εκπροσώπου και δραγουμάνου τού διεθνούς καπιταλισμού και τής ντόπιας οικονομικής ελίτ.
Όσο κωμικά κακότεχνη κι αν είναι η παράσταση που δίνει με σταυρωμένα τα χεράκια του, κάθε φορά που απευθύνεται στους υπηκόους του, τόσο απειλητική είναι για τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται σε ποιά θέση έχουμε περιέλθει, μετά από μια και πλέον δεκαετία, από την εποχή που το ίδιο του το κόμμα μας οδήγησε στην πτώχευση. Από την εποχή που μια άλλη μοιραία φαιδρή φιγούρα τής πολιτικής μας ζωής, ο αλήστου μνήμης ΓΑΠ, μας έβαλε στην περιπέτεια τής απώλειας τής εθνικής μας κυριαρχίας, μήπως και αποφύγει την κατάρρευση τού κόμματός του και του ιδίου.
Αν ο σημερινός πρωθυπουργός τής Ελλάδας, μετά από την λήξη τής θερινής μας τραγωδίας συνεχίσει να βρίσκεται στην θέση του, δεν έχουμε να περιμένουμε παρά μόνον συνέχιση των καταστροφών, αυτή τη φορά όχι από ανεπάρκεια ή υποτίμηση τού προβλήματος, αλλά από ενεργητική και εκ προμελέτης κακοποίηση τής κοινωνικής και οικονομικής ζωής τής χώρας.
Δεν έχει καμμία διάθεση να παραιτηθεί των προσπαθειών του να επιβάλει στην χώρα μας μιαν απροκάλυπτη πλέον τυραννία, αυτή των επενδυτών, που καραδοκούν μετά από κάθε καταστροφή να πάρουν το βαρύ αντίτιμο τής πραμάτειας που πουλάνε είτε αυτή είναι ασφάλεια, είτε είναι ανοικοδόμηση, είτε είναι η ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση τού κράτους, το οποίο έχει προηγουμένως παραμεληθεί, υπονομευτεί, καταστραφεί από τους δραγουμάνους τού επικρατούντος συστήματος σαν τον Μητσοτάκη και το κόμμα του οποίου ηγείται.
Αυτό το τελευταίο, το οποίο δεν μετριέται με χρήματα, αλλά μετριέται με το μέτρο τής απώλειας τής εθνικής κυριαρχίας, με το μέτρο τής κατάρρευσης της προοπτικής δημιουργίας μιας άλλης, δικαιότερης και ποιοτικά διαφοροποιημένης κοινωνίας, είναι που πρέπει να προσέξουμε στα φαιδρά αυτά λογάκια τού Μητσοτάκη.
Σε παρόμοιες πρωθυπουργικές ομιλίες, το πιο επικίνδυνο τμήμα είναι εκείνο που περιλαμβάνει ανακοινώσεις για τις ενέργειες που θα γίνουν από την κυβέρνηση για την αποκατάσταση και κυρίως την αξιοποίηση τής συγκεκριμένης συμφοράς «ως ευκαιρίας» για την άσκηση της πολιτικής που, κατά την γνώμη τού πρωθυπουργού, θα αποτελέσει την λύση του προβλήματος.
Χρησιμοποίησε την έκφραση «Έχουμε χρέος να σφίξουμε τα δόντια». Τί εννοεί με την έκφραση αυτή ένας γνήσιος υπηρέτης τού κεφαλαίου όπως ο Μητσοτάκης; Ποιοί να σφίξουν τα δόντια; ποιοί θα πονέσουν από την επέλαση των «λύσεων», όπως τις εννοεί εκείνος και το κόμμα του; Δεν εννοώ με αυτή μου την απορία μόνο ποιοί θα απολαύσουν τα κέρδη και ποιοί θα πληρώσουν για τις ανοικοδομήσεις. Προφανώς δεν αναφέρεται σ’ εκείνους ο πρωθυπουργός. Εννοώ ότι, όπως και σε όλες τις εθνικές καταστροφές, για τις οποίες διακόσια χρόνια τώρα αποκλειστικά υπεύθυνη ήταν η παράταξη που ηγείται στις μέρες μας ο Μητσοτάκης, η άρχουσα τάξη, αξιοποιώντας την συμφορά προς όφελός της, φρόντιζε να εγκαθιστά τεχνηέντως τίς δικές της δομές, να υπαγορεύει στην διοίκηση την δική της νοοτροπία, την νοοτροπία τής διάλυσης τής κοινωνίας και τής παράδοσής της σε τυχοδιώκτες ιδιώτες και τού ανηλεούς διωγμού όλων όσων αντιστέκονται.
Η μόνιμη δικαιολογία γι’ αυτό το ξεπούλημα δεν είναι άλλη από την γραφειοκρατική δυσλειτουργία, στην οποία οι νεοφιλελεύθεροι του επιθετικού καπιταλισμού επιρρίπτουν την ευθύνη για την ίδια τους την αποτυχία. «Εμείς είχαμε την καλύτερη διάθεση, αλλά δεν μας άφησαν οι μπολσεβίκοι τού κρατισμού, στην τελευταία σοβιετία τής Ευρώπης». Και να, στον φαιδρό κατά τα άλλα λόγο τού Μητσοτάκη εμφανίζεται η φράση: «η γραφειοκρατία θα σαρωθεί». Καλή ακούγεται στ’ αυτιά των αφελών αυτή η κορώνα τού υπέρκομψου που επέλεξαν για πρωθυπουργό τους. Ποια όμως είναι η αλήθεια;
Το σάρωμα τής γραφειοκρατίας για τον υπηρέτη των αστών εν έτει 2021 δεν είναι βεβαίως η απαλλαγή από το φαινόμενο, του οποίου ο κοινωνικο-ψυχολογικός μηχανισμός έχει αναλυθεί από τον Μαρξ εδώ και δυο αιώνες, αλλά και το οποίο αξιοποίησε στον μέγιστο βαθμό η παράταξή του σε όλη τη διάρκεια τής σύγχρονης Ιστορίας τής χώρας για να στήσει το πελατειακό της κράτος. Πρόκειται για καπηλεία τής δυσφορίας τού λαού για την γραφειοκρατία για την εγκατάσταση των θεσμικών βάσεων μιας νέας τυραννίας.
Πρόκειται για την εξουδετέρωση κάθε αντίστασης που θα περιόριζε την απληστία των κερδοσκόπων. Πρόκειται για την ύπουλη επίθεση εναντίον κάθε κοινωνικού ελέγχου στις καταστροφικές επελάσεις τής άρχουσας τάξης εναντίον τού δημοσίου πλούτου, τού προϊόντος τής εργασίας και τής ελάχιστης αξίας που απέμεινε ακόμη για να απολαμβάνει ο εργαζόμενος λαός. Ο πόλεμος εναντίον τής γραφειοκρατίας γίνεται αντιληπτός από τους Έλληνες υπερδεξιούς τής Νέας Δημοκρατίας ως πόλεμος εναντίον όλων των λειτουργών που ανθίστανται στην διαφθορά.
Εκτός, λοιπόν, από την αξιοποίηση τής συγκεκριμένης ευκαιρίας, με την αδίστακτη πολιτική Μητσοτάκη, οι παρεούλες των οικονομικών ελίτ θα απολαύσουν και κάτι που ήθελαν εδώ και δεκαετίες. Την απόλυτη θεσμική κάλυψη για την ελεύθερη πλέον και χωρίς «μπολσεβίκικες» και «σταλινικές» περισπάσεις λεηλασία και του τελευταίου ίχνους πλούτου που παράγεται ή μπορεί στο μέλλον να παραχθεί σ’ αυτή την χώρα.
Ο Μητσοτάκης δεν θέλει να σαρώσει την γραφειοκρατία, με σκοπό να λειτουργούν σωστά και χωρίς καθυστερήσεις οι κοινωνικές διεργασίες προς όφελος τού λαού. Θέλει να σαρώσει την κοινωνία και μέσα από την απόλυτη έλλειψη ελέγχου για τους κερδοσκόπους, αλλά και τον απόλυτο έλεγχο μέσω τής καταστολής και τού εργασιακού εκβιασμού να επιβάλει την στυγνότερη δικτατορία των διεθνών κεφαλαιούχων, ατόμων και οργανισμών, στη χώρα μας.
Γι’ αυτό, ας μην παρασυρόμαστε από την εμφάνιση τού μπούφου, από την άχαρη παρουσία τού πανίσχυρου Μωυσέως. Ας μην μένουμε στην αντιπαθέστατη υψηλοφροσύνη του, κάτι άλλωστε που και κάποιοι άλλοι την διαθέτουν, χωρίς να το δείχνουν. Ο Μητσοτάκης και όλη η παρεούλα του, το κόμμα του και οι οπαδοί του είναι ίσως ο μεγαλύτερος για την κοινωνία μας θεσμικός και πολιτικός εφιάλτης που υπήρξε ποτέ για τους Έλληνες!
