Τα κόμματα της μονοκομματικής βουλής έχουν στήσει σκυλοκαβγά πάνω στους τάφους των χιλιάδων νεκρών, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στο όνομα της πανδημίας. Τσακώνονται για επικοινωνιακούς λόγους, για ψηφοθηρία, όταν όλοι τους – μηδενός εξαιρουμένου – ευθυγραμμίστηκαν εξαρχής με τις άνωθεν και κυρίως τις έξωθεν εντολές διαχείρισης της πανδημίας με μεθόδους μεσαίωνα.
Κανένας τους δεν τόλμησε να αμφισβητήσει στην πράξη, ούτε βέβαια να εμποδίσει, την επιβολή της κατ’ οίκον κράτησης του γενικού πληθυσμού για μήνες, τη φίμωση της επιστημονικής κοινότητας, αλλά και της κοινωνίας, τη γενική καταστολή και την αστυνομοκρατία στο όνομα της πανδημίας. Δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν ούτε καν το σκάνδαλο των λεγόμενων εμβολίων, που δημιουργήθηκαν μέσα σε 336 ημέρες με μοναδικό κίνητρο τη χρηματιστική κερδοσκοπία, αλλά και την επιβολή καθεστώτος πλήρους ασυδοσίας και ασυλίας των φαρμακευτικών πολυεθνικών, αλλά και του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος.
Δεν ένιωσαν καν την ανάγκη να υπερασπιστούν την πλειοψηφία των υγειονομικών, η οποία εκβιάζεται και προπηλακίζεται γιατί δικαίως δεν έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητα των μέτρων γενικού εγκλεισμού του πληθυσμού, αλλά ούτε και για την ασφάλεια των εμβολίων σκοπιμότητας. Δεν ένιωσαν ούτε καν την υποχρέωση να αντιταχθούν, για λόγους έστω μιας κάποιας δημοκρατικής ευαισθησίας, στην μετατροπή του γενικού πληθυσμού σε πειραματόζωο των πολυεθνικών και του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος, με όρους αναγκαστικού, ή εκβιαστικού εμβολιασμού, πιστοποιητικών δήθεν ανοσίας, κοκ.
Η σύγχρονη εκδοχή της παλιάς «φυλετικής υγιεινής»
Απέδειξαν έτσι πόσο λίγο διαφέρουν ιδεολογικά και πολιτικά από τον ολοκληρωτισμό των μαζικών ιατρικών πειραμάτων της εποχής του ναζισμού. Η ίδια η έννοια της «δημόσιας υγείας», στο όνομα πάντα της πανδημίας, κατάντησε πλέον συνώνυμο της «φυλετικής υγιεινής», όπως αυτή αναδείχθηκε ως ακαδημαϊκό θέσφατο από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έως τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Το βασικό αξίωμα της «φυλετικής υγιεινής» ξεκινούσε με την παραδοχή ότι η ανθρώπινη υγεία επιδεινώνεται ραγδαία λόγω της αύξησης των ψυχικών ασθενειών, αναπηριών, επιδημιών και σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, που με τη σειρά τους έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση της γονιμότητας των «επιθυμητών τάξεων» του πληθυσμού. Επομένως, η προάσπιση της «δημόσιας υγείας» επέβαλε την ευγονική των αναγκαστικών εμβολιασμών, των μαζικών στειρώσεων, ακόμη και της ευθανασίας. Ενώ οι επιδημίες αντιμετωπίζονταν με όρους φυλετικού, ή ταξικού διαχωρισμού του πληθυσμού, καραντίνας, και κοινωνικής απομόνωσης των «επικίνδυνων τάξεων».
Όποιος τόλμησε την εποχή εκείνη να αμφισβητήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις αξιωματικές παραδοχές της «φυλετικής υγιεινής», χαρακτηρίστηκε «αρνητής της επιστήμης» και καταδιώχθηκε ανελέητα από το τότε ακαδημαϊκό κατεστημένο. Χρειάστηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, αμέτρητες αιματηρές επαναστάσεις και κοινωνικά κινήματα, αλλά και η εμπειρία της απόλυτης βαρβαρότητας του ναζισμού, για να αναγκαστεί η επίσημη «επιστήμη», να απορρίψει, έστω στα λόγια, τα δόγματα της «φυλετικής υγιεινής» και της ευγονικής.
Στη ναζιστική Γερμανία, η εθνική, ή δημόσια υγεία – Volksgesundheit – απέκτησε καθεστώς απόλυτης προτεραιότητας έναντι της ατομικής υγείας. Γιατροί και ακαδημαϊκοί, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν μάθει από τα πανεπιστημιακά έδρανα να θεωρούν ως επιστημονικό θέσφατο την «φυλετική υγιεινή», ή την ευγονική, βοήθησαν στην εφαρμογή των ναζιστικών πολιτικών με στόχο την «κάθαρση» της γερμανικής κοινωνίας απ’ όσους τότε θεωρούνταν βιολογικές απειλές για την υγεία του έθνους. Τα μέτρα φυλετικής υγιεινής ξεκίνησαν με αναγκαστικούς εμβολιασμούς του υγιούς πληθυσμού με πρόφαση την πρόληψη των πιο επικίνδυνων νοσημάτων, συνεχίστηκαν με τη μαζική στείρωση των «γενετικά ασθενών» και τελείωσαν με την ευθανασία όσων θεωρούνταν βιολογικά, ή γενετικά επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία.
Στα πλαίσια της «φυλετικής υγιεινής» η ασθένεια και η μετάδοσή της, ποινικοποιήθηκε. Εκδόθηκαν ειδικές ταυτότητες και πιστοποιητικά «φυλετικής υγιεινής», με πρόσχημα τον περιορισμό του κινδύνου των μολύνσεων του πληθυσμού. Πρωτοπόρα σε τέτοια αστυνομικά μέτρα, ήταν η Μ. Βρετανία. Ειδικά ενάντια στις «επικίνδυνες τάξεις», όπως ονομάζονταν τότε τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία η επίσημη επιστήμη θεωρούσε ως εγγενώς υπαίτια για τις επιδημίες και την αυξημένη νοσηρότητα.
Οι φορείς μεταδοτικών ασθενειών, ήταν – σύμφωνα με τις λογικές της «φυλετικής υγιεινής» – το ίδιο επικίνδυνοι με τους πιο αδίστακτους εγκληματίες. Και αντιμετωπίζονταν ανάλογα. Ειδικά όταν επρόκειτο για την πρόληψη επιδημικών ασθενειών που θεωρούνταν ως οι πιο επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία.
Ο εμβολιασμός γεννήθηκε ως μέθοδος αστυνόμευσης
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τον 18ο αιώνα, στο απόγειο του μερκαντιλισμού, η δημόσια υγεία πήρε τη μορφή της «ιατρικής αστυνομίας» (medical police). Με πρωταρχικό σκοπό την ιατρική αστυνόμευση των «επικίνδυνων τάξεων» προκειμένου να καταστείλει όσα ήθη κι έθιμα «συντελούν στην αναπαραγωγή μιας φυλής άγριων των πόλεων στην καρδιά του ανώτερου πολιτισμού, ώστε η κοινωνία να βλέπει τις χειρότερες φρικαλεότητες και να υπόκειται στους πιο ξέφρενους σπασμούς.» Όπως έγραφε στα 1849 ένας εξέχων φιλάνθρωπος επιστήμων και βρετανός, ο John Hill Burton, εκπρόσωπος της ίδιας «επιστήμης» με τους πιο σύγχρονους και κατά πολύ λιγότερο ταλαντούχους Τσιόδρες και λοιπούς συγγενείς.Έτσι, για λόγους ιατρικής αστυνόμευσης, επινοήθηκε ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, ο αναγκαστικός εμβολιασμός πρώτα και κύρια των παιδιών από τις εξαθλιωμένες οικογένειες των εργατικών τάξεων, ως θέσφατο πρόληψης των επιδημιών. Έτσι εισήχθη το πρώτο εμβόλιο κατά της ευλογιάς του Edward Jenner. Ιερός σκοπός, ανάλογος μ’ εκείνον της Θείας λύτρωσης του Ανθρώπου από τα πιο θανάσιμα αμαρτήματα.
Από τότε έχει επινοηθεί το δόγμα ότι ο καλύτερος τρόπος πρόληψης των πιο μεταδοτικών ασθενειών είναι το εμβόλιο. Αυτό που μας λένε σήμερα. Όσοι το υποστηρίζουν δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις επιπτώσεις στην υγεία του εργαζόμενου πληθυσμού και κυρίως της οικογένειας από τη φτωχοποίηση και την επιδείνωση των όρων εργασίας.
Πρόκειται για ένα credo ταξικής θρησκοληψίας στην ιατρική, που θεωρεί καλύτερη την φαρμακευτική πρόληψη έναντι της δραστικής βελτίωσης των όρων ζωής και των συνθηκών διαβίωσης των εργαζόμενων τάξεων. Έτσι, από τότε που επινοήθηκε το πρώτο εμβόλιο έως τις μέρες μας, οι εκστρατείες εμβολιασμού – ακόμη και των πιο χρήσιμων και αποτελεσματικών εμβολίων– εκθειάστηκαν υπέρμετρα προκειμένου να παραμείνουν στο σκοτάδι οι αιτίες της νοσηρότητας και των επιδημιών, που στις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν πρωτίστως με τις συνθήκες διαβίωσης, διατροφής και εργασίας των εργαζόμενων οικογενειών.
Έτσι κι αλλιώς η επινόηση εμβολίων και φαρμακευτικών αγωγών, ανεξάρτητα των παρενεργειών και των επιπτώσεών τους, ήταν και παραμένει πολύ πιο υποσχόμενη με όρους κερδών, καριέρας και φήμης, απ’ ότι ο αγώνας για τη δραστική βελτίωση των όρων διαβίωσης και εργασίας της κοινωνίας. Έστω κι αν ο δεύτερος ευθύνεται ιστορικά για την δραστική βελτίωση του προσδόκιμου της ζωής και της υγείας των ανθρώπων κι όχι η εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, όπως αρέσκονται να επαναλαμβάνουν οι απολογητές της.
Η θρησκοληπτική αντιμετώπιση των εμβολίων και δια των φαρμάκων βελτίωση της ζωής και της υγείας, συγκροτεί από τον 19ο αιώνα την ταξική ταυτότητα των ιατρικών σπουδών και της ιατρικής επιστήμης. Αδιαφορώντας βεβαίως για τις εκατόμβες των θυμάτων που προκάλεσε αυτή η θρησκοληψία λόγω παρενεργειών, δείγματα των οποίων κοσμούν σήμερα τα εκθέματα πολλών μουσείων ιατρικής στην Ευρώπη και αλλού.
Άλλωστε, όπως μας λένε και σήμερα, η επικινδυνότητα των λοιμωδών νόσων, όπως η ευλογιά, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την επικινδυνότητα του πρώτου εμβολίου εναντίον της. Όσοι πεθαίνουν στο βωμό της επίσημης επιστήμης, δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες για το καλό της ανθρωπότητας. Όπως ακριβώς αντιλαμβάνεται τις παράπλευρες απώλειες του συνολικού εκπολιτιστικού της έργου η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός.
Κι έτσι είναι. Τα εμβόλια φαντάζουν ως η καλύτερη πρόληψη, μόνο σε όσους αδιαφορούν για τη σημασία των όρων διαβίωσης και εργασίας του πληθυσμού, αλλά και της υποστήριξής του από ισχυρά δημόσια συστήματα υγείας. Πιο αμιγώς ταξική δεισιδαιμονία στην ιατρική, ίσως να μην υπάρχει.
Στο κάτω-κάτω της γραφής μιλάμε για παιδάκια των «καταστρεπτικών τάξεων», που δεν είχαν ακόμη πέσει στο έγκλημα, αλλά θα το έκαναν είτε από άγνοια, είτε από εξαθλίωση, αλλά και των «επικίνδυνων τάξεων» που είχαν ήδη κατρακυλήσει στο έγκλημα και «των οποίων το χέρι στρέφεται εναντίον κάθε ανθρώπου, γιατί δεν ξέρουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια τους». Έτσι δικαιολογούσε στα 1851 η Μαίρη Κάρπεντερ, μια πρωτοπόρος της κοινωνικής πρόνοιας με όρους αστυνομικής ιατρικής, τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς και τον εγκλεισμό σε αναμορφωτήρια ειδικά των ατίθασων παιδιών από τις πιο εξαθλιωμένες οικογένειες της εργατικής τάξης.
Τι άλλο ζούμε σήμερα, στο όνομα της πανδημίας, εκτός από την ολική επαναφορά στις λογικές και τις πρακτικές της «φυλετικής υγιεινής» και της ευγονικής; Μην ξεχνάμε ότι το κύριο θέμα τους, απ’ όπου αποκτούσαν στα μάτια των επιτηδείων και των ηλιθίων το επίχρισμα της επιστημονικής εγκυρότητας, ήταν η εφαρμογή των ευρημάτων της γενετικής επιστήμης στις ανθρώπινες υποθέσεις και κυρίως στις κοινωνικές σχέσεις. Και μάλιστα με όρους ιατρικού εξαναγκασμού και πειραμάτων στο γενικό πληθυσμό.
«Καθαρή επιστήμη» και η δημόσια υγεία
Η «δημόσια υγεία» σήμερα, όπως και τότε, συνιστά το άλλοθι για την επιβολή μεθόδων γενετικής μηχανικής και βιοελέγχου στον πληθυσμό. Μόνο που σήμερα δεν γίνεται με όρους τυπικά φυλετικούς, όπως τότε, αλλά με όρους απόλυτα ταξικούς. Με κίνητρο όχι την υγεία ενός ιμπεριαλιστικού έθνους που ετοιμάζεται για κατακτήσεις, αποικίες και πόλεμο, όπως τότε, αλλά την πλήρη ασυδοσία του παγκόσμιου ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος, το οποίο σήμερα συνιστά μεγαλύτερη απειλή για την κοινωνία. Ακόμη κι από το αντίστοιχο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Μιας και αφορά την κατά κύριο λόγο γενετική χειραγώγηση της υγείας του πληθυσμού, με σκοπό τα υπερκέρδη από την καλλιεργούμενη εκτίναξη της νοσηρότητας και της θνησιμότητας παγκόσμια.Οι σύγχρονοι θιασώτες της φυλετικής υγιεινής και της ευγονικής, δεν επενδύουν στην γενετική καθαρότητα των Αρίων, αλλά στην όλο αυξανόμενη νοσηρότητα του γενικού πληθυσμού. Μια νοσηρότητα, η οποία όσο πιο απειλητική γίνεται, τόσο μεγαλύτερα κέρδη, καριέρες και επωνυμία υπόσχεται για την εμπορεύσιμη γενετική μηχανική των πολυεθνικών και του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος.
Βέβαια, υπάρχει πάντα το γνωστό επιχείρημα του μονόδρομου. Όπως ήταν μονόδρομος η μνημονιακή λαίλαπα, έτσι είναι μονόδρομος και ο ολοκληρωτισμός της καταστολής με πρόφαση την πανδημία. Ποιος εκ των κομμάτων της μονοκομματικής βουλής τόλμησε να αμφισβητήσει – στα λόγια έστω – το καινούργιο αφήγημα του μονόδρομου; Κανείς.
Ό,τι παπαγάλιζαν οι εντεταλμένοι «ειδικοί» της διαπλοκής και οι έμμισθοι των πολυεθνικών, παπαγάλιζαν και εξακολουθούν να παπαγαλίζουν όλοι τους. Μηδενός εξαιρουμένου.
Στο κάτω-κάτω της γραφής όλοι τους τάχθηκαν εξαρχής υπέρ της «καθαρής επιστήμης», εκείνης δηλαδή που ανά τους αιώνες λειτούργησε ως παραδουλεύτρα του κέρδους, των προνομίων και της εξουσίας. Μια «καθαρή επιστήμη» που θριαμβεύει πάντα με όρους ολοκληρωτισμού μόνο εκεί όπου κυριαρχεί η ομοφωνία των ηλιθίων, όπως έγραφε ο Έριχ Φρομ.
Όλα άλλωστε γίνονται για εμάς τους «πτωχούς τω πνεύματι», τους ανίκανους να κρίνουμε και να διαφωνήσουμε με τους «ειδικούς». Όλα γίνονται για την «προάσπιση της δημόσιας υγείας».
Σκόπιμη ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο
Η αλήθεια για μια ακόμη φορά είναι τελείως διαφορετική. Ο τρόπος που επέλεξε να αντιμετωπίσει την πανδημία η κυβέρνηση με τις πλάτες της αντιπολίτευσης, οδήγησε το 2020 –με βάση τα στοιχεία από τα Ληξιαρχεία της χώρας– σε 6.874 θανάτους περισσότερους από το 2019. Αύξηση ρεκόρ για ειρηνική περίοδο στην Ελλάδα.Σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ, το σύνολο θανάτων με –κι όχι από– COVID ανήλθε σε 4.838. Με άλλα λόγια, χάρις στα μέτρα εγκλεισμού και καταστολής, οδηγήθηκαν το 2020 στο θάνατο τουλάχιστον 2.036 περισσότεροι από ότι το 2019, χωρίς να έχουν προσβληθεί με COVID. Μόνο και μόνο επειδή ήταν αδύνατη η πρόσβαση στο σύστημα υγείας.
Βέβαια, το μέγεθος της τραγωδίας θα το αντιληφθούμε όταν δημοσιοποιηθούν τα αίτια των θανάτων. Αν σκεφτεί κανείς επί παραδείγματι ότι κατά τη διάρκεια του 2020 είχαμε μια σοβαρή μείωση των ατυχημάτων, λόγω εγκλεισμού, που κοστίζει τη ζωή σε άνω των 3.000 κατά μέσο όρο κάθε χρόνο, τότε το ύψος των επιπλέον θανάτων γίνεται πολύ πιο σημαντικό.
Επί της ουσίας, για κάθε έναν που πέθανε με COVID το 2020, τουλάχιστον ένας ακόμη πέθανε χωρίς κορονοϊό, διότι πολύ απλά δεν είχε πρόσβαση στο σύστημα υγείας λόγω μέτρων κατά της πανδημίας.
Ο γενικός εγκλεισμός και ο προσανατολισμός του συστήματος υγείας στην αντιμετώπιση του COVID, όχι μόνο στοίχισε τη ζωή τουλάχιστον σ’ άλλους τόσους συνανθρώπους χωρίς να έχουν προσβληθεί από κορονοϊό, αλλά δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκρηκτικής θνησιμότητας και νοσηρότητας τα επόμενα χρόνια. Ακόμη κι αν αύριο το πρωί εξαφανιστεί ως δια μαγείας ο κορονοϊός.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ, η τακτική παρακολούθηση από το σύστημα υγείας ασθενών με χρόνιες σοβαρές παθήσεις (καρδιακά, κυκλοφορικά, καρκίνοι, κοκ) μειώθηκε το 2020 τουλάχιστον κατά 45%. Και μόνο το γεγονός αυτό εξασφαλίζει ότι θα έχουμε αυξημένους θανάτους και μέσα στα επόμενα έτη έναντι των προηγούμενων.
Ποιος θα λογοδοτήσει για όλους αυτούς τους θανάτους; Πώς αντιτάχτηκαν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι των κομμάτων και οι κομματάρχες τους στο συνδικαλισμό των υγειονομικών ώστε να αποτρέψουν την εκτίναξη των θανάτων;
Η πανδημία πήρε διαστάσεις γενοκτονίας χάρις στα μέτρα
Ωστόσο, ακόμη και οι θάνατοι με COVID δεν ήταν διόλου μοιραίοι, ούτε οφείλονται τόσο στον κορωνοϊό, όσο στην κατάρρευση του ΕΣΥ. Το σύστημα υγείας δεν κινδυνεύει να καταρρεύσει, όπως μας λένε, αλλά έχει ολοκληρωτικά καταρρεύσει ήδη από το 2ο lockdown, που αποφάσισε η κυβέρνηση.Ο πίνακας που παραθέτουμε δείχνει τις διαστάσεις της κατάρρευσης. Από την έναρξη της πανδημίας έως την 1η Νοεμβρίου 2020 το σύνολο των θανάτων με COVID είχε ανέλθει σε 635. Ενώ την 1η Ιανουαρίου 2021 είχε ανέλθει σε 4.881. Μέσα σε δύο μόλις μήνες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 4.246 φορείς του COVID!
Γιατί συνέβη αυτό το έγκλημα; Διότι πολύ απλά η κυβέρνηση οδήγησε το σύστημα υγείας σε κατάρρευση, θέλοντας να μεταθέσει την ευθύνη της πανδημίας στους απλούς πολίτες, δηλαδή στα θύματά της. Μιας και υποτίθεται ότι δεν συμμορφώνονται επαρκώς και δεν πειθαρχούν στην παράνοια του ολοκληρωτισμού και της καταστολής που έχει επιλέξει για τις δικές της σκοπιμότητες.
Για όσους διατηρούν ακόμη σώας τας φρένας ένα είναι απολύτως σίγουρο. Τα μέτρα εγκλεισμού και καταστολής όχι μόνο δεν αναχαιτίζουν την πανδημία, αντίθετα την ενισχύουν και οδηγούν περισσότερους στον τάφο με ή χωρίς COVID. Έτσι το σύνολο των θανάτων στην Ελλάδα για το 2020 έφτασε σχεδόν τους 132 χιλιάδες, ύψος ρεκόρ για ολόκληρη την περίοδο από το 1932 έως σήμερα!
Κι όχι μόνο αυτό. Τα μέτρα που πήρε και συνεχίζει να παίρνει η κυβέρνηση κοστίζουν ιδιαίτερα στους πιο ευπαθείς, τους πιο αδύναμους από τους συμπολίτες μας. Το 95,9% των θανάτων είχε υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω. Δεν έχει να δει κανείς παρά τον πίνακα που παραθέτουμε.
Τραγικό επίσης είναι και το γεγονός ότι η κυβέρνηση επέλεξε να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό, όχι με μέτρα προληπτικής και πρωτοβάθμιας θεραπευτικής αγωγής, αλλά με μέτρα καταστολής του γενικού πληθυσμού – στο όνομα ελέγχου της μετάδοσης – και με εισαγωγή στις ΜΕΘ όσων κατέληγαν με σοβαρές επιπλοκές στα νοσοκομεία.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Από την αρχή της πανδημίας έως την 21η Μαρτίου, έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ 1.577 ασθενείς. Υγιείς; Ή με όσους απεβίωσαν και είχαν μολυνθεί με COVID;
Ο ΕΟΔΥ δεν διευκρινίζει. Ούτε επίσης παρέχει αναλυτικά στοιχεία για εισαγωγές και εξαγωγές από τις ΜΕΘ καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Κάτι απολύτως σκόπιμο.
Γιατί; Διότι θέλει να αποκρύψει το τραγικά χαμηλό ποσοστό ανάρρωσης όσων εισάγονται στις ΜΕΘ με επιπλοκές από COVID. Θέλει να αποκρύψει ότι η αντιμετώπιση μιας πανδημίας σαν αυτή του κορωνοϊού δεν γίνεται με εισαγωγή στις ΜΕΘ, αλλά κυρίως με όρους πρωτοβάθμιας νοσηλείας και προληπτικής θεραπείας. Και για τα οποία τόσο η κυβέρνηση όσο και το ιατρικό κατεστημένο, δεν νοιάστηκαν ούτε στο ελάχιστο.
Εγκληματική αμέλεια, ή κάτι πολύ πιο σκοτεινό και ύποπτο;
Ας υποθέσουμε ότι οι 1.557 ασθενείς που εξήλθαν από τις ΜΕΘ έως την 21η Μαρτίου αφορούν σε αναρρώσαντες. Το σύνολο των θανάτων με COVID έως την 21η Μαρτίου 2021 ανήλθε σε 7.462.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι για κάθε έναν που βγήκε από τη διασωλήνωση, άλλοι 5 πέθαναν έχοντας μολυνθεί με COVID. Ποσοστό ανάρρωσης όσων εισάγονται στις ΜΕΘ με COVID, κάτω του 20%. Δηλαδή, η επιλογή της κυβέρνησης, των «ειδικών» της, αλλά και του ιατρικού κατεστημένου γενικά, να αντιμετωπίζονται με διασωλήνωση όσοι έχουν εισαχθεί στα νοσοκομεία και παρουσιάζουν σοβαρές επιπλοκές, οδηγούν το 80% των ασθενών με COVID στο θάνατο.
Είναι, ή δεν είναι ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο;
Εκτός βέβαια κι αν οι νεκροί με COVID στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν κατέληξαν ενόσω ήταν σε διασωλήνωση, αλλά εκτός ΜΕΘ και εκτός νοσοκομείων. Το στοιχείο αυτό αποκρύβεται επιμελώς ο ΕΟΔΥ και σκόπιμα.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν πρέπει να λογοδοτήσουν ποινικά όσοι στην κυβέρνηση, τον ΕΟΔΥ και την «επιστημονική επιτροπή» επέλεξαν να οδηγήσουν στο θάνατο ασθενείς με COVID, χωρίς καν νοσοκομειακή φροντίδα;
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η κυβέρνηση θέλει να συγκαλύψει την εγκληματική ευθύνη τόσο τη δική της, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες εφαρμόζοντας τις μνημονιακές απαιτήσεις οδήγησαν σε δραστική μείωση τις δυνατότητες νοσηλευτικής φροντίδας του συστήματος υγείας της χώρας. Κι αυτό δεν εντοπίζεται κυρίως στις διαθέσιμες ΜΕΘ, όπου ο ασθενής οδηγείται όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός του θανάτου, αλλά στις τρομακτικές ελλείψεις κλινών γενικής νοσηλείας και αυξημένης φροντίδας στελεχωμένες με εξειδικευμένο, έμπειρο και επαρκές υγειονομικό προσωπικό.
Επί παραδείγματι, οι κυβερνήσεις των μνημονίων έκλεισαν τα 3 νοσοκομεία λοιμωδών νόσων τα οποία υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Μαζί μ’ αυτά, έκλεισαν πάνω από 28 κλινικές στα δημόσια νοσοκομεία ανά την Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια κατ’ απαίτηση των μνημονίων.
Αν τα συγκεκριμένα νοσοκομεία και οι κλινικές όχι μόνο δεν είχαν κλείσει, αλλά είχαν εκσυγχρονιστεί με τις κατάλληλες υποδομές και το εξειδικευμένο υγειονομικό προσωπικό, τότε θα επαρκούσαν για να αντιμετωπιστούν τουλάχιστον τα πιο δύσκολα περιστατικά της πανδημίας. Χωρίς καν να χρειαστεί η καταστροφική δέσμευση των μεγάλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων για την κατά προτεραιότητα νοσηλεία των ασθενών με COVID.
Την ίδια ώρα από την αρχή των μνημονίων πολλοί από τους πιο έμπειρους και εξειδικευμένους γιατρούς του ΕΣΥ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Πάνω από 17.500 γιατροί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν λόγω μνημονιακών περικοπών. Πολύ περισσότεροι είναι οι νοσηλευτές, που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Σε μια χώρα όπου μαστίζεται με το χαμηλότερο ποσοστό διαθέσιμων νοσηλευτών αναλογικά με τον πληθυσμό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι μόνο.
Γιατί η κυβέρνηση, αντί να μιλά για επιστράτευση των ιδιωτών γιατρών, προκειμένου να συγκαλύψει το έγκλημα μετατροπής της πανδημίας σε γενοκτονία των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, δεν φρόντισε εξαρχής να προσφέρει εκείνα τα κίνητρα ώστε να επιστρέψουν οι δεκάδες χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές που εκπατρίστηκαν λόγω μνημονιακών περικοπών;
Γιατί η κυβέρνηση δεν φρόντισε να επαναδημιουργήσει τα νοσηλευτήρια και τις κλινικές, ειδικά τα νοσοκομεία των λοιμωδών, που είχαν κλείσει κατ’ απαίτηση των μνημονίων, ώστε να αντιμετωπιστεί η πανδημία; Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να δαπανήσει τα ποσά που διέθεσε για την προπαγάνδα υπέρ των μέτρων καταστολής στα κανάλια και τους ημέτερους.
Με την κατάλληλη χρηματοδότηση, μέσα σε έξη μήνες το σύστημα υγείας θα μπορούσε να έχει τις διαθέσιμες υποδομές για να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή έξαρση της πανδημίας. Και τότε είναι σίγουρο ότι η επάρκεια νοσηλείας των ασθενών με COVID, δεν θα επέτρεπε στους επιτήδειους να εμφανίσουν ως αναγκαία τα μέτρα γενικού εγκλεισμού (lockdown), περιορισμού της κυκλοφορίας, αναστολής της λειτουργίας ολόκληρων κλάδων της οικονομίας και αστυνομοκρατίας με πρόσχημα τον έλεγχο της μετάδοσης του ιού.
Όμως αυτές οι επιλογές δεν τέθηκαν ποτέ στο τραπέζι. Ούτε από την αντιπολίτευση, η οποία επέτρεψε να περάσουν οι καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης στο όνομα της πανδημίας.
Ποιος θα λογοδοτήσει γι’ αυτό το έγκλημα εκ προμελέτης; Πώς είναι δυνατόν να επιμένει κανείς στις ίδιες επιλογές μετά από τόσες εκατόμβες θυμάτων; Μόνο όποιος διακατέχεται από κάποιο σύνδρομο εγκληματικής ψυχοπάθειας και θέτει την προσωπική του ιδιοτέλεια και ιδεοληψία, πάνω από όλους και όλα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι για κάθε έναν που βγήκε από τη διασωλήνωση, άλλοι 5 πέθαναν έχοντας μολυνθεί με COVID. Ποσοστό ανάρρωσης όσων εισάγονται στις ΜΕΘ με COVID, κάτω του 20%. Δηλαδή, η επιλογή της κυβέρνησης, των «ειδικών» της, αλλά και του ιατρικού κατεστημένου γενικά, να αντιμετωπίζονται με διασωλήνωση όσοι έχουν εισαχθεί στα νοσοκομεία και παρουσιάζουν σοβαρές επιπλοκές, οδηγούν το 80% των ασθενών με COVID στο θάνατο.
Είναι, ή δεν είναι ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο;
Εκτός βέβαια κι αν οι νεκροί με COVID στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν κατέληξαν ενόσω ήταν σε διασωλήνωση, αλλά εκτός ΜΕΘ και εκτός νοσοκομείων. Το στοιχείο αυτό αποκρύβεται επιμελώς ο ΕΟΔΥ και σκόπιμα.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν πρέπει να λογοδοτήσουν ποινικά όσοι στην κυβέρνηση, τον ΕΟΔΥ και την «επιστημονική επιτροπή» επέλεξαν να οδηγήσουν στο θάνατο ασθενείς με COVID, χωρίς καν νοσοκομειακή φροντίδα;
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η κυβέρνηση θέλει να συγκαλύψει την εγκληματική ευθύνη τόσο τη δική της, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες εφαρμόζοντας τις μνημονιακές απαιτήσεις οδήγησαν σε δραστική μείωση τις δυνατότητες νοσηλευτικής φροντίδας του συστήματος υγείας της χώρας. Κι αυτό δεν εντοπίζεται κυρίως στις διαθέσιμες ΜΕΘ, όπου ο ασθενής οδηγείται όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός του θανάτου, αλλά στις τρομακτικές ελλείψεις κλινών γενικής νοσηλείας και αυξημένης φροντίδας στελεχωμένες με εξειδικευμένο, έμπειρο και επαρκές υγειονομικό προσωπικό.
Επί παραδείγματι, οι κυβερνήσεις των μνημονίων έκλεισαν τα 3 νοσοκομεία λοιμωδών νόσων τα οποία υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Μαζί μ’ αυτά, έκλεισαν πάνω από 28 κλινικές στα δημόσια νοσοκομεία ανά την Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια κατ’ απαίτηση των μνημονίων.
Αν τα συγκεκριμένα νοσοκομεία και οι κλινικές όχι μόνο δεν είχαν κλείσει, αλλά είχαν εκσυγχρονιστεί με τις κατάλληλες υποδομές και το εξειδικευμένο υγειονομικό προσωπικό, τότε θα επαρκούσαν για να αντιμετωπιστούν τουλάχιστον τα πιο δύσκολα περιστατικά της πανδημίας. Χωρίς καν να χρειαστεί η καταστροφική δέσμευση των μεγάλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων για την κατά προτεραιότητα νοσηλεία των ασθενών με COVID.
Την ίδια ώρα από την αρχή των μνημονίων πολλοί από τους πιο έμπειρους και εξειδικευμένους γιατρούς του ΕΣΥ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Πάνω από 17.500 γιατροί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν λόγω μνημονιακών περικοπών. Πολύ περισσότεροι είναι οι νοσηλευτές, που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Σε μια χώρα όπου μαστίζεται με το χαμηλότερο ποσοστό διαθέσιμων νοσηλευτών αναλογικά με τον πληθυσμό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι μόνο.
Γιατί η κυβέρνηση, αντί να μιλά για επιστράτευση των ιδιωτών γιατρών, προκειμένου να συγκαλύψει το έγκλημα μετατροπής της πανδημίας σε γενοκτονία των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, δεν φρόντισε εξαρχής να προσφέρει εκείνα τα κίνητρα ώστε να επιστρέψουν οι δεκάδες χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές που εκπατρίστηκαν λόγω μνημονιακών περικοπών;
Γιατί η κυβέρνηση δεν φρόντισε να επαναδημιουργήσει τα νοσηλευτήρια και τις κλινικές, ειδικά τα νοσοκομεία των λοιμωδών, που είχαν κλείσει κατ’ απαίτηση των μνημονίων, ώστε να αντιμετωπιστεί η πανδημία; Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να δαπανήσει τα ποσά που διέθεσε για την προπαγάνδα υπέρ των μέτρων καταστολής στα κανάλια και τους ημέτερους.
Με την κατάλληλη χρηματοδότηση, μέσα σε έξη μήνες το σύστημα υγείας θα μπορούσε να έχει τις διαθέσιμες υποδομές για να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή έξαρση της πανδημίας. Και τότε είναι σίγουρο ότι η επάρκεια νοσηλείας των ασθενών με COVID, δεν θα επέτρεπε στους επιτήδειους να εμφανίσουν ως αναγκαία τα μέτρα γενικού εγκλεισμού (lockdown), περιορισμού της κυκλοφορίας, αναστολής της λειτουργίας ολόκληρων κλάδων της οικονομίας και αστυνομοκρατίας με πρόσχημα τον έλεγχο της μετάδοσης του ιού.
Όμως αυτές οι επιλογές δεν τέθηκαν ποτέ στο τραπέζι. Ούτε από την αντιπολίτευση, η οποία επέτρεψε να περάσουν οι καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης στο όνομα της πανδημίας.
Ποιος θα λογοδοτήσει γι’ αυτό το έγκλημα εκ προμελέτης; Πώς είναι δυνατόν να επιμένει κανείς στις ίδιες επιλογές μετά από τόσες εκατόμβες θυμάτων; Μόνο όποιος διακατέχεται από κάποιο σύνδρομο εγκληματικής ψυχοπάθειας και θέτει την προσωπική του ιδιοτέλεια και ιδεοληψία, πάνω από όλους και όλα.
Δημήτρης Καζάκης
