Η ατομική ευθύνη είναι το καύσιμο του εγκλεισμού.
Καμιά ατομική ευθύνη δεν επικαλείται κανείς για καταστροφές άλλων αλλού. Καμιά ατομική ευθύνη για τον πόλεμο και τη δυστυχία, τον πόνο των μισοπεθαμένων προσφύγων στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μέσα στο αστικό βοσκοτόπι, στη γούρνα αυτή των ψυχαναγκασμών, κανείς δεν αισθάνεται ως ατομική ευθύνη τον πόνο και τη φωτιά δίπλα του. Τα γκέτο της εξαθλίωσης και τα πηγάδια που κρύβουμε τις συλλογικές αμαρτίες. Το λιώσιμο των ανθρώπων μέσα στη φθονερή αθωότητα της αδιαφορίας του ατόμου, άρα και της ευθύνης του απέναντι στον κόσμο.
Η ατομική ευθύνη έρχεται ως το νερό του Καματερού για να θεραπεύσει μιαν αθεράπευτη κοινωνική νόσο. Τη νόσο του κτηνώδους ανταγωνισμού. Της ασύμμετρης απειλής του κατευνασμού των ενστίχτων έναντι της επιβίωσης που κλείστηκε ηθικά στο διαμέρισμα.
Στην κοιλιά του αρχιτέκτονα που θριάμβευσε σκαρφαλώνοντας στην κανονική κατανομή της ταξικής κατοικίας, αποθεώνοντας το μαντρί, αυτό το μεγάλο εργαλείο της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Το διαμέρισμα-μαντρί ως μικρογραφία του μεγάλου μαντριού δικαιώνει κάθε αστική υπεροψία, γλιστρώντας το μικροαστό κάτω απ’ το χαλάκι της τηλεόρασης ή της γλίτσας του ψυχολόγου.
Εκεί μέσα βράζουν τα χυμένα νεύρα στις χύτρες κάτω από ιπτάμενα γουάι φάι, οι υποψήφιοι αυτόχειρες εκεί μέσα ακονίζουν την πλάνη τους πάνω στην σιωπή των συνενόχων τους.
Εκεί μέσα μαγαρίζονται οι έρωτες, ανήσυχοι φοβικοί εκφυλισμένοι απ’ επανάληψη.
Εκεί μέσα ο δαιμονικός Τειρεσίας διαδίδει σπαρμένους νεκρούς μες στο λαβύρινθο του Μινώταυρου που γεύτηκε την παρθενική σάρκα.
dromos.wordpress.com
