Έτσι, η δημοκρατία έγινε αυταπάτη. Ένας διάτρητος μανδύας, κάτω από τον οποίο κρύβεται το Δ΄ Ράιχ. Πρώτιστο μέλημα του ανελέητου καπιταλισμού ήταν να χτυπήσει και να αχρηστεύσει το σοσιαλιστικό κίνημα, και στη θέση του να τοποθετήσει αργυρώνητους «πολιτικούς» εμφανιζόμενους ως… «Αριστερούς»! Την «κοινωνία των κουρελήδων» του προπερασμένου αιώνα, επανέφερε η λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική». Ενενήντα έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν, και 75 χρόνια από την επέτειο απελευθέρωσης του Άουσβιτς, διαπιστώνουμε ότι ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος, ίσως όσο ποτέ άλλοτε. Γι’ αυτό και οι τραπεζίτες έθεσαν ως πρώτο στόχο για την επέλασή τους, την αχρήστευση και συκοφάντηση αυτής της ιδεολογίας.
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ, όταν το καλοκαίρι του 1872 ο Μαρξ και ο Ένγκελς τύπωσαν το μανιφέστο τους, διατύπωσαν κάποιες επισημάνσεις, που δεν έχουν «γεράσει». Οι δυο τους έγραφαν στον πρόλογο: «Όσο κι αν οι περιστάσεις έχουν αλλάξει πολύ στα τελευταία 25 χρόνια, οι γενικές αρχές που εκτέθηκαν σ’ αυτό το μανιφέστο διατηρούν σε γενικές γραμμές και σήμερα, όλη τους την ακρίβεια». Αυτές ακριβώς οι «γενικές αρχές» διατηρούν ακρίβεια εδώ και… 148 χρόνια! Πράγματι, μπορεί να έχουν αλλάξει πολλές περιστάσεις, αλλά –χάριν των Βρυξελλών– εξακολουθούμε να βλέπουμε αυτό που έλεγε το «Μανιφέστο», δηλαδή ότι: «καταπιεστής και καταπιεζόμενος, σε σταθερές αντιθέσεις ανάμεσά τους, κάνουν αδιάκοπο πόλεμο, άλλοτε ανοιχτό, άλλοτε σκεπασμένο, έναν πόλεμο που τελείωνε κάθε φορά, είτε με την επαναστατική μετατροπή ολόκληρης της κοινωνίας, είτε με την καταστροφή και των δύο τάξεων που πολεμούσαν».
Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση της καταστροφής των καταπιεζομένων. μια συμφορά, που έπληξε τους λαούς από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και επέφερε τη φτωχοποίηση των ανθρώπων. Περιουσίες χάθηκαν αστραπιαία, πλειστηριασμοί άρπαξαν τα σπίτια των αγρίως φορολογουμένων πολιτών, νέοι φόροι επεβλήθησαν που ήσαν άγνωστοι κατά το παρελθόν, δουλειές έκλεισαν, οι μέχρι χθες ευκατάστατοι βρέθηκαν στον δρόμο και η ανεργία έπεσε σαν επιδημία θανατηφόρα. Ουρές για μια υποαπασχόληση ολίγων ευρώ, ενώ το Εργατικό Δίκαιο, έγινε ρομαντική ανάμνηση του παρελθόντος. Ο Εργασιακός Μεσαίωνας ξαναζωντάνεψε και οι ευρωλάγνοι όλων των χρωμάτων, εξακολουθούν να εκθειάζουν την… «ευρωπαϊκή προοπτική» και να υμνολογούν το «ευρωπαϊκό τοτέμ». Οι ξένοι τραπεζίτες προσπαθούν να πείσουν ότι το κεφάλαιο είναι ο παντοδύναμος οργανισμός που δεν μπορούν οι «αφελείς προλετάριοι» να τον αλλάξουν. Ο μεγάλος Ζωρές είχε αντιληφθεί αυτήν την πανάρχαια στρατηγική, και έλεγε: «Οι επίσημοι οικονομολόγοι θεωρούν με πολλή ευχαρίστηση πως το κεφάλαιο, η εργασία, το σύστημα του ημερομισθίου είναι αιώνιες οικονομικές κατηγορίες.
Ο Μαρξ, αντίθετα, δείχνει τη βαθιά διείσδυση της διαλεκτικής μέσα στην πολιτική οικονομία. Η πρόοδος, στη μοιραία και αναπόφευκτη λειτουργία της, αλλάζει αναγκαία τις σχέσεις των πραγμάτων και των ιδεών. Τίποτε δεν είναι αιώνιο, εκτός από τον νόμο αυτό της διαλεκτικής…».
Οι Ευρωπαίοι κυβερνήτες, κάνουν τα πάντα να σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων τα λόγια του Ζωρές. Μήπως είναι καιρός λοιπόν να ξαναγυρίσουμε στον Μαρξ για να σπάσουμε τις οικονομικές αλυσίδες που μας φόρεσε το Ιερατείο των Βρυξελλών; Στο «Μανιφέστο», ο Μαρξ κι ο Ένγκελς αφύπνιζαν μ’ ένα κάλεσμα τους κομμουνιστές να βγουν από το ημίφως, και να μιλήσουν ανοιχτά στον λαό: «Είναι καιρός οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ’ όλον τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους και τις τάσεις τους. Να αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος, ένα μανιφέστο του ίδιου κόμματος».
Σήμερα, όχι μόνο ο κομμουνισμός, αλλά όλη η Αριστερά έγινε «φάντασμα»! Οι αληθινοί ιδεολόγοι της Αριστεράς, πρέπει να ξεσκεπάσουν τους τυχοδιώκτες που καπηλεύτηκαν αυτήν την ιδεολογική ταμπέλα, για να μπουν στην υπηρεσία του καπιταλισμού προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία και να προδώσουν τον λαό. Αυτοί ακολούθησαν τη συνταγή του Αλεξάντρ Γκίλφορντ. Καθοδηγητής στα νιάτα του ο Γκίλφορντ, στο συμβούλιο της Πετρούπολης, λαχταρούσε πλούτη. Γι’ αυτό, πρόδωσε την ιδεολογία του, αναπτύσσοντας τη σουρεαλιστική θεωρία, ότι: «Για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, θα πρέπει να γίνουμε οι ίδιοι καπιταλιστές»!
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η Κλάρα Τσέτκιν και ο Λήμπκνεχτ, γελούσαν μ’ αυτά τα καμώματα και εξέφρασαν στον Γκίλφορντ την περιφρόνησή τους. Δεν θέλουμε, λοιπόν, στην εποχή μας, άλλους «Γκίλφορν» να μας ξανακυβερνήσουν. Έχουμε ανάγκη από νέους «χαρτιστές» που θα εκθέσουν φανερό οικονομικό πρόγραμμα για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και κατοχύρωση της εθνικής Ανεξαρτησίας. Να σημειώσουμε ότι «Χαρτισμός» ήταν το πρώτο πλατύ αληθινό μαζικό πολιτικό κίνημα στην Αγγλία (1830-1840). Πήρε το όνομά του από την «Χάρτα», τον καταστατικό νόμο που περιελάμβανε τις πολιτικές διεκδικήσεις των Άγγλων εργατών.
Στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1935, ο Δημητρώφ είπε μια αλήθεια: «Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής καταπίεσης της εργατικής τάξης». Το βλέπουμε μπροστά μας σήμερα. Η εξουσία των ξένων τραπεζιτών, είναι ο σύγχρονος φασισμός, που διαφεντεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Αγγλία έδωσε το παράδειγμα της Αντίστασης σ’ αυτόν τον φασισμό της εποχής μας, με την αποχώρησή της από το «γκέτο». Και ύψωσε τη σημαία της εθνικής Ανεξαρτησίας. Το είπε καθαρά αυτό, και αποτέλεσε ράπισμα κατά των παγκόσμιων εκμεταλλευτών. Εάν είχαμε σωστή Αριστερά, θα όφειλε να αφυπνίσει τις μάζες, και να φωνάξει: «Ξυπνήστε… Το ευρώ μετέτρεψε το χρέος σε συναλλαγματικό, και το συναλλαγματικό χρέος υποδούλωσε την Ελλάδα. Τα Μνημόνια επεβλήθησαν από τους δανειστές και τα προσυπέγραψαν δωσιλογικές κυβερνήσεις».
ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ για πολλοστή φορά: Η εξουσία των ξένων τραπεζιτών, είναι ο σημερινός φασισμός. Το είχε πει και ο Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν ωμός καπιταλισμός». Και, τέλος πάντων, ο Τύπος εάν θέλει να υπερασπιστεί τον ρόλο του, είναι καιρός να φέρει στη δημοσιότητα τις ταυτότητες και τις φωτογραφίες των ξένων εκπροσώπων των τραπεζιτών, που έχουν εγκατασταθεί εδώ, λειτουργούν πάνω από τις «ελληνικές» τράπεζες και κατευθύνουν ψυχρά όλη την αντιλαϊκή τραπεζική πολιτική. Να δούμε τα πορτραίτα των ξένων κατακτητών. Να μην ξεχνάμε ότι το Κραχ του 1929, οι θεαματικές καταρρεύσεις τραπεζών, ο πληθωρισμός που σώρευε η φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, και πλούτο σε κάποια άλλα, επεσφράγισαν την ολοκλήρωση του εκφασισμού στη Γερμανία.
Με τη γερμανοευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, ο εκφασισμός στους λαούς επεβλήθη με τη μορφή του «ευρωπαϊσμού». Οι ξένοι πάτρωνες και οι εγχώριοι υπηρέτες τους, εφαρμόζουν την πολιτική τους, όπως την είχε περιγράψει ο Πωλ Βαλερύ: «Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους ν’ ανακατεύονται σε ό,τι τους αφορά». Μήπως, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα πρέπει όλοι να ξαναδιαβάσουν το «Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς;
Πηγή: e-dromos.gr
dromosanoixtos.gr
