Μπροστά στα μάτια μας, χωρίς ντροπή, ξεδιπλώνεται για άλλη μια φορά η διπλότητα και η υποκρισία του επίσημου πολιτικού κόσμου.
Πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όλοι μαζί, ξαπόλησαν τον ελεγχόμενο ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο να βρίζει και να συκοφαντεί ανεξαίρετα όσους πίστευαν ότι η υπόθεση του ονόματος της FYROM δεν μπορεί να εναποτεθεί στα χέρια τους, ότι έχει και ο απλός κόσμος τον λόγο.
Όλοι μαζί έβλεπαν ότι ο διεθνής παράγοντας, διάβαζε ΗΠΑ, ήθελε να κλείσει άρον- άρον η ονοματολογία και να προχωρήσουν γοργά οι διαδικασίες ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ. Γνώριζαν καλά ότι η «στάση» τους και οι τοποθετήσεις «κοστολογούνται» σε ένα κρίσιμο παιχνίδι αξιολόγησης όλων μπροστά στις επερχόμενες εκλογές.
Όλοι μαζί έβλεπαν ως «παράθυρο ευκαιρίας» μια «κοινά αποδεκτή λύση» υπό το βάρος των πιέσεων των ΗΠΑ αλλά και μιας «ισχυρότερης» Ελλάδας που θα μπορούσε να «καταπιεί» την αδιαλλαξία της κυβέρνησης των Σκοπίων. Ακόμα και όταν πολιτικοί παράγοντες της χώρας προϊδέαζαν για την απόφαση τους να συνεχίσουν τη «σκληρή στάση» όλοι μαζί σιωπούσαν έχοντας, για άλλη μια φορά, εναποθέσει τις ελπίδες τους στην βιασύνη και τις διαβεβαιώσεις των συμμάχων τους.
Μοναδικός πονοκέφαλος η παρέμβαση του κόσμου, η παρουσία του σε μια συγκέντρωση, η φωνή της συνείδησης του, πέρα από τους «μπαλκονάτους» ρήτορες… Ακόμα και η ιεραρχία της εκκλησίας αισθάνθηκε την ανάγκη να κρατήσει αποστάσεις από «συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας», προσθέτοντας τη φωνή της στα κελεύσματα των Αμερικάνων φίλων.
Μάταια. Όταν τα πρώτα μηνύματα για μεγάλη συγκέντρωση έφτασαν στα κομματικά επιτελεία πρώτη η ΝΔ ανέκρουσε πρύμνα. Τα «ψηφαλάκια» ήταν πολλά για να αφήσουν ασυγκίνητους τοπικούς πολιτευτές και την κεντρική ηγεσία. Ακολούθησαν οι ΑΝΕΛ που, παρά την «αμέριστη εμπιστοσύνη» στον Κοτζιά, δεν μπορούσαν να μείνουν έξω από τον χορό.
Μοναδικός πονοκέφαλος η παρέμβαση του κόσμου, η παρουσία του σε μια συγκέντρωση, η φωνή της συνείδησης του, πέρα από τους «μπαλκονάτους» ρήτορες… Ακόμα και η ιεραρχία της εκκλησίας αισθάνθηκε την ανάγκη να κρατήσει αποστάσεις από «συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας», προσθέτοντας τη φωνή της στα κελεύσματα των Αμερικάνων φίλωνΚαι όταν το σοκ της μεγάλης συγκέντρωσης ξεπέρασε την παραμορφωτική μανία των ΜΜΕ οι ανησυχίες μετατράπηκαν σε ίλιγγο. Η μεγάλη παρουσία απλών πολιτών που αντιλαμβάνονται, έστω και διαισθητικά, ότι πυκνώνουν οι κίνδυνοι σε ολόκληρη τη Β. Ελλάδα, έπρεπε να χειραγωγηθεί κατάλληλα. Πρώτη γραμμή άμυνας η «μετά βδελυγμίας» καταγγελία στρατηγών και λοιπών παραγόντων που πρωταγωνίστησαν στην συγκέντρωση. Οι καταγγελίες και οι διαχωρισμοί ήταν κοινοί, από όλες τις πτέρυγες του πολιτικού κόσμου, για διαφορετικούς λόγους. Το ενδεχόμενο μετασχηματισμού της πρωτοβουλίας ορισμένων εκ των πρωταγωνιστών σε πολιτική κίνηση με δεξιό προσανατολισμό, προκαλούσε ανατριχίλες στη Ν.Δ. Οι ΑΝΕΛ αναγνώριζαν δυνατότητες ανάσχεσης της φθοράς τους από την συμμετοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και η κεντροαριστερά, ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, δίπλα στις ανησυχίες της, δεν έκρυβαν τα δάκρυα χαράς μπροστά στο ενδεχόμενο περιορισμού της επιρροής του Κ. Μητσοτάκη.
Και οι ίλιγγοι μετατράπηκαν σε κωλοτούμπες, κοινό και αυτό χαρακτηριστικό του πολιτικού κόσμου, παρά τα ρεκόρ που έχει καταγράψει και καταγράφει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κ. Μητσοτάκης ανακαλύπτει ότι δεν είναι κατάλληλη ώρα να «λυθεί» το θέμα και κατηγορεί την κυβέρνηση για ενδοτισμό. Η Φώφη κάνει «διμέτωπο» κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για «αφανείς δεσμεύσεις» και τη ΝΔ για «δεξιά στροφή», ενώ δεν βρίσκει κουβέντα να πει για τον βασικό εταίρο της, Στ. Θεοδωράκη, που στηρίζει λύση «εδώ και τώρα». Η ιεραρχία δηλώνει ότι δεν δέχεται να υπάρχει το όνομα «Μακεδονία» στο μελλοντικό όραμα της FYROM. O Τσίπρας ανακαλύπτει τον «αλυτρωτισμό» των Σκοπίων ως σοβαρότερο πρόβλημα του ονόματος, αλλά δεν λέει κουβέντα για το σύνταγμα της γειτονικής χώρας. Ο Κ. Καραμανλής, φορέας της «εθνικής γραμμής», σιωπά εκκωφαντικά… Το δίδυμο των επιτυχιών, Φίλης-Σκουρλέτης, στοχοποιεί τον Καμμένο, αναδεικνύοντας ότι, όχι μόνο έχουν συγκροτήσει, συμμετέχουν και στηρίζουν έναν κυβερνητικό συνεταιρισμό χωρίς έρμα, αλλά και ότι ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επόμενη μέρα της χρεοκοπίας του.
Η «αγία οικογένεια» σε όλο της το μεγαλείο… «Καταγγέλλει» την ακροδεξιά ανοίγοντάς της ολόπλευρα τον δρόμο. Ανησυχεί για την πολιτική της επιβίωση προσπαθώντας να χρεώσει, η μία πτέρυγα στην άλλη, απώλειες και φθορές. Όλοι πολιτεύονται με το δόγμα ότι «κερδισμένος θα είναι αυτός που θα χάσει λιγότερα»
Και όλοι μαζί σιωπούν βλέποντας, δίπλα στο Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο, ολόκληρη τη Β. Ελλάδα να μετατρέπεται εν δυνάμει σε γκρίζα ζώνη και πεδίο συγκρούσεων σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των Νατοϊκών εταίρων. Άξια ηγεσία μιας χώρας αποικίας…
Σπύρος Παναγιώτου
