Το προηγούμενο Σάββατο (5-6/8/17) η εφημερίδα μας είχε αφιερώσει το θέμα της στον πολιτικό λόγο των μελών του Κοινοβουλίου. Την ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα υπέγραφε η πάντοτε έγκυρη συνάδελφος Ντίνα Δασκαλοπούλου.
Πράγματι αυτός ο πολιτικός πολιτισμός βρίσκεται στο έλεος της χυδαιότητας. Για μένα όμως το ερώτημα είναι αλλού: Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να διαθέσει έναν άλλο πολιτικό λόγο; Μήπως αυτός ο λόγος εκφράζει και αποσαφηνίζει το πολιτικό μας σύστημα; Το πολίτευμά μας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Ενα σύστημα διακυβέρνησης που επινοήθηκε στην Αγγλία και από εκεί επεκτάθηκε σε όλο τον πλανήτη. Από την αρχή αυτό το σύστημα δέχτηκε κριτικές με πιο γνωστό επικριτή τον Ρουσό. «Οι Αγγλοι είναι ελεύθεροι μια μέρα στα πέντε χρόνια».
Και ο μεγάλος φιλόσοφος είχε δίκιο. Αν και χύθηκε αίμα για την καθολική ψηφοφορία, που στην αρχή ήταν μόνο ανδρική, σχετικά πρόσφατα καθιερώθηκε η γυναικεία ψήφος, δηλαδή ήταν ένα αίτημα και μια νίκη του λαϊκού κινήματος, εν τούτοις δεν ήταν ποτέ δημοκρατία, όπως είχε αποσαφηνιστεί στην αρχαία Αθήνα, αλλά μια εκλεγμένη ολιγαρχία.
Δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουν άμεσα οι πολίτες για την τύχη τους σε όλα τα επίπεδα. Καθημερινά και άμεσα. Ενα δικαίωμα που δεν εκχωρείται και δεν μεταβιβάζεται. Στην ουσία καταργεί την εξουσία, μια που κανείς δεν την έχει και την έχουν όλοι. Η εξουσία, δηλαδή το δικαίωμα, ζωής και θανάτου που έχει κάποιος (μονάρχης, δικτάτορας κ.λπ.) στη Δημοκρατία γίνεται δημόσιο αγαθό.
Αυτό θεωρητικά βέβαια, αν και άπαξ τουλάχιστον στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν πραγματικότητα για δύο αιώνες. Είναι γνωστό το απόφθεγμα Τσόρτσιλ: «Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί κάτι καλύτερο». Ο γνωστός αντιδραστικός πολιτικός, αν και κυνικός, θα μπορούσε να το διατυπώσει και αλλιώς: «Αυτό το πολίτευμα είναι το χειρότερο για σας, αλλά το καλύτερο για μας. Για αυτό και δεν ψάχνουμε για κάτι άλλο».
Ας δούμε τώρα την ψηφοφορία από μια άλλη οπτική γωνία. Ασκώ ένα δικαίωμα ή παραιτούμαι από τα δικαιώματά μου; Στην ουσία της, η ψήφος είναι η εκχώρηση εν λευκώ των δικαιωμάτων του πολίτη σε κάποιον αντιπρόσωπο για τέσσερα χρόνια.
Δηλαδή παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη και την εκχωρεί σε κάποιον πολιτικό που θα μιλάει για λογαριασμό του. Και αν ο πολίτης γελαστεί από τον αντιπρόσωπό του, δεν μπορεί να τον ανακαλέσει, όπως γίνεται σε μια εμπορική αντιπροσωπεία. Θα πρέπει να μπει σε αναμονή τεσσάρων ετών με την πιθανή προοπτική να ξαναπιαστεί πάλι κορόιδο.
Και αν θελήσει να ζητήσει το δίκιο του για αυτήν την εξαπάτηση, δεν υπάρχει κανένα δικαστήριο να τη δικάσει. Ολες οι απάτες είναι ποινικό αδίκημα, εκτός από τις πολιτικές που είναι νόμιμες και τολμώ να πω, συστατικό μέρος του πολιτεύματος. Και αν κατέβει ο απατηθείς στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, ενδεχομένως να βρεθεί με κεφάλι σπασμένο από τα ΜΑΤ, μια τιμωρία, γιατί αθέτησε την εξουσιοδότησή του που είχε διάρκεια τετραετίας.
Οι αντιπρόσωποι και τα κόμματά τους πρέπει να πείσουν με κάθε μέσο και τρόπο τον ψηφοφόρο πως αυτοί είναι οι καλύτεροι. Ο λαός τούς λέει ψεύτες. Εγώ θα προτιμούσα έναν άλλο όρο. Αυτός ο πολιτικός λόγος είναι μυθολογικός-μεσσιανικός που αποκρύπτει την πραγματικότητα προσφέροντας μια ανύπαρκτη σωτηρία. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επίρρωση των προηγούμενων συλλογισμών.
Παλιότερα τα Κοινοβούλια είχαν τρεις πτέρυγες. Δεξιά (πλούσιοι), Κέντρο (μεσαίοι) και Αριστερά (φτωχοί). Το σχήμα αυτό είναι απλοϊκό. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη, αλλά το χρησιμοποιούμε για να πούμε απλά πως τα κόμματα αντιπροσωπεύουν διαφορετικά συμφέροντα, άρα και διαφορετικό πολιτικό λόγο.
Και όταν έμεναν στα όρια της ευπρέπειας, είχαμε επιχείρημα και αντεπιχείρημα. Στη σημερινή Βουλή υπάρχει μόνο ένα κόμμα και δύο άλλα, αουτσάιντερ. Το κόμμα αυτό θα το ονόμαζα ΕΑΕΕ (Ενωση Ανδρεικέλων Ε.Ε.) με διάφορες συνιστώσες, τάσεις ή φράξιες.
Το ΚΚΕ είναι μια μηχανή εσωτερικής καύσεως που δεν κινείται και λειτουργεί για τον εαυτό του (άσχετα αν τα λέει σωστά) και η Χ.Α., μια εγκληματική οργάνωση που προσεύχεται στον Χίτλερ κάνοντας τις απαραίτητες λιτανείες μίσους. Και αυτό σημαίνει πως δεν μπορούν να διαρθρώσουν έναν άλλο πολιτικό λόγο γιατί δεν τους αφορά το Κοινοβούλιο. Απλά το χρησιμοποιούν για δικούς τους, διαμετρικώς αντίθετους σκοπούς.
Το πρόβλημα το έχουν οι φράξιες της ΕΑΕΕ που δεν έχουν να πουν τίποτα επί της ουσίας. Και το μόνο που μένει είναι η διαβολή του αντίζηλου με διάφορες κατινιές και κουτσομπολιά. Ετσι το πιο ασήμαντο πράγμα γίνεται θέμα κεντρικής πολιτικής (σημαιοφόροι, παρελάσεις, στρατιωτικές θητείες του περασμένου αιώνα κ.λπ.).
Και έτσι μια εντελώς νόμιμη και δίκαιη διαμαρτυρία του «Ρουβίκωνα» μετατρέπεται σε άλωση των Χειμερινών Ανακτόρων. Το θέατρο του παραλόγου, μπροστά στο θέαμα της Βουλής, υποκλίνεται και παραδέχεται δημοσίως την αποτυχία του. Η Βουλή έφαγε το ψωμί των ηθοποιών του παραλόγου. Περιμένουμε να δούμε αν η κ. Κονιόρδου θα επιχορηγήσει τη Βουλή για το θέαμα που προφέρει.
* Από την ταινία του Μπέργκμαν «Η νύχτα των σαλτιμπάγκων»
Περικλής Κοροβέσης
