Κάθε τόσο εμφανίζονται στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο φωτογραφίες πληγωμένων και νεκρών παιδιών από τους πολέμους στην Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται. Μαίνεται και στην Αφρική. Πόλεμος υπάρχει και στην Ουκρανία, αν και χαμηλότερης έντασης. Πόλεμος, έστω και χωρίς στρατιωτικά μέσα ακόμα, υπάρχει και στην Ελλάδα. Πόλεμος με νεκρούς, ανάπηρους, εσωτερικούς πρόσφυγες.
Όλοι ξέρουν ότι στους πολέμους υποφέρουν και σκοτώνονται άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όλοι ξέρουν τον πόνο και την συμφορά. Όμως, οι περισσότεροι αδιαφορούν με την ηλιθιότητα του ζώου που νομίζει ότι δεν το αφορά ό,τι συμβαίνει έξω από το παχνί του. Αδιαφορούν επειδή τα αντανακλαστικά τους έχουν αμβλυνθεί τόσο πολύ που είναι ανίκανοι να αισθανθούν και, ακόμα περισσότερο να δράσουν. Το φιλοθεάμον κοινό περιμένει κάποια εικόνα ματωμένου παιδιού για να σοκαριστεί, να τρέξει λίγη αδρεναλίνη στο νερωμένο αίμα του, να νοιώσει, επιτέλους, «κάτι», να δει ότι “υπάρχουν και χειρότερα” και να συμβιβαστεί με την αθλιότητά του. Να σοκαριστεί και να δακρύσει μέχρι να πέσουν οι επόμενες εικόνες με τις, λόγω επαγγέλματος, ομορφοποιημένες να πλένουν τα πόδια τους στην Μύκονο.
Ο θρίαμβος της αναισθησίας, της υποκρισίας και του κρετινισμού σε όλο του το μεγαλείο.
Όμως η άρχουσα τάξη και τα όργανά της ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, αφού κατέχουν άριστα την ικανότητα της λουμπενοποίησης και χειραγώγησης των μαζών.
- Αυτές οι εικόνες φωνάζουν στο άτομο «κοίτα τι συμβαίνει εκεί, μακριά» και το άτομο ξεχνά ότι ματωμένα και νεκρά παιδιά υπάρχουν και στον τόπο του, πάρα πολλά, σαν αποτέλεσμα πολιτικών των πουλημένων κυβερνήσεών του. Ο υπολειτουργών εγκέφαλος του Έλληνα τηλεθεατή «συγκινείται» από την εικόνα του δυστυχισμένου παιδιού της Συρίας (θύμα δήθεν του “χασάπη Άσαντ” σε κάθε περίπτωση) και ξεχνά ότι, από τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας στην χώρα του, έχει αυξηθεί η βρεφική θνησιμότητα κατά 43% και οι γεννήσεις ελλιποβαρών βρεφών κατά 19% από τότε που άρχισαν οι πολιτικές λιτότητας. Τα υποσιτιζόμενα παιδιά στην Ελλάδα ανέρχονται περίπου στις 600.000, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF (*).
- Αυτές οι εικόνες συσπειρώνουν το πιο καθυστερημένο μέρος του πληθυσμού στην εκάστοτε κυβέρνηση «για να μην πάθουμε τα ίδια με τους άλλους». Είναι ένας παλιός, καθόλου πρωτότυπος τρόπος στροφής της εξηλιθιοποιημένης μάζας στον συντηρητισμό και λειτουργεί πάντοτε όταν το επίπεδο συνείδησης της πλειοψηφίας είναι χαμηλό.
- Οι εικόνες αυτές «στολίζουν» κι ενδυναμώνουν την προσπάθεια επίρριψης των ευθυνών «στον άλλο». Είναι ενταγμένες στην προσπάθεια διαφόρων συμφερόντων να πείσουν ότι δεν φταίει η υπάρχουσα πολιτική και οι σύμμαχοί της, αλλά οι αντίπαλοι.
- Σύμφωνα με την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, η συνεχής επανάληψη ενός ερεθίσματος αμβλύνει τις αντιδράσεις. Με την συνεχή δημοσίευση εικόνων καταστροφής και θανάτου, το άτομο παύει να αντιδρά σε αυτά. Αναισθητοποιείται απέναντι στον πόνο των ανθρώπων και, παρά πέρα, στον πόνο κάθε ζώσας ύπαρξης. Θεωρεί σαν “κανονικές” τις απάνθρωπες πολιτικές και πρακτικές – κι αυτό είναι το επιδιωκόμενο από την κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί ανάλογες πολιτικές.
Στο αρχαίο θέατρο θεωρούταν «ύβρις» και απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να επιδεικνύονται νεκροί στην σκηνή. Η αιτίες της απαγόρευσης ήσαν, αφ’ ενός ο σεβασμός στους νεκρούς και, αφ’ ετέρου, η προφύλαξη των θεατών από την άμβλυνση των αντανακλαστικών τους απέναντι στο έγκλημα και την διαφθορά. Σήμερα, η επίδειξη ακρωτηριασμένων και νεκρών σωμάτων έχει μπει – και αυτή - στην υπηρεσία της σκοπιμότητας των σιχαμένων εκμεταλλευτών, η οποίοι, εδώ και πολλά χρόνια, οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στην αποβλάκωση των ιστορικών εχθρών τους. Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι η αποβλάκωση των μαζών είναι πάντα πρόσκαιρη.
(*) Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει τέτοιου είδους στοιχεία κάθε τρία χρόνια, ενώ για την τιμή της πατάτας ενημερώνει ακαριαία.
Πηγή στοιχείων για την βρεφική θνησιμότητα και τα ελλιποβαρή βρέφη: The Lancet. UK medical journal.
Προκόπης Μπίχτας
