Το ίδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ είναι το ιδεολογικό εργαστήριο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στη Γερμανία, δηλ. του κόμματος της Μέρκελ.Οι αναλύσεις του, συνεπώς, χαρακτηρίζονται από τη βαριά στρέβλωση της πραγματικότητας ώστε αυτή να συμβαδίζει με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Από την άλλη, διακατέχονται και από έναν αμείλικτο κυνισμό, όταν ακριβώς η επί μέρους πραγματικότητα συμπίπτει με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και επομένως δεν χρειάζεται να διαστρεβλωθεί.
Σήμερα (24/8) δημοσιεύθηκε στα ελληνικά η έκθεση του εν λόγω ινστιτούτου για την Ελλάδα (το γερμανικό κείμενο υπήρχε ήδη από την 1/8) και αξίζει να σας μεταφέρουμε αυτούσια δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα (όπου η επί μέρους πραγματικότητα συμπίπτει με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και επομένως δεν χρειάζεται να διαστρεβλωθεί). Πρόκειται για έναν πολιτικό ύμνο για τις οικονομικές και κυρίως πολιτικές επιτυχίες του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και σε βάρος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του αντιμνημονιακού, αντισυστημικού αριστερού λόγου:
Διαβάστε, λοιπόν τι λέει το «Αντενάουερ»
1) Οι νέες πολιτικές συντεταγμένες
Η σταθεροποίηση της κατάστασης στην Ελλάδα οδήγησε στην εξαφάνιση των πολιτικώς κυρίαρχων στοιχείων της περιόδου από το 2010 έως το 2015. Τα στοιχεία αυτά είχαν τη βάση τους σε ένα πολιτικό περιβάλλον που σημαδεύτηκε από πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Η χώρα βρισκόταν σε μια αέναη προεκλογική περίοδο (μόνο κατά την προαναφερθείσα περίοδο έλαβαν τόπο τέσσερις βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα). Τα πολιτικά κόμματα διαιρούνταν σε υποστηρικτές και αντιπάλους της λεγόμενης «πολιτικής των Μνημονίων». Επίσης επικρατούσε η λογική του «εμείς ενάντια στη συντηρητική-νεοφιλελεύθερη ΕΕ» και η «θεωρία του άλλου δρόμου πορείας για την Ελλάδα και την Ευρώπη».
Μετά την έγκριση του τρίτου μνημονίου, ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει εγκαταλείψει τη συγκρουσιακή τακτική με την ΕΕ προσαρμόζοντας επίσης τη ρητορική του. Το Eurogroup της 25ης Μαΐου 2016, με μια επίδειξη μεγάλης πολιτικής βούλησης, ενέκρινε για πρώτη φορά το πρόγραμμα του αριστεροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, εξασφαλίζοντας οικονομική σταθερότητα για τους ερχόμενους μήνες. Αυτή η νέα πολιτική πραγματικότητα είχε επιβεβαιωθεί τρεις ημέρες νωρίτερα με την υπερψήφιση από την κυβερνητική πλειοψηφία πακέτου μέτρων στην Ελληνική Βουλή. Τα μέτρα περιλάμβαναν αυξήσεις φόρων και μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων που για δεκαετίες αποτελούσαν ταμπού για τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, ιδιαιτέρως για τον μέχρι τότε ριζοσπαστικά αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιδράσεις σε αυτή την εγκατάλειψη της αριστερής ταυτότητας παρέμειναν αμελητέες εντός και εκτός του Κοινοβουλίου. Ένα φαινόμενο που γίνεται όλο και πιο συχνό. Μόνο μία βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε τα μέτρα, παραιτήθηκε αμέσως και αντικαταστάθηκε χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση.
2) ΣΥΡΙΖΑ
Στον αριστερό κυρίως κορμό του κυβερνητικού συνασπισμού, τίποτα δεν έχει απομείνει από τη ρητορική με την οποία ήρθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 και διατήρησε σε μεγάλο βαθμό μέχρι την έγκριση του τρίτου μνημονίου τον Αύγουστο του ίδιου έτους. To επιχείρημα της θεμελιώδους αντίθεσης με τις μεταρρυθμίσεις, το οποίο καλλιεργήθηκε κατά του πρώτους μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως όσοι το υποστήριξαν να αντιμετωπίζουν σημαντικές συνέπειες λόγω της αναξιοπιστίας τους. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον εξαιρετικά ομοιογενής. Ειδικά μετά την αποχώρηση των βουλευτών της Λαϊκής Ενότητας, η οποία με ηγετικές μορφές τον πρώην υπουργό ενέργειας Π. Λαφαζάνη και τη συνεργαζόμενη υποψήφια και πρώην Πρόεδρο της Βουλής Z. Κωνσταντοπούλου απέτυχε να περάσει το φράγμα του 3% και να μπει στην βουλή, και την αποχώρηση του πρώην υπουργού οικονομικών Γ. Βαρουφάκη. Οι βουλευτές του κόμματος ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τον Α. Τσίπρα και στέκονται ενωμένοι δίπλα του σε οποιαδήποτε κυβερνητικό σχέδιο, παρά το γεγονός ότι τα σχέδια της κυβέρνησης έρχονται πολύ συχνά σε αντίφαση με τις αρχικές πεποιθήσεις της. Επιπλέον, κάθε παλιά ευρωπαϊκή συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον χαθεί. Οι αρχικά ιδιαιτέρως θερμές σχέσεις με το Αριστερό Κόμμα (Die Linke) στη Γερμανία και τους Podemos στην Ισπανία είναι πλέον ανύπαρκτες. Αντιθέτως, το κόμμα επιδιώκει μια στενή σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Παρομοίως, δεν είχε συνέχεια η εντατικοποίηση των πολιτικών επαφών του ΣΥΡΙΖΑ με τη Κίνα, τη Βενεζουέλα και τη Ρωσία (παρά την ηχηρή, αλλά ελάχιστα ουσιαστική επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου Πούτιν). Κι όμως, πριν ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε επανειλημμένα την ανάγκη εύρεσης εναλλακτικών για τον «νεοφιλελεύθερο» ευρωπαϊκό δρόμο.
