κάποιες "διακοπές", όταν διαρκούν πολύ ή γίνονται μόνιμη κατάσταση, οδηγούν στην κατάθλιψη
Nα'το πάλι το "χρυσό καλοκαιράκι", όπως αποκαλούνταν σ'ένα παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου. Το οποίο συνοδεύεται από έντονες τάσεις φυγής. Να φύγεις από την τσιμεντούπολη και να πας οπουδήποτε μακριά από αυτήν. Ακόμα και σ'ένα παραλιακό επαρχιακό κακέκτυπό της, όπου θα κραιπαλιάζεις όλη τη μέρα και στα διαλείμματα θα κάνεις βουτιές στην πηγμένη από κόσμο θάλασσα, που θα συνοδεύονται κι απ' το επιδιωκόμενο κόζι καλλίγραμμων και γυμνασμένων φιγούρων. Μια "κοινωνικά ορθή" λαχτάρα για τους δέσμιους της πεζής αστικής καθημερινότητας...
Όμως η καθημερινότητα, αν δεν έχεις πρόβλημα να...χαραμίσεις φιλοσοφώντας τον ήδη βαριά λαβωμένο από τους αφύσικους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής συρρικνωμένο ελεύθερο χρόνο σου, αυτή η αβάσταχτη πια καθημερινότητα... δεν είναι γέννημα των επιλογών του κάθε ατόμου χωριστά (σε μικροκοσμικό επίπεδο) και ολόκληρης κοινωνίας μαζί (σε μακροκοσμικό επίπεδο);
Και ειδικά όταν αυτή η κοινωνία είναι καθηλωμένη σε μνημονιακές, δουλεμπορικές, εξοντωτικές για το σώμα και το νου συχνότητες...τι μπορείς να κάνεις; Άλλωστε πάντα θα βρεθούν οι "ρεαλιστές" και οι καλοθελητές να σου περάσουν στο σκυφτό κουφάρι σου το σαμάρι που συνοδεύεται με ένα φορτίο ενοχές: Αφού εσύ τους ψήφισες, αφού εσύ ανέχτηκες την ενδοτικότητα και τον εύκολο συμβιβασμό των συνδικάτων με αποτροπιαστικούς αντιεργατικούς όρους, αφού εσύ μετέθεσες τις ευθύνες σου σε απατεώνες και ανίκανους πολιτικούς και αγκάλιασες μετά το "αναπτυξιακό" μότο "ο σώζων εαυτώ σωθήτω" (δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ για κάτι που αποκαλείται ταξική συνείδηση), αφού εσύ αποδέχτηκες το τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειάς σου, αφού εσύ "τα έφαγες μαζί τους" αλλά "τον ήπιες μόνος σου"... και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει και την οικογένειά σου και το διαγραφόμενο μέλλον των παιδιών σου-τεκμηρίων για την εφορία...
Οπότε μην παραπονιέσαι και να μην έχεις απαιτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές; Και κυρίως έτσι όπως πιθανόν η τηλεόπληκτη, fashion victim φαντασία σου τις είχε στήσει, έστω και σαν προσωρινή φυγή από μια πραγματικότητα που δεν λέει να ξεμπαστακωθεί απ'τη στενά δεμένη με χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και "θεσμούς" και φοροεισπραχτικές βουλιμικές δαγκάνες ζωή σου. Ωστόσο, ακόμη κι αν είσαι άνεργος ή ημιαπασχολούμενος ή με ολιγόμηνη σύμβαση ή ανήκεις στο ευρέως διαδεδομένο κλαμπ της "ευέλικτης εργασίας" (στην ουσία υπό τη διαρκή απειλή της ανεργίας ή προθάλαμου αυτής), θα ήταν ακόμη κι "εθνικά ορθό" να "κλέψεις". Όχι το καταβάλλον φιλότιμες προσπάθειες να σώσει την οικονομία κράτος σου, ούτε καμία τράπεζα που η καημένη αφελληνίζεται και αλλάζει ιδιοκτησία (λες και μέχρι τώρα λειτουργούσε με "πατριωτικά" κριτήρια), ούτε τον εργοδότη που σε μεταχειρίζεται σαν αντικείμενο πολύωρης και αναλώσιμης χρήσης.
Όχι, αυτά δεν είναι υπεύθυνη και έννομη συμπεριφορά μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα διεθνούς και εγχώριας "νομιμότητας". Αλλά να κλέψεις έστω και λίγο χρόνο, λίγες μερούλες, με την άδεια και του εργοδότη ώστε να μην κάψεις τελείως την πολύτιμη για την "ανάπτυξη" , για τη "βιωσιμότητα του χρέους" και την "έξοδο στις αγορές" φλάτζα σου. Και να πας κάπου να (νομίζεις ότι θα) απαλλαγείς από την "πραγματικότητα", κόβοντας το κεφάλι σου να βρεις κάποια χρήματα ακόμη κι αν είναι να δανειστείς (υπάρχουν ακόμη τα τραπεζικά "διακοποδάνεια";), έτσι ώστε να ενισχύσεις και την "βαριά βιομηχανία" του τόπου σου. Πριν αυτή καταντήσει σαν τις βιομηχανίες που πριν δυόμισι περίπου δεκαετίες δραστηριοποιούνταν στον ίδιο τόπο αλλά τελικά εξαναγκάστηκαν σε λουκέτα και αφανισμό. Αυτή τη βαριά δηλαδή βιομηχανία που μεταχειρίζεται τους εργαζόμενούς της ωσάν σκλαβάκια, δίχως ασφάλιση, ωράριο εργασίας, αμειβόμενο αντίκρισμα των εργατοωρών που απασχολούνται για να κρατήσουν χαμογελαστή την πληρότητα δωματίων, χώρων εστίασης και κάλπικων αριθμών ευημερίας.
Κι αν έχεις φίλο ή συγγενή που διαθέτει ακόμη εξοχικό, το οποίο μπορεί ακόμη να το συντηρεί και να ταΐζει και τον ΕΝΦΙΑ που αυξάνεται παρά τις κάποτε αριστερές δεσμεύσεις κατάργησής του, τότε ποιος σε πιάνει. Έστω και για λίγο παίρνεις μεταγραφή στην πολυπόθητη κατηγορία των προνομιούχων...
(Αν και, στους περίεργους καιρούς που ζούμε, προνομιούχος έφτασε να θεωρείται κατά κάποιο τρόπο, κι αυτό είναι πολύ άσχημο μήνυμα για το παρόν και το άμεσο μέλλον, και κάποιος/α που βρήκε "κάτιτίς" στην αγορά "εργασιακής ξεφτίλας" και απασχολείται 10ωρα και 12ωρα με 390 άντε έως 450 ευρώ καθαρά. Ασχέτως τα πτυχία που μπορεί να διαθέτει...)
Όμως...από την επιστημονική σκοπιά της Φυσικής, τα αξιώματα του μακρόκοσμου έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να ταιριάξουν και να ταυτιστούν με τα φαινόμενα που παρατηρούνται στο μικρόκοσμο...
Οπότε...ας το πάμε και κάπως αλλιώς το '"καλοκαιρινό (κι όχι μόνο) άσμα".
Είσαι λοιπόν άνεργος ή ημι-άνεργος ή έχεις ακόμη μια δουλειά που μπορεί να αμοίβεται και σχετικά ικανοποιητικά, τηρουμένων των απαράδεκτων αναλογιών. Ωστόσο, δεν το βάζεις κάτω ή δεν συμβιβάζεσαι με τα δικά σου κεκτημένα". Αλλά συμμετέχεις στα κοινά του κλάδου σου (αν βέβαια ανήκεις σε κάποιον εφόσον εργάζεσαι) και ψάχνεις να βρεις τρόπους διεκδίκησης των δικαιωμάτων που στερείσαι εσύ και οι όμοιοί σου, μέσα από τρόπους αυτοοργάνωσης ή αλληλεπίδρασης με όλους όσους συμμερίζονται την οργή αλλά και την εντιμότητα των προθέσεών σου και παλεύεις με τον τρόπο σου να κινητοποιήσεις κι άλλους ανθρώπους. Απαλύνοντας και την "πολιτικά ορθή" ενοχή που τους φόρτωσαν τα ΜΜΕ και οι πολιτικατζήδες με τις θεατρικές τους παραστάσεις και τις μαφιόζικες συνειδήσεις. Μια και οι άνθρωποι (ή τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, ας γίνει επιτέλους μια ενωτική και συνειδητοποιημένη αρχή) ποτέ δεν είναι αργά να αντιληφθούν το ολοφάνερο υιοθετώντας "άλλα μάτια", άλλης ποιότητας νοοτροπία.
Κι όταν παρασυρθείς από την καλοκαιρινό κάλεσμα φυγής, τότε δεν συμβιβάζεσαι με τις φραπεδοξαπλώστρες καλοκαιρινής ακαμψίας ή και το "κάνω μια από τα ίδια ακριβώς" ή και χειρότερα, αλλά σε καλοκαιρινό φόντο αυτή τη φορά και με ένα σακί γεμάτο θερινές ατάκες και μυξοδικαιολογίες για τους περίεργους-βλέπε αυτούς που έχουν το κουσούρι να σκέφτονται παραπάνω "απ'όσο πρέπει". Κι επιλέγεις, ακόμα κι αν έχεις και λιγοστά έως πολύ ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, να πάρεις τη σκηνή σου με τα απολύτως απαραίτητα συμπράγκαλα και να βρεις ένα ταιριαστό περιβάλλον ώστε να αγκυροβολήσεις για όσο μπορείς. Χωρίς αυτό να σου αποκλείει την κίνηση, την εξερεύνηση, τη χαρτογράφηση αν μπορούμε να το θέσουμε και έτσι. Ένα χώρο όπου βιώνεις τη χαρά, την ομορφιά και την ακατανίκητη αίσθηση εσωτερικής αγαλλίασης που μόνο η φύση ξέρει να προσφέρει στην ανθρώπινη φύση. Και αν είσαι γνώστης ή απλά "ξερό κεφάλι"(που σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίες οι επιλογές σου, αλλά ότι ελκύεσαι από τα πράγματα που αξίζουν πραγματικά), ψάχνεις να βρεις κι ένα χώρο που συνάδει με τα παραπάνω vibes. Και σου προσφέρει αυτό που θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει σε όλο το μήκος και το πλάτος της ολοένα και πιο σιχαμερά ιδιωτικοποιημένης αυτής χώρας, με τις μεγάλες φυσικές της ομορφιές: τη χαρά και την ελευθερία του ελεύθερου κάμπινγκ, που τόσο πολύ ενοχοποιείται και ποινικοποιείται από τους "πολιτισμένους" αφεντάδες και υπηκόους τους.
Και δεν σε απασχολεί ακόμη και αν δεν βρεις πρόθυμη παρέα να σε ακολουθήσει στα "πρωτόγονα" σκιρτήματά σου. Γιατί όπως είχε πει και ο Σαρτρ "αν νιώθεις μοναξιά όταν είσαι μόνος, τότε δεν έχεις καλή παρέα"...
Άλλωστε η ευκαιρία του να συναντάς, όπου κι αν βρεθείς, και να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον, σωστά;
ανιχνευτής
" Πού κρύβονται βρε παιδιά αυτοί οι χίπηδες που νομίζουν ότι μπορούν να ζούνε χωρίς να πληρώνουν νταβατζιλίκια και ότι το camping είναι δικαίωμα for free? Γαμώτο, δεν βοηθάνε και αυτές οι μπότες στην αμμουδιά, έπρεπε η υπηρεσία να μας είχε προμηθεύσει σανδάλια!"
