Θα γυρίσω λίγο πίσω, σε κάποιο προηγούμενο τεύχος του HOT DOC, για να αναρτήσω το μεγαλύτερο κομμάτι από ένα άρθρο, το οποίο βρήκα ως το πιο εντυπωσιακό από τα πολλά ενδιαφέροντα αποκαλυπτικά άρθρα που περιέχουν τα τεύχη αυτού του περιοδικού.
Αναφέρομαι στο άρθρο του τεύχους νο 15, με τίτλο "Νονοί των νόμων, προαγωγοί της διαπλοκής" του Κώστα Βαξεβάνη. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι, με βάση αυτό το άρθρο, όλοι αυτοί οι νόμοι, που θεωρούνται πυλώνες της διαπλοκής και της διαφθοράς στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, φέρουν την υπογραφή του Β.Βενιζέλου.
Και νομίζω ότι είναι χρήσιμο να είμαστε πληροφορημένοι όλοι οι πολίτες για τα πεπραγμένα αυτών που μας ζητούν την ψήφο μας.
«Όσο πιo διεφθαρμένο είναι ένα κράτος, τόσο πιο πολλούς νόμους έχει», έγραφε ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος. Στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, δεν λείπουν οι νόμοι. Ούτε οι διεφθαρμένοι. Οι διεφθαρμένοι βεβαίως δεν μπορούν να νομοθετήσουν αν δεν έχουν οι ίδιοι την εξουσία. Εν ολίγοις, χρειάζονται διεφθαρμένοι πολιτικοί για να υπάρξουν νόμοι που κάνουν τη διαφθορά κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.
Για να χτίσεις ένα σπίτι, τέσσερις τοίχους δηλαδή και μία σκεπή, υπάρχουν 20.000 σελίδες νόμων. Να αγνοούν τόσες κυβερνήσεις δεκαετιών πως αυτό είναι ένας παραλογισμός; Μάλλον όχι. Οι χιλιάδες σελίδες και οι εκατοντάδες πολεοδομικές ρυθμίσεις γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Περιγράφουν τα διάφορα παράθυρα, όχι της οικοδομής, αλλά αυτά από τα οποία η παρανομία περνά στο οικόπεδο της νομιμότητας. Αν ανοίξετε ένα Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ), σπάνια θα βρείτε διατυπωμένο νόμο με σαφήνεια και ακρίβεια χωρίς παρερμηνείες. Οι νόμοι είναι λαβύρινθοι, στους οποίους ανακοινώνεται πως κάποια νούμερα και άρθρα αντικαθιστούν άλλα άρθρα, άλλες παραγράφους και άλλους νόμους. Αυτοί που συνήθως ξέρουν τι σημαίνει αυτό είναι εκείνοι που έφτιαξαν τον νόμο και όσοι εξυπηρετούνται, τις περισσότερες φορές ακόμη και οι βουλευτές που τους ψηφίζουν αγνοούν τι ψήφισαν και εμπιστεύονται ό,τι τους έχουν πει οι εισηγητές των κομμάτων.
Σε μια πρόσφατη περίπτωση, όταν νόμος Παπακωνσταντίνου νομιμοποιούσε πολεοδομικές παραβάσεις στα «Mall», απευθυνθήκαμε σε 20 βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο. Στο σύνολό τους μας δήλωσαν πως ψήφισαν κάτι άλλο από αυτό που τελικά ρύθμιζε ο νόμος.
Στο παρελθόν οι φωτογραφικές τροπολογίες ή τα ρουσφετολογικά άρθρα ήταν απλώς ένα κοινό μυστικό και το θέμα ήταν να καταφέρουν να κρυφτούν με αποτελεσματικότητα στις σελίδες ενός σχεδίου νόμου. Τώρα πλέον δεν γίνονται φωτογραφικές διατάξεις αλλά ολόκληρες ταινίες για χάρη συμφερόντων.
Νόμοι του ελληνικού κράτους γίνονται για να ικανοποιηθούν συμφέροντα ή για να κατασταθούν νόμιμες παρανομίες. Την Ελλάδα μοιάζει να μην την κυβερνά πλέον μια κυβέρνηση, αλλά μια στενή κλίκα από πολιτικούς, επιχειρηματίες και ανθρώπους των ΜΜΕ. Παρανομούν εξόφθαλμα, στη συνέχεια ψηφίζουν νόμους για να νομιμοποιήσουν την παρανομία ή να αυτοαμνηστευτούν, ενώ την ίδια ώρα το δημοσιογραφικό σύστημα ελέγχου εξασφαλίζει τη σιωπή και την κάλυψή τους.
Όλη αυτή η θεσμοκάλυψη της διαπλοκής και της παρανομίας διαχέεται στην κοινωνία ως αόριστη, ανησυχητική διαφθορά, που η ευθύνη της δεν ανήκει στον πυρήνα των διεφθαρμένων που εξουσιάζουν αλλά σε όλους. Το «μαζί τα φάγαμε» είναι η απόδειξη για το πώς δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται οι κοινωνικές ενοχές για να πετύχει ο συμψηφισμός της ευθύνης;
Όσο πιο εκτρωματικά είναι τα νομικά κατασκευάσματα, όσο πιο μεγάλα συμφέροντα εξυπηρετούν, τόσο το πολιτικό σύστημα που τα δημιουργεί ψηφίζει ταυτόχρονα νόμους αμνήστευσής του. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, που στηρίζεται σε άρθρο του Συντάγματος ώστε να είναι δύσκολο να αλλάξει (δημιούργημα Βενιζέλου φυσικά), είναι η πιo τρανταχτή απόδειξη πως η διαφθορά δεν προκύπτει γενικώς. Είναι τόσο πολύ «εκ προμελέτης» και σχεδιασμένη, ώστε αυτοί που την εξυπηρετούν έπρεπε να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Κάθε μέρα ασχημονούν στο σώμα της Δημοκρατίας. Αλλάζουν μερικές λέξεις σε έναν νόμο, ένα άρθρο σε έναν άλλο, για να καταφέρουν να πετύχουν μια δημοκρατικοφανή διαφθορά. Το χειρότερο είναι πως πολλές φορές χρησιμοποιούν σαν πιόνια ανθρώπους, εργαζόμενους, κινήματα, για να φανεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων ως κοινωνική ανάγκη και σίγουρα συμφέρον. Το παράδειγμα για το πώς χρησιμοποιήθηκαν από το 2000 έως σήμερα οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, προκειμένου αρχικά να αγοραστούν υποβρύχια με υπουργικές μίζες και πρόσφατα να χαριστούν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς, είναι χαρακτηριστικό.
Ναι, στην Ελλάδα υπάρχει διαφθορά που διαχέεται σαν δίχτυ στην κοινωνία. Πηγή της είναι το ελληνικό Κοινοβούλιο και μια κλίκα κλειστής και παραθεσμικής εξουσίας. Στην ελληνική Βουλή δεν υπάρχουν πια γραφικοί και συμφεροντολόγοι Μαυρογιαλούροι. Υπάρχουν κάποιοι επικίνδυνοι, ταυτισμένοι με τα συμφέροντα, που νομοθετούν γι' αυτά και στη συνέχεια προσπαθούν να πείσουν μέσα από τα Μέσα που διαθέτουν πως αυτό είναι Δημοκρατία.
"Χονδρεμπόριο" Νόμων και οι λεπτοί χειρισμοί Βενιζέλου
Όποιος υποστηρίζει πως η ελληνική Βουλή νομοθετεί στο όνομα της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας δεν έχει παρακολουθήσει συνεδρίασή της έστω και από την τηλεόραση. Η εικόνα όμως των νυσταγμένων βουλευτών που σηκώνουν το χέρι για να ψηφίσουν άρθρα και νόμους που συνήθως αγνοούν είναι το λιγότερο.
Υπουργοί, πολιτικές ομάδες και επιχειρηματικοί κύκλοι χρησιμοποιούν το Κοινοβούλιο για να νομιμοποιήσουν τη διαφθορά. Ακόμη και για να απαλείψουν παρανομίες. Εκτός αν υποθέσουμε πως κάποιος τους ξεγελά κάθε φορά με ευκολία.
Κατά καιρούς οι έλληνες εισαγγελικοί λειτουργοί υποχρεώνονται να πάψουν σοβαρές διώξεις, επειδή ένας νόμος άλλαξε και έχει παραγραφεί το αδίκημα. Διάφοροι νόμοι περί «αποσυμφόρησης των φυλακών» δεν είναι τίποτε άλλο από στοχευμένες προσπάθειες να βγουν από τη φυλακή συγκεκριμένα άτομα, συμπαρασύροντας έτσι και άλλους με ίδια αδικήματα. Ένα χονδρεμπόριο νόμων, μια βιομηχανία εξυπηρετήσεων, αναπτύσσεται με το άλλοθι του νομικού εκσυγχρονισμού.
Είναι χαρακτηριστικό πως τις ημέρες που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαφωνούσαν για τη σύνθεση της κυβέρνησης Παπαδήμου, ψήφισαν από κοινού στη Βουλή μια σειρά από νόμους για να πάψουν διώξεις εναντίον επιχειρηματιών, νομιμοποιώντας απλώς τις παρανομίες τους λίγο πριν από τις δίκες.
Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ερμηνεία που προκύπτει από την πολιτική ματιά του καθενός. Είναι φωτογραφικές διατάξεις, φωτογραφίες της σχέσης διαπλοκής μεταξύ πολιτικής και οικονομικών παραγόντων.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος από το 1990 υπήρξε στέλεχος τον ΠΛΣΟΚ και σχεδόν πάντα υπουργός τις περιόδους που αυτό ήταν στην κυβέρνηση. Ως κορυφαίος υπουργός υπήρξε «νομοθέτης» νόμων που αφορούσαν κομβικά θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, γνώστης της νομικής επιστήμης, κατάφερε να αποδώσει το όνομά του σε αρκετά νομοθετήματα που χαρακτηρίστηκαν νόμοι Βενιζέλου. Το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, οι νόμοι για τα ΜΜΕ, οι νόμοι για τις τράπεζες την εποχή της κρίσης είναι δικές του νομικές κατασκευές.
Επιλέξαμε απλώς να εξετάσουμε κάποιες από αυτές. Όπως θα δείτε, εκεί όπου συναντιούνται τα ερωτήματα της κοινής γνώμης ή της δημοσιογραφικής έρευνας για τη σκοπιμότητα πολλών από τους νόμους, υπάρχει πάντα η ίδια υπογραφή: Ευάγγελος Βενιζέλος.
Επώνυμοι γλίτωσαν τη φυλακή με αλλαγή 5 λέξεων στον Ποινικό Κώδικα
Τον Ιανουάριο του 1996, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης μέσα σε διθυραμβικά σχόλια που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσαν πως μπήκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Το πέρασμα του «παιδιού θαύματος» της νομικής τέχνης από το υπουργείο Δικαιοσύνης συνοδεύτηκε από ένα νομοθέτημα που εξαγρίωσε τον νομικό κόσμο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος άλλαξε μόλις μερικές λέξεις, λιγότερες από δέκα, σε δύο άρθρα τον Ποινικού Κώδικα. Χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να υπάρχει τέτοιο αίτημα από τη νομική κοινότητα. Ο εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης αλλά και αρεοπαγίτες είχαν χαρακτηρίσει την κίνηση αυτή νομικό τερατούργημα.
Τι ήταν όμως αυτό που άλλαξε και γιατί προκάλεσε τέτοια οργή; Στο άρθρο 242 του Ποινικού Κώδικα, που αφορούσε το αδίκημα της ψευδούς βεβαίωσης, και στο άρθρο 216, που αφορούσε την πλαστογραφία, άλλαξε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες το αδίκημα αποτελούσε κακούργημα. Πρόσθεσε δηλαδή σε όσα προέβλεπαν, είναι αδίκημα με ποινή κάθειρξης 10 ετών, τη φράση «αν το ποσό της ζημιάς δεν είναι πάνω από 25 εκατομμύρια». Διαφορετικά το αδίκημα θεωρείτο πλημμέλημα.
Την εποχή εκείνη 25 εκατομμύρια δραχμές ήταν η αξία ενός διαμερίσματος. Αν κάποιος με ψευδή βεβαίωση και πλαστογραφία προκαλούσε ζημιά όσο ένα διαμέρισμα θα ήταν απλό πλημμέλημα. Η αλλαγή τον Ποινικού Κώδικα, διά των λεπτών χειρισμών αλλαγής μερικών λέξεων, δεν είχε καμία βάση, δεν αφορούσε κανένα αίτημα νομικών, δικαστών ή εισαγγελέων. Αντίθετα, αντέδρασαν στην αλλαγή αυτή, την οποία ο Βενιζέλος χαρακτήρισε αναγκαία χωρίς να υπάρχει καν η αντίστοιχη εισήγηση από τα αρμόδια όργανα.
Γιατί αυτός ο ακροβατισμός Βενιζέλου, που τον έφερε αντιμέτωπο με τον νομικό κόσμο; Απάντηση δεν έδωσε ποτέ, ούτε του ζητήθηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της εποχής, τα οποία δεν φείδονταν καθόλου ευνοϊκών χαρακτηρισμών για το πρόσωπό του. Την εποχή όμως εκείνη υπήρχε σε εξέλιξη μια μεγάλη δικαστική υπόθεση στη Θεσσαλονίκη, εκλογική περιφέρεια τον Βενιζέλου. Επρόκειτο για ένα σκάνδαλο με παράνομες μετεγγραφές φοιτητών από τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία σε πανεπιστήμια της Μακεδονίας. Εμπλεκόμενοι ήταν βουλευτές, μεγαλογιατροί. αξιωματικοί, η κοινωνική ελίτ της Θεσσαλονίκης. Από το 1991 υπήρχαν καταγγελίες πως η «επώνυμη» Θεσσαλονίκη, χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα, κατάφερνε να φέρνει τα παιδιά της στα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις για λόγους υγείας. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είχε κατακλυστεί από παιδιά επωνύμων και εύπορων που φέρονταν να πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας, καρδιοπάθειες, ακόμη και νεοπλασματικές ασθένειες. Παρά τις καταγγελίες, η υπόθεση δεν προχώρησε. Το 1994 όμως σοβαρά στοιχεία έφτασαν στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Η Εισαγγελία ζήτησε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τους φακέλους των φοιτητών Ο τότε πρύτανης όμως και μετέπειτα ευρωβουλευτής της ΝΔ, Αντώνης Τρακατέλλης, αρνήθηκε να παραδώσει τους φακέλους. Οι εισαγγελείς έκαναν έφοδο στο πανεπιστήμιο και πήραν τους φακέλους. Δύο ανακριτές ασχολήθηκαν με την υπόθεση επί δύο χρόνια. Ασκήθηκαν ποινικές διώξεις εναντίον γιατρών, μεγαλοπαραγόντων της Θεσσαλονίκης, στρατιωτικών οι οποίοι ήταν εμπλεκόμενοι, μπροστά στον κίνδυνο να παραγραφούν τα αδικήματα. Οι διώξεις ήταν σε βαθμό κακουργήματος και αφορούσαν «πλαστογραφία και ψευδή βεβαίωση». Οι κατηγορούμενοι αντιμετώπιζαν ποινές έως και 10 χρόνων κάθειρξης. Δεν δικάστηκαν ποτέ.
Το 1996, η αλλαγή μερικών λέξεων στον Ποινικό Κώδικα από τον υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Βενιζέλο, που αφορούσε αυτά ακριβώς τα αδικήματα, μετέτρεψε το κακούργημα σε πλημμέλημα κι έτσι τα αδικήματα παραγράφηκαν, Η αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης δεν πήγε στη φυλακή, ούτε καν κάθισε στο εδώλιο. Και μάλλον λογικά θα λατρεύει τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Νόμος περί μη ευθύνης υπουργών και Σύνταγμα …εφοπλιστών
Το μεγάλο νομικό επίτευγμα του Βενιζέλου είναι το Σύνταγμα της χώρας. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του, «ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ο εισηγητής της εκτεταμένης Αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος που άρχισε το 1996 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2001». Ο συνταγματολόγος κατ' επανάληψη υπουργός φρόντισε στο άρθρο 86 του Συντάγματος (για το οποίο έχει εκδοθεί ο εκτελεστικός νόμος 3126/2003) να θεσμοθετηθεί το ακαταδίωκτο και η πρακτική ατιμωρησία των υπουργών. Ο νόμος μάλιστα έχει τον ειρωνικό για την κοινή λογική τίτλο «Νόμος περί ευθύνης Υπουργών» και σαφώς περιγράφεται πώς οι υπουργοί, αν και ίσοι με τους άλλους πολίτες, δεν τιμωρούνται. Είναι στην πραγματικότητα ένας νόμος περί μη ευθύνης υπουργών.
Με το επιχείρημα πως οι υπουργοί δεν μπορούν να κρίνονται ποινικά από κάποιον εισαγγελέα αλλά από την ίδια τη Βουλή, ο νόμος ορίζει πως η άδεια για το ξεκίνημα διαδικασίας ανάκρισης ή δίωξης υπουργού δίνεται από τη Βουλή και μόνο. Η παραγραφή των αδικημάτων των υπουργών δεν ακολουθεί σε χρόνο αυτή των απλών πολιτών και δεν είναι ημερολογιακή. Περιέργως έχει θεσπιστεί χρόνος παραγραφής που σχετίζεται με τις συνόδους της Βουλής. Το αξιόποινο των πράξεων βουλευτών εξαλείφεται μετά από δύο συνόδους της Βουλής. Δηλαδή η παραγραφή μπορεί να επέλθει και σε 1,5 χρόνο αν υπάρξουν εκλογές και νέα Βουλή στο διάστημα αυτό. Το ίδιο αδίκημα για έναν έλληνα πολίτη μπορεί να έχει χρόνο παραγραφής τα 20 χρόνια. Είναι προφανώς παγκόσμια και τραγική πρωτοτυπία το ίδιο το Σύνταγμα της ισότητας να ορίζει άνισες συμπεριφορές απέναντι σε έλληνες πολίτες.
Ευνοϊκοί είναι και οι όροι που προβλέπονται προκειμένου να ασκηθεί η δίωξη, όπως η ανάγκη απόλυτης πλειοψηφίας της Βουλής. Οποιοσδήποτε άλλος έλληνας πολίτης μπορεί να οδηγηθεί σε δίκη με αποχρώσες ενδείξεις ενοχής. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών προβλέπει και απόδοση χάριτος.
Η υπόθεση τον Βατοπεδίου είναι από εκείνες που απέδειξαν για ποιο λόγο έγιναν οι ρυθμίσεις Βενιζέλου για τους υπουργούς. Τρεις υπουργοί (Δούκας, Μπασιάκος, Κοντός), για τους οποίους η ανάκριση είχε συγκεντρώσει σαφή στοιχεία για τη διάπραξη αδικημάτων, δεν οδηγήθηκαν σε δίκη γιατί, με το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής από την κυβέρνηση Καραμανλή, παραγράφηκαν τα αδικήματά τους. Το επιτηδευμένο κλείσιμο οδήγησε σε παραγραφή και άλλες υποθέσεις.
Ακόμη και στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου, η δίωξη γίνεται για το αδίκημα που αφορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το οποίο δεν παραγράφεται, και όχι τα υπόλοιπα αδικήματα, όπως της απιστίας ή της παράβασης καθήκοντος, τα οποία έχουν παραγραφεί.
Η ατιμωρησία, ειδικά την περίοδο της κρίσης, δημιουργεί αίσθημα αδικίας και προκαλεί κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, φαίνεται πως είναι θέμα μιας άδικης Δικαιοσύνης, ενώ στην πραγματικότητα τα χέρια της Δικαιοσύνης είναι δεμένα από τις πολιτικές αποφάσεις ενός πολιτικού συστήματος που παρανομεί και στη συνέχεια αυτοαμνηστεύεται.
Η χρήση τον Συντάγματος από τον Βενιζέλο προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων γίνεται και στο άρθρο 107. Με αυτό συνδέεται ο νόμος 27/1975, ο οποίος προβλέπει 86 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Δηλαδή ο Βενιζέλος κατοχυρώνει συνταγματικά μια άνιση συμπεριφορά, αυτή των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών. Κάθε άλλη φοροαπαλλαγή για οποιαδήποτε ομάδα πολιτών καθορίζεται με νόμο, για τους εφοπλιστές όμως γίνεται διά του Συντάγματος, για να μην μπορεί να αλλάξει. Για να φορολογηθούν οι εφοπλιστές χρειάζεται να υπάρξει αναθεωρητική Βουλή του Συντάγματος και να αλλάξει ο νόμος στην επόμενη Βουλή. Για κάθε άλλον Έλληνα η φορολόγηση γίνεται με απλό νόμο.
Σημειώνεται βέβαια πως το επάγγελμα του κύριου Βενιζέλου είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου. Και βασική αρχή του Συντάγματος είναι η ισότητα όλων των Ελλήνων.
Ο Βενιζέλος παίζει μπάλα με τις ΠΑΕ
Ανάμεσα στα νομοθετήματα τον Βενιζέλου είναι και ο νόμος περί ρύθμισης χρεών των ΠΑΕ. Ο νόμος δεν απέδωσε καμία Δικαιοσύνη, έκανε όμως τον τότε υπουργό Πολιτισμού ήρωα στις κερκίδες. Οι άρχοντες του ποδοσφαίρου, αφού χρέωσαν τις ΠΑΕ με ψεύτικες τιμολογήσεις, υπερκοστολογήσεις μεταγραφών, ψεύτικα έργα στα γήπεδα, αποχώρησαν ακαταδίωκτοι, αφού το κράτος με τον νόμο 2947/2001 του Βενιζέλου, ανέλαβε να ρυθμίσει τα χρέη των ΠΑΕ. Μερικές δηλαδή ανώνυμες εταιρίες, που έπρεπε να αποδώσουν φόρο, ΦΠΑ και ό,τι άλλο αποδίδει μια επιχείρηση στο κράτος, διασώθηκαν σαν να επρόκειτο για την πολεμική βιομηχανία της χώρας. Στην πραγματικότητα από τα χρέη απαλλάχθηκαν όσοι είχαν καταχραστεί χρήματα και δεν είχαν αποδώσει τις οφειλές στο Δημόσιο. Πάνω από 50.000.000 ευρώ χάθηκαν για το Δημόσιο. Οι «νέες» ομάδες που προέκυψαν δεν είχαν κανένα λόγο να προχωρήσουν σε διώξεις εναντίον όσων καταχράστηκαν τα λεφτά.
Ο νόμος εμφανίστηκε πως έγινε για να σώσει το ποδόσφαιρο, αλλά έσωσε μερικούς από τους γνωστούς απατεώνες και παράγοντες τον ποδοσφαίρου που είχαν αφήσει χρέη στο Δημόσιο. Σε μερικές από τις ομάδες που διασώθηκαν στήθηκαν οι παράγκες των στημένων παιχνιδιών. Καμιά ομάδα δεν χρειάστηκε να πέσει κατηγορία ή να τιμωρηθεί για τη διαχείριση. Ο Βενιζέλος διέσωσε αυτούσιο το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, με όλες τις παράγκες και τους ουρανοξύστες των στημένων.
Οι νόμοι για τους βαρόνους των media
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ο δημιουργός του νόμου για τη ραδιοτηλεόραση. Πρόκειται για τον νόμο 2328/1995, ο οποίος υποτίθεται πως δημιουργήθηκε για να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο, στην πραγματικότητα έκανε τη χάρη στους καναλάρχες να μην βάλει καμία τάξη. Στην Ελλάδα, μια χώρα στην οποία ακόμη και για να λειτουργήσεις περίπτερο απαιτείται άδεια λειτουργίας, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί διά νόμου Βενιζέλου δεν έχουν άδειες. Έχουν επί 20χρόνια προσωρινές άδειες. Ο νόμος δεν έθεσε προϋποθέσεις υπό τις οποίες τα κανάλια θα μπορούσαν να πάρουν άδεια λειτουργίας, αλλά φρόντισε να αφήσει αδιατάραχτη τη σχέση με τους μεγαλοεκδότες που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να ελεγχθούν προκειμένου να πάρουν άδεια. Έτσι εφευρέθηκε η συμφέρουσα επιλογή της προσωρινής άδειας. Ουσιαστικά πρόκειται για τη νομιμοποίηση ενός συστήματος αλληλοεκβιασμών. Οι εκδότες πιέζουν δημοσιογραφικά για να πάρουν κάθε χρόνο άδεια και οι κυβερνήσεις εκβιάζουν απαιτώντας μαλακές συμπεριφορές προκειμένου να τις δώσουν.
Αυτό το γελοίο φαινομενικά σύστημα αφρικανικής έμπνευσης διατηρεί ωστόσο υγιές το σύστημα της διαπλοκής. Η αδέσμευτη θεωρητικά δημοσιογραφία αλληλοδιαπλέκεται και καθίσταται δια νόμου εξαρτώμενη από τα κέφια της πολιτικής.
Στον ίδιο νόμο ο Βενιζέλος προβλέπει τη διαμεσολάβηση mediashop για την εξασφάλιση διαφημίσεων με αμοιβή (επιβράβευση αποκαλείται στον νόμο) έως 9,9% του τζίρου. Η θεσμοθετημένη λειτουργία των μεσαζόντων στη διαφήμιση εξυπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια τους αεριτζήδες της διαφήμισης και οδήγησε στη χειραγώγηση των ΜΜΕ κυρίως μέσα από το μοίρασμα της κρατικής διαφήμισης.
Την εποχή του ίντερνετ και της ελεύθερης αγοράς, τα κανάλια δεν έχουν άδεια και συνήθως ούτε δημοσιογραφία. Δεν ορίστηκε κανένας τρόπος λειτουργίας σύμφωνα με πρότυπα και κανόνες. Απλώς διασφαλίστηκε η λειτουργία των ΜΜΕ σε σχέση με τη διαπλοκή. Δεν έγινε νόμος λειτουργίας καναλιών, αλλά νόμος της ανάγκης των βαρόνων να είναι όλα χύμα και καθοριζόμενα από τους ίδιους.
Νόμος είναι το δίκιο των τετραγωνικών
Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποκάλεσε το χαράτσι για τα ακίνητα «ασφάλιστρο κινδύνου», αναμφίβολα έδινε ένα ρεσιτάλ ευρηματικότητας. Η οποία στη συνέχεια βρήκε και τη νομική της έκφραση, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος ξέχασε την αρχή της αναλογικότητας και της ισότητας και με φαντασία διαμόρφωσε ένα νομικό πλαίσιο με βάση το οποίο όσοι δεν έχουν πληρώνουν, αλλά όσοι έχουν δεν πληρώνουν. Στόχος και αυτού του νόμου, να ελαφρυνθούν οι κατέχοντες.Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στις 16 Δεκεμβρίου 2012, ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Παπαδήμου, έδωσε τη δυνατότητα σε επιχειρηματίες και εταιρίες να έχουν έκπτωση στο χαράτσι και μάλιστα με τη λογική όσα περισσότερα έχουν τόσο μεγαλύτερη να είναι η έκπτωση.
Στο άρθρο 2 της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου αναφορικά με το χαράτσι (ΕΕΤΗΔΕ) προβλέπεται: «Για τα ακίνητα τα οποία δεν έχουν οικιακή χρήση και με εμβαδόν δομημένης ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων, ο συντελεστής προσδιορισμού του τέλους του πίνακα α' υπολογίζεται μειωμένος κατά 30% για τα άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων και κατά 60% για το άνω των δύο χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων τμήμα του ακινήτου». Με ποια λογική ή απόδοση Δικαιοσύνης ένας επιχειρηματίας με 200 τετραγωνικά πρέπει να πληρώνει ολόκληρο χαράτσι αλλά ένας με 2.000 οφείλει λιγότερο από το μισό, είναι άγνωστο.
Είναι εύκολο να διαπιστώσει κάποιος τι είδους επιχειρήσεις εξυπηρετεί αυτή η ρύθμιση. Mall, μεγάλα super market, εκδοτικές εγκαταστάσεις, γραφεία πολυεθνικών κλπ.
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ δημοσιοποίησε λίστα που περιλαμβάνει κάποιες από τις επιχειρήσεις που ευνοούνται. Οι επιχειρήσεις Μπάμπης Βωβός, το REGENCY ΚΑΖΙΝΟ Θεσσαλονίκης, ο ΣΚΑΙ, η εκδοτική ΠΗΓΑΣΟΣ, τα ελαστικά ΜΙΣΕΛΕΝ, τα MaΙl, το Lamda Estate, το Πόρτο Καρράς, το Media Markt, η Αττική Οδός, ο ΔΟΛ, ο επιχειρηματίας Θόδωρος Αγγελόπουλος για το σπίτι του στο Ψυχικό.
Ένας ακόμη νόμος σε καιρό κρίσης ελαφρώνει αυτούς που έχουν και μπορούν να δώσουν, εξασφαλίζοντας εξυπηρέτηση και ασυλία.
Οι υποβρύχιες χαριστικές διαδρομές με νόμο
Όταν το 2005, στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο των οπλικών συστημάτων και τον Άκη Τσοχατζόπουλο, έφτασαν οι λογαριασμοί από τις offshore εταιρίες του Άκη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε πει το αμίμητο «δεν είναι λογαριασμοί, είναι αριθμοί τηλεφώνων». Κάπως έτσι έκλεισε τότε η υπόθεση «Άκης». Ξανάνοιξε όταν δύο δικογραφίες, μία από το Μόναχο που αφορούσε την προμήθεια των υποβρυχίων και μία από τη Μόσχα που αφορούσε τα συστήματα TOR Μ1, έφτασαν στην Ελλάδα με επιβαρυντικά στοιχεία για τον Άκη και την ομάδα του. Από τη δικογραφία του Μονάχου προέκυπτε πως η γερμανική εταιρία HDW κατάφερε να προμηθεύσει την Ελλάδα με τρία υποβρύχια S 214 και τρία S 209, εφαρμόζοντας ένα εκτεταμένο σχέδιο εξαγοράς πολιτικών προσώπων και κρατικών υπαλλήλων. Η γερμανική εταιρία, η οποία εμφανίζεται να έχει δώσει μίζες στον Τσοχατζόπουλο, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τις τιμές των αντιπάλων κατασκευαστικών εταιριών. Έτσι το σχέδιο που εφαρμόστηκε ήταν να χρησιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι μέσω μιας ομάδας χρηματισμένων συνδικαλιστών. Οι συνδικαλιστές αυτοί είχαν αναλάβει να δημιουργήσουν ένα κλίμα ανασφάλειας στους εργαζόμενους των Ναυπηγείων, οι οποίοι κινδύνευαν να χάσουν τις δουλειές τους. Στη συνέχεια η γερμανική εταιρία εμφανίστηκε να ενδιαφέρεται να αγοράσει τα Ναυπηγεία για να σωθούν οι εργαζόμενοι. Ο Τσοχατζόπουλος προέταξε τότε την πρωτοβουλία των Γερμανών ως πολύ σημαντική, γιατί θα εξασφάλιζε θέσεις εργασίας, κι έτσι η κατασκευή των υποβρυχίων δόθηκε στη γερμανική HDW. Το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε τα χρήματα, αλλά δεν παρέλαβε ποτέ υποβρύχια. Αφότου άνοιξε η δικογραφία τον Μονάχου για τα υποβρύχια, το ελληνικό ΣΔΟΕ έκανε ελέγχους στα Ναυπηγεία. Διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα από τα αντισταθμιστικά οφέλη δεν είχαν υλοποιηθεί από τους Γερμανούς. Η HDW είχε πλήθος φορολογικών παραβάσεων, εικονικά τιμολόγια, ακόμη και παραστατικά για θαλάσσιες έρευνες στη Βολιβία, όπου όμως δεν υπάρχει θάλασσα.
Οι Γερμανοί έπρεπε επίσης να πληρώσουν ρήτρες στην ελληνική πλευρά για τη μη έγκαιρη παράδοση των υποβρυχίων. Οι οφειλές των Γερμανών προς το ελληνικό δημόσιο υπολογίζονται από το ΣΔΟΕ σε 1 δις. Και τότε ανέλαβε υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Βενιζέλος. Αντί να απαιτήσει ρήτρες, παρέλαβε το υποβρύχιο «Παπανικολής», το οποίο είχε προβλήματα πλευστότητας και, παρότι δεν είχαν παραδοθεί άλλα υποβρύχια ενώ προπληρώθηκαν, έδωσε ακόμη 500 εκατομμύρια για την παραγγελία άλλων δύο υποβρυχίων.
Η συνέχεια δόθηκε και πάλι με νόμο. Με το επιχείρημα ότι κινδύνευαν οι εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς δουλειά, με τροπολογία σε άσχετο με το θέμα νόμο, τον 3885/2010, «καθάρισε» τα ναυπηγεία και τους Γερμανούς από κάθε υποχρέωση. Με τον νόμο αυτό το ελληνικό δημόσιο παραιτείται από κάθε απαίτηση ρήτρας και δικαιωμάτων που απορρέουν από τις ζημιογόνες συμβάσεις. Η εταιρία αμνηστεύεται φορολογικά και τα Ναυπηγεία δίνονται στον Ισκαντάρ Σάφα. Η Ελλάδα πλήρωσε προκαταβολικά τα υπό κατασκευή υποβρύχια, αλλά οι εργαζόμενοι είναι πάλι στον δρόμο.
Η υπόθεση ρύθμισης των χρεών των Γερμανών μοιάζει με την υπόθεση των Πετρελαίων Καβάλας, όπου και πάλι ο Βενιζέλος, πάλι με το επιχείρημα πως μπορεί οι εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς δουλειά, πάλι με νόμο, χάρισε στην καναδική εταιρία που αποχωρούσε από την εξόρυξη τον Πρίνου 700 εκατομμύρια δολάρια που έπρεπε να δώσει για αποκατάσταση των εξεδρών άντλησης. Η νέα εταιρία KAVALA OIL που ανέλαβε. άγνωστη έως τότε, προικοδοτήθηκε με5 εκατομμύρια για να ξεκινήσει νέα άντληση. Τα έξοδα της μελλοντικής αποκατάστασης με νόμο Βενιζέλου θα τα επωμιστεί το ελληνικό κράτος.
...Για να μη γράφουμε για το σκάνδαλο των νόμων
O Ευάγγελος Βενιζέλος είναι οεμπνευστής του τυποκτόνου νόμου. Είναι ένας νόμος για να φοβάσαι να γράψεις όσα κάνουν και εξυπηρετούν με τους άλλους νόμους. Προβλέπει πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να διεκδικήσει τεράστια ποσά ως αποζημιώσεις στα αστικά δικαστήρια, προβλέποντας μάλιστα κατώτατα όρια. Φαντάζει ως ένας νόμος που προστατεύει τον πολίτη από τον άδικο δημοσιογράφο, αλλά στην πραγματικότητα είναι η θεσμοθέτηση μιας απειλής γι’ αυτόν που θα βγάλει την αλήθεια.
Ο καθένας έχει δικαίωμα ναπροσφύγει στα δικαστήρια, και έτσι πρέπει. Μπορεί να κάνει μήνυση και να εξεταστεί η περίπτωση από το δικαστήριο, όπου θα καταθέσουν μάρτυρες, θα εμφανιστούν στοιχεία και θα συνεκτιμηθούν καταστάσεις. Ο Βενιζέλος θεσμοθετεί την οικονομική απειλή χωρίς να εγγυάται βεβαίως την απόδοση Δικαιοσύνης. Ένα αστικό δικαστήριο, που πριν από λίγη ώρα μπορεί να εξέταζε μια εργασιακή αστική διαφορά, καλείται σε λίγα λεπτά, με εξέταση δύο μόλις μαρτύρων, να αποφανθεί για μια υπόθεση που τα αποδειχτικά της στοιχεία χρειάζονται χρόνο για να εκτεθούν. Ο καθένας, είτε θιγόμενος είτε εμφανιζόμενος ως θιγόμενος, ή ακόμη και αυτός που θέλει να εμφανιστεί αθώος ή να εκδικηθεί, μπορεί να σύρει τον δημοσιογράφο σε αλλεπάλληλα δικαστήρια, στα οποία ακόμη και αν αθωωθεί θα έχει ταλαιπωρηθεί και σίγουρα θα σκέφτεται το επόμενο βήμα του.
Υπάρχει βέβαια μεγάλη πιθανότητα ο δημοσιογράφος, μέσα στις μικρές δυνατότητες που δίνει η διαδικασία, να καταδικαστεί άδικα από δικαστές που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ νόμου και δεοντολογίας. Οι αγωγές των υπέρογκων ποσών είναι όπλο στα χέρια των ισχυρών, οι οποίοι με νομικά επιτελεία μπορούν με μεγάλη ευκολία να στήνουν βιομηχανίες αγωγών και ομηρίες. Η πιo δίκαιη διαδικασία θα ήταν να έχει το δικαίωμα αγωγής όποιος δικαιώνεται στα ποινικά δικαστήρια. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν φαινόμενα κάποιος να κερδίζει στο ποινικό δικαστήριο αλλά να χάνει στο αστικό. Και βέβαια αγωγές κάνει μέχρι και ο Άκης Τσοχατζόπουλος μέσα από τη φυλακή χάρη στον παλιό του φίλο Βενιζέλο.
http://pitagorasamios.blogspot.gr
Ο Βενιζέλος καταδίκασε τη χώρα στο αγγλικό Δίκαιο, ενώ είχαν βρει λύση οι Αμερικανοί
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, ήταν αυτός που πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο PSI και να εντάξει τη διαδικασία στο Αγγλικό Δίκαιο, υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας και τα περιουσιακά της στοιχεία (έσοδα από ενέργεια, αποθέματα χρυσού, πλουτοπαραγωγικές πηγές) παρά τις αντίθετες προτάσεις της αμερικανικής εταιρείας συμβούλου, που προσέλαβε και πλήρωσε για να εξασφαλίσει τα ελληνικά συμφέροντα.
Τα έγγραφα που αποκαλύπτει το koutipandoras.gr και τα οποία δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως ο τότε υπουργός Οικονομικών λειτούργησε με γνώμονα ξένα συμφέροντα, δημοσιεύονται για τραγική ειρωνεία την περίοδο που ένας μικροομολογιούχος αυτοκτόνησε, αφού καταστράφηκε από το κούρεμα που αποφάσισε ο Βενιζέλος.
Η αμερικανική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen and Hamilton, ορίστηκε από τον Βενιζέλο ως η εταιρεία που θα διαμεσολαβούσε νομικά και θα διαχειριζόταν το σενάριο του PSI. Για την υπόθεση αυτή η εταιρεία έλαβε μερικά εκατομμύρια ως αμοιβή.
Στις 4 Αυγούστου 2011, ο Lee Buccheit, μέτοχος της εταιρείας και ειδικός σε θέματα χρηματοοικονομικής διαχείρισης και κρατικού χρέους, με επιστολή του στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου, αναφέρει τα αποτελέσματα των επαφών του με τους ομολογιούχους και τις προτάσεις που υπάρχουν. Η ενημέρωση προφανώς και απευθύνεται στον άνθρωπο που πρόκειται να πάρει τις αποφάσεις, δηλαδή τον υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ο Buccheit, ενημερώνει λοιπόν πως οι αντιπρόσωποι διαχείρισης επιμένουν τα ομολογιακά δάνεια να διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα στο μέλλον, το ελληνικό κράτος να αλλάξει το νομικό καθεστώς.
Γράφει συγκεκριμένα: «Οι αντιπρόσωποι διαχείρισης ισχυρίστηκαν ότι η συνέχιση της πρακτικής που θέλει τα ομόλογα της Ελλάδας να εκδίδονται υπό ελληνικό δίκαιο θέτει τους ομολογιούχους στο έλεος της Βουλής για τα επόμενα 30 χρόνια. Ισχυρίζονται πως η Βουλή θα μπορεί στο μέλλον να αλλάξει τους σχετικούς νόμους με επιζήμιο, για τα συμφέροντα των ομολογιούχων, τρόπο».
Δηλαδή οι ομολογιούχοι φοβούνται μια μελλοντική αλλαγή του ελληνικού θεσμικού πλαισίου που μπορεί να μην τους συμφέρει. Έτσι ο Buccheit, προτείνει στην ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και τους χειριστές της υπόθεσης: «Υπάρχει μια συμβιβαστική λύση που απευθύνεται και στην ανησυχία των αντιπροσώπων διαχείρισης ενώ παράλληλα διατηρεί και την ελληνική νομοθεσία στα νέα ομόλογα. Τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και μια πρόβλεψη κατά το εξής πρότυπο: Αυτά τα ομόλογα θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτό ισχύει έως και την 1η Αυγούστου 2011. Επίσης, τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη ρητή υποβολή τους στη δικαιοδοσία τόσο των ελληνικών, όσο και των αγγλικών δικαστηρίων.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα είναι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να περάσει η Βουλή κάποιον μελλοντικό νόμο που θα φέρει σε μειονεκτική θέση τους ομολογιούχους του Project Oak.»
Η νομική εταιρεία προτείνει δηλαδή την εναλλακτική λύση, σε όποιο δικαστήριο και αν επιδικάζονται μελλοντικές διαφορές, Ελλάδας ή εξωτερικού, αυτό να γίνεται με βάση το ελληνικό Δίκαιο και τη διαβεβαίωση πως αυτό δεν θα αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία επιλύει την πιθανή νομική ανασφάλεια των ομολογιούχων για το κούρεμα.
Ο Βενιζέλος ωστόσο απορρίπτει τη λύση και προχωρά σε PSI επιλέγοντας το αγγλικό Δίκαιο και την υποθήκευση της Ελλάδας. Το PSI βεβαίως καταστρέφει ταμεία και μικροομολογιούχους, ενώ αφήνει αλώβητους άλλους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες οι οποίες φαίνονται να χάνουν από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. ευρώ.
Η απόφαση του Βενιζέλου να εντάξει τη διαδικασία στο αγγλικό Δίκαιο παρά τις αντίθετες συμβουλές της εταιρείας που πληρώθηκε για να βρει λύση, δεν βάζουν μόνο ένα πολιτικό αλλά και ένα νομικό θέμα το οποίο συνοψίζεται στο απλό ερώτημα: «για ποιό λόγο ο υπουργός Οικονομικών λειτούργησε ενάντια στο συμφέρον της χώρας;» Περιμένουμε απάντηση.
Δείτε τα ντοκουμέντα
Τα έγγραφα που αποκαλύπτει το koutipandoras.gr και τα οποία δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως ο τότε υπουργός Οικονομικών λειτούργησε με γνώμονα ξένα συμφέροντα, δημοσιεύονται για τραγική ειρωνεία την περίοδο που ένας μικροομολογιούχος αυτοκτόνησε, αφού καταστράφηκε από το κούρεμα που αποφάσισε ο Βενιζέλος.
Η αμερικανική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen and Hamilton, ορίστηκε από τον Βενιζέλο ως η εταιρεία που θα διαμεσολαβούσε νομικά και θα διαχειριζόταν το σενάριο του PSI. Για την υπόθεση αυτή η εταιρεία έλαβε μερικά εκατομμύρια ως αμοιβή.
Στις 4 Αυγούστου 2011, ο Lee Buccheit, μέτοχος της εταιρείας και ειδικός σε θέματα χρηματοοικονομικής διαχείρισης και κρατικού χρέους, με επιστολή του στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου, αναφέρει τα αποτελέσματα των επαφών του με τους ομολογιούχους και τις προτάσεις που υπάρχουν. Η ενημέρωση προφανώς και απευθύνεται στον άνθρωπο που πρόκειται να πάρει τις αποφάσεις, δηλαδή τον υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ο Buccheit, ενημερώνει λοιπόν πως οι αντιπρόσωποι διαχείρισης επιμένουν τα ομολογιακά δάνεια να διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα στο μέλλον, το ελληνικό κράτος να αλλάξει το νομικό καθεστώς.
Γράφει συγκεκριμένα: «Οι αντιπρόσωποι διαχείρισης ισχυρίστηκαν ότι η συνέχιση της πρακτικής που θέλει τα ομόλογα της Ελλάδας να εκδίδονται υπό ελληνικό δίκαιο θέτει τους ομολογιούχους στο έλεος της Βουλής για τα επόμενα 30 χρόνια. Ισχυρίζονται πως η Βουλή θα μπορεί στο μέλλον να αλλάξει τους σχετικούς νόμους με επιζήμιο, για τα συμφέροντα των ομολογιούχων, τρόπο».
Δηλαδή οι ομολογιούχοι φοβούνται μια μελλοντική αλλαγή του ελληνικού θεσμικού πλαισίου που μπορεί να μην τους συμφέρει. Έτσι ο Buccheit, προτείνει στην ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και τους χειριστές της υπόθεσης: «Υπάρχει μια συμβιβαστική λύση που απευθύνεται και στην ανησυχία των αντιπροσώπων διαχείρισης ενώ παράλληλα διατηρεί και την ελληνική νομοθεσία στα νέα ομόλογα. Τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και μια πρόβλεψη κατά το εξής πρότυπο: Αυτά τα ομόλογα θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτό ισχύει έως και την 1η Αυγούστου 2011. Επίσης, τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη ρητή υποβολή τους στη δικαιοδοσία τόσο των ελληνικών, όσο και των αγγλικών δικαστηρίων.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα είναι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να περάσει η Βουλή κάποιον μελλοντικό νόμο που θα φέρει σε μειονεκτική θέση τους ομολογιούχους του Project Oak.»
Η νομική εταιρεία προτείνει δηλαδή την εναλλακτική λύση, σε όποιο δικαστήριο και αν επιδικάζονται μελλοντικές διαφορές, Ελλάδας ή εξωτερικού, αυτό να γίνεται με βάση το ελληνικό Δίκαιο και τη διαβεβαίωση πως αυτό δεν θα αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία επιλύει την πιθανή νομική ανασφάλεια των ομολογιούχων για το κούρεμα.
Ο Βενιζέλος ωστόσο απορρίπτει τη λύση και προχωρά σε PSI επιλέγοντας το αγγλικό Δίκαιο και την υποθήκευση της Ελλάδας. Το PSI βεβαίως καταστρέφει ταμεία και μικροομολογιούχους, ενώ αφήνει αλώβητους άλλους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες οι οποίες φαίνονται να χάνουν από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. ευρώ.
Η απόφαση του Βενιζέλου να εντάξει τη διαδικασία στο αγγλικό Δίκαιο παρά τις αντίθετες συμβουλές της εταιρείας που πληρώθηκε για να βρει λύση, δεν βάζουν μόνο ένα πολιτικό αλλά και ένα νομικό θέμα το οποίο συνοψίζεται στο απλό ερώτημα: «για ποιό λόγο ο υπουργός Οικονομικών λειτούργησε ενάντια στο συμφέρον της χώρας;» Περιμένουμε απάντηση.
Δείτε τα ντοκουμέντα
