Περικλής Κοροβέσης
Υπάρχουν πολλών ειδών φυλακές. Αλλες ορατές και άλλες αόρατες. Μια κανονική φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε αμέσως. Τοίχοι ή συρματοπλέγματα περιορίζουν τον κόσμο των εγκλείστων σ’ αυτό που μπορούν να δουν.
Ο έξω κόσμος είναι μη προσβάσιμος. Δηλαδή η ύψιστη τιμωρία, μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής -όπου καταργήθηκε βέβαια- είναι η αποκοπή του ανθρώπου από τον κόσμο.
Αλλά υπάρχουν και οι αόρατες φυλακές, που θεωρούνται φυσιολογικές. Η φτώχεια είναι μία από αυτές. Δεν έχεις πρόσβαση πουθενά και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ψάχνεις για προσφορές στα βασικά είδη στα σούπερ μάρκετ. Η άλλη είναι να είσαι άστεγος και άνεργος. Εκεί μπορεί να εγκληματήσεις αν κάποιος άλλος σού έχει πάρει το παγκάκι. (Αυτό έχει συμβεί.)
Και υπάρχει και μια άλλη φυλακή για λίγο πιο εύπορα κοινωνικά στρώματα. Αυτά που έχουν ακόμα το προνόμιο να διαθέτουν στέγη και τηλεόραση. Αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν τον δεσμοφύλακά τους που τους καθοδηγεί και διαμορφώνει τις αντιλήψεις τους. Σκέψεις βέβαια δεν μπορούν να κάνουν. Απλά σκοτώνουν την ώρα τους.
Εσχάτως έχουν μπει στον χορό και τα ηλεκτρονικά μέσα που συμπληρώνουν το κακό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πολύτιμα πράγματα και στα δύο αυτά μέσα. Αλλά αυτά δεν είναι τα πλέον δημοφιλή.
Η πλειονότητα των ανθρώπων προτιμά ένα ζωτικό ψέμα παρά μια επώδυνη αλήθεια. Και έτσι λειτουργεί και το πολιτικό μας σύστημα. Γι’ αυτό όλοι μας, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας, πέφτουμε τόσο συχνά από τα σύννεφα που τα προτιμήσαμε ως μόνιμη κατοικία, εγκαταλείποντας την επίγεια.
