τουΠαναγιώτη Τζαννετάτου
Ο κύβος ερρίφθη, η απόφαση πάρθηκε, alea jacta est. Όπως τότε ο Ιούλιος Καίσαρας διέβη τον Ρουβίκωνα, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων την Ρωμαϊκή Δημοκρατία, έτσι και σήμερα, η Βρετανία αποφάσισε να φύγει, χαράζοντας για πάντα την ιστορία της ΕΕ. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης δεν το ξέρει κανείς, αν δηλαδή θα ακολουθήσει μια Αυτοκρατορία του τύπου της Ρωμαϊκής ή η καταστροφή αυτού που κάποτε όλοι αποκαλούσαν οικοδόμημα! Αυτό που μπορεί όμως να κάνει κανείς μέσα από το φάσμα των εξελίξεων, είναι να δει ορισμένα πράγματα που έρχονται μπροστά.
Έτσι λοιπόν σε διεθνές επίπεδο φαίνεται η προοπτική διαμόρφωσης ενός σκηνικού που πριν από λίγα χρόνια φάνταζε παρανοϊκό. Οι κρίσιμοι επόμενοι μήνες είναι πιθανό να αναδείξουν τους Μπόρις Τζόνσον, Ντόναλντ Τραμπ και Μαρίν Λε Πεν, σε Βρετανία, ΗΠΑ και Γαλλία αντίστοιχα. Ήδη στις υπόλοιπες μεγάλες και σχετικά μεγάλες (περιφερειακές) δυνάμεις κυριαρχούν πρόσωπα όπως οιΒλάντιμιρ Πούτιν, Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το αγαπημένο μας δίδυμο Άνγκελα Μέρκελ- Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Είναι δύσκολο ειλικρινά να με πείσει κάποιος ότι μπορούν οι συγκεκριμένοι να κάτσουν σε ένατραπέζι και να τα βρουν στη λογική που έχουμε μάθει διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες: Να συζητήσουν και να είναι διατεθειμένο να μπουν στη νοοτροπία του win-win, παραχωρώντας προνόμια χάριν της ισορροπίας του συστήματος.
Δυστυχώς αυτή η εξέλιξη που μοιραία φέρνει κλιμάκωση της αποσταθεροποίησης οφείλεται αποκλειστικά στην αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων, ελίτ κτλ να εξασφαλίσουν την ευημερία. Όταν όλα έδειχναν ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί ως έχει, υπήρχαν μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών ελίτ που συνέχιζαν να σφυρίζουν αδιάφορα, να βαφτίζουν το κρέας- ψάρι και να λαϊκίζουν (ναι να λαϊκίζουν) μιλώντας για το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης. Στη Βρετανία μέχρι και μια μέρα πριν το δημοψήφισμα ήταν όλοι βέβαιοι ότι η δολοφονία της Cox ήταν ικανή να καθορίσει το αποτέλεσμα. Κοιμήθηκαν σίγουροι για τη παραμονή και την επόμενη μέρα ξύπνησαν με τον Αρμαγεδδώνα. Όταν όμως περιγράφεις σε κάποιον μια κατάσταση η οποία είναι εντελώς διαφορετική με αυτή που ζει, σίγουρα θα προτιμήσει να διαλέξει μια άλλη που μπορεί να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, του ταιριάζει όμως περισσότερο γιατί έχει τον ίδιο πρωταγωνιστή.
Και στην Ελλάδα όμως τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά: Η ελληνική κυρίαρχα πολιτικά ελίτ, επέλεξε να πλάσει τον μύθο της ανώδυνης απεμπλοκής από τα μνημόνια, νομιμοποιώντας έτσι οποιονδήποτε να πει το οτιδήποτε: Γιατί δηλαδή το ότι μας ψεκάζουν ήταν πιο ανορθολογικό από το ότι βλέπουμε φως της ανάκαμψης στην άκρη του τούνελ του μνημόνιου εδώ και μια 7ετία;
Συμπερασματικά λοιπόν φαίνεται ότι τους παρόντες παράφρονες είναι έτοιμοι να διαδεχθούν άλλοι, που έχουν και τα διαπιστευτήρια και μπορούν να εκφράσουν την εκάστοτε πολιτική και κοινωνική τρέλα πιο αυθεντικά.
Σε όλα αυτά η Ευρώπη ακολουθεί κανονικά το μονοπάτι της: Ευρωπαϊκός στρατός για να είμαστε έτοιμοι σε κάθε ενδεχόμενο. Βρε λες;;
