Δεν μπορεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού να επιμένει σε ρήξη με τους δανειστές και η συντριπτική πλειοψηφία στη βουλή να τάσσεται υπέρ συμβιβασμού. Μια βόλτα στους δρόμους, μέσα στην κοινωνία, είναι αρκετή για να αποτυπώσει αυτή την πραγματικότητα.
Μετά από πέντε χρόνια μάταιης λιτότητας, ο λαός κουρασμένος και αηδιασμένος αποφάσισε να κάνει στροφή, να ψηφίσει κάτι διαφορετικό που θα έβαζε τέλος στο αδιέξοδο του.
Η εντολή που έδωσε με την ψήφο του δεν ήταν ευρώ πάση θυσία. Αυτό που εξέφρασε ήταν κάντε κι εσείς οι αριστεροί και άφθαρτοι μια προσπάθεια μέσα στην ευρωζώνη και αν βρούμε τοίχο τότε να τους αποχαιρετίσουμε αναλαμβάνοντας και εμείς και αυτοί το κόστος της ρήξης που αναλογεί στον καθένα.
Δεν περίμενε βέβαια κάποια μαγική λύση στα προβλήματα του αλλά ήλπιζε κατά βάθος σε μια ρήξη με τις δυνάμεις αυτές που τον οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Ρήξη η οποία μεσομακροπρόθεσμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερες μέρες.
Αυτός είναι ο ορισμός της ελπίδας.
Δεν μπορεί να αποτελεί ελπίδα το να ξεπουλήσεις το σπίτι σου τα χρυσαφικά σου, να στείλεις μετανάστη το παιδί σου και να παζαρεύεις καλύτερους όρους στον φόρο που θα βάλουν στο φαγητό σου.
Δυστυχώς ο Τσίπρας αποδείχθηκε μικρός και ανώριμος για να σηκώσει αυτό το φορτίο. Για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Τελείως απροετοίμαστος, με παιδική αφέλεια, μπήκε σε μια διαπραγμάτευση χωρίς planB και αποδεχόμενος εκ των προτέρων ολόκληρο το πακέτο της δανειακής σύμβασης που είχαν υπογράψει οι κυβερνήσεις των δωσίλογων. Μέχρι και το δημοψήφισμα απαρνήθηκε.
Ε μα τι να διαπραγματευτείς όταν αφοπλίζεσαι πριν τη μάχη....
Δεν εμπιστεύτηκε τον κόσμο που τον ψήφισε. Ποτέ δεν πίστεψε στη δύναμη του λαού. Ποτέ δεν ήταν με το μέρος του λαού. Και αυτό που είπε ότι θα σεβαστεί το σύνταγμα και ότι είναι κάθε του λέξη , προφανώς ερμηνεύεται ότι θα σεβαστεί την ασυλία που προσφέρει το σύνταγμα στους εγκληματίες και στους προδότες πολιτικούς.
Ίσως να είχε στο μυαλό του ότι θα μπορέσει να διασωθεί πολιτικά μέσα στην ευρωζώνη αν καταφέρει να φέρει ένα μνημόνιο κάπως καλύτερο, έστω και επιφανειακά, από αυτό των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κάτι τέτοιο όμως όχι μόνο δεν το επέτρεψαν οι τοκογλύφοι αλλά του φόρτωσαν ένα χειρότερο μνημόνιο ώστε να παραδειγματιστούν και οι επόμενοι που θα τολμήσουν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους.
Αυτό που προσπαθεί τώρα να κάνει και η μόνη διέξοδος που έχει είναι να κοροϊδέψει τον λαό. Να δεχτεί όλο το μνημονιακό πακέτο αλλά να ζητήσει παράταση χρόνου στην εφαρμογή των μέτρων. Να τα εφαρμόζει σταδιακά ώστε να γίνουν πιο εύπεπτα. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο αντιλαμβάνομαι.
Από την άλλη μεριά δηλώνει ότι δεν παραιτείται από το πρόγραμμα του κόμματος του αλλά θα το εφαρμόσει στο τέλος της τετραετίας. Τα ίδια που έλεγε και ο Σαμαράς και έφυγε στα δύο χρόνια αποφεύγοντας έτσι να εφαρμόσει τα σκληρά μνημονιακά μέτρα για τα οποία είχε δεσμευτεί. Τα μέτρα λοιπόν που δεν τόλμησε να εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση, τα εμφανίζουν τώρα στον Τσίπρα. Είναι δυνατόν να επιβιώσει η νέα κυβέρνηση; Και για πόσο;
Τη μεγαλύτερη ζημιά όμως ο Τσίπρας θα την κάνει από δω και πέρα.
Θεωρώ δεδομένο ότι θα προτιμήσει να θυσιαστεί πολιτικά για να σώσει το σάπιο πολιτικό - οικονομικό σύστημα της χώρας.
Άρα το να τεθεί μια κακή συμφωνία στην κρίση του Ελληνικού λαού μέσω δημοψηφίσματος αποτελεί όνειρο θερινής αριστερής νυχτός.
Θα αναγκαστεί λοιπόν να μας οδηγήσει σε εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί, οι έντιμοι πολιτικοί και ψηφοφόροι θα ψάξουν αλλού την τύχη τους και μια νέα κυβέρνηση οικουμενική θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, για να "σωθεί" η χώρα.
Μια οικουμενική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει κατά γράμμα όλα τα μνημόνια των τοκογλύφων και θα σφαγιάσει τον λαό με ευχαρίστηση αφού δεν θα υπάρχει το άγχος του πολιτικού κόστους.
Αυτό θα είναι το άδοξο τέλος ενός λαού που απέτυχε να εφαρμόσει τη δημοκρατία. Ενός λαού που ποτέ δεν ενημερώθηκε και ποτέ δεν ρωτήθηκε για τα μεγάλα ζητήματα και τις μεγάλες αποφάσεις που αφορούσαν το μέλλον του και την ίδια του την ύπαρξη. Είναι φυσικό τώρα να μην του δίνουν το δικαίωμα να επιλέξει ούτε με ποιόν τρόπο θέλει να πεθάνει.
