Υπήρχαν έντονες ενδείξεις, ήδη από το χειμώνα του 2021, πως το τέλος της επιχείρησης κόβιντ ήταν προπαφασισμένο – μάλλον για την άνοιξη του 2022. Οι κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου, λίγο-πολύ συντονισμένα, επιδόθηκαν στο τέλος του 2021, σε μια έξαρση αναπάντεχα σκληρών και ολοκληρωτικών μέτρων, πρακτικών και νομοθετημάτων. Βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, ακόμα και με πυροβολισμούς διαδηλωτών, επιβολή ενός κανονικού απαρτχάιντ για τους ανεμβολίαστους και δημόσιες συζητήσεις για το αν θα πρέπει να τους απαγορευτεί το δικαίωμα στην περίθαλψη ή ακόμα -όπως πρότεινε ο ήρωας των αριστερόστροφων καραντινιέρι, Γεροτζιάφας- και η ικανότητα διαχείρισης των περιουσιακών τους στοιχείων, μέσω αναστολής του αφμ τους. Προσπάθησαν με άλλα λόγια να κεφαλαιοποιήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από τα κέρδη της διετούς εκστρατείας τους.
Καθώς ήδη τα διάφορα συνεργεία ξεστήνουν τα σκηνικά της πανδημίας κόβιντ, το κοινό, οι δυτικοί πολίτες, θα προσπαθήσουν να πείσουν τους εαυτούς τους πως εν τέλει δεν έγινε και τίποτε. Ήταν μια επικίνδυνη πανδημία, ορισμένες κυβερνήσεις ξέφυγαν λίγο, ίσως και να το παράκαναν, αλλά αυτά δεν κάνουν οι κυβερνήσεις πάντα; Τη βγάλαμε καθαρή, αυτό είναι που μετράει. Ας γυρίσουμε σελίδα, όπως λένε και διάφοροι από τον ευρύτερο κινηματικό χώρο.
Το να γυρίσουμε όμως σελίδα, σημαίνει αυτόματα πως εμπεδώσαμε και αποδεχτήκαμε τις προηγούμενες. Τη δυνατότητα να παγώνουν αυτόματα οι λογαριασμοί σου, αν συμμετέχεις σε κάποια μη-εγκεκριμένη διαμαρτυρία (βλ. Καναδάς). Τον αποκλεισμό σου από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή αν δε συναινείς σε συγκεκριμένες ιατρικές πράξεις. Τη χαμένη αυτονομία του σώματός μας. Την ηθική και φυσική εξόντωση κάθε διαφωνίας και κριτικής στην κυρίαρχη αφήγηση. Τη λογοκρισία και την υστερική αντίδραση, άνευ ορίων και ξεπερασμένων ιδεών όπως αυτή της αναλογικότητας, σε κάθε τι το διαφορετικό. Τη δημιουργία κάθε τόσο καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και τη μόνιμη διακυβέρνηση υπό αυτό το καθεστώς. Τη δυνατότητα τέλος κάθε κυβέρνησης να εκτραπεί όσο πιο ακροδεξιά, όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται, γνωρίζοντας πως θα έχει το μεγαλύτερο κομμάτι του κινήματος και της αριστεράς, μαζί του.
Κατανοούμε πως για πολύ κόσμο, για τους περισσότερους από εμάς, τα τελευταία δυο χρόνια ήταν αβάσταχτα κουραστικά, τρομακτικά και αβέβαια. Επιζητά απελπισμένα μια, επίφαση έστω κανονικότητας, ένα μικρό κομμάτι καθαρού ουρανού και στέρεου εδάφους. Πόσο μάλλον το κομμάτι της ακροαριστεράς και αναρχίας, που ταλανίζεται από την επίμονη υποψία πως, καθώς το κράτος αναιρεί τις δοξασίες που οι ίδιοι στήριξαν πιστά και ευλαβικά όλο αυτό το διάστημα, θα μείνει με τη ρετσινιά όχι μόνο του γλείφτη αλλά και του σκατόψυχου. Θα βρεθεί στα ίδια μπαρ με ανθρώπους που μέχρι πριν ένα μήνα θεωρούσε πως πρέπει να τους απαγορεύεται η είσοδος. Θα χρειαστεί να μπορέσει αν όχι να τους κοιτάξει στα μάτια, τουλάχιστον να βρει επαρκείς δικαιολογίες για τον εαυτό του ώστε το ποτό του να μην του κάτσει στο λαιμό.
Τις περισσότερες φορές είναι απαραίτητο να κάνεις ένα βήμα προς τα πίσω, να βγεις λίγο έξω από το θέατρο του κόσμου, για να μπορέσεις να τον αποτιμήσεις και να τον κατανοήσεις σωστά. Τώρα είναι η στιγμή όχι να γυρίσουμε, ούτε και να ξεχάσουμε τις προηγούμενες σελίδες, αλλά να τις μελετήσουμε ψύχραιμα και μάλλον να τις κάνουμε κομμάτια.
Όλα επίσης έδειχναν πως απαιτείται μια καινούργια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για να αντικαταστήσει αυτή που μόλις λήγει ή έληξε. Η επελαύνουσα ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, θεωρούσα πως θα ήταν από μόνες τους επαρκείς, ίσως με τη βοήθεια από κάποιο φούσκωμα της κλιματικής αλλαγής ή και επαναφορά παλιών και αγαπημένων τρόμων όπως το aids. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα το χαρτί του πολέμου να μπει τόσο γρήγορα πάνω στο τραπέζι.
Προφανώς και το ψυχροπολεμικό καθεστώς ετοιμαζόταν εδώ και καιρό. Πως αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς τη μεταφορά οπλισμού ικανού να στηρίξει έναν μικρό πόλεμο, μέσα σε ένα μήνα από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης; Ή τα πολεμικά ελικόπτερα που πέταγαν πάνω από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση προς βορρά, στις αρχές του 2022; Το σχέδιο της νατοϊκής περικύκλωσης της Ρωσίας είχε άλλωστε μπει σε εφαρμογή εδώ και χρόνια.
Αλλά και πάλι – ο πόλεμος φαινόταν ως κάτι το υπερβολικό. Τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Όπως και να΄χει η μητέρα όλων των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Και όπως ήταν αναμενόμενο, το εγχειρίδιο των αντιδράσεων των δυτικών χωρών δείχνει να είναι εντελώς ίδιο με αυτό της πανδημίας.
Καταρχάς, συντονισμός όλων από την πρώτη στιγμή σε μια αφήγηση χωρίς αμφιβολίες, αντιφάσεις, αντίθετες απόψεις. Η Ρωσία, όπως και η πανδημία είναι το απόλυτο Κακό. Και μπροστά στην άνευ ορίων απολυτότητα του Κακού, κάθε αντίδραση μπορεί να είναι επίσης άνευ ορίων.
Πρόκειται για μια επιστροφή στο κατώτερο στρώμα του εγκεφάλου: στο αρχέγονο εχθρός-φίλος, καλό-κακό, επίθεση-φευγιό. Για μια αντίδραση έμπλεης υστερίας και μανίας. Γεμάτης αποβλακωτικών τελετουργικών: από τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια, στα ουκρανικά σημαιάκια. Με έξαρση λογοκρισίας και εξόντωσης της διαφωνίας: απο το φακτ τσεκ και τη λογοκρισία και κατασυκοφάντηση των διαφωνούντων, στην επίσημη απαγόρευση των ρωσικών μμε. Βουτηγμένης στην υποκρισία και την αλαζονεία: από τα θρασύτατα ψέμματα των ειδικών και την αλλαγή αφηγήματος από τον ένα μήνα στον άλλον, στον ευρωπαϊκό “μαραθώνιο αλληλεγγύης” στους Ουκρανούς πρόσφυγες (ενώ στις ελληνικές ακτές ξεβράζονται πτώματα) και στον αποτροπιασμό για την ανήκουστη ιστορικά παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους.
Αλλά το ανησυχητικότερο δεν είναι αυτή η διαχείριση του πληθυσμού σαν στερούμενου λογικής και με ικανότητα συναισθηματικών και μόνο αντιδράσεων, των οποίων τους μηχανισμούς παίζουν στα δάχτυλα οι επιτροπές μπηχεβιοριστικών ψυχολόγων. Είναι πως εγκαθιδρύονται ολοκληρωτικές πρακτικές αντιμετώπισης του όποιου εχθρού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης εξισώνονται οι πολίτες ενός κράτους με την κυβέρνησή τους και τιμωρούνται σαν να ήταν αυτοί υπεύθυνοι για τον πόλεμο. Το ότι κατάσχονται περιουσιακά στοιχεία και παγώνουν λογαριασμοί κάποιων μεγιστάνων, μπορεί να φανεί σε κάποιες αδιάφορο: στο κάτω-κάτω στα τέτοια μας για τις ελίτ. Αυτό που όμως μπορεί να συμβεί στις ελίτ, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα συμβεί, με πολλαπλάσια ισχύ και σε σένα, όταν βρεθείς σε κάποιο λάθος στρατόπεδο. Γιατί να μην παγώνουν οι λογαριασμοί όσων διασπείρουν φέηκ νιούζ στο διαδίκτυο; Ναι, είναι σκληρό μέτρο, αλλά μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τη μάστιγα των φέηκ νιουζ και έπειτα, αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν αλλιώς.
Ή όσων διαμαρτύρονται με μη-αποδεχτά αιτήματα; Αυτό που συνέβη πριν δυο βδομάδες στους Καναδούς φορτηγατζήδες, εφαρμόζεται με ελάχιστες διαφορές στους Ρώσους πλουσίους. (το ότι οι Ευρωπαίοι είναι απλά πλούσιοι ενώ οι Ρώσοι ολιγάρχες, είναι από μόνο του δείγμα της βαθιάς, παθολογικής, υποκρισίας της δύσης).
Παράλληλα, κάτι που η Ευρώπη αποφάσισε υποτίθεται μετά το 2ο παγκόσμιο, τη μείωση της στρατικοποίησης, καταστρατηγείται εν μια νυκτί. Όπως πριν δυο χρόνια μια λοίμωξη βαφτίστηκε υπαρξιακή απειλή και απαίτησε θανάσιμες θυσίες για την αντιμετώπισή της, έτσι και τώρα για την αντιμετώπιση της εισβολής μιας χώρας σε μια άλλη, που στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη πως προτίθεται να κάνει το ίδιο στα εδάφη μας, αφενός καταδικάζουμε τις κοινωνίες μας σε μια μόνιμη κατάσταση στρατικοποίησης και αυξημένων στρατιωτικών δαπανών και αφετέρου κινδυνεύουμε να τις εμπλέξουμε σε άμεση πολεμική σύρραξη, στέλνοντας βαρύ οπλισμό στην Ουκρανία.
Και αν η απαγόρευση των ρωσικών καλλιτεχνικών παραστάσεων σε όλη την Ευρώπη(αυτός ο εξοντωτικός συνδυασμός μοχθηρίας, θράσους και απέραντης βλακείας δεν είναι ελληνικό προνόμιο) και η έξωση των ρωσικών ομάδων απο τη γιούροληγκ , είναι υπερβολικές μεν, αναμενόμενες δε, αντιδράσεις μιας εποχής που έχει βαθύ, κλινικό, πρόβλημα συνδιαλλαγής με το Άλλο, αυτή η πρόσφατη ανακοίνωση μιας γερμανικής κλινικής, δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την βαθιά ανισόρροπη, επικίνδυνη, φύση του νέου παραδείγματος.
“εξαιτίας των σοβαρών παραβιάσεων της διεθνούς νομιμότητας, από τον απολυταρχικό Πούτιν, οποίος είναι προφανώς διανοητικά διαταραγμένος, αρνούμαστε για λόγους αρχής να νοσηλεύσουμε Ρώσους ασθενείς. Οι Ουκρανοί ασθενείς παραμένουν βέβαια καλοδεχούμενοι”.
https://www.eugyppius.com/p/ortrud-steinlein-director-of-lmu?s=r
Το ότι σε μια εποχή εμμονής με τα δικαιωματισμό, μπορεί να συνεχίζει να έχει άδεια λειτουργίας μια τόσο ρατσιστική και μισάνθρωπη κλινική σαν αυτή εδώ, είναι δευτερεύων (τα νεο-πουριτανικά κινήματα όπως αυτό του δικαιωματισμού, δε μπορεί άλλωστε παρά να είναι βαθιά υποκριτικά). Αυτό που είναι το σημαντικό -και το ανατριχιαστικό- εδώ είναι πως αιώνες ιατρικής ηθικής και δεοντολογίας και ο ίδιος ο όρκος του Ιπποκράτη πετιούνται αίφνης στα σκουπίδια και αποκαλύπτεται το νέο παράδειγμα σε όλη τη φρικαλεοτητά του: όλοι οι θεσμοί δεν είναι παρά προσωπεία του ίδιου μανιακού τέρατος που θέλει να αφανίσει, κυριολεκτικά, κάθε διαφορετικότητα. Το γιατρό, το δάσκαλο, το δημοσιογράφο, τον μπάτσο, τους έχει συμπεριλάβει, ή μάλλον καταπιεί, η ίδια, ολότελα παράφρων, μηχανή.
Το ότι συνέβη ακριβώς το ίδιο στην περίπτωση των μη-εμβολιασμένων ανθρώπων, αποστερήθηκαν δηλαδή το δικαίωμα στη θεραπεία, είναι ένδειξη για το πως θα αντιμετωπίζεται η κάθε απόκλιση από την κυρίαρχη αφήγηση, από εδώ και στο εξής.
