Φόβος, θάνατος, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, υπευθυνότητα, συνυπευθυνότητα.
Στα τέλη του 2019 ξεκίνησε η ειδησεογραφία για έναν "φονικό" ιό.Τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2020, τα ΜΜΕ παγκοσμίως, αλλά και στην περίπτωση της Ελλάδας που ενδιαφέρει αυτή την ανάρτηση, έκαναν αυτό που κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες: περιπτωσιολογία, τρομολαγνεία, cherry-picking ειδήσεων, sensationalism.
Το κεντρικό τους αφήγημα ήταν ότι θα πεθάνουμε όλοι. Ήταν κάτι καινούριο? Ξεκάθαρα, και 100%, όχι. Πριν από τον κορωνοποιό θα πεθαίναμε όλοι από την κλιματική αλλαγή, την τρύπα του όζοντος, τους Τούρκους, τον Η1Ν1, τους μετανάστες, την αύξηση της εγκληματικότητας, κτλ, κτλ.
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Ελλάδας (και παγκοσμίως, αλλά εδώ με απασχολεί μόνο η Ελλάδα) πείστηκε ότι η πιθανότητα θανάτου είναι αρκετά υπαρκτή και πιθανή, ώστε να ΖΗΤΗΣΕΙ να εφαρμοστούν 'μέτρα' που προπαγανδίστηκαν από το δικτατορικό καθεστώς της Κίνας.
Επαναλαμβάνω το αυτονόητο, το αποδεδειγμένο, το αληθές πέρα από οποιαδήποτε αμφισβήτηση: η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ΖΗΤΗΣΕ, και εν πολλοίς ΑΠΑΙΤΗΣΕ να εφαρμοστεί lockdown.
Η κυβέρνηση ΝΔ και ο πρωθυπουργός, αποδεδειγμένα και πέρα από κάθε αμφισβήτηση χαράσσει πολιτική μέσω ανάλυσης και χαρτογράφησης αντιδράσεων του πλήθους, δίνοντας του ακριβώς αυτό που ζητάει, όταν αυτό της είναι ανέξοδο, δεν έρχεται σε σύγκρουση με συμφέροντά της, ή ανοίγει νέους δρόμους για εκμετάλλευση, μίζα και ρεμούλα.
Ο πρωθυπουργός, έδωσε στις 17 Μαρτίου του 2020 στους "συμπολίτες του" αυτό που απαίτησαν: lockdown. Κατ' οίκον φυλάκιση, κατάργηση του μισού χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κουρέλιασμα του Ελληνικού Συντάγματος με ευθεία παραβίαση 7 άρθρων και 13 παραγράφων του. (το επισημαίνω από τις 26 Απριλίου 2020, ενδεικτικά: https://www.facebook.com/Keladwn/posts/10219895479111794, https://www.facebook.com/Keladwn/posts/10221709805188812, https://www.facebook.com/Keladwn/posts/10221750775213037).
Είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός για το 1ο lockdown? Φυσικά. Πόσο υπεύθυνη είναι? Όσο θα ήσουν εσύ που διαβάζεις, για έναν φόνο που θα διέπραττες, ΑΦΟΥ σου είχα πάρει το παιδί σου, του είχα κολλήσει ένα όπλο στον κρόταφο και σου έλεγα ότι αν δεν διαπράξεις τον φόνο θα σκοτώσω το παιδί σου. Αν εγώ όπλισα το χέρι σου, εγώ θα ήμουν ο ηθικός αυτουργός, και περισσότερο ένοχος από εσένα αφού χωρίς εμένα δεν θα υπήρχε το έγκλημα.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είδαν μεν ευκαιρία για την ρεμούλα του αιώνα, αλλά το κυριότερο είναι ότι είδαν λαϊκή οργή και ειδικά δικαστήρια αν δεν έκαναν αυτό που τους ζητούσαν. Είναι ένοχοι, αλλά δευτερευόντως. Πρωτίστως ένοχη είναι η συντριπτική πλειοψηφία που απαίτησε lockdown.
Μιλάω όμως για ενοχή, και από σχόλια που παίρνω τα τελευταία 2 χρόνια βλέπω ότι υπάρχει αντίδραση. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι "δεν ξέραμε". Πως η συντριπτική πλειοψηφία που είτε απαίτησε ενεργά, είτε ζήτησε παθητικά, lockdown, δεν ήξερε την πραγματική πιθανότητα θανάτου, ότι παραπλανήθηκε από ΜΜΕ και κυβέρνηση. Πως όταν ένα μέρος αυτής της συντριπτικής πλειοψηφίας κατάλαβε ότι η πραγματική πιθανότητα θανάτου ήταν της τάξεως του 0,2%, σταμάτησε να υποστηρίζει το lockdown, και ως εκ τούτου διαφοροποιήθηκε σε ικανό βαθμό ώστε να μην μπορεί να της καταλογιστεί συνυπευθυνότητα.
Αποπειράται δηλαδή να μετακινήσει το κριτήριο από το πεδίο της ηθικής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης, σε αυτό της ιατρικής. Αν η πιθανότητα θανάτου είναι 0,2% τότε το lockdown δεν είναι ΟΚ. Πότε είναι όμως? Στο 1%? Στο 5%? Στο 50? Στο 99%? Που βρίσκεται ο πήχης του τρόμου πάνω από τον οποίο είναι αποδεκτό να καταργούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Σύνταγμα, η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση?
Το σκεπτικό αυτό έχει 2 θεμελιώδεις, άκρως επικίνδυνες και καταστροφικές προεκτάσεις.
Πρώτον, ότι η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση η οποία θεμελιώνεται μέσα από τον διεθνώς αναγνωρισμένο χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υφίσταται υπό προϋποθέσεις. Σε αυτή την περίπτωση η προϋπόθεση είναι η απροσδιόριστη πιθανότητα θανάτου από μια ασθένεια. Η παραδοχή μιας εξαίρεσης ανοίγει την πόρτα και για τις επόμενες. Και πολύ σύντομα, η ανθρώπινη υπόσταση γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, άρα καταργείται de facto.
Η δεύτερη προέκταση είναι ότι η απόφαση κατάργησης της ανθρώπινης υπόστασης κατά βούληση, παραδίδεται σε τρίτους οι οποίοι ελέγχουν πλήρως τις προϋποθέσεις της ίδιας της κατάργησης. Ποιος αποφασίζει από ποιο ποσοστό θνησιμότητας/θνητότητας και πάνω μετατρέπεται ο άνθρωπος σε ζώο? Και ποιος αποφασίζει ποιο είναι το πραγματικό ποσοστό θνησιμότητας/θνητότητας? Ποιος αποφασίζει αν κάτι είναι πανδημία, επιδημία, ή συναχάκι?
Η συντριπτική πλειοψηφία, μέσα στον τρόμο της, παρέδωσε το δικαίωμα της απόφασης του αν θα διατηρήσει την ανθρώπινή της υπόσταση ή όχι, σε αυτούς που ήλεγχαν το αφήγημα: στην κυβέρνηση και σε μια πολιτικοποιημένη "ιατρική" και "επιστήμη", που ούτε ιατρική ήταν ούτε καμία σχέση με επιστήμη είχε.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες, και το Σύνταγμα που τα θεμελιώνει, δεν υπάρχουν για περιόδους ευμάρειας. Δεν είναι λέξεις σε χαρτιά τα οποία τα σκίζουμε κατά βούληση όταν νομίζουμε πως κινδυνεύουμε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναπαλλοτρίωτα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη υπόσταση, υφίστανται ακέραια και εξ' ολοκλήρου, υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την αντιμετώπιση του ανθρώπου σαν Άνθρωπο, από την εκάστοτε εξουσία ΚΑΙ τους συνανθρώπους του. Ομοίως και το Σύνταγμα, το οποίο υπάρχει για να θεμελιώνει και να προστατεύει τα δικαιώματά μας ΑΚΡΙΒΩΣ στις χειρότερες στιγμές, και υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες.
Το "δεν ξέραμε" είναι μια δικαιολογία αβάσιμη, ανυπόστατη, και επαίσχυντη.
Απαντώ ξεκάθαρα. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ να ξέρουμε οτιδήποτε περισσότερο από ότι ήδη ξέραμε. Ή συζήτηση για το αν βάσει των τότε δεδομένων το 1ο lockdown ήταν θεμιτό ή όχι, είναι παραδοχή αλλοτρίωσης, είναι απόδειξη ότι αυτοί που προσπαθούν να την κάνουν έχουν απωλέσει την ανθρώπινη τους συνείδηση.
Αρνούμαι πεισματικά να ασχοληθώ με το ιατρικό κομμάτι, γιατί αυτό είναι παντελώς ασύνδετο με τις συνθήκες μέσα στις οποίες πλαισιώνεται η ανθρώπινη υπόσταση. Κυβερνήσεις, κανόνες, νόμοι, ηθική, σχεσιακά πλαίσια, απευθύνονται, εφαρμόζονται και αφορούν, ανθρώπους.
Οι υποστηρικτές του 1ου lockdown, ενεργοί και παθητικοί, είναι ένοχοι, είναι ηθικοί αυτουργοί για την ταχύτερη κατακρήμνιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην καταγεγραμμένη ιστορία. Κόστισαν στους εαυτούς τους, και το κυριότερο στους λίγους εξ αρχής αντιφρονούντες αθώους, ανείπωτο πόνο και κακουχία.
Δεν θα προχωρήσουμε παρακάτω έτσι απλά. Δεν θα συναινέσω, με την μηδαμινή και σχεδόν ανύπαρκτη επιρροή που έχω, στο να σκουπιστεί αυτό το έγκλημα κάτω από το χαλάκι. Δεν θα δεχθώ να μετατεθεί η ευθύνη σε κυβερνήσεις, φορείς και μεμονωμένα πρόσωπα, ενώ αποδεδειγμένα και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, μια πλειοψηφία απαίτησε ενεργά, ή ζήτησε παθητικά, τον εξανδραποδισμό της ίδιας και των αθώων συνανθρώπων της. Δεν υπάρχει ποσό χρόνου που θα ξεθωριάσει αυτές τις μνήμες.
Η πληγή αυτή θα παραμείνει ανοικτή μέχρι και ο τελευταίος υποστηρικτής του 1ου lockdown, να αγκαλιάσει την ντροπή του, να παραδεχθεί ρητά και απερίφραστα την συνυπευθυνότητα του στο έγκλημα που διαπράχθηκε, να ζητήσει συγχώρεση από τους συνανθρώπους του, και να εξιλεωθεί εμπράκτως.
