Όχι… Καμία απολύτως σκυτάλη δεν πέρασε στα χέρια της Διπλωματίας και καλό θα είναι να σταματήσουν κάποιοι να αναπαράγουν επικίνδυνες αυταπάτες. Η περίοδος που μεσολαβεί είναι εξαιρετικά κρίσιμη και τα άλλοθι δεν ενδείκνυνται στο περιβάλλον μιας Εξωτερικής πολιτικής που δείχνει πρόθυμη να ενδώσει στις πολλαπλές πιέσεις που ασκούνται από «φίλους» και εχθρούς, οι οποίοι επιδιώκουν να ακυρώσουν και την τελευταία ικμάδα της…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η πραγματική Διπλωματία, και δη η μαχητική Διπλωματία, αρνείται να πιάσει στα χέρια της αυτό το προϊόν της ανίερης συναλλαγής που ορισμένοι επιμένουν να αποκαλούν «σκυτάλη», γι’ αυτό και επιστρατεύεται η προσχηματική Διπλωματία και μάλιστα στην πιο αποκρουστική της εκδοχή. Κι αυτό, σε μια ιστορική συγκυρία που όλοι αναζητούν φερετζέ ικανό να προσδώσει πέτσινο κύρος και επίφαση νομιμότητας, στην βρώμικη παρτίδα που χορογραφούν και στην οποία επιδιώκουν να παγιδεύσουν αμετάκλητα την χώρα.
Η Διπλωματία έχει κανόνες, εμπλεκόμενα μέρη που συνδιαλέγονται, έχει αρχές, θέσφατα, αδιαπραγμάτευτα πεδία, έχει κόκκινες γραμμές, οριοθετεί τις στάσεις και τις συμπεριφορές των συνδιαλεγομένων, μέσα από ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένων αιτημάτων. Κυρίως όμως διεκπεραιώνεται σε ένα περιβάλλον Δικαίου, μέσα στο οποίο «κλειδώνουν» βηματισμοί και οριστικοποιούνται αποφάσεις.
Στην συγκεκριμένη φαρσοκωμωδία όμως στην οποία σύρεται η χώρα μας εκβιαστικά, δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα το οποίο οφείλει να ξεκαθαρίσει ο Έλληνας πρωθυπουργός και μάλιστα οφείλει να το κάνει με διάγγελμά του, είναι... την ταυτότητα του Δικαίου υπό το κράτος του οποίου προτίθεται ο ίδιος και η κυβέρνησή του να προσέλθει σε έναν διάλογο, εγγράφοντας – όπως όλα δείχνουν – αρνητικές υποθήκες για την χώρα.
- Θα είναι το Διεθνές Δίκαιο με τους στρατηγικούς μας «συμμάχους» να τοποθετούνται αταλάντευτα στο πλευρό της Ελλάδας;;;
- Θα είναι το Δίκαιο του Νικητή από την στιγμή που οι διαπραγματεύσεις έρχονται μετά από μια παρατεταμένη περίοδο εντάσεων με καταφανή τα πολεμικά τους χαρακτηριστικά;;;
- Ή μήπως θα είναι τελικά το Δίκαιο του Ηττημένου, με την χώρα παγιδευμένη και εκβιαζόμενη, πρωτίστως από τους ίδιους της τους «συμμάχους» και με την ανοχή του πολιτικού της προσωπικού;;;
Η Ελληνική κοινωνία έχει το δικαίωμα της πρόσβασης σε αυτές τις απαντήσεις, αλλά οι κυβερνητικές επιλογές της το στερούν με τρόπο προκλητικό και πάνω απ’ όλα ενοχικό. Δυστυχώς αυτή η αρνητική διαπίστωση, ΔΕΝ είναι η μόνη.
Συνυπάρχει με την διάχυτη πλέον βεβαιότητα όλων, πως το νομικοπολιτικό κεφάλαιο που κατάφερε να συγκεντρώσει η χώρα ως συνέπεια της αξιοπρεπέστατης παρουσίας των ενόπλων δυνάμεων στο θέατρο της πολεμικής πειρατείας, αλλά και της δυναμικής που απέπνευσαν οι νέες περιφερειακές συγκλίσεις που διαμορφώθηκαν, κατασπαταλιέται ασύδοτα στον βωμό των παραδοσιακών εμμονών της Ελληνικής πολιτικής Ελιτ, που δεν διστάζει να θυσιάσει ΜΟΝΙΜΑ ακόμη και κρίσιμες εθνικές προτεραιότητες, για να προσφέρει ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ανάσα ζωής στην επίπλαστη Ευρωνατοϊκή συνοχή, κατ’ απαίτηση τρίτων.
Η Ελληνική κυβέρνηση, την κρίσιμη ιστορική στιγμή που θα έπρεπε να επιλέξει να αξιοποιήσει την ευνοϊκή συγκυρία και να κλιμακώσει την επιθετική διπλωματικοπολιτική της αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, κατέφυγε και πάλι στον παρασιτικό συμβιβασμό, ακυρώνοντας εν μία νυκτί όλες τις υπεραξίες που συγκέντρωσε στο διπλωματικό και επιχειρησιακό της οπλοστάσιο.
Συμβιβάστηκε και υπέκυψε στην λαγνεία του φτηνού Τουρκικού τακτικισμού με την προσωρινή απόσυρση του ORUC REIS, διευκολύνοντας έτσι την ευόδωση των δόλιων Γερμανικών επιδιώξεων, την στιγμή που θα έπρεπε να μεγιστοποιήσει το εύρος των προαπαιτουμένων και μάλιστα με διεθνείς εγγυήσεις για να προσέλθει στον διάλογο για την μια και μόνη εκκρεμότητα για την οποία στα λόγια επιμένει να μιλά ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Διάλογος για την μια και μοναδική εκκρεμότητα, σημαίνει έμπρακτη απαλοιφή από την ατζέντα της Ιστορίας, όλων όσων η Τουρκία επιμένει να εμφανίζει ως δήθεν λοιπές εκκρεμότητες, με ταυτόχρονη δέσμευση της Τουρκίας για πλήρη σεβασμό των συνθηκών, πράγμα που μπορεί να αποδεικνύεται έμπρακτα, μόνο μέσα από την ολοκληρωτική αποκατάσταση των ιστορικών Δικαίων του Ελληνισμού. Έτσι… Διάλογος για την μία και μοναδική εκκρεμότητα σημαίνει με απλά λόγια μεταξύ άλλων…
- Καθολική επέκταση των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων στα 12 νμ.
- Πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
- Διεθνή δέσμευση της Τουρκίας για πλήρη αποκατάσταση του Δικαίου, από τα εκτρώματα που δημιούργησε η γενοκτόνος πολιτική της στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Πόλη, στην Μικρά Ασία.
- Άμεση διάλυση της στρατιάς της Σμύρνης και διεθνείς εγγυήσεις για την μη επανασύσταση αυτού του επιθετικού εκτρώματος. Και φυσικά…
- Ολοκλήρωση των προβλεπομένων διαδικασιών για την τελεσίδικη οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Όλα τα παραπάνω, προφανώς ΔΕΝ συνιστούν μαξιμαλιστικά Ελληνικά αιτήματα και παραλογισμούς, όπως θα σπεύσουν να ισχυριστούν οι κάθε λογής καλοθελητές και θιασώτες της Εθνικής αφωνίας.
Είναι τα αυτονόητα προαπαιτούμενα τα οποία είχε υποχρέωση να ενεργοποιήσει ως τέτοια ένας πρωθυπουργός, ο οποίος προσανατολίζεται να ασκήσει τα αδιαπραγμάτευτα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας του και να υπερασπιστεί το κύρος των Διεθνών Συμφωνιών, αλλά και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που αφορούν στο Έθνος το οποίο εκπροσωπεί. Και οφείλει να το κάνει τώρα, εάν θέλει πραγματικά να πείσει τους πάντες πως όταν μιλά για «μια και μοναδική εκκρεμότητα» το εννοεί χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αυτό σημαίνει Διπλωματία, αλλά δυστυχώς με αυτά ο Έλληνας πρωθυπουργός επέλεξε να μην ασχοληθεί…
Αντί αυτών, η αλήθεια για όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν σε επιτηρούμενο σκηνικό και πίσω από τις κλειστές πόρτες, φτάνει με το σταγονόμετρο και μέσα από ελεγχόμενες διαρροές στην Ελληνική κοινωνία, με προφανή στόχο να οδηγηθεί στον εκφυλισμό η Εθνική της συνοχή και να ευνουχιστούν πλήρως ακόμη και οι θεμιτές προσδοκίες της.
Γι’ αυτό και έχει ξεχωριστή σημασία, να δούμε τον τρόπο με τον οποίο φιλοτεχνείται αυτή η διασυμμαχική προστυχιά, την οποία κάποιοι επιμένουν να βαφτίζουν αυθαίρετα ως δήθεν «Διπλωματία»…
- Ο Ερντογάν, καλεί την ΕΕ να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Συγκαλύπτει με τρόπο που προκαλεί θυμηδία την αποκρουστική νέο-οθωμανική του στρατηγική που είναι στην βάση της αντιευρωπαϊκή πολιτική, και η «υπέροχη» Ευρώπη απαντά στα προκλητικά του σαλιαρίσματα, με την σιωπή της εγκλωβισμένη στις καταστροφικές αυταπάτες της…
- Ο Ερντογάν, υπαγορεύει ένα συγκεκριμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο καθαγιάζεται η πειρατική του συμπεριφορά, προβάλλοντας ως δεδομένο το ότι ο επιθετικός αναθεωρητισμός που διαπερνά την Τουρκική Εξωτερική πολιτική, συνιστά μια «δίκαιη των πραγμάτων προσέγγιση». Δυστυχώς ΚΑΙ εδώ η ΕΕ επιλέγει να απαντήσει δια της σιωπής και της εθελοτυφλίας των εκπροσώπων της…
- Ο Ερντογάν, επαναβεβαιώνει την αποφασιστικότητά του να αμφισβητήσει συνολικά τα δικαιώματα της Κύπρου ως ανεξάρτητο κράτος μέλος του ΟΗΕ, και αυτό την ίδια στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει την Κύπρο, όχι ως αναπόσπαστο μέρος του Ελληνισμού, αλλά ως αγκάθι στο μάτι του που θέλει να το βλέπει να κείται μακράν, και αδιαφορεί πλήρως για την συνεχιζόμενη πολεμική πειρατεία στις Κυπριακές θάλασσες. Σιωπά, ακόμη και την στιγμή που ο ανεκδιήγητος Γκουτιέρες, περιφρονώντας τις ίδιες τις αποφάσεις του Οργανισμού, τολμά να υποβαθμίζει την Κυπριακή Δημοκρατία σε «κοινότητα», και ομολογεί πως περιμένει το αποτέλεσμα των εκλογών στο ψευδοκράτος γιο να επανέλθει με διαμεσολαβητική πρωτοβουλία ανάμεσα στις «δύο κοινότητες»…
Στο επίπεδο των συμβολισμών τέλος, είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και κατά την διάρκεια της επικοινωνίας του με την υψηλή διαμεσολαβήτρια κ. Μέρκελ, ο Ερντογάν φροντίζει να είναι παρών ακόμη και ο διοικητής της ΜΙΤ, καταδεικνύοντας έτσι στους πάντες, τον τρόπο με τον οποίο οριοθετεί το πλαίσιο των επόμενων βηματισμών του…
Το να περιγράφεται αυτό το περιβάλλον, ως δήθεν «παράδοση της σκυτάλης στην Διπλωματία», και αυτό να το υποδέχεται με ικανοποίηση η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και απολύτως μειωτικό για την Ελληνική Εξωτερική πολιτική.
Για τον πλημμυρίζοντα αυτοπεποίθηση πρωθυπουργό της Ελλάδας που δηλώνει πανέτοιμος να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις χωρίς να διαθέτει ΟΥΤΕ ΕΝΑ αίτημα – κυριολεκτικά ΟΥΤΕ ΕΝΑ – ακόμη και οι κυρώσεις θεωρούνται βαρίδι, γι’ αυτό και παραπέμπονται στις Ελληνικές καλένδες. Ο ίδιος, όχι μονάχα αρνείται να επιμείνει σε αυτές, υπερασπιζόμενος έστω τα δίκαια της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στην συνεχιζόμενη πειρατική παρουσία και απειλή, αλλά επιλέγει συνειδητά να τις αποποιηθεί ακόμη και ως εργαλείο… ως μέσον άσκησης πίεσης δηλαδή, ικανό να ενισχύσει αποτελεσματικά το διπλωματικό οπλοστάσιο της χώρας.
Δυστυχώς κύριοι, αλλά όταν μετά από μια παρατεταμένη περίοδο απροκάλυπτης κλιμάκωσης πολεμικών επιχειρήσεων σε βάρος της χώρας μας αλλά ΚΑΙ της Κύπρου, το να φτάνει στο σημείο το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να παραδίδει με ψήφισμά του μαθήματα εθνικής ευθύνης στον Έλληνα πρωθυπουργό, είναι κατάντια.
Και το χειρότερο όλων, είναι το γεγονός πως σε αυτήν την αδιέξοδη λογική των συμβιβασμών και της ηττοπάθειας, δεν σύρεται μονάχα ο πρωθυπουργός της χώρας εκβιαζόμενος από τους «συμμάχους» της, αλλά διολισθαίνει μαζί του και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και αυτό συνιστά μια εξέλιξη τραγική που θα πρέπει να προβληματίσει τους πολίτες πάρα πολύ σοβαρά για τα μελλούμενα.
- Η Τουρκία απαιτεί την προκλητική διεύρυνση της ατζέντας του παραλογισμού στο πλαίσιο των νέο-οθωμανικών της επιδιώξεων…
- Οι «σύμμαχοί» μας σιωπούν και αβαντάρουν αυτό το βρώμικο και επικίνδυνο παιχνίδι…
- Και ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει φορτώσει τα πάντα στον κόκορα των «διερευνητικών συνομιλιών», φιλοδοξώντας προφανώς να ανακόψει μέσα από την διαδικασία της «διερεύνησης», όλα όσα αρνήθηκε να δει με την επιθετική παρουσία των πειρατικών στο Αιγαίο.
Είναι φανερό ότι κάποιοι αναζητούν αφελείς, πρόθυμους να καταπιούν εντυπωσιασμένοι από το περιτύλιγμα, ένα νέο πακέτο ανεπίτρεπτων εθνικών υπαναχωρήσεων που θα επιδεινώσουν έτι περαιτέρω την πραγματική θέση της χώρας, μέσα από την δραματική περιστολή της άσκησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση πάντως δεν τολμά να εξηγήσει πειστικά στον Ελληνικό λαό, ποιο είναι αυτό το στοιχείο που προσδίδει την ιδιότητα του «διερευνητικού» σε αυτό που επείγεται να επανεκκινήσει;;; Τι ακριβώς φιλοδοξεί να ανακαλύψει μέσα από αυτό και κυρίως με τι τίμημα είναι διατεθειμένη να αγοράσει χρόνο ΜΗ πολέμου, μέχρι να προκύψει το επόμενο κύμα της ξέφρενης τουρκικής επιθετικότητας…
