Έως πριν λίγο καιρό η επιτομή της αναίδειας ολόκληρου του «παλαιού»
πολιτικού συστήματος, μπροστά στην ιστορική χρεοκοπία του 2010,
εθεωρείτο αναντίρρητα η περιβόητη φράση «όλοι μαζί τα φάγαμε», που ξεστόμισε ο κτηνώδης πλην ευφυής Θεόδωρος Πάγκαλος από το βήμα της βουλής.
Αυτή η ρήση έγινε το σήμα κατατεθέν της νέας περιόδου μετά το 2010, σόκαρε, ερέθισε, εξόργισε και τροφοδότησε εκατομμύρια άσκοπες συζητήσεις στα καφενεία και στα πάνελς για το πόσο συνένοχη ή αθώα ήταν η κοινωνία στο επονομαζόμενο «πάρτυ με τα δανεικά» της προηγούμενης περιόδου, έγινε τίτλος για επιθεωρήσεις και θεατρικά δρώμενα (που κανείς δεν θυμάται τι περιεχόμενο είχαν). Ως και όνομα ταβέρνας έγινε το «μαζί τα φάγαμε». Την τελευταία αυτή επιτυχία έσπευσε να γνωστοποιήσει, ποιός άλλος, ο Πάγκαλος μέσω του twitter.
Έγινε τέλος, μετρήσιμος κοινωνικός δείκτης ο βαθμός αποδοχής του «μαζί τα φάγαμε» από τη λεγόμενη κοινή γνώμη για την εκτίμηση της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος. Τελικά, όχι μόνο άντεξε το πολιτικό σύστημα την «κρίση», αλλά άντεξε «περισσότερο από όσο θα έπρεπε», τουλάχιστον σε σχέση με μια αναμενόμενη διαδικασία σαρωτικής ανανέωσης που συναντάμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις σ’ όλα τα συστήματα εξουσίας σύμφωνα και με μια μερίδα ειδικών.
Όσοι αφελείς έσκιζαν τα ρούχα τους το 2011 στο Σύνταγμα βαθιά προσβεβλημένοι, λίγο καιρό μετά θα συνειδητοποιήσουν πόσο αδειανό είναι το πουκάμισο της γενικόλογης και ηθικολογικής πολιτικής διαμαρτυρίας, καθώς στη θέση του Γιωργάκη Παπανδρέου ήρθαν χειρότεροι και μετά από αυτούς ακόμα χειρότεροι.
Το δοτό και αυτονομημένο, ήδη εδώ και πολλά χρόνια, πολιτικό σύστημα ακόμα και από τους παραδοσιακούς κοινωνικούς στυλοβάτες του, τον επόμενο καιρό θα γονατίσει και με μεγάλη προθυμία θα ισοπεδώσει τον πληθυσμό, αλλάζοντας του «για το καλό του» τις συνήθειες και νοοτροπίες δεκαετιών, θα του «μαυρίσει» το πρόσωπο και την ψυχή του.
Έτσι η ρήση αυτή –χωρίς να είναι ολωσδιόλου εκτός κοινωνικής
πραγματικότητας ως προς τη διαδικασία– ξεπεράστηκε από τους
τρισχειρότερους διαδόχους του Θεοδώρου Πάγκαλου, ο οποίος πλέον πέρασε
στην κατηγορία των εξαφανισμένων τεράτων της προηγούμενης γεωλογικής
περιόδου. Από το «μαζί τα φάγαμε», (που πάντως ο Πάγκαλος δεν επιχείρησε
να εξαιρέσει τον εαυτό του) πήγαμε αισίως στο «εσείς φταίτε που καήκατε και μας χαλάσατε από πάνω και τη φιέστα».
Αναφερόμαστε φυσικά στο ολοκαύτωμα στο Μάτι με την εκατόμβη νεκρών και στην προπαγάνδα, που προσπάθησε να εξαφανίσει τις τεράστιες ευθύνες του καθεστώτος Τσίπρα. Θα μείνουν για πολλά χρόνια χαραγμένες οι εικόνες, όχι μόνο από την τραγωδία, αλλά και από τη λύσσα των κυβερνητικών, επειδή έγινε κάρβουνο η φιέστα που προγραμμάτιζαν για την «έξοδο» από τα μνημόνια.
Το καθεστώς σύσσωμο, από τον Τσίπρα ως το τελευταίο μετακλητό βύσμα κόχλαζαν από μίσος για τα …θύματα. Ο κομμάντο της συμφοράς, υπουργός άμυνας ο Πάνος ο Καμμένος βγήκε βλοσυρός από τη θωρακισμένη λιμουζίνα του και μόνο που δεν έδειρε τους πυρόπληκτους με τους μπράβους του.
Από τα συριζαίικα σούργελα τύπου Αυλωνίτη ως τον ψευτονταή νεάτερνταλ Πολάκη και τον πολιτισμένο μπαρμπά Φώτη Κουβέλη του: «αντιλαμβάνομαι την τραγωδία, αλλά στις 21 Αυγούστου βγαίνουμε από τα μνημόνια», δίχως εξαιρέσεις δεν βρέθηκε κάποιος να πει έστω μια ψεύτικη λέξη συμπόνιας για τα θύματα και τους συγγενείς τους. Οι «συμπονετικοί» και «κοντά στον λαό» αριστεροί δεν είχαν άλλη έγνοια παρά μετρούσαν ξανά και ξανά, μόνο και μόνο το μέγεθος της «πολιτικής ζημιάς».
Αυτή την φορά δεν υποκρίνονταν, και ίσως πρόκειται για την μοναδική φορά, που δεν υποκρίνονταν.
Μπροστά στην μνημειώδη αδιαφορία και ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας, της Περιφέρειας και υπηρεσιακών παραγόντων, καθώς από την πρώτη στιγμή τα βέλη στόχευαν ευθέως την κυβέρνηση και τη Ρένα Δούρου, έπρεπε να βρεθεί ο εχθρός που θέλησε να αμαυρώσει την μεγάλη επιτυχία της Εθνοσωτηρίου και να βρεθεί γρήγορα. «Εν θερμώ».
Μετά τις «όχι και τόσο αθώες φωτιές» του Τόσκα-τόσκα-τόσκα (πείτε το συνεχόμενα) και τις ανόητες διαρροές για δήθεν ευρήματα εμπρησμών που κατέρρευσαν αυτοστιγμή, κατηγορήθηκαν τα πεύκα, οι μάντρες και φυσικά αυτοί που κάηκαν.
Ευρέθη επιτέλους ο μέγας εχθρός του λαού: τα αυθαίρετα και οι ιδιοκτήτες τους και για την ακρίβεια, όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα χτίζονται αδιαλείπτως από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, του μεγαλύτερου αυθαιρέτου της Ευρώπης. Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για την κατανόηση του τόσο γνώριμου φαινομένου σε όλη τη βαλκανική, την Τουρκία κλπ.
Είναι να γελάει κανείς με την όψιμη αριστερή σταυροφορία κατά συγκεκριμένων και μη αυθαιρέτων: Όχι μόνο γιατί μόλις πέρυσι εξήγγειλαν εισπρακτικό μέτρο μαζικών «νομιμοποιήσεων» («το αφεντικό τρελάθηκε», ήταν τότε τίτλος της ΕφΣυν), όπως οι προκάτοχοί τους, αλλά γιατί διαχρονικά υπήρξαν οι πιο πιστοί υποστηρικτές των αυθαιρετούχων, από τη «μάχη της παράγκας» στη Δραπετσώνα και στο Πέραμα ενάντια στον αυταρχισμό μέσω της οργανωμένης δόμησης των κυβερνήσεων της «Δεξιάς» ως τις σημερινές αυθαιρετουπόλεις.
Ώρα να γνωρίσουμε και τον «επιστημονικό υπεύθυνο» αυτής της ωραίας ιδέας: Δεν είναι άλλος από τον Νίκο τον Μπελαβίλα, αναπληρωτή καθηγητή του ΕΜΠ, ο οποίος διδάσκει το μάθημα «Ιστορία της πόλης». Με το βαρύ κομματικό βιογραφικό και την ακόμα πιο βαριά επιστημονική και καθοδηγητική συνεισφορά του στα λεγόμενα κινήματα πόλης κατά των νεοφιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων.
Τα ομολογουμένως λαμπρά αποτελέσματα; Το ξεπούλημα του ΟΛΠ στην COSCO και του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, ολοκληρώθηκαν επί Συ.ριζ.α.!
Με ένα ελαφρώς παραληρηματικό «άρθρο γραμμής» γεμάτο γενικεύσεις και αφορισμούς, που δημοσιεύτηκε σε όλα τα κομματικά μήντια και την «Πράβντα» με τον τίτλο «Υπάρχουν δασικές πόλεις;» προσπαθεί ο κύριος Μπελαβίλας να αντιστρέψει ολόκληρη την πραγματικότητα ανάγοντας το δευτερεύον σε κύριο, ώστε «τα (κυβερνητικά) όνειρα να λάβουνε εκδίκηση», που λέει και ο ποιητής για το φιάσκο. Να εκδικηθούν –κυριολεκτικώς– ή να απειλούν διαρκώς τους παθόντες με μπουλντόζες εν όψει της νέας «μεγάλης μεταρρύθμισης» στα χνάρια του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Τρίτση (οι φαντασιώσεις βλέπετε, δεν έχουν όρια).
Δεν έχει νόημα να επιχειρήσουμε να αποδομήσουμε με λεπτομέρειες ένα άρθρο που ακόμα και ο τίτλος-ερώτημα είναι λάθος και απαντιέται λάθος.
Όχι μόνο, λοιπόν, υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα από κανονικές δασικές πόλεις, όπως το Κίεβο ή προάστια του Παρισιού, αλλά το «πρασίνισμα» της πόλης μέσω της «εισβολής» της φύσης και όχι με τις καλλωπιστικές μεθοδολογίες του παρελθόντος, θεωρείται εδώ και δυο δεκαετίες από επιφανείς συναδέλφους του Μπελαβίλα η πιο βιώσιμη αντιμετώπιση για το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής και την αναβάθμιση του αστικού χώρου.
Ο Νίκος ο Μπελαβίλας μάλιστα το πάει πιο μακριά: Δεν μπορούν καν να συνυπάρξουν κατοικίες και δέντρα. Ζήτω οι πυρασφαλείς τσιμεντουπόλεις! Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματά σας….
Έτσι τερατολογίες, όπως ότι «χρειάζονται ολόκληρες μέρες για την εκκένωση οικισμών σαν τη Ραφήνα» (και μερικούς μήνες για το Περιστέρι…) ή ότι οι αυθαιρετούχοι στη Ραφήνα έκτισαν σε δάσος (οι αεροφωτογραφίες αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο) αναγκαστικά περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Ο νομοθετικός καρπός αυτής της υπέροχης προσπάθειας να μετακυλιστούν οι ευθύνες στα θύματα είναι η κακόφημη και με περιεχόμενο αμφιβόλου συνταγματικής νομιμότητας, Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ Α 149/10.08.2018) που προβλέπει την μεταφορά της αρμοδιότητας για τις κατεδαφίσεις από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής (μόνο της Αττικής!) στο Υπουργείο.
Ιδού, λοιπόν, η «μεγάλη μεταρρύθμιση» στα χνάρια του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η κρατική αυτή αρμοδιότητα φεύγει από τον, όχι τόσο αρεστό ενίοτε στην κεντρική εξουσία, θεσμό της Αποκεντρωμένης διοίκησης και επιστρέφει «εκτάκτως» πάλι σε πολιτικά χέρια (του υπουργού), όπως στις «αλήστου μνήμης εποχές».
Έτσι, ο υπουργός θα έχει ξανά την άνεση να κάνει ό,τι γουστάρει. Έρχονται εκλογές ή έχει ψηφοφόρους σε μια περιοχή; Παγώνει τα πάντα. Θέλει να απειλήσει ή να νουθετήσει κάποιον πολιτικό αντίπαλο, να τον διαπομπεύσει στα κομματικά μμε ή και να του γκρεμίσει το σπίτι; Μάλιστα υπουργέ μου. Ένα τηλέφωνο υπόθεση. Άλλωστε ο λαός είμαστε εμείς.
Δεν κρύβουμε ότι δεν είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι για τη συνέχεια.
Ο Σαρλ Μπωντλαίρ υποστήριζε ότι «Υπάρχει μια κάποια δειλία, μάλλον μια κάποια αδυναμία στους αξιοπρεπείς ανθρώπους. Μόνο οι παλιάνθρωποι είναι πεπεισμένοι για ένα πράγμα: ότι πρέπει να πετύχουν. Οπότε πετυχαίνουν»… Έτσι με τον ίδιο τρόπο που εκπαιδεύτηκε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να αφομοιώσει και να αναπαράγει το «γεγονός» ότι τα έφαγε μαζί με τους κοτζαμπάσηδές του, είναι πολύ πιθανόν σε λίγα χρόνια να αφομοιώσει και τη νέα (;) εκδοχή: «εσείς οι ανίκανοι φταίτε που πεθαίνετε και ενοχλείτε και τους άρχοντές σας».
Εξ άλλου τί είναι η οικονομική εξαθλίωση και οι παντοειδείς εξευτελισμοί μπροστά στο «ξαφνικό σοκ του φρικτού πόνου του θανάτου» ;
[…] Θα απλώσω τον τρόμο μέσα από την αναπάντεχη χρήση όλων των μέσων. Γιατί να μεταχειριστώ διαφορετικά τους πολιτικούς μου αντιπάλους; Αυτές οι αποκαλούμενες κτηνωδίες με απαλλάσσουν από εκατοντάδες χιλιάδες μεμονωμένες ενέργειες κατά των αντιπολιτευόμενων. Έτσι ο καθένας θα το σκεφτεί δύο φορές να μπει εμπόδιο σε εμένα όταν μάθει τι τον περιμένει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης»
(Adolf Hitler, cited in Gurr 1986: 46-7).
Υπερβολές, υπερβολές… Όχι άλλος φόβος. Εξ άλλου το δίδυμο της συμφοράς Παππάς-Δραγασάκης κήρυξε και επισήμως τον «αντιδεξιό ανένδοτο» την 21η Αυγούστου εν όψει των επικείμενων εκλογών σύμφωνα και με την «Πράβντα».
Ουφ!!! Πάλης ξεκίνημα, νέοι αντιφασιστικοί αγώνες…
anarchypress.wordpress.com
