Το τσουτσούνι φάντασμα ξαναχτύπησε; *
Τέτοιες μέρες;
Ποιος ο λόγος; Ποιος εξωθεί εντάσεις και γιατί; Να μη μιλήσουμε για την πρόκληση; Ή να μιλήσουμε καλύτερα, μήπως και πάρουμε μια κάποια απάντηση;
Να σπας βιτρίνες βιβλιοπωλείου στα Εξάρχεια εκ’ του ασφαλούς, με «καταδρομικές επιθέσεις!..», όπως με περισσή γελοιότητα αποκαλείς τη «δράση» σου, ξεκλέβοντάς την από σκηνή γνωστής ταινίας του Σαρλώ (the kid), να παριστάνεις τον τιμωρό του εθνικισμού, όταν εθνικισμό στη ζωή σου, ευτυχώς, δεν γνώρισες, εξόν από κάτι χρυσαυγήτικα κουρέλια που δεν τα πλησιάζεις, παράξενο αυτό, να ανεμίζεις την σημαιούλα του ανερμάτιστου ατομικισμού σου, να βάζεις κουκουλίτσα για να κρύψεις όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο σου, όταν άλλοι πέφτουν στο χώμα αλλού, σε τόπους στεριανούς και θαλασσινούς, που εσύ δεν διάβηκες ποτέ και που ποτέ δεν σκέφτηκες να πατήσεις κατά εκεί το ποδαράκι σου..
Να αυτοσχεδιάζεις με άναρθρη και ανοϊκή γραφή πάνω σε έννοιες και νοήματα που αγνοείς, να μιλάς για το κουφάρι του αντιϊμπεριαλισμού, εσύ που δεν πατήθηκες ποτέ από ιμπεριαλιστική μπότα, που δεν μάτωσες, δεν έκλαψες, δεν τίποτα δηλαδή….
Που δεν γνώρισες την ισραηλινή ή την αμερικανική βία όπως την γνώρισαν εβραίοι και αμερικανοί υπερασπιστές των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, που σήμερα κατηγορούνται, όπως και άλλοι πολλοί, για αντισημιτισμό και αντιαμερικανισμό από το νεοναζιστικό ισραηλινό και το αμερικανικό αυτοκρατορικό κράτος. Γνωρίζεις ποια ήταν η Ρέϊτσελ Κόρυ, ποιος υπήρξε ο Ισραέλ Σαχάκ ή ο Μικάντο Βαρσάφσκι, ποιοι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι δημοσίευσαν έργα τους, ή τι έχουν γράψει για τα περί αντισημιτισμού ψελλίσματά σου, ο Φιλκενστάϊν, ο Τσόμσκυ, κ.α. πολλοί, πιάνοντας μεταπολεμικά το νήμα από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, όσο κι’ αν ιδεολογικές διαφορές και με αυτόν υπήρξαν;..
Του ιδίου γένους, φωτεινοί ωστόσο άνθρωποι όλοι αυτοί, εάν γνωρίζεις..
Γνωρίζεις, τέλος, ότι ελληνικός εκδοτικός οίκος που δημοσίευσε έργα γραμμένα σε ελληνικές φυλακές, ήταν ο τελευταίος στόχος σου; Τι σε έσπρωξε άραγε προς τα εκεί;
Όμως, ας είναι καλά το νεοελληνικό λίπος που μας συντηρεί.. κι’εσένα που δεν αξιώθηκες να νικήσεις ούτε μια φορά, ούτε μια στιγμή, τον αληθινό εχθρό, ξένο ή εγχώριο, επιτρέποντας στον εαυτό σου να κυνηγά τα φαντάσματα της ανοησίας σου.
Γιατί δεν πας αυτούς τους εχθρούς να βρεις, να τους αναγνωρίσεις και να τους αντισταθείς, βγαίνοντας έξω από το καβούκι σου;..
Πού ήσουνα λοιπόν και που είσαι τις μέρες αυτές, τέκνο ξιπασμένο της μεταμοντέρνας παγκοσμιοποίησης, όταν εκεί στην θάλασσα της Παλαιστίνης, στα άνυδρα χωράφια της, στα χαλάσματα των μικροπόλεών της, εκεί όπου στοιβάζονται δύο εκατομμύρια φυλακισμένες ψυχές, κάποιοι δίνουν τον δικό τους απλό, χωρίς τις πιρουέτες σου, δύσκολο αγώνα;
Πόσα «καταδρομικά» κατορθώματα –θεός να μας φυλάξει…- θα έχεις άραγε να διηγηθείς για όσα έκανες εδώ ή αλλού, στους ανθρώπους που ζουν εκεί, αν ποτέ τους συναντήσεις, σε τόπους που πλημμυρίζουν από ζωή ακόμη κι’ όταν αντικρίζουν τον επελαύνοντα θάνατο κι’ όπου μια είναι η λέξη που, περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, στους τοίχους της γράφεται: Αρντ, πάει να πει Γη.. Αρντ Φαλαστίν, Παλαιστινιακή Γη..
Να τσακιστεί η Ελλάδα, η Παλαιστίνη, η Συρία, η Υεμένη, κάθε μικρή
συνειδητή πατρίδα που δεν προσκυνά την δική σου made by USA, made by
AIPAC, made by Israel, made by Saoudi Arabia, made by FMI, made by
money, μεταμοντέρνα παγκόσμια μεγαπατρίδα … γράφεις στο μικρομεγαλίστικο
κείμενο «ανάληψης της πολιτικής σου ευθύνης»…
Ο δρόμος, κάθε δρόμος, έχει την δική του ιστορία…
Tο έκανε τραγούδι ο Μάνος Λοϊζος αυτό, η Θεμιστοκλέους, εκεί που «έδρασες», δρόμος που διατήρησε μιαν ιδιόμορφη έλξη μεταξύ αντίθετων «φυλών», που κάποια νήματα ωστόσο κοντά τα έφερναν όταν το ήθελε η ανάγκη, δεν χωράει, πάρε το απόφαση, σε ένα ρατσιστικό ιδεοληπτικό γκέτο σαν αυτό που ονειρεύεσαι.
Όσο για τις φωλιές της γνώσης που μας απέμειναν, όποιες κι’ αν είναι αυτές, άδικα πασχίζεις να τις καταστρέψεις.. Η γραφή, το χαρτί, το καλαμάρι παραμένει το φυτίλι της ζωής όσων δεν θέλουν να κλειδώσουν στο μυαλό τους σκουπίδια, όσων το θέλουν ελεύθερο για να μπορεί να μαθαίνει και να σκέφτεται…
Μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου που κοντά σαράντα χρόνια φύτεψε την ρίζα του εκεί, άντε λεβέντη, λεβέντισσα και την έσπασες. Πόσες άλλες όμως βιτρίνες βιβλιοπωλείων σκέφτεσαι με τον «καταδρομικό» σου οίστρο να σπάσεις, πόση οίηση, πόση αναίδεια, πόση ψευδαίσθηση, ώσπου να σπάσεις την βιτρίνα του εαυτού σου;…
Ως «Ανθελληνίδα και Αναρχική» υπογράφεις το μανιφέστο σου.. όμως, τόσο η ελληνική όσο και η αναρχική παράδοση, είναι μεγάλες και περιεκτικές παραδόσεις, όπως και άλλες πολλές.. Κι’ αν νομίζεις πως σπάζοντας την βιτρίνα του Μήτσου, του καλού και αγαπητού βιβλιοπώλη, κομίζεις γλαύκα και ορμή στα Εξάρχεια, αλλού γι’ αλλού αρμενίζεις.
* Υ.Γ.: Στη γνωστή πανεπιστημιούπολη της Εσπερίας, τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, όταν ο Μάης του ’68 είχε μισοσβήσει, ένας καλοκάγαθος έλληνας περίπου αντιστασιακός, πολύ οργισμένος αλλά όχι κάτι παραπάνω, έβγαινε νύχτα από το δωμάτιό του κι’ έγραφε στους γύρω τοίχους αντιδικτατορικά και αντιφασιστικά συνθήματα.. Τον πήραν χαμπάρι οι συγκάτοικοι, τον περίμεναν να επιστρέψει και να πέσει για ύπνο, έβγαιναν έξω κι’ έγραφαν κάτω από τα συνθήματά του «το τσουτσούνι φάντασμα ξαναχτύπησε…». Πέρασε ο καιρός, ώσπου σήμερα πολλά έχουν αλλάξει, η αγαθομάρα και η πλάκα έδωσαν τόπο σε άλλες, κακορίζικες, καταστάσεις…
Βαγγέλης Πισσίας
tokoinonikoodofragma.wordpress.com
