Ας γυρίσουμε πίσω στον πλανήτη Γη. Στον απόκρυφο λυρισμό σαν γέρικα ζευγάρια που αφήνουν τις εκκρεμότητες να αιωρούνται. Ας γυρίσουμε στη βαρυσήμαντη σιωπή και στα μηδαμινά συναισθήματα. Στον παπά και στον κλητήρα. Στο συσσίτιο και στον Αμερικάνο γυναικολόγο που μας ψαχουλεύει το μουνί. Ας γυρίσουμε στο μπουρδέλο και στο τρελάδικο περνώντας απ’ το χρηματιστήριο. Ας γυρίσουμε στον τσάρο και στον αιμοβόρο ειρηνιστή. Ας γυρίσουμε πίσω στη δουλειά, στα χάπια και τις φαρμακευτικές σκόνες. Ας γυρίσουμε στα ευρηματικά μας ποιήματα και στις μάχες με τον εαυτό μας. Ας γυρίσουμε στην αγκαλιά της Μαριάνας Βαρδινογιάννη και στη συνδρομητική φιληδονία. Στο ίδρυμα Νιάρχου. Στη Μονή Βατοπεδίου. Στο Μουνί Καλλιγραφίας. Στην αριστερή μελαγχολία του δεξιού πρωκτού. Ας καταδώσουμε το γιό μας και την κόρη μας. Ας γίνουμε νεοναζί πατριώτες. Ας ζήσουμε τις ανεξιχνίαστες ηδονές της απλήρωτης εργασίας. Καμία εξουσία στα Σοβιέτ!
Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!
Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα..
Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.
Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.
Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.