Ο ειδικός, ο αναλυτής, ο διανοούμενος, τουτέστιν ο σύγχρονος μάντης, μολονότι τυφλός από ζωή, αφού δεν την έχει βιώσει αλλά την έχει μελετήσει ως παρατηρητής, δείχνει στους άλλους το δρόμο.
Είναι ο σοφός και ο άριστος που έγινε σοφός και άριστος με λεφτά.
Είναι εκείνος που έχει χάσει την συναίσθηση του άλλου ως απαράβατα άλλου, και ο οποίος δεν είναι ικανός ούτε για οίκτο ούτε για τρόμο παρά μονάχα για μια γοητεία που κίβδηλα συνδέεται με την ευσπλαχνία, η οποία είναι απλώς η ιδιαίτερη βουβαμάρα της αδιαφορίας των ανθρώπων για την κοινή ζωή.
Πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν ανθρώπινες ορδές καταδικασμένες στην αδιάφορη κίνηση μιας νεκρής και συναισθηματικά αδιάφορης καθημερινότητας.
Ένας κουρασμένος και αδιάφορος μάντης, βολεμένος μέσα στα προνόμια που του εξασφάλισε η εξουσία, φιλεύσπλαχνος και απελπισμένος αποθεώνει καθημερινά τα γκεσέμια του νεοφιλελευθερισμού.
Η επίκλησή του στο βασίλειο του τεχνητού φωτός του επάνω κόσμου δηλαδή του χρήματος γίνεται με δουλοπρεπή συνέπεια.
Είναι το χρήμα που τον έθρεψε και τον έκανε σοφό, αυθεντία, οικονομολόγο, πάστορα, επιχειρηματία.
Είναι το χρήμα που του δίνει το λόγο, και του επιτρέπει να μιλά στα πλήθη, να απευθύνεται στους πολλούς κι όχι στο περιθώριο.
Είναι το χρήμα, η δύναμη και η δόξα το σημείο τομής του με το ναζισμό.
Η επιβίωση και η κοινωνική άνοδος των ικανοτέρων, δηλαδή των ισχυρότερων, είναι το παιχνίδι της πολιτικής βίας το οποίο αποθεώνει ο ναζισμός.
Για τα θύματα ενός τέτοιου κοινωνικού πολέμου, όλους τους αδύναμους ανθρώπους και τους υπερασπιστές τους (τους προδότες του Έθνους, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και κομμουνιστές), δεν υπάρχει καμία πρόνοια, αντιθέτως υπάρχει η πρόθεση της εξόντωσης.
Το κοινωνικό κράτος έχει αξία για τους ναζήδες, μόνο όμως για τους Έλληνες ή μόνο για τους Γερμανούς, επειδή είναι μηχανισμός αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της Φυλής.
Ο κοινωνικός δαρβινισμός του ναζί είναι ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δικαιοσύνης –μιας δικαιοσύνης που απονέμεται στους «άξιους», σε μια βιολογική ελίτ, που προσδιορίζεται από τον υποτιθέμενο φυσικό τόπο παραγωγής αλήθειας που είναι η βιολογική διαφορά, το Αίμα.
Οι πιο αδύναμοι πρέπει να κάνουν στην άκρη, στην εξορία ή στον θάνατο, για να ζήσουν οι ισχυροί με τον πλούτο και την δόξα που τους αξίζει.
Ο νεοφιλελευθερισμός απ’ την άλλη είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός δια της αγοράς. Τόπος που παράγει αλήθεια, η αγορά, επικυρώνει κοινωνικά τις ατομικές δεξιότητες, γνώσεις, προσπάθειες και θυσίες όσων παράγουν εμπορεύματα –είτε αυτοπροσώπως είτε με τη διαμεσολάβηση ενός εργοδότη.
Κάθε άτομο ρίχνεται στον ανταγωνισμό με τους άλλους παραγωγούς, με τα εφόδιά του, που είναι το «ανθρώπινο κεφάλαιο» του, για την επικράτηση, την υλική ανταμοιβή, τον πλουτισμό και την κοινωνική αναγνώριση.
Η επιβίωση και η κοινωνική άνοδος των ικανοτέρων, δηλαδή των ισχυρότερων, είναι το παιχνίδι της καπιταλιστικής αγοράς το οποίο αποθεώνει ο νεοφιλελευθερισμός.
Για τα θύματα αυτού του κοινωνικού πολέμου δεν υπάρχει καμία πρόνοια εκτός από την φιλανθρωπία, είτε με την παραδοσιακή της μορφή είτε ως «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» για όσους πέφτουν εκτός παλαίστρας.
Το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος δεν έχει αξία για αυτούς επειδή νοθεύει το παιχνίδι της αγοράς, που είναι τόπος παραγωγής αλήθειας: μιας αλήθειας που πρέπει να ακουστεί επειδή εγκαθιδρύει μια φυσική τάξη πραγμάτων μεταξύ ατόμων με κριτήριο την προσωπική τους αξία, το «ανθρώπινο κεφάλαιό» τους.
Ο κοινωνικός δαρβινισμός των νεοφιλελεύθερων είναι ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δικαιοσύνης –μιας δικαιοσύνης που απονέμεται στους «άξιους», σε μια δημοκρατική ελίτ, που δεν προσδιορίζεται από τον Θεό, αλλά από τον φυσικό τόπο παραγωγής αλήθειας που είναι η αγορά.
Οι χαμένοι της αγοράς, σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία με δεξιά διακυβέρνηση είναι οι φτωχοί που ζουν στο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτοί δηλαδή που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία με σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση είναι οι φτωχοί που ζουν με «δίχτυ κοινωνικής προστασίας», με φιλανθρωπία και ευσπλαχνικό παπαδαριό-κυρίως αυτό που έχει αδυναμία στα αγοράκια-.
Σε κάθε περίπτωση, οι πιο αδύναμοι πρέπει να κάνουν στην άκρη για να ζήσουν οι ισχυροί με τον πλούτο και την φήμη που τους αξίζει.
Ένα μίσος βουβό και υπόγειο έρχεται τώρα να πυροδοτήσει ο ειδικός, ο σοφός, ο δημοσιολόγος, το σπουδαγμένο παιδί που έρχεται φρέσκο απ’ τη Λόντρα με ξυρισμένο κεφάλι και ξυρισμένο μυαλό.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι καλυμμένος ναζισμός με φτέρες φιλανθρωπίας μέσα στη ζούγκλα των ανθρώπινων διαφορών που διαμόρφωσε η ιστορία.
Οι νεοφιλελεύθεροι χρειάζονται τους ηλίθιους φασίστες για να κάνουν τη δουλειά τους. Τους μπράβους και τους δολοφόνους.
Κανείς μπούλης νεοφιλελεύθερος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Θέλει προστασία. Ο Χίτλερ δεν λέρωσε ποτέ τα χέρια του με αίμα. Αυτό ήταν δουλειά των ηλιθίων.
Μέσα στην αγκαλιά του νεοφιλελεύθερου δια της κοινοβουλευτικής οδού και του λεγόμενου συνταγματικού τόξου-ας φτύσουμε όλοι μαζί τ’ αρχίδια μας- χωράνε και οι μαχαιροβγάλτες, οι δολοφόνοι και οι κάθε λογής πατριώτες παλληκαράδες.
Όσο για την ακραιφνή συμπάθεια του δηλωμένου νεοφιλελεύθερου προς τον δηλωμένο ναζί ας μην ξεχνάμε πως κάθε κουράδα παινεύει το βόθρο της.
