Από τον Νίκο Νικολέτο
Έξι τώρα χρόνια όλοι μας αναρωτιόμαστε το λόγο για τον οποίο δεν εξεγείρεται ο Έλληνας τέως πολίτης και νυν υπήκοος, εναντίον του πιο αδηφάγου, αδυσώπητου και αδίστακτου εχθρού που πάτησε σε αυτό τον πλανήτη, που ακούει στο όνομα φιλελευθερισμός. Για μένα αυτό το μιασματικό κατασκεύασμα συνιστά την πιο σκύβαλη μορφή οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Καταπάτησε τους δημοκρατικούς θεσμούς, με τα ψεγάδια τους βέβαια, δουλοποίησε την πατρίδα μου μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού και με απειλεί όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Θέλω να ανατρέψω αυτή την καθεστηκυία μολυσματική τάξη που μου κλείνει τον δρόμο της ελευθερίας, αλλά για να το καταφέρω χρειάζομαι την σύμπραξη των συμπατριωτών μου, οι οποίοι προς μεγάλη μου απογοήτευση συνεχίζουν να υφίστανται παθητικώς τα πάντα.
Έγκειται στην μεγαλοπρέπεια του εχθρού αυτή η αδράνεια ή στην ιδιοσυγκρασία αυτού του τόπου, που μέρος της υπήρξα και εγώ; Θέλω μονάχα να αναφέρω ορισμένα στοιχεία για τη χώρα μου, προσφέροντας συνάμα τροφή για σκέψη.
Εκ προοιμίου, παραδέχομαι πώς, ναι, οι έννοιες ”αγορές”, ”κεφάλαιο” και ”φιλελευθερισμός” είναι τρόπον τινά έννοιες θολές, συγκεχυμένες και εν πολλοίς απροσδιόριστες. Νομιμοποιεί ωστόσο την εφιαλτική αμυντική και δουλοπρεπή στάση; Έχω την εντύπωση πως όχι.
Κατά πολλούς, η Ελλάδα δεν έχει απολαύσει την ελευθερία και τα προνόμια της, δηλαδή την ομορφιά της και τη σαγηνευτική αίσθηση της γνώσης της γλώσσας και του πολιτισμού της. Θα συμφωνήσω. Το 1831 υπήρξε η ληξιαρχική πράξη γέννησης αυτού του κράτους που επί της ουσίας είχε μονάχα επιδερμική κρατική υπόσταση και ποιοτικά-ποσοτικά χαρακτηριστικά παρακράτους. Τη χρονιά αυτή ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας δολοφονήθηκε από δύο Μανιάτες αλήτες. Σε αυτό το σημείο φρονώ ότι δεν πρέπει να κρίνουμε με σημερινά κριτήρια πεπερασμένες καταστάσεις. Ο Καποδίστριας, όμως, υπήρξε ο άνθρωπος που ήθελε να οικοδομήσει κοινωνικό κράτος σε μια καθόλα έκρυθμη περίοδο. Το ελληνικό κράτος, για να αποζημιώσει τους ευγενείς του σκοπούς ίδρυσε και συντηρεί ακόμα μνημείο των Μαυρομιχαλέων στον τόπο της γενέτειράς τους, προς αιώνια καταισχύνη μας. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δείχνει την ταυτότητα του νεοέλληνα ραγιά, κατ΄εμέ.
Ένα άλλο στοιχείο που θα ‘θέλα να αναφέρω είναι το γεγονός ότι κατά την διάρκεια του εθνο-απελευθερωτικού* μας αγώνα 1821-1827 συντελέστηκαν τέσσερις εμφύλιοι εσωτερικοί πόλεμοι, ήτοι πριν να κηρυχτούμε ανεξάρτητο κράτος κάποιοι έπασχαν από το σύνδρομο της εξουσιολαγνείας. Προτείνω να διαβάσετε το σχετικό βιβλίο του Σταματόπουλου.
Όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρυά, μα δεν είναι. Σε 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής όποια ψήγματα αρχαιοελληνικότητας υπήρχαν, εξανεμίστηκαν. Βυζάντιο και οθωμανοί ήταν οι ολετήρες των σπερμάτων του Σωκράτη, του Θουκυδίδη, του Περικλή και των προγόνων ημών. Μην βαυκαλιζόμεθα. Καμιά σχέση με αυτό τον πολιτισμό δεν έχουμε πια. Η παρένθεση κλείνει.
Το σημαντικότερο και το πιο ουσιαστικό όμως στοιχείο που διακρίνει τον νεοέλληνα είναι η έλλειψη ταξικής συνείδησης. Εδώ δεν άνθισε καμιά ταξική εξέγερση, δεν έχουμε Μάη, δεν έχουμε γαλλική επανάσταση, οι προκηρύξεις του Λοκ και του Ρουσώ καθυστέρησαν πολύ και παραμένουν άγνωστες για πάρα πολλούς. Μιλάμε για τον Κολοκοτρώνη, μα όχι για τον Ρήγα που αφύπνισε τα επαναστατικά πνεύματα των Ελλήνων, για τον Καραισκάκη, όχι για τον Κοραή. Ο Καστοριάδης έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα για να καθιερωθεί στο διεθνές στερέωμα. Για να τελειώνω, εμμέσως πλην σαφώς θεωρώ ότι αυτός ο λαός, μέσα σε 20 χρόνια περίπου κατεδαφίστηκε κυριολεκτικά από πολιτικές καταντώντας συβαριτικό σώμα.
Η ιμπεριαλιστική πολιτική του ξένου παράγοντα δεν θα είχε κατανικήσει εάν υπήρχε έστω ένα ανεπαίσθητο μαζικό ΌΧΙ και όχι μια εθελόδουλη στάση συνοδευόμενη από την αχρεία λογική της ανάθεσης σε απατεωνίσκους πολιτικάντηδες. Αυτά τα ολίγα.
*Στη διεθνή ορολογία η γαλλική επανάσταση ονομάζεται Revolution, ενώ η ελληνική Struggle.
