Της Susan Dunham
Το πεδίο της μάχης είναι ακόμα ζεστό, μετά τον πόλεμο του Καναδά εναντίον των μη εμβολιασμένων. Οι υποχρεωτικότητες έχουν σταματήσει και οι δύο πλευρές επιστρέφουν σε κάτι που μοιάζει με την παλιά κανονικότητα - εκτός από το ότι υπάρχει ένα νέο ανοιχτό τραύμα στους ανθρώπους που προσπαθήσαμε να εξοντώσουμε ψυχικά. Και κανείς δεν θέλει να μιλήσει για αυτό.
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ήταν αποδεκτός ο στόχος των ηγετών μας να κάνουν τον βίο αβίωτο στους μη εμβολιασμένους. Και ως όχλος, πολλαπλασιάσαμε βίαια αυτόν τον πόνο, μεταφέροντας την σύγκρουση στις οικογένειες, τις φιλίες και τους χώρους εργασίας μας. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε τη σκληρή αλήθεια ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν δικαιολογημένο - και, κάνοντας αυτό, αποκαλύψαμε ένα πολύτιμο μάθημα.
- Ήταν μια απότομη διολίσθηση από την ηθική και τη νομιμότητα στη βαρβαρότητα, και όσο κι αν κατηγορούμε τους ηγέτες που μας προέτρεψαν, είμαστε υπεύθυνοι που παρασυρθήκαμε στην παγίδα ενώ είχαμε τη δυνατότητα να κρίνουμε καλύτερα.
Γνωρίζαμε ότι η φθίνουσα ανοσία έφερε τεράστιους αριθμούς πλήρως εμβολιασμένων στο ίδιο επίπεδο με τη συρρικνούμενη μειοψηφία των μη εμβολιασμένων, ωστόσο τους στοχοποιήσαμε. Είπαμε ότι δεν είχαν «κάνει το σωστό» αρνούμενοι να παραδώσουν το σώμα τους στην κρατική φροντίδα — παρόλο που γνωρίζαμε ότι η εναντίωση βάσει αρχών σε κάτι τέτοιο είναι αδιαπραγμάτευτη σε κάθε περίσταση. Και πραγματικά αφήσαμε τους εαυτούς μας να πιστέψουν ότι το να μπούμε σε ένα άλλο αναποτελεσματικό lockdown θα ήταν εξαιτίας των ανεμβολίαστων και όχι εξαιτίας της τοξικής πολιτικής.
Και έτσι, λόγω της εσκεμμένης άγνοιας της επιστήμης, των πολιτών και της πολιτικής, πιέσαμε τους ανεμβολίαστους στον βαθμό που το κάναμε.
Επινοήσαμε μια νέα ταμπέλα για τον καλό πολίτη και —αποτυγχάνοντας να είμαστε εμείς οι ίδιοι— απολαύσαμε την ηδονή να εξοντώσουμε ως αποδιοπομπαίο τράγο οποιονδήποτε δεν τα καταφέρνει. Μετά από μήνες αποτυχημένων lockdowns, το να έχεις κάποιον να κατηγορήσεις και να τον ρίξεις στη πυρά είναι μια ανακούφιση.
Δεν μπορούμε λοιπόν να κρατάμε το κεφάλι μας ψηλά, σαν να πιστεύουμε ότι είχαμε τη λογική, την αγάπη ή την αλήθεια με το μέρος μας, ενώ ευχόμασταν μοχθηρά τον θάνατο στους ανεμβολίαστους. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε τη λυσσαλέα απανθρωπιά μας επειδή έχουμε παραβλέψει τόσα πολλά.
Οι περισσότεροι από εμάς που στοχοποιήσαμε τους μη συμμορφούμενους το κάναμε γιατί φαινόταν σαν βέβαιη νίκη, όπου οι ανεμβολίαστοι δεν θα τα κατάφερναν να αντιστέκονται για πολύ. Πράγματι, η υποσχόμενη νέα κανονικότητα φαινόταν ανίκητη, οπότε συνταχτήκαμε στο πλευρό της.
Αλλά τα στοιχήματα εναντίον τους έφεραν σε μεγάλη αμηχανία πολλούς από εμάς που τώρα έχουμε μάθει ότι οι υποχρεωτικότητες είχαν μόνο την ισχύ που εμείς τις δώσαμε. Δεν ήταν μέσω της ήρεμης συμμόρφωσης που αποφύγαμε την ατελείωτη κυριαρχία από τις φαρμακευτικές εταιρείες και τα ιατρικά σημεία ελέγχου σε κάθε πόρτα. Ήταν χάρη στους ανθρώπους που προσπαθήσαμε να εξοντώσουμε.
- Έτσι, όσοι από εμάς δεν ανήκουν στους λίγους "ανίατους" που προσεύχονται για την επιστροφή των υποχρεωτήτων, ίσως βρούμε κάποια εσωτερική ευγνωμοσύνη για τους ανεμβολίαστους. Τσιμπήσαμε το δόλωμα μισώντας τους, αλλά η επιμονή τους μας έδωσε το χρόνο να δούμε ότι κάναμε λάθος.
Φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή οι υποχρεωτικότητες θα επιστρέψουν, αλλά αυτή τη φορά υπάρχει η ελπίδα ότι οι περισσότεροι από εμάς θα τις δούμε όπως είναι: έναν αυξανόμενο αυταρχισμό που δεν ενδιαφέρεται για την ευεξία και την ευημερία μας. Αν υπάρχει εχθρός, είναι το παιχνίδι κυριαρχίας της κρατικής εξουσίας και η προφανής προσπάθεια να μας διχάσει. Συνειδητοποίηση που μοιάζει με την καλύτερη ευκαιρία μας για λύτρωση.
