Είναι γεγονός, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν τις λύσεις σε ζητήματα που τους αφορούν εμπιστευόμενοι την πολιτική, τους πολιτικούς, την θρησκεία, ενώ όσο μεγαλύτερο και πλέον πολύπλοκο είναι το πρόβλημα, τόσο απαραίτητη θεωρούν την επίκληση μιας έξωθεν σωτηρίας. Η ανάθεση, έχει γίνει τρόπος ζωής στα μεγαλύτερα τμήματα του κοινωνικού χώρου. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όσοι συνεχίζουν να επιζητούν την έξωθεν σωτηρία, αρνούμενοι να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να ενεργοποιηθούν προκειμένου να την αντιπαλέψουν, κινδυνεύουν και μάλιστα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, να βρεθούν εμπρός σε μια εκ νέου κατάρρευση αυτού του μύθου. Φυσικά, η επικείμενη συντριβή των μύθων, που συντηρείται ατομικά ή συλλογικά, δεν φθάνει διότι τις περισσότερες φορές οδηγεί στην παραίτηση, στην ηττοπάθεια και στην ολοκληρωτική παράδοση στην εξουσία. Παρ’ όλα αυτά, διέξοδοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν για όσους αποφασίζουν να βρεθούν στο πλευρό των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Πολλοί πίστεψαν –και δυστυχώς συνεχίζουν– γι’ ακόμη μία φορά την εξουσία και παραδόθηκαν ψυχή τε και σώματι σε αυτή. Της απέδωσαν τον ρόλο του μεσσία, που θα τους σώσει με το μάννα εξ ουρανού και γονυπετείς καρτερούν το θαύμα. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, η εξουσία θα βρει τα χρειαζούμενα εκείνα «υλικά» για να κατασκευάσει αδιέξοδα, να υψώσει τείχη, να κατασκευάσει αποκλεισμούς και ψευτοδιλήμματα, καλλιεργώντας τον επικείμενο κοινωνικό κανιβαλισμό, που θα της επιτρέψει να συνεχίσει απρόσκοπτα το καταστροφικό της έργο.
Η λεγόμενη παλαιά τάξη πραγμάτων, ακόμη και όταν ψυχορραγεί, κυοφορεί τον νέο κυριαρχικό κόσμο, το παλαιό καθεστώς, οι θεσμοί, οι νόμοι και μηχανισμοί του κράτους, οι επιμέρους δομές του, με τους οποίους επέβαλλε την εξουσία του στους ανθρώπους, μετασχηματίζονται διαρκώς μέσα και μετά από πολέμους, εξεγέρσεις, επαναστάσεις ή πραξικοπήματα. Τα κρατικά προσωπεία μπορεί να αλλάζουν, η εκμετάλλευση και η καταπίεση να αυξομειώνονται, δικαιώματα να παραχωρούνται ή να περιορίζονται, δημοκρατικά καθεστώτα να εναλλάσσονται με αυταρχικά και τούμπαλιν. Εξ ου και ο ασίγαστος πόλεμος ενάντια σε κάθε εξουσία, από αναρχικούς και αγωνιστές της ελευθερίας.
Το νέο μοντέλο κυριαρχίας, είναι αυτό μιας πολυμερούς εξουσίας, που στο σύνολο της, παρ’ όλα αυτά, να προωθεί την ενοποιητική διαδικασία της κυριαρχίας σε παγκόσμιο επίπεδο με επιταχυντή την πανδημία. Ο μετασχηματισμός στο διάβα της ενοποιητικής διαδικασίας, που ελέω κορωναϊού, εξελίσσεται ραγδαία ενσωματώνοντας διαχρονικά ζητήματα, τα οποία αποτέλεσαν σημεία ρήξης και κοινωνικής αντιπαράθεσης (μεταναστευτικό, ισότητα των φύλλων, δικαιώματα ομοφυλόφιλων κλπ). Η ενίσχυση της Κοινωνίας των Πολιτών, όπως και κάθε λογής ΜΚΟ, κινείται σταθερά στην επίλυση αλλά και στον εκσυγχρονισμό των θεσμικού πλαισίου τέτοιων ζητημάτων, αφομοιώνοντας και τα πλέον ριζοσπαστικά αιτήματα, τα οποία πολυδιασπασμένα και πλήρως αφομοιωμένα, αναδιαμορφώνονται προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους εξουσιαστικούς σκοπούς.
Η δύση του πολιτισμού, όπως τον ξέραμε, είναι γεγονός. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική κατάσταση, όπου οι δομές που συγκροτούσαν την εξουσία αναδιαμορφώνονται σε όλα τα επίπεδα (φιλοσοφικά, θρησκευτικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά κλπ.).
Η αναγωγή του τεχνοεπιστημονισμού, σε νέα και αδιαμφισβήτητη θρησκεία είναι γεγονός. Ο τεχνοεπιστημονισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος μέσα στις καταρρέουσες –σε πνευματικότητα– κοινωνίες απαντώντας πιο πρακτικά και άμεσα στις νέες «ανησυχίες» τους. Όπως κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και ο τεχνοεπιστημονισμός επιδίδεται σε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, στήνει μια νέου τύπου ιερά εξέταση για να ρίξει στην πυρά τους άπιστους. Συγκαλύπτει τα εγκλήματά του ή τα ανάγει σε αναγκαστικές απώλειες απίστων.
Τί συμβαίνει, όμως, πραγματικά με τις απώλειες των πιστών της; Όπως είπαμε, με την έλευση της πανδημίας ο άνθρωπος παραδόθηκε στον αιώνιο διώκτη, δολοφόνο, αναδιαμορφωτή και χειραγωγό του, την εξουσία. Το ανησυχητικό είναι, ότι δεν δίστασε ούτε στιγμή να θυσιάσει την όποια εναπομείνασα «ελευθερία» διέθετε στον βωμό μιας υποτιθέμενης σωτηρίας. Παραμένει ικέτης, προσευχόμενος την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση, που όσο θα περνάει ο καιρός θα την εξιδανικεύει όλο και περισσότερο, μέχρι να καταλάβει ότι αποτελεί ένα παρελθόν δίχως επιστροφή.
Δύο σχεδόν χρόνια βρισκόμαστε εν μέσω αναγκαστικών εγκλεισμών, καθημερινής τρομοκρατίας, ανεκδιήγητων εκβιασμών, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν να καλλιεργούν την ελπίδα για την σωτηρία των ανθρώπων από την πανδημία του νέου κορωναϊού. Η σωτηρία αυτή συμπυκνώνεται στα γενετικά σκευάσματα που αποκαλούν εμβόλια. Καταστρατηγώντας κάθε λογική, ήθος κ.λπ., εμφανίζουν το υποτιθέμενο θαύμα, τρείς μόλις μήνες μετά την κατ’ αυτούς επέλαση της πιο θανατηφόρας πανδημίας που γνώρισε ο πλανήτης. Εξ’ αρχής φαρμακοβιομηχανίες, κυβερνήσεις και επιστήμονες διαβεβαιώνουν για την ασφάλεια των εμβολίων, τα οποία άμεσα ανάγονται στην μοναδική σωτηρία απέναντι στην πιο θανατηφόρα πανδημία που γνώρισε η οικουμένη, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, πάντα. Φυσικά, εισάγεται και η νέα τεχνολογία M-RNA έναντι των παραδοσιακών εμβολίων. Μέσα στο 2020, μ’ άλλα λόγια, ανακαλύπτουν την συνταγή, την δοκιμάζουν, την παράγουν σε πρωτοφανείς ποσότητες και την διανέμουν.
Μέχρι την ανακάλυψη αυτή, ξέραμε ότι ένα εμβόλιο για να χορηγηθεί στον πληθυσμό πρέπει να περάσει ένα στάδιο δοκιμών μέσου όρου 7-10 χρόνια, προκειμένου να είναι ασφαλές για όσους το χρησιμοποιήσουν. Το χρονικό αυτό διάστημα έδινε τα απαραίτητα στοιχεία, που καθιστούσαν ασφαλή ή όχι τα εμβόλια, μιας και αποκτούσαν γνώση των παρενεργειών σε άμεσο, μέσο και μελλοντικό χρόνο. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 γίνονταν μελέτες και κατασκευάζονταν εμβόλια για ιούς του αναπνευστικού, όπως οι κορωναϊοί, αλλά ποτέ δεν κατάφερναν να φτιάξουν ένα εμβόλιο, που να είναι είτε ασφαλές είτε αποτελεσματικό για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Αυτά, είπαμε, πριν την έλευση του νέου κορωναιού. Τώρα, σε ένα μόλις χρόνο και ανακαλύφθηκε και δοκιμάστηκε –κρίνοντας το αποτελεσματικό 90+% και ασφαλές– και παράχθηκε σε τεράστιες ποσότητες για να διανεμηθεί.
Τα εν λόγω γενετικά σκευάσματα, δεν πήραν κανονική άδεια αλλά κατ’ επείγουσα έγκριση. Είδαμε την γεωπολιτική των εμβολίων, να παίρνει μεγάλες διαστάσεις αυξάνοντας την επιρροή μεγάλων δυνάμεων και παραγωγών των σκευασμάτων. Μυστικές συμφωνίες με φαρμακευτικές, που το σύνολο τους φυλάσσεται ως επτασφράγιστο μυστικό στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Από τα ελάχιστα, όμως, που γίνονται γνωστά είναι η εξασφάλιση ασυλίας των πολυεθνικών του φαρμάκου, από κάθε πιθανή δίωξη. Οι κυβερνήσεις, έπειτα, νομοθετούν σχετική ασυλία στους ντίλερ των φαρμακευτικών, τους επιστήμονες, δηλαδή και, όλοι μαζί, έχοντας το ακαταδίωκτο, διαβεβαιώνουν για την ασφάλεια των σκευασμάτων.
Το 2020 και το 2021 –κατά το πρώτο ήμισυ– είναι έτη κατά τα οποία πραγματοποιούνται οι εξαναγκαστικοί εγκλεισμοί, ενώ το δεύτερο ήμισυ του ’21 και καθώς βλέπουμε και το 2022 θα είναι τα έτη των οριζόντιων, μαζικών και εξαναγκαστικών εμβολιασμών σε παγκόσμια κλίμακα. Η εξουσία καλλιεργεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, διώκει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο όσους δεν επιλέγουν να εμβολιαστούν, όσους δεν θέλουν να συμμορφωθούν στις κρατικές απαγορεύσεις και περιορισμούς, όσους εναντιώνονται στους υγειονομικούς διαχωρισμούς και διακρίσεις.
Επιβάλλονται υγειονομικά διαβατήρια, κατασκευάζονται αποκλεισμοί και στήνεται το σύγχρονο υγειονομικό απαρτχάιντ. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τους μέχρι πρότινος εχθρούς της εξουσίας κομμουνιστές, αναρχιστές και τις συνιστώσες τους να συμπράττουν με την παγκόσμια κυριαρχία, διαμορφώνοντας ανάλογα το αφήγημά τους και εστιάζοντας την αντιπαράθεσή τους σε δευτερευούσης σημασίας ζητήματα.
Οι αναγκαστικοί εγκλεισμοί μένουν αναπάντητοι, σωρεία ψηφισθέντων νόμων διαμορφώνουν την επόμενη μέρα, οι δρόμοι ερημώνουν και η αντίσταση γίνεται ανάμνηση που επανέρχεται μέσα από κάποιο ανάγνωσμα. Η κυβέρνηση και το κράτος φαντάζουν παντοδύναμοι και όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν και να αντιταχθούν διαπομπεύονται και λοιδορούνται ως ψεκασμένοι, φασίστες χριστιανοταλιμπάν κ.λπ.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από την έλευση του νέου κορωναϊού και της συνδιαχείρισης, τόσο των κοινοβουλευτικών κομμάτων όσο και των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων, με την αβάντα που κάνουν σε κυβέρνηση και εξουσία. Είναι ευκαιρία να εξετάσουμε τα πεπραγμένα, καθώς και τί επέφεραν και επιφέρουν αυτά. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής της σωτηρίας, που εστίασε κυρίως σε δύο πυλώνες, τον αναγκαστικό εγκλεισμό και τους μαζικούς – οριζόντιους εμβολιασμούς.
Στο πρώτο μέρος αυτής της προσπάθειας, θα εξετάσουμε κάποια από τα πρώτα στοιχεία, που μας αφήνει η επιχείρηση σωτηρίας του παγκόσμιου πληθυσμού ή η επιχείρηση ελευθερία, όπως με αρκετή δόση αλαζονείας και διαστροφής των εννοιών, την βάπτισε το ελλαδικό προτεκτοράτο.
Αύξηση υπερβάλλουσας θνησιμότητας
Ο όρος υπερβάλλουσα θνησιμότητα χρησιμοποιείται για να αποτυπώσει την αύξηση θανάτων από οποιαδήποτε πάθηση ή αίτιο. Το φαινόμενο αυτό, παρατηρείται κατά την διάρκεια της πανδημίας να αυξάνεται σε δυσθεώρητα μεγέθη και ποσοστά.
Σύμφωνα με την Eurostat, υπερβάλλουσα θνησιμότητα, δηλαδή ο αριθμός των παραπάνω θανάτων, καταγράφηκε στη διάρκεια της πανδημίας σε σχέση με το μέσο όρο των τελευταίων πέντε ετών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (Ισλανδία, Νορβηγία, Λιχτενστάιν) και την Ελβετία.
Η ΕΕ κατέγραψε την κορύφωση της υπερβάλλουσας θνησιμότητας τον Απρίλιο του 2021 (+20%) και άλλη μια τον Νοέμβριο του 2020 (+40%). Στην Ελλάδα η μεγαλύτερη αύξηση θανάτων από οποιαδήποτε αιτία κατεγράφη τον περασμένο Αύγουστο (με 34,8%), ενώ τον Σεπτέμβριο με 31% η χώρα μας κατέγραψε το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό της.
Ο Δείκτης Υπερβάλλουσας Θνησιμότητας της Eurostat καταγράφει, τόσο όσους απεβίωσαν λόγω του κορωνοϊού, όσο και όσους απεβίωσαν χωρίς να έχουν διαγνωστεί θετικοί, αλλά και όσους απεβίωσαν από άλλη πάθηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τους θανάτους στον ελλαδικό χώρο το 2021 παρατηρείται, από το 2ο τρίμηνο του έτους, κατακόρυφη αύξηση θανάτων ξεπερνώντας μάλιστα και τον μέσο όρο της τελευταίας 5ετίας.
Εδώ, θα βρείτε μια ανάλυση των δεδομένων για την παρατηρούμενη αύξηση θνησιμότητας στον ελλαδικό χώρο –και όχι μόνο– από τον διδάκτορα Καρδιολογίας Κ. Αρβανίτη. Στις τρείς παραπομπές γίνεται σύγκριση των στοιχείων (της ΕΛΣΤΑΤ) για τον ελλαδικό χώρο και την Βρετανία, όπου τα στοιχεία δείχνουν αύξηση της θνησιμότητας των εμβολιασμένων.
Σε άρθρο του τον Απρίλιο του 2020, με τίτλο «Μέτρα που σώζουν και μέτρα που σκοτώνουν;» ο ψυχίατρος και Δρ. επιδημιολογίας Γ. Νικολαΐδης,αναλύοντας τα μέχρι τότε δεδομένα –που όπως αποδεικνύεται επιβεβαιώνεται πλήρως– μεταξύ άλλων αναφέρει: «Δεκαετίες ερευνών στη δημόσια υγεία έχουν αποδείξει ότι ο παραγόμενος πλούτος στις αναπτυσσόμενες χώρες και η κοινωνική ανισότητα στην κατανομή του στις αναπτυγμένες είναι οι κυριότεροι προσδιοριστές της γενικής θνησιμότητας. Με αυτή την έννοια μια πτώση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ή μια μεγάλη οικονομική ύφεση με ανισόμετρη ανακατανομή των εισοδημάτων αναμένεται να προκαλέσουν σημαντικό κόστος και σε ανθρώπινες ζωές. Έχει υπολογιστεί μάλιστα ότι π.χ. μια ποσοστιαία αύξηση στην ανεργία σε μια αναπτυγμένη οικονομικά χώρα επιφέρει τα επόμενα χρόνια μια αναπόδραστη αύξηση της θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες, καρδιοαγγειακά νοσήματα και εγκεφαλικά, κακοήθεις νεοπλασίες και μεταβολικό σύνδρομο. Ήδη εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ αναφέρουν πως, για κάθε μήνα επιβολής περιοριστικών μέτρων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, θα πρέπει να αναμένεται πτώση 2% στο ετήσιο ΑΕΠ της κάθε χώρας. Δεδομένων τούτων, δεν είναι αναίτιο να υπολογίσει κανείς πως ακόμα και 2-3% αύξηση στη θνησιμότητα από καρδιαγγειακά νοσήματα ή τις κακοήθεις νεοπλασίες θα επιφέρει πολλαπλάσιους θανάτους από όσους υπολογίζεται πως μπορεί να προκαλέσει η επιδημία, ακόμα κι αν αφεθεί τελείως ανεξέλεγκτη (π.χ. για την Ελλάδα 2-3% αύξηση των καρδιαγγειακών και των καρκίνων σημαίνει 1.500-2.000 θανάτους περισσότερους κάθε χρονιά για τα επόμενα χρόνια). Μόνο που αυτοί οι θάνατοι δεν θα έχουν κανένα τεστ για να συνδεθούν με την επιδημία ή τη λήψη ακατάλληλων ή αναίτιας διάρκειας μέτρων. Θα είναι καθημερινοί θάνατοι από εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρκίνους. Και θα αφορούν κάθε ηλικιακή κατηγορία. Αυτό θα πρέπει να το αναλογιστούν όλοι».
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (28/12/2021) η παιδίατρος και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, Μαρία Θεοδωρίδου, έκανε μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Μάλιστα προβλέπεται ότι μελλοντικά τα εμβόλια θα εφαρμόζονται όπως και τα εμβόλια της γρίπης κάτι το οποίο έχει διατυπωθεί από πολύ καιρό ως πιθανή εξέλιξη του πανδημικού ιού».
Το σημείο αυτό χρήζει περισσότερης διερεύνησης, ενώ ταυτόχρονα θέτει ένα υψίστης σημασίας –ρητορικό– ερώτημα. Ξέρουμε ότι, η πιστοποίηση του εμβολιασμού συνδέεται με την προσβασιμότητα σε υπηρεσίες, παροχές, εργασία κ.λπ., επίσης, σε όσους δεν προβούν σε εμβολιασμό, εκτός από τους αποκλεισμούς νομοθετούνται και χρηματικά χαράτσια –μέχρι στιγμής– ενώ βρίσκεται στο τραπέζι και ο αναγκαστικός εμβολιασμός του πληθυσμού. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι, ότι αφού, όπως μας λέει η Μ. Θεοδωρίδου, ο εμβολιασμός θα γίνει ετήσιος, θα ανανεώνεται μαζί του ή θα λήγει η προσβασιμότητα και θα επιβάλλονται διώξεις;
Αυτό που μας αναγγέλλουν, στην ουσία, είναι η μονιμοποίηση της «έκτακτης κατάστασης», η θεσμοθέτηση των διώξεων εις το διηνεκές, η κατασκευή ενός περιθωρίου, η εγκαθίδρυση της εποπτείας και της παρακολούθησης μέσω της τεχνολογίας και η καταστολή κάθε αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Γενικά, με μια λέξη δεν πρόκειται για την προσωρινή αναστολή των όποιων «ελευθεριών» είχαν παραχωρηθεί αλλά, ακόμα χειρότερα, για την απουσία της όποιας προοπτικής για την ανάκτησή τους.
Η πανδημία, λοιπόν, όπως αποδεικνύεται γι’ άλλη μια φορά χρησιμοποιείται προσχηματικά και ως επιταχυντής γεγονότων που βρίσκονται σε εξέλιξηž ενώ διακρίνονται, για όσους θέλουν να δουν, όλο και περισσότερο οι παράλληλες πορείες που τέμνονται και οδηγούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα απόλυτου ελέγχου της ζωής και του θανάτου. Η ψηφιοποίηση κάθε δραστηριότητας κοινωνικής, προσωπικής, εργασιακής κ.λπ. σε συνδυασμό με την επικείμενη ψηφιοποίηση του χρήματος, της ρομποτοποίησης της παραγωγής (industry 4.0), εκτός από μια πλέον απτή πραγματικότητα, θα δύναται να εξοντώσει κάθε φωνή αντίδρασης, ενώ παράλληλα θα ασκείται μια πρωτοφανής παρακολούθηση των δραστηριοτήτων με δικαίωμα παρέμβασης, ελέγχου και καταστολής οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο. Ο περίφημος νόμος, που διώκει την λεγόμενη διασπορά ψευδών ειδήσεων καθιστώντας την αλήθεια μια και φυσικά κρατική, πόσο απέχει απ’ το Υπουργείο Αλήθειας του Ώργουελ;
Αν κάτι γίνεται άμεσα διακριτό είναι, ότι όλα τα μέσα που χρησιμοποιηθήκαν και συνεχίζουν, επιφέρουν ένα άνευ προηγουμένου και εις το διηνεκές θανατικό. Μη ανιχνεύσιμο, φυσικά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά πραγματικό, τόσο σε φυσικό επίπεδο όσο και σε πνευματικό. Ένας ακόμα συντελεστής, που αυξάνει την θνητότητα και ακόμα ελάχιστα μπορούμε να ξέρουμε, είναι οι οριζόντιοι εξαναγκαστικοί εμβολιασμοί.
Η γνώση μας, γύρω από τις παρενέργειες αυτών των γενετικών σκευασμάτων είναι πολύ μικρή και περιορίζεται, στις πολύ άμεσες παρενέργειες. Δεν γνωρίζουμε, λοιπόν, τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, εφόσον δεν τηρήθηκαν τα πρωτόκολλα ασφαλείας.
Όπως αποδεικνύεται, δυστυχώς, μέσα από στοιχεία των κρατικών δομών και μηχανισμών, η εξουσία πασχίζει να μας σώσει από έναν ιό με θνησιμότητα 0.0002% ενεργοποιώντας πολλαπλούς κοινωνικοοικονομικούς μηχανισμούς, οι οποίοι επιφέρουν πολλαπλάσιους θανάτους μέσω της συστηματικής εξαθλίωσης σε όλα τα επίπεδα τού συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού χώρου. Ταυτόχρονα, όμως, μετασχηματίζει τις δομές του, αναπροσαρμόζει το αφήγημά του, εξοπλίζεται τόσο σε νομικό όσο και κατασταλτικό επίπεδο, τεχνοεπιστημονικά και βιολογικά, προκειμένου να διαμορφώσει το τοπίο και να καθορίσει τους όρους και τους λόγους της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Άλντους Χάξλεϋ, στο βιβλίο του «Ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος», έγραφε ότι «τα υποκείμενα του μελλοντικού δικτάτορα θα κυβερνούνται ανώδυνα από ένα σώμα κοινωνικών μηχανικών υψηλής κατάρτισης», ενώ προέβλεπε ότι «Τον 21ο αιώνα, υποθέτω, θα έχουμε την εποχή των Παγκόσμιων Ελεγκτών, το σύστημα της επιστημονικής κάστας και τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο».
Καμία εξουσία, όμως, δεν επιβεβαιώνεται ούτε επιβάλλεται δίχως την παράδοσή μας… Ας μη το ξεχνάμε…
Λούπους
