Στην ταινία το «ουζερί Τσιτσάνης» περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο, η μοίρα των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Αφού όλα γύρω τους προγράφουν την τύχη τους, αυτοί τελικά δείχνουν εμπιστοσύνη στους δημίους τους. Μπαίνουν στα τρένα της εξόντωσης, πιστεύοντας ότι πάνε κάπου στην Πολωνία, για να τους δώσουν οι Ναζί σπίτια και δουλειές ενώ επιβιβάζονται στο ταξίδι της «τελικής λύσης». Κεντρικό ρόλο στη μοίρα παίζει η εμπιστοσύνη τους στο Ραβίνο τους, που συνεχώς τους καθησυχάζει…..
Υπάρχει μια μεγάλη αναλογία με το σήμερα. Αν βγούμε λίγο από την συζήτηση για τα εμβόλια και δούμε την μεγάλη εικόνα καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η έκτακτη κατάσταση που επιβλήθηκε με τα λοκντάουν, μόνο έκτακτη δεν είναι. Τα έκτακτα μέτρα όλο και βαθαίνουν, και η έκτακτη κατάσταση συνεχώς ανανεώνεται. Ήδη ένα κομμάτι της κοινωνίας στερείται του ψωμιού για τα παιδιά της, αποκλείεται από τους κοινούς χώρους, πιθανόν και την εκπαίδευση, στιγματίζεται και κυνηγιέται όπως ακριβώς οι Εβραίοι στη κατοχή. Ένα άλλο τμήμα της κοινωνίας που εμπιστεύεται -προς το παρόν- τους διάφορους ραβίνους (ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, κυβέρνηση, «ειδικούς») φαντάζεται, ότι η κατάσταση δεν την θίγει. Στην πραγματικότητα έχει ανεβεί στο τρένο για το Άουσβιτς, αλλά νομίζει ότι πάει διακοπές.
Όμως το πράσινο πάσο, που είναι επί της ουσίας δικτατορία, υγειονομική και κοινωνική και χωρίζει θεωρητικά την κοινωνία στα δύο, αποκλείοντας τους μισούς, στην πράξη θα είναι κάτι, που θα ανανεώνεται συνεχώς, και εύκολα θα βρίσκεσαι στην «άλλη πλευρά». Αν όμως υπάρχει «άλλη πλευρά», γιατί η κατάσταση υπερβαίνει ήδη πολύ γρήγορα το δίπολο ανεμβολίαστοι-εμβολιασμένοι. Το πράσινο πάσο, είναι η επιβολή του απόλυτου ανορθολογισμού. Γιατί, όλοι πια ομολογούν ότι και να εμβολιαστεί κανείς και νοσεί και μεταδίδει (και μάλιστα το ίδιο όπως λένε τα νέα από την Οξφόρδη) άρα οι διακρίσεις δεν έχουν κανένα νόημα. Και όμως όποιος κάνει κριτική στα μέτρα και στις πολιτικές αντιμετωπίζει στην καλύτερη περίπτωση έναν νεομακαρθισμό από όλα τα μουσικά όργανα του συστήματος.
Οι άνθρωποι που βγήκαν στην ανεργία επειδή δεν έκαναν δήλωση υγειονομικών-κοινωνικών φρονημάτων όπως παλιά οι κομμουνιστές, παραπέμπουν όχι μόνο στις σκοτεινές εποχές της πατρίδας μας, αλλά αποτελούν την απόδειξη ενός μεγάλου κτυπήματος στις δυνάμεις της εργασίας και του περάσματος της ανοικτής τρομοκρατίας στους χώρους εργασίας, όπως και στο σύνολο της κοινωνίας. Η «ανεπάρκεια» των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της αριστεράς ευρύτερα, θα ήταν ένας καλός χαρακτηρισμός, αλλά εδώ πρόκειται για κανονική παράδοση, για ανοικτή προδοσία και προσφορά υπηρεσιών στον αντίπαλο. Αν ζούσε ο Μανιαδάκης θα έκανε πάρτι που βρήκε τόσους πολλούς άμισθους υπαλλήλους. Εν΄τω μεταξύ κατά μία παράξενη και διαβολεμένη σύμπτωση, την ίδια στιγμή, ο δοτός γραμματέας της ΚΝΕ, ο κ. Θεοδωρικάκος, αναλαμβάνει το υπουργείο δημόσιας τάξης (έτσι το λέγαμε κάποτε ….). Είναι το ίδιο υπουργείο που ίδρυσε ο Μανιαδάκης επί Μεταξά ως δημόσιας ασφάλειας. Και μετά λένε πως η ιστορία δεν μας κάνει πλάκα…..
Σε διεθνές επίπεδο, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, των αφεντικών και των πολυεθνικών, επιχειρούν μια πρωτοφανή επίθεση στην εργασία που θυμίζει την πρωταρχική συσσώρευση. Τα δημοκρατικά δικαιώματα στη δύση καίγονται. Η τηλεργασία ως μέθοδος ολοκληρωτικού ελέγχου και πλήρης απομόνωσης των εργαζομένων, αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Η τηλεεκπαίδευση το ίδιο. Η ψηφιοποίηση του ελέγχου του πληθυσμού μέσω του πράσινου πάσου θα εξελιχτεί με ταχύτητα που θα θυμίζει την έκρηξη της Πομπηίας.
Εδώ ζούμε την ελληνική εκδοχή αυτής της επίθεσης που λόγω αντικειμενικών συνθηκών είναι και η πιο σκληρή στη Δύση. Γιατί αν η Δύση παρακμάζει οικονομικά, αν π.χ. η ευρωζώνη που στην απαρχή της ήταν το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σήμερα είναι στο 15% και σε λίγο θα πλησιάσει το 10%, εμείς είμαστε ακριβώς στον πάτο αυτού του βαρελιού. Μια οικονομία διαλυμένη και καταχρεωμένη, μια αποικία πια του Βορρά, εδώ και καιρό χωρίς ίχνος εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Και ως γνωστόν, στις αποικίες γίνεται η μεγαλύτερη εξόντωση των πληθυσμών. Η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα να ανακάμψει και συγχρόνως δεν είχε ποτέ την δημοκρατική παράδοση και την αναγνώριση κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, που είχαν κατοχυρώσει άλλες χώρες όπως η Σουηδία κλπ.
Για αυτό η παρασιτική πολιτική και οικονομική ημιελίτ που κυβερνάει την χώρα, επέβαλε το δόγμα της αστυνομοκρατίας παντού, γιατί επίσης, σε σχέση με τις άλλες ελίτ, δεν έχει να προσφέρει καμία ελπίδα, ούτε το ξεροκόμματο στην πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η ανασφάλεια, η ανεργία η τρίωρη χωρίς ασφάλιση εργασία, ο αστυνομικός και ψηφιακός έλεγχος, οι περιορισμοί θα γενικευτούν.
Η λογική μιας αγέλης ηλιθίων, που λέει ότι όσοι δεν κάνουν εμβόλιο δεν δικαιούνται δωρεάν τεστ, ίσως και νοσηλεία, δεν είναι μακριά από τους νέους στόχους που έχουν μπει: οι καπνιστές να πληρώνουν την θεραπεία για τον καρκίνο του πνεύμονα, το ίδιο οι πότες, ίσως οι παχύσαρκοι κλπ.. στα πλαίσια κατάργησης της δημόσιας υγείας. Η εμμονή με τα εμβόλια ως μοναδική λύση για τον κόβιντ και όχι φάρμακα, όχι ισχυρή πρωτοβάθμια περίθαλψη άλλωστε σε αυτό αποσκοπεί.
Η πολιτική των Ναζί, ο φόβος, με χορό, όλα τα ΜΜΕ, είναι η το μέσο που χρησιμοποιείται για να περάσει αυτή η ολοκληρωτική πολιτική, μιας επί της ουσίας κοινοβουλευτικής δικτατορίας στην χώρα μας. Ο ίδιος ο Γκέριγκ, ο οποίος ως γνωστόν καταδικάστηκε στη Νυρεμβέργη και για συνομωσία για την κατάκτηση της απόλυτης εξουσίας, όταν ρωτήθηκε από τον δικαστήριο για το πώς πείσανε τον λαό να τους ακολουθήσει, απάντησε: «Αυτό που χρειάζεται μια κυβέρνηση για να μετατρέψει τους ανθρώπους σε σκλάβους είναι ο φόβος. Εάν βρείτε κάτι για να τους τρομάξετε, μπορείτε να τους κάνετε ό,τι θέλετε».
Μπορεί όμως να τρομοκρατούν, να προωθούν με κυρώσεις τον εξαναγκαστικό εμβολιασμό όμως τελικά δεν κυριαρχούν. Και κυρίως δεν πείθουν και αυτό φαίνεται και από τους πενιχρούς αριθμούς εμβολιασμών εφήβων και παιδιών. Εδώ οι κυρώσεις για «ανεμβολίαστους», είναι σχετικά λίγες και ο ουσιαστικός κίνδυνος από την επιδημία είναι μηδενικός. Έτσι μπορεί ο βούρδουλας και ο αποκλεισμός να περνάει σε κάποιους εργαζόμενους και μη εικοσάρηδες-τριαντάρηδες ( που και αυτοί διατρέχουν ελάχιστο κίνδυνο) όμως η κοινωνία δεν φαίνεται εδώ να ακούει τον Ραβίνο και να ρισκάρει τα μικρά της.
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία με πιο μεγάλο βάρος στη νεολαία, που δέχεται και την πιο μεγάλη επίθεση. Είναι ένα ρεύμα αντίστασης, δημοκρατίας και ελευθερίας, ενάντια στην υποχρεωτικότητα και τους περιορισμούς, υπεράσπισης του δικαιώματος στην εργασία, ενάντια στο κοινωνικό απαρτχάιντ, που ήδη υπερβαίνει την διαίρεση εμβολιασμένων και μη. Αυτό το ρεύμα που εδώ είναι ακέφαλο και ακηδεμόνευτο, έχει εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη και αποτελεί το κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα των καιρών μας. Είναι αυτό που θα χαρακτηρίσει το επόμενο διάστημα, γιατί είναι η πάλη ενάντια σε μια σύγχρονη δικτατορία και ήδη στη χώρα μας έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Είναι αυτό, που η στάση απέναντί του είτε θα ενώνει είτε θα χωρίζει.
Ήδη οι παλιές γραμμές της διαίρεσης αριστεράς-δεξιάς, διαλύθηκαν, μια που το σύνολο του παλιού πολιτικού κόσμου (από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά) φέρονται ως συνοδηγοί του τρένου για το Άουσβιτς….
Ο γύψος θα σπάσει και η χούντα θα πέσει, μέσα από την συγκρότηση αυτού του πολύμορφου ρεύματος. Όσοι δεν κατανοούν ακόμη την κατάσταση θα την καταλάβουν στα επόμενα έκτακτα μέτρα. Η ζωή θα κερδίσει την νέα βιοπολιτική και τον θάνατο. Η βαθιά και πλατιά ενότητα είναι απαραίτητη σε αυτή την προσπάθεια απελευθέρωσης, που ήδη έχει ξεκινήσει και δύναται να βαδίσει εκ των πραγμάτων και των αγώνων της, στη συνολική εθνική και κοινωνική χειραφέτηση.
Κώστας Παπουλής
