Με αφορμή το 45ο ετήσιο μνημόσυνο (Κυριακή 19-07-2020) του συγχωριανού μου καταδρομέα Ηλία Τούλη (χωριό Μάραθος της επαρχίας Μαλεβιζίου – 20 km δυτικά της πόλης του Ηρακλείου), που έχασε τη ζωή του μαζί με άλλους 30 συναδέλφους του, όταν ανεφλέγη το στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος (τύπου NORATLAS με τα στοιχεία “ΝΊΚΗ 4”)1 που τους μετέφερε από τη Σούδα (Κρήτη) στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας την νύχτα της 21ης προς 22η Ιουλίου 1974, μέσα στη σύγχυση που είχε προκληθεί από τα ενεργούμενα της προδοσίας της χούντας των συνταγματαρχών και όχι μόνο, θέλω να αναφερθώ στην ανάγκη να κοινοποιηθούν επί τέλους τα εφτασφράγιστα μυστικά που κρύβει ο φάκελος της Κύπρου, αν και πολλά στοιχεία έχουν διαρρεύσει μετά από δημοσιογραφικές έρευνες ή έχουν δοθεί ακούσια στη δημοσιότητα, αλλά από υπηρεσίες άλλων κρατών εκτός Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όπως προκύπτει από τα αρχεία (πρακτικά) του Ηνωμένου Βασιλείου, η βρετανική κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως στη Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο, δεχόμενη την τουρκική θέση ότι έπρεπε να αλλάξει το στάτους της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ομόσπονδα κράτη και ότι η συνταγματική τάξη είχε καταρρεύσει από το 1963. Στις 17 Ιουλίου 1974 ο Τούρκος Πρωθυπουργός B. Ecevit έφθασε στο Λονδίνο (στο 10 Downing Street) για να συνεννοηθούν για την εισβολή. Η Βρετανία απλά αρνήθηκε να εισβάλουν μαζί (Βρετανία/Τουρκία) για ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ. Ο B. Ecevit τους είπε και μέχρι που θα έφτανε η γραμμή ΑΤΤΙΛΑ!! (ΑΤΤΙΛΑΣ Ι). Αυτό το αποκάλυψε η διπλωμάτης μ. Ann Warburton. Στο ίδιο πρακτικό καταγράφεται ότι η Βρετανία υποσχέθηκε στον Τούρκο Πρωθυπουργό να βοηθήσει την Τουρκία εμποδίζοντας οποιαδήποτε βοήθεια από την Ελλάδα. Δύο χρόνια αργότερα (1976) ο βρετανός υπουργός εξωτερικών (James Callaghan) σε μαρτυρία του στην Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή του βρετανικού Κοινοβουλίου που εξέταζε τη στάση της Βρετανίας το 1974, ομολόγησε την συμπαιγνία2.
Ενώ το πρωί της 22ας Ιουλίου στην Κύπρο υπήρχε εκεχειρία, οι καταδρομείς από τη Κρήτη έλαβαν εντολή από την Κυπριακή Στρατιωτική Διοίκηση να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση του αεροδρομίου της Λευκωσίας, διότι κινδύνευε να καταληφθεί από τους Τούρκους. Ο σκοπός αυτός επετεύχθη και το αεροδρόμιο παραδόθηκε λίγες ώρες αργότερα από τους Ελλαδίτες αξιωματικούς στον ΟΗΕ1. Στις 23 Ιουλίου 1974 η βρετανική πρεσβεία της Αθήνας είχε ενδιαφέρον να μάθει αν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας ελεγχόταν από τον ΟΗΕ ή είχε καταληφθεί από τους τούρκους. Στις 24/7/74 o αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι οι Τούρκοι ήσαν αποφασισμένοι να καταλάβουν το αεροδρόμιο. Λόγω συνδυασμού παραγόντων οι τούρκοι δεν επιχείρησαν για δεύτερη φορά την κατάληψη του αεροδρομίου, τώρα από τα στρατεύματα του ΟΗΕ.2
Η τελευταία «βρετανική πράξη» παίχτηκε στις 14 Αυγούστου 1974, ημέρα που ο τότε ΓΓ του ΟΗΕ Kurt Waldheim συναντήθηκε με τον βρετανό πρωθυπουργό Harold Wilson στο Λονδίνο όπου ο τελευταίος του εισηγήθηκε (και το δέχθηκε ο ΓΓ) τα ψηφίσματα για την Κύπρο να μην εκδίδονται κάτω από το Άρθρο 7 του Καταστατικού Χάρτη και μόνο αν οι τούρκοι πήγαιναν πέρα των υποτιθέμενων στόχων τους και προσπαθούσαν να καταλάβουν ολόκληρη τη νήσο ή να ενεθάρρυναν μια γενική σφαγή των Ελληνοκυπρίων να το ξανασκέφτονταν… Έκτοτε κανένα ψήφισμα δεν βγήκε κάτω από το Άρθρο 7… Αφού διακόπηκαν οι συνομιλίες στη Γενεύη ΙΙ και ξεκίνησε ο δεύτερος Αττίλας (όπως είχαν ενημερώσει οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες τον Callaghan και τους Αμερικανούς) οι δύο υπουργοί James Callaghan και Δρ. Henry Kissinger στις 1.45 μμ (14.8.74) είχαν την πιο κάτω αποκαλυπτική τηλεφωνική συνομιλία, η οποία συν τοις άλλοις φανέρωσε και ποιος πραγματικά ήταν επικεφαλής και ποιος ακολουθούσε:
“Kissinger: Jim, ποία η άποψη σου ως προς που βρισκόμαστε;
Callaghan: Μόλις σκεφτόμουν – νομίζω από στρατιωτικής πλευράς, σίγουρα οι Τούρκοι θα συνεχίσουν μέχρι να εξασφαλίσουν την γραμμή που έχουν σημειώσει στο χάρτη, και κυνικά, ας ελπίζουμε θα την πάρουν γρήγορα.
Kissinger: Συμφωνώ…
Callaghan: Χένρι, αν μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση με δύο λόγια, νομίζω έχει ως εξής: Οι Τούρκοι έχουν καλή υπόθεση. Κατά τη γνώμη μου αυτό τώρα μπορεί να λυθεί μόνο με την δημιουργία μιας [ντε φάκτο τουρκικής] ζώνης. Μιας ζώνης στην οποία θα έχουν αυτονομία σε μια ομόσπονδη δημοκρατία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαπραγμάτευση, όμως με τη σημερινή κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε με κάτι τέτοιο. Έτσι έχουμε μια στρατιωτική λύση προς το παρόν, στην οποία θα αστυνομεύουν το δικό τους [ντε φάκτο] σύνορο. Θα έχουμε μια μεγάλη [ντε φάκτο] ανταλλαγή πληθυσμού με τους Έλληνες να φεύγουν και μετά απλά θα αφήσουμε τη διπλωματία να αναλάβει, μέχρι να δούμε την ευκαιρία για ακόμα μια φορά, αν μπορούμε να βρούμε μια ειρηνική λύση στη νήσο. Τώρα όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι η Ελλάδα που θα χρειαστεί μασάζ γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ σωβινιστές, μάλιστα πολύ κοντά στον Χίτλερ κατά μένα [‘too close to Hitler for my liking’]. Εντάξει;
Kissinger: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Jim. Και η τραγωδία είναι ότι θα μπορούσε να διευθετηθεί το θέμα μέσω διπλωματίας…
Callaghan: Σε πιστεύω. Αντίο λοιπόν old man και ευχές για σένα και τις ασχολίες σου…”.2
Μετά την απώλεια της βόρειας Κύπρου, είναι εν όψει επερχόμενου πλήρους ελέγχου όλου του νησιού από τον δυτικό παράγοντα σε συνεργασία με την Τουρκία3 (και μάλιστα με τη βοήθεια προτάσεων τύπου Γενεύης των κυβερνήσεων Κύπρου και Ελλάδας)4.
Στις 22 Νοεμβρίου 2017 δόθηκε στη δημοσιότητα η πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (των Ηνωμένων Εθνών) για την υπόθεση Prosecutor v Ratko Mladić. Το περιεχόμενο της μαζί με εκείνο της απόφασης για την υπόθεση Karadjic είναι τεράστιας σημασίας για μας καθώς παρόμοια εγκλήματα διέπραξαν και οι Τούρκοι το 1974. Απελάσεις, ξεριζωμός, εθνικό ξεκαθάρισμα, δολοφονίες, βιασμοί, τα οποία όμως παραμένουν ατιμώρητα, δίχως να λογοδοτήσει η Τουρκία ενώπιον δικαστηρίου και να τιμωρηθεί. Μάλιστα με την ανοχή και κυρίως τη συνενοχή του ιδίου του ΟΗΕ προεξάρχοντος καταρχήν του Γενικού του Γραμματέα και πρώην Ναζί Κούλτ Βάλτχαιμ και στη συνέχεια όλων των συναδέλφων του καταλήγοντας στον Αντόνιο Γκουτέρες και την περιβόητη πρόσφατη έκθεσή του. Για 43 χρόνια η όλη προσπάθεια τόσο του ΟΗΕ όσο και διαδοχικών κυβερνήσεων και ηγεσιών της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας, στοχεύουν, δυστυχώς, με την βρετανο-τουρκική ρατσιστική Δι-κοινοτική, Δι-ζωνική Ομοσπονδία που προωθούν καθ΄ υπόδειξη και επιμονή του ΛΟΝΔΙΝΟΥ από τον Αύγουστο του 1974, στο να νομιμοποιήσουν τα τετελεσμένα και τα τουρκικά εγκλήματα. Αντί να στήσουν ένα Ποινικό Δικαστήριο και για την Τουρκία. Γι αυτό οι δικαστικές αυτές αποφάσεις, μάλιστα στην τρέχουσα περίοδο, και μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα, μας είναι ανεκτίμητες.5
Πέρασαν 46 χρόνια από τότε και ακόμη δεν έχουν πληροφορηθεί οι συγγενείς των πεσόντων, ούτε και ο ελληνικός και κυπριακός λαός από τις επίσημες κυβερνήσεις τους, εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, ποιοί οργάνωσαν και εκτέλεσαν αυτή την προδοσία, ποιοί ήταν οι ηθικοί αυτουργοί και ποιά ήταν τα κίνητρά τους; Αν υπάρχει έστω και ένας Έλληνας πολίτης που δεν θεωρεί ότι πρόκειται περί προδοσίας, τότε θα αναγκαστώ να επανέλθω, αλλά νομίζω ότι δεν θα χρειαστεί, διότι είναι σε όλους αποδεκτό και γνωστό. Μάλιστα Έλληνες καταδρομείς που πολέμησαν στην Κύπρο, 37 χρόνια μετά το 1974 (2011) αναφέρθηκαν στο γεγονός και δέχθηκαν ότι πρόκειται περί προδοσίας1.
Έχει κάποια σχέση με το σήμερα η ανάγκη ανοίγματος του φακέλου της Κύπρου; Γιατί είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου τόσο στην Ελλαδική επικράτεια όσο και στην Κύπρο; Τι είχαν τόσα χρόνια αλλά και τι έχουν να κρύψουν από τους πολίτες οι σημερινοί διοικούντες αυτή την πατρίδα; Ποιούς ήθελαν ή θέλουν να συγκαλύψ(τ)ουν; Γιατί δεν θέλουν να δείξουν με το δάκτυλο τους προδότες; Μήπως η προδοσία της Κύπρου είναι ένα έγκλημα που συνεχίζεται (διαρκές) και έχει ως σκοπό την παράδοση και του υπολοίπου τμήματος του Κυπριακού εδάφους στους Τούρκους, αλλά και άλλα τμήματα του γεωγραφικού χώρου του ελληνισμού (του Ελλαδικού); Είναι τυχαίο το γεγονός ότι για μισό σχεδόν αιώνα ο φάκελος της Κύπρου παραμένει ερμητικά κλειστός και στις δυο χώρες; Αυτό το τελευταίο από μόνο του δηλώνει πολύ καθαρά τόσο την προδοσία όσο και το μέγεθός της. Για αυτό αναφέρω ανωτέρω ότι δεν θα χρειαστεί να επανέλθω για να πείσω έστω και έναν “άπιστο”, ότι πράγματι πρόκειται περί “καραμπινάτης” προδοσίας. Επομένως μπορούν οι ιθύνοντες με το έτσι θέλω να κρατούν όλους τους ενδιαφερόμενους στα μαύρα σκοτάδια; Για να μην φέρνουν στο φως της δημοσιότητας το μεγάλο αυτό ζήτημα – έγκλημα είναι προφανές ότι εξυπηρετούν κάποιους αλλότριους σκοπούς, οι οποίοι μπορεί να σχετίζονται με το διαρκές του εγκλήματος και με την έννοια αυτή το παρελθόν και το παρόν συνδέονται άμεσα.
Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας (24η Ιουλίου), αποκατάσταση που προέκυψε λόγω της τραγωδίας της Κύπρου, ημερομηνία η οποία συγχρόνως είναι και η ημερομηνία της υπογραφής της συνθήκης της Λοζάνης που επιθυμεί σφόδρα η Τουρκία να καταργήσει (τουλάχιστον μερικώς) και ημέρα εφαρμογής της αλλαγής του καθεστώτος χρήσης της Αγιάς Σοφιάς. Θέλοντας και μη, βλέπομε ότι όλα συνδέονται τουλάχιστον σημειολογικά και δημιουργούν ένα ισχυρό πλέγμα ζητημάτων που οδηγεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, κάτω και από την πίεση του παράνομου τουρκολιβικού μνημονίου, αλλά και των σχεδιαζομένων ενεργειών θαλασσίων ερευνών της Τουρκίας στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα, με την παρουσία και υποστήριξη του εγχειρήματος με το πολεμικό της ναυτικό. Τι επιδιώκουν οι Τούρκοι να διαπραγματευτεί μαζί τους η Ελλάδα; Προφανώς τα εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα αλλά και την ίδια την εθνική της κυριαρχία!!. Ποια κυβέρνηση θα μπορεί να ονομάζεται Ελληνική και να θελήσει να διαπραγματευτεί και να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία; Και όμως υπήρξε τέτοια “Ελληνική” κυβέρνηση που αυτό το έκανε ήδη πράξη και μάλιστα με τη θέλησή της, χωρίς οποιοδήποτε φανερό καταναγκασμό και χωρίς να προηγηθεί πόλεμος ή καν μάχη.
Όπως προκύπτει από τα επόμενα στοιχεία η “Ελληνική” κυβέρνηση έχει προ πολλού (από την σύναψη της πρώτης Δανειακής Σύμβασης) εθελοντικά παραδώσει στους δανειστές της την εθνική μας κυριαρχία, παραιτούμενη από κάθε ασυλία. “Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, …”.6 Η αναφερόμενη ασυλία έχει τη βάση της στην άσκηση εθνικής κυριαρχίας. Αν λοιπόν υπάρχει παραίτηση από ασυλία, αυτό γίνεται λόγω μη άσκησης εθνικής κυριαρχίας, γεγονός που σημαίνει ότι η εθνική κυριαρχία δεν υπάρχει πλέον. Δεν μπορεί κάποιος να έχει εθνική κυριαρχία και να την ασκεί κατά το δοκούν. Ή αυτή υπάρχει και την ασκεί ή δεν μπορεί να την ασκήσει διότι δεν υπάρχει). Μάλιστα αυτό το γεγονός που συνέβη στη μνημονιακή Ελλάδα, σύμφωνα με τον γνωστό συνταγματολόγο και καθηγητή κ Γιώργο Κασιμάτη, “ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ”. Ο κ Κασιμάτης υποστηρίζει ακόμη ότι “αυτό το γεγονός είναι πραξικόπημα, διότι ούτε η Βουλή, ούτε ο ίδιος ο ελληνικός λαός (με δημοψήφισμα) δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν τέτοιο θέμα”. Συνεχίζοντας αναφέρει ότι “οι συμβάσεις αυτές είναι ανυπόστατες (άκυρες) νομικά και ότι μόνο εκβιαστικά μπορούν να εφαρμόζονται”. Μάλιστα αναφέρει ακόμη ότι “εκ του λόγου αυτού έχει χαθεί η δυνατότητα άσκησης της εξωτερικής πολιτικής” (της Ελλάδας)!!7 Αντιθέτως για την Τουρκία έχει εκφραστεί η άποψη, με πολύ πειστική και εμπεριστατωμένη ανάλυση,8 ότι όχι μόνο μπορεί να ασκεί εξωτερική πολιτική, αλλά πολιτική της είναι η επέκτασή της με κάθε τρόπο και κυρίως με όρους στρατιωτικοπολιτικής ισχύος, αφού πρώτα επιχειρήσει να αναδειχθεί σε περιφερειακή στρατιωτική υπερδύναμη8.
Πως λοιπόν μπορεί μια κυβέρνηση, όπως η σημερινή (ή οποιαδήποτε άλλη όπως εκείνες της τελευταίας δεκαετίας) αν προσφερθεί ή προσέλθει ή αναγκαστεί να διαπραγματευτεί με την τουρκική, εφόσον δεν μπορεί επί της ουσίας να ασκήσει εξωτερική πολιτική, επειδή δεν έχει πλέον αυτή τη δυνατότητα, αλλά την ασκούν άλλοι αντί για αυτή, να διαπραγματευθεί τα νόμιμα και απαράγραπτα δίκαια του ελληνικού λαού (όπως αυτά προκύπτουν από τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν υπογράψει οι προγενέστερες ελληνικές κυβερνήσεις); Μια τέτοια κυβέρνηση είναι φανερό ότι δεν μπορεί. Μπορεί όμως μια άλλη κυβέρνηση, η οποία προηγουμένως θα έχει τη δυνατότητα να κάνει όλους εκείνους τους χειρισμούς που θα επιτρέψουν να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας που δεν υπάρχει σήμερα.
Αναφορές:
- Βιβλίο: “ΝΙΚΗ” στη νεκρή ζώνη, Φασουλάς Γιάννης, Σκάλκος Γιάννης. Εκδόσεις: Αγαθός Λόγος, 2011. Video/YouTube: ΆΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ – Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 1974, Γ. Σαχίνης, Αντιθέσεις, KRITITV, 22 Ιουλίου 2011.
- Αργυρού Φανούλα. Απάντηση στο άρθρο «Η Βρετανία και η εισβολή στην Κύπρο» του καθηγητή κ. Γ Καζαμία στην Καθημερινή των Αθηνών (24 Μαρτίου 2020). Φανούλα Αργυρού, ερευνήτρια, δημοσιογράφος, συγγραφέας. Subject: H Βρετανία το 1974 συμμάχησε με την Τουρκία, με στόχο να αλλάξει το καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας – Infognomon Politics. Λονδίνο 3.4.2020.
- Video/YouTube: Ο εθνικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Κύπρου ως θεμέλιος λίθος για στενότερες σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ Παρασκευή, 23 Μαρτίου 2018.
- Video/https://www.neakriti.gr/Γιώργος Σαχίνης, Δ. Κωνσταντακόπουλος: Η Τουρκική επιθετικότητα και η Ελλαδική Αμφισημία, 26-02-2018.
- Αργυρού Φανούλα. Ονήσιλος 1974, OHE, Η απόφαση του Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουκοσλαβία και τα τουρκικά εγκλήματα, ΤΟΥΡΚΙΑ. 17 Δεκεμβρίου 2017.
- ΣYΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ, 8 ΜΑΪΟΥ 2010, Σελίδα 21, Άρθρο 14, παρ. (5).
- Video/YouTube:/https://vimeo.com/(antifono.gr) Αντιθέσεις: Γ.Σαχίνης, Γ.Κασιμάτης 29 Μαρτίου 2011, ΚΡΗΤΗ TV, Δημοσιεύτηκε στις 7 Μαρ 2015 (Επίμαχο χρονικό όριο 4ο έως 37ο min).
- “Τελικά από ποιον κινδυνεύει η Ελλάδα”. Άρθρο του Δημήτρη Καζάκη, 9 Απριλίου 2018.
Ο Άγγελος Περισυνάκης είναι χημικός, τ. επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Ηρακλείου Κρήτης.
epamhellas.gr
