Η ορθολογικότητα της καραντίνας που έχει επιβληθεί βασίζεται σε δύο δεδομένα:
α). Τη γνώση των τρόπων με τους οποίους μεταδίδεται ο ιός.
β). Την προσωρινή έστω άγνοια όλων των φαρμακευτικών τρόπων με τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σε μαζική κλίμακα.
Έτσι, η πολιτική της καταστολής όλων των απολύτως φυσικών κοινωνικών συναναστροφών των πολιτών που έχει επικρατήσει στη χώρα μας και αλλού, καθώς και η συστηματική τρομοκράτηση του πληθυσμού, είναι εν μέρει μόνο «ορθολογικώς δικαιολογημένη».
Παράλληλα, θυμίζει έντονα τον πρωτογονισμό των προληπτικών θεραπειών που καταλήγουν να φαίνονται σαν οι μόνες πρακτικά υλοποιήσιμες μέθοδοι αντιμετώπισης ενός «κακού που μας βρήκε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε».
Είναι όντως ανησυχητικό ότι οι μόνες συνέπειες που απασχολούν τους πολιτικούς αναλυτές είναι οι οικονομικές. Όλες οι άλλες, ιδίως οι σχετικές με την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων και την πολιτισμική συνέχεια των κοινωνιών μοιάζουν να έχουν μπει στο περιθώριο.
Η έννοια της υγείας ή των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των φυσιολογικών και παθολογικών καταστάσεων, είναι εντούτοις ένα πρόβλημα ιδιαίτερα σύνθετο για όλους όσους δεν έχουν ταυτίσει την ιατρική επιστήμη με ένα είδος εφαρμοσμένης κτηνιατρικής ομιλούντων διπόδων.
Πράγματι, στο όνομα της περιφρούρησης της δημόσιας υγείας, τα μέτρα κοινωνικού απομονωτισμού ήδη πριν το Πάσχα έπεσαν βροχή:
Δίπλα στους σφραγισμένους χώρους συνάθροισης (ταβέρνες, καφέ, γυμναστήρια, παιδικές χαρές και παιδότοποι) και παράλληλα με την απαγόρευση του … ψαρέματος, της κολύμβησης στη θάλασσα και των πάσης μορφής «άσκοπων μετακινήσεων» των εγκλείστων στα σπίτια τους πολιτών, το πείραμα του πειθαναγκαστικού κοινωνικού απομονωτισμού της νεοελληνικής κοινωνίας περιέλαβε, ειδικά για τις ημέρες του Πάσχα, την απόπειρα διάλυσης του εθιμικού πλαισίου που συνδέεται συμβολικά με τις παραδοσιακές γιορτές της Ανάστασης.
Ο καθένας σπίτι του, χωρίς συγγενείς και φίλους, χωρίς σούβλες χορούς και βαρελότα. 10306 για τη διαχείριση θλίψης ή θυμού. Αν καμία φυλακή δεν είναι ωραία, εμείς στο σπίτι μόνοι και έρημοι, παρέα με την καθεστωτική TV «περνάμε καλά», ανταλλάσσοντας μέσω κινητών φωτογραφίες για να μείνουμε ασφαλείς, υγιείς και «να βγούμε νικητές στη μάχη με τον ιό που μας απειλεί».
Κάθε βόλτα απαγορεύεται με εξαίρεση τις σύντομες εξόδους για σωματική άσκηση, ή για τις ανάγκες κατοικιδίου ζώου – όχι όμως για τις ανάγκες των «κατοικιδίων» παιδιών, που σε κατάσταση ψυχοκοινωνικής και ψυχοκινητικής καταστολής, περνούν τις ημέρες και τις εβδομάδες τους ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και μπροστά σε οθόνες με παιδικά προγράμματα.
Περιπολίες των σωμάτων ασφαλείας για την αποτροπή της απαγορευμένης περιφοράς του επιταφίου ή των τελετών της αφής του Αγίου Φωτός από τους πιστούς και πιο γενικά των συναθροίσεων που θα λειτουργούσαν σαν εστίες μετάδοσης του ιού.
Βεβαίως, απαγόρευση κυκλοφορίας των ταξί και των άλλων «ύποπτων οχημάτων» που φορτωμένα με σούβλες κινήθηκαν προς την επαρχία.
Επιστράτευση ελικοπτέρων και drones για την παρακολούθηση των δρόμων.
Αστυνομική επιτήρηση των … νεκροταφείων.
Υπενθύμιση των απαγορεύσεων άσκοπης κυκλοφορίας με τηλεβόες ακόμα και σε χωριά με πενήντα – εξήντα κατοίκους.
Καταιγίδα προστίμων και συλλήψεων των ασυνείδητων παραβατών.
Τρομοκρατικός βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ με την κινητοποίηση των καθεστωτικών δημοσιογράφων και την αμέριστη συμπαράσταση πολλών λειτουργών της υγείας (γιατρών όλων των ειδικοτήτων, επιδημιολόγων, βιοτεχνολόγων, νοσοκόμων, διασωστών ΕΚΑΒ κλπ).
Όλα για την υγεία των πολιτών! Όλα στο όνομα του ορθολογισμού, της επιστήμης, των επιστημόνων και των άλλων εργαζόμενων που «βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου» κατά του φονικού ιού!
Η παγκόσμια κρίση της υγείας μοιάζει λοιπόν να επιτρέπει τη νομιμοποίηση κάθε αυταρχικής πολιτικής ενέργειας από τους τρομοκρατημένους πολίτες που νομίζουν ότι είναι οι ορθολογικά πειθαρχημένοι άνθρωποι μιας ορθολογικά διοικούμενης τοπικής ή παγκόσμιας πολιτικής κοινότητας.
Θα λέγαμε, συνεπώς, ότι η πανδημία παρέχει ένα νέο, υγειονομικό πεδίο εφαρμογής ενός απανθρωπιστικού πλαισίου σκέψης και πολιτικής συμπεριφοράς που εμφανίζεται με όρους υγειονομικού ανθρωπισμού.
Πράγματι, ο στοιχειώδης ρεαλισμός υπαγορεύει ότι για τους ζώντες οργανισμούς, με όρους ενστικτώδους αυτοσυντήρησης, προέχει πάντα η υγεία. Ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει; Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις της υγείας και της διατήρησής της στο ανθρώπινο είδος;
Μια στενά βιολογίζουσα, ζωολογική προσέγγιση της ανθρώπινης πραγματικότητας, με άκρως αφελή ζήλο, μοιάζει ακόμα και σήμερα να θεωρεί ότι στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, η σφαίρα της βιολογικής ολοκλήρωσης προηγήθηκε χρονικά της κοινωνικής και πολιτισμικής του οργάνωσης.
Στη συζήτηση περί της εξέλιξης του ανθρώπου, μεθοδολογικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ανακριβές από αυτήν την προεπιστημονική πεποίθηση, όπως άλλωστε καταμαρτυρούν και οι πολλές συνήθεις απορίες σχετικά με την προέλευση πολλών ασθενειών συνδεδεμένων με τον πολιτισμό ή με την σφαίρα των παθήσεων ψυχοσωματικής φύσης.
Βεβαίως, ο απανθρωπισμός δεν περίμενε τη σημερινή κρίση υγείας για να εμφανιστεί. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα, ένα τέτοιο απανθρωπιστικό πλαίσιο ηθικοπολιτικής σκέψης εμφανιζόταν στο δημόσιο λόγο του καθεστώτος ντυμένο με τα ιδεολογικά αξεσουάρ της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας, της πολυπολιτισμικότητας, των ανοικτών συνόρων, των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών – και γενικότερα, του «ανθρωπισμού».
Πίσω από τέτοια ρητορικά τεχνάσματα κρυβόταν η δήθεν προοδευτική αντίληψη της οικειόφοβης παγκοσμιοφροσύνης.
Ο «ανθρωπισμός» αυτής της μορφής καθώς και ο πολιτισμικός του ανιστορισμός ή τα οικουμενίστικα ηθικά του προτάγματα, συγκάλυπταν όπως όπως το κενό που σταδιακά υποδούλωσε την πολιτική πράξη στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και αιχμαλώτισε την πολιτική σκέψη στις διαδικασίες της διαχείρισης του αέναου παρόντος ενός κόσμου «χαοτικού και γεμάτου αντιφάσεις».
Ως προς το θέμα της μαζικής μετανάστευσης προς τον δυτικό κόσμο, αυτός ο απανθρωπιστικός «ανθρωπισμός», παίζοντας το ιδεολογικό χαρτί της «αλληλεγγύης προς τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου», αντιμετώπισε τις μετακινούμενες συνομαδώσεις των ανθρώπων που συγκροτούν τις μεταναστευτικές ροές απλώς σαν να ήταν ζώα άξια «κατανόησης και συμπόνιας». Κάτι σαν ομιλούντα δίποδα που ανήκουν βιολογικώς στο ανθρώπινο είδος και συνιστούν με αυτήν την βιοπολιτική τους αναφορά κάτι σαν την «βάση» του φανταστικού πολιτικού υποκειμένου της «ανθρωπότητας», όπως τουλάχιστον την διανοούνται οι πολιτικώς ορθά σκεπτόμενοι δυτικοί παγκοσμιόφρονες.
Κάτι σαν ανθρώπινα σμήνη αποδημητικών ή αγέλες ανθρωποειδών που ζουν, μετακινούνται, και πεθαίνουν διασχίζοντας εκτάσεις του φυσικού κόσμου τους ανάλογα με τις ανάγκες τους σε τροφή και νερό. Εκτάσεις αδόμητες (επίπεδου ανακάλυψης του «Νέου Κόσμου»), πολιτικά και κοινωνικά ασυγκρότητες, χωρίς τις ιστορίες του εδάφους ζωής και εργασίας άλλων εγκατεστημένων εκεί ανθρώπινων κοινοτήτων με συγκεκριμένες γλώσσες, ήθη, έθιμα, συνήθειες.
Έτσι, οι μετανάστες αντιμετωπίστηκαν από όλους αυτούς του απανθρωπιστές ψευτοφιλάνθρωπους δικαιωματιστές, όχι απλώς σαν συγκυριακά ομαδοποιημένα άτομα, αλλά σαν όντα που απλώς ανήκουν οικονομικώς μεν στους φτωχούς, βιολογικώς δε στο ανθρώπινο είδος, χωρίς άλλες πολιτικές ή πολιτισμικές ιδιότητες, χωρίς ιστορικές αναφορές. Με μια λέξη, σαν ζώα.
Η σημερινή υγειονομική κρίση εγκαθίσταται κοσμοθεωρητικά στις συλλογικές νοοτροπίες ως προς την αντιμετώπισή της, στα πλαίσια μιας παρόμοιας ανορθόλογης απ-ανθρωπιστικής, εργαλειακής ορθολογικότητας.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες, η δικτατορία των τεχνοεπιστημόνων εμφανίζεται ως αναγκαίο πολιτικό μέτρο «ανθρωπισμού», που ελλείψει μιας ικανής «παγκόσμιας διακυβέρνησης», λαμβάνεται ή δεν λαμβάνεται πολιτικά από τα διάφορα εθνικά κράτη. Μια τέτοια υγειονομική δικτατορία συνιστά για τον περισσότερο, ήδη εξατομικευμένο και τώρα κλεισμένο στα σπίτια του κόσμο, την μόνη «ορθολογική οδό σωτηρίας» της ζωής του πλήθους των ανθρώπων που δικαίως, αισθάνονται πιθανά υποψήφια θύματα των φονικών ιών του παρόντος και του μέλλοντος.
Από τη μια λοιπόν, παγκόσμιοι διθύραμβοι για τους Έλληνες υγειονομικούς δεσμοφύλακες μιας μεγάλης μάζας διπόδων ομιλούντων ελληνικά, που αποδέχτηκαν εύκολα την εθελοντική τους φυλάκιση και τη διάλυση των εθίμων τους.
Από την άλλη, κάποιοι λίγοι «απείθαρχοι», που με την αντικοινωνική τους συμπεριφορά απειλούν να μας «γυρίσουν πίσω».
Η πολιτική ορθότητα του απανθρωπισμού επιβάλλει την απομόνωση ιδίως των ηλικιωμένων και των παιδιών. Άλλωστε, όπως έλεγε στο ραδιόφωνο ένας δημοσιογράφος στις 17/04/2020, με βαθιές επιστημονικές γνώσεις, όπως φαίνεται, πάνω στην ανωτερότητα των αποστασιοποιημένων καθημερινών κοινωνικών σχέσεων μιας ορθολογικά οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών, δεν χρειάζονται γενικά, ούτε αγκαλιές, ούτε χειραψίες, ούτε οικειότητες...
Πόσο επιζήμιο είναι για την ψυχοπολιτισμική δημόσια υγεία το να ακούγονται από τα ΜΜΕ παρόμοιες απόψεις; Ποιος από τους ιούς είναι ο πιο επικίνδυνος θα το δείξει το μέλλον.
Γιάννης Παπαμιχαήλ
resaltomag.blogspot.com
