Η ευρωπαϊκή "αριστερά" είναι νεκρή! Πέθανε... κι ενταφιάστηκε στον "προοδευτισμό" & τον "δικαιωματισμό"!
«Όταν ο κλασικός κόσμος θα έχει εξαντληθεί,
όταν όλοι οι αγρότες και όλοι οι τεχνίτες θα είναι νεκροί,
όταν η βιομηχανία έχει κάνει τον ακατάσχετο κύκλο
της παραγωγής και της κατανάλωσης,
τότε η ιστορία μας θα τελειώσει...
Η Ελευθερία έγινε πόνος...»
Pier Paolo Pasolini, "La Rabbia" (Η Οργή), 1963*
Τρεις ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές και κανένας/μια πρώην ευρωβουλευτές δεν "ακούμπησε" -όχι να βάλει "το μαχαίρι στο κόκκαλο"- την ουσία, την πραγματικότητα κι όχι ένα καλά κρυμμένο μυστικό γι' αυτή την "Ευρωπαϊκή Ένωση".
«Με την ψήφο δεν θα αλλάξετε τίποτα»!
Παρότι ακόμη κι οι λεγόμενες δυνάμεις "ευρωσκεπτικιστών", αλλά κι όσοι μέχρι χθες έθεταν θέμα επιστροφής σε "εθνικό νόμισμα" κι έξοδο από την Ε.Ε., όπως ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Matteo Salvini που βροντοφώναξε στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό δίκτυο "La7" «Η Ιταλία πρέπει να επιστρέψει στην εκτύπωση νομίσματος» (βλέπε το σχετικό βίντεο: ΕΔΩ), σήμερα θέλει ν' αλλάξει την Ευρώπη από το εσωτερικό της.
Όπως κι ο άλλος κυβερνητικός εταίρος κι αυτός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Di Maio -διαδέχθηκε στην ηγεσία του Κ5α τον Beppe Grillo-, που αγνόησε πως το Κίνημα 5 αστέρων κατάκτησε την κυβερνητική εξουσία με το σύνθημα "Δημοψήφισμα για έξοδο από το ευρώ" (βλέπε το πραγματικά καταπληκτικό βίντεο που έδωσε τη νίκη στο Κ5α, με τίτλο "Κ5α για επιστροφή στη λίρα με ένα δημοψήφισμα": ΕΔΩ)
Γιατί ο Jean-Claude Juncker, νηφάλιος ή πιωμένος δεν έχει σημασία τόνισε με όση απλότητα μπορεί να υπάρξει πως «Με την ψήφο δεν θα αλλάξετε τίποτα»;
Η απάντηση το ίδιο απλή, σαφέστατη και γνωστή σε όλους όσους σε πέντε ημέρες διεκδικούν μία από τις χρυσές πολυθρόνες της ευρωβουλής:
- Το "Δημόσιο Χρέος" είναι ανύπαρκτο αλλά δημιουργήθηκε για να εκβιάζει ακόμη και τις αστικές κατ' επίφαση "δημοκρατίες".
- Τα προσκλητήρια υπέρ της "μετανάστευσης", του "αντιφασισμού", της πάλης εναντίον του "λαϊκισμού" είναι κατασκευές "εργαστηρίου" για την υποβάθμιση της εργασίας -χαμηλότερους κι "ανταγωνιστικούς" μισθούς, του Δικαιώματος της Εργασίας που τώρα βαπτίστηκε "απασχόληση", των "μεταρρυθμίσεων" και της "καινοτομίας" ως ενοχοποίηση των "τεμπέληδων" λαών.
- Η ανεργία για τη σταθερότητα των τιμών.
- Η Ε.Κ.Τ. (ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) δεν είναι τράπεζα, αλλά ένας ιδιωτικός χρηματοπιστωτικός οργανισμός (εταιρία) και το τυπωμένο χαρτί (ευρώ) που διαθέτει δεν είναι νόμισμα. Μια απευθείας ανάθεση έργου της Ε.Ε. σε μια ιδιωτική εταιρία, ώστε να "κανονίζει" την οικονομική πολιτική της "μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας".
- Το "νόμισμα" στην κυκλοφορία, το ιδιωτικό "ευρώ" είναι το Δημόσιο Χρέος.
Η απόλυτη δικτατορία των τραπεζιτών, της "αγοράς".
Κι όλα αυτά πλήρως γνωστά σε ΟΛΟΥΣ τους πρώην ευρωβουλευτές με τις χρυσές αμοιβές -χωρίς να περιλαμβάνονται αυτές των λόμπυ και των προνομίων (π.χ. άτοκα δάνεια για αγορά διαμερίσματος στις Βρυξέλλες, ετήσιο μπόνους για προπαγάνδιση της "ευρωπαϊκής ιδέας" σ' όσους ανήκουν σε ευρωομάδες, διορισμούς συγγενικών τους προσώπων ως μόνιμους υπαλλήλους στην Ε.Ε., μισθοί κι έξοδα παραστάσεων σε αστρονομικά ποσά και που βεβαίως "νομότυπα" δεν υποχρεούνται να συμπεριλάβουν στη φορολογική τους δήλωση κ.α.π.)-, σε μία δήθεν "ευρωπαϊκή βουλή" χωρίς ΚΑΜΙΑ αποφασιστική δραστηριότητα. Εξαιρουμένου του ΚΚΕ που δεν συμμετέχει σε κανένα λόμπυ κι ευρωομάδα, αλλά κι η διαχείριση των οικονομικών απολαβών είναι συλλογικό έργο του κόμματος.
Κι όλα αυτά στις πλάτες των χειμαζόμενων και φορολογούμενων Ευρωπαίων πολιτών.
Το κωμικοτραγικό είναι πως κανένας και καμία ευρωβουλευτής αποσιωπά όλα αυτά και ζητάει την ψήφο μας για να κάνει καλύτερη την Ευρώπη, να φέρει την "Ευρωπαϊκή Άνοιξη", γνωρίζοντας πως είναι χυδαίοι ψεύτες.
Ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1938 ως το 1945 -που δικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου στη Νυρεμβέργη- δικαίως χαρακτηρίζεται για το επιστημονικό του έργο ως οικονομολόγος από όλους τους ιστορικούς κι αναλυτές ως "ένας από του πατέρες θεμελιωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης... ήταν ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της ιδέας της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης [Walter Funk... One of the Founding Fathers of the European Union... was one of the most important promoters of the idea of a European Economic Community and European Union...]. Ενδιαφέροντα στοιχεία μπορεί κάποιος ν' αναζητήσει, μεταξύ του συνολικού του έργου ως οικονομολόγου, στην ομιλία του (25 Ιούλη 1940) για την οικονομική αναδιοργάνωση της Ευρώπης (Walther Funk: The economic reorganization of Europe): ΕΔΩ
«Ο Juncker απευθύνεται στις δυνάμεις των λαϊκιστών κι εθνικοκυριαρχικών: 'Με την ψήφο δεν θα αλλάξετε τίποτα'.[σημ. στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη ταυτοποιηθεί η Εθνική Κυριαρχία με τον εθνικισμό, αλλά καλομελέτα κι έρχεται...]
Παραδόξως έχει δίκιο.
Όποιος λέει πως αλλάζει την Ε.Ε. από τα μέσα, ψεύδεται.
Ο μοναδικός δρόμος; Έξοδος από την Ε.Ε. πριν είναι πολύ αργά. Όπως συμβαίνει με ένα αυτοκίνητο που τρέχει προς το γκρεμό»!
Κατανοητό γιατί το ΑΠΕ-ΜΠΕ κι η ΕΡΤ, που χρυσοπληρώνουν αδρά οι χειμαζόμενοι Έλληνες πολίτες για "αντικειμενική ενημέρωση", αλλά κι όλα τα ΜΜΕ εξαφάνισαν "ως μη γενομένη ποτέ" τη δήλωση του Jean-Claude Juncker; Ή μήπως τους "διέφυγε";
Κατανοητή, για παράδειγμα, η απόλυση από το ΑΠΕ του Νίκου Ρούση, ανταποκριτή στο Στρασβούργο με 800 ευρώ, αλλά αρνούμενου να του γράφουν από την Αθήνα τις ανταποκρίσεις, ώστε με την υπογραφή του να μεταφέρουν την προπαγάνδα που επιθυμούν;
Στη γειτονική Ιταλία όπου η δήλωση του Juncker έλαβε διαστάσεις.
Στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό "La7" και ελεγχόμενο από την αριστερά, ο Diego Fusaro τονίζει:
«Η Ε.Ε. είναι μια μηχανή που δεν μεταρρυθμίζεται και μας οδηγεί στην άβυσσο... Πρέπει να εξέλθουμε από την Ε.Ε., ν' επιστρέψουμε στην κυριαρχία».«Η Ε.Ε. οικοδομήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εγγυηθεί, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο οδηγός του αυτοκινήτου να κερδίζουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ελάχιστα αλλάζει αν ο οδηγός είναι περισσότερο δεξιός, περισσότερο κεντρώος, περισσότερο αριστερός. Το αυτοκίνητο έχει σχεδιαστεί ώστε να πάει απευθείας, χωρίς παρεκκλίσεις, στις μειώσεις μισθών, μειώσεις δημοσίων δαπανών. Ο μοναδικός έξυπνος οδηγός είναι εκείνος που πηδάει έξω από το αυτοκίνητο πριν αυτό καταλήξει στην άβυσσο. Αυτά μεταφορικά... Σημαίνει έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς δοκιμές να την μεταρρυθμίσεις από το εσωτερικό...».
Στις "Βάσεις Κριτικής και Πολιτικής Οικονομίας" (1857-1858), ο Μαρξ εξηγεί πως η χρονολογική διαδοχή γεγονότων και κοινωνικών φαινομένων δεν συμπίπτει καθόλου με τη λογική σειρά, η οποία επομένως πρέπει πρώτα να ερευνηθούν οι συγκεκριμένοι δεσμοί αιτίας-αποτελέσματος και στη συνέχεια να συναχθεί και να εξηγηθεί η πραγματική πορεία της ιστορίας. Με άλλα λόγια, η λογική μπορεί να ρίξει φως στη χρονολογία, αλλά όχι το αντίστροφο.
Ο "προοδευτισμός" αγνοεί αυτή τη βασική αρχή της επιστήμης και ταυτίζεται άκριτα, χωρίς διακρίσεις με την καινοτομία ως απλή σειρά χρόνου και βελτίωση του καλού, της δικαιοσύνης.
Αυτό σημαίνει την παραίτηση, την εγκατάλειψη κάθε ικανότητας ανεξάρτητης κρίσης, ωθούμενοι στο να ακολουθούμε τα γεγονότα ώστε να ανταλλαχθούν τα ιδανικά με κατάλληλα "δώρα". Έτσι, η δημιουργική ανάπτυξη της θεωρίας δεν συνίσταται πλέον στη μελέτη νέων προβλημάτων και στην εκπόνηση στρατηγικών και τακτικών που λειτουργούν στην επίτευξη των ταξικών στόχων, αλλά στην παθητική υποδοχή των μορφών και των κυρίαρχων ιδεών που, μαρξιστικά, είναι πάντα οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης.
Δεν πρέπει να μας παραξενεύει πως η "ευρωπαϊκή αριστερά" μετά το 1989 (πτώση σοσιαλιστικών χωρών), γύρισε την πλάτη της στον «προοδευτικό ανθρωπισμό» του σοσιαλισμού σε υποχώρηση, για να αγκαλιάσει την «προοδευτική μεταρρύθμιση και τον δικαιωματισμό» του καπιταλισμού.
Ο "προοδευτισμός" κι ο "δικαιωματισμός" ήταν μια αυθεντική ωρολογιακή βόμβα τοποθετημένη στα θεμέλια της σοσιαλιστικής σκέψης και η έκρηξή της άνοιξε το δρόμο για τους στρατευμένους στη νεοφιλελεύθερη σκέψη πάνω στα ερείπια της αριστεράς, που όχι μόνον αγνόησε τα αληθινά διδάγματα της ιστορίας και της φιλοσοφίας, αλλά διαστρέβλωσε κι εξαφάνισε κάθε διαλεκτική σκέψη.
Αν δεχθούμε πως οι ηγεσίες αυτής της νέας μεταρρυθμιστικής, κοσμοπολίτικης "ευρωπαϊκής αριστεράς" δεν εξαγοράστηκαν με αντίτιμο τα σαλόνια διαχείρισης κυβερνητικής εξουσίας και πλούτου, θα πρέπει να δεχθούμε ότι ήταν τουλάχιστον "αδιάβαστοι" ηγέτες και μαυρογιαλούροι, διότι:
«Το σφάλμα του διανοούμενου συνίσταται στην πεποίθηση ότι κάποιος μπορεί να γνωρίζει χωρίς να κατανοεί κι ειδικά χωρίς να αισθάνεται και να είναι παθιασμένος -όχι μόνο της ίδιας της γνώσης αλλά του αντικειμένου της γνώσης-, δηλαδή ο διανοούμενος μπορεί να είναι τέτοιος αν είναι αποκομμένος από το έθνος-λαό, δηλαδή δεν αισθάνεται τα στοιχειώδη πάθη του λαού. (...)Δεν κάνεις πολιτική-ιστορία χωρίς αυτό το πάθος, δηλαδή χωρίς αυτή τη συναισθηματική σχέση μεταξύ διανοουμένων και λαού-έθνους. Όταν απουσιάζει αυτή η σχέση, οι δεσμοί του διανοούμενου με τον λαό-έθνος μειώνονται ή περιορίζονται σε μια καθαρά τυπική γραφειοκρατική κατάσταση: έτσι οι διανοούμενοι γίνονται μια κάστα ή ένα ιερατείο∙ ο λεγόμενος οργανικός συγκεντρωτισμός (...)».Ο αντιφασισμός του Antonio Gramsci είχε πατριωτικό χαρακτήρα, ήταν αντικαπιταλιστικός πατριωτισμός. Ο φασισμός, όπως κι ο ναζισμός, ήταν το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ήταν επιλογή του κεφαλαίου σ' εκείνη την ιστορική περίοδο. Σήμερα ο καπιταλισμός, οι τραπεζίτες ελέγχουν τις εθνικές οικονομίες, το νόμισμα, τις τράπεζες, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης των χωρών της Ε.Ε.. Θα ήταν φαιδρό να πιστεύει σήμερα κάποιος πως οι τραπεζίτες θα εγκαταλείψουν αυτή την κυριαρχία τους, να επιλέξουν φασισμό και ναζισμό ως κυρίαρχη έκφραση του κεφαλαίου.
Antonio Gramsci, Il materialismo storico [Ο ιστορικός υλισμός], εκδόσεις Riuniti, Ρώμη, 1971, σελ. 135-136.
Ο σημερινός "αντιφασισμός" της "ευρωπαϊκής καπιταλιστικής αριστεράς", πλήρως υποταγμένης στους τραπεζίτες και κύριο εργαλείο όπλο τους, είναι το άλλοθι, ο φερετζές απόκρυψης της προδοσίας των εργαζομένων και των λαών. Αυτή η "νέα αριστερά" πολεμάει έναν ανύπαρκτο φασισμό και καταγγέλλει ως φασισμό κάθε προσπάθεια εθνικής-κυριαρχικής ανόρθωσης των λαών, ακόμη και μέτρα ρύθμισης-ελέγχου της "ελεύθερης αγοράς".
Ένα ακόμη απλό παράδειγμα επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Προσφάτως, 4 Απρίλη 2019, το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε την μέθοδο "Ασφάλισης-Συνταξιοδότησης" (PEPP - Pan-European personal pension product) και για όλες τις 28 χώρες μέλη κι ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τα κράτη μέλη να ενσωματώσουν στην "εθνική" τους νομοθεσία (το εθνική... τρόπος του λέγειν και κατ' επίφαση, αφού είναι επιταγή της Ε.Ε.) ένα ενιαίο συνταξιοδοτικό σύστημα που έχει ως βάση την ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.
Είδαμε κάπου την είδηση ιδιωτικοποίησης του συνταξιοδοτικού-ασφαλιστικού;
Είδαμε κάπου τις κινητοποιήσεις τόσο των "αριστερών" κυβερνήσεων, των δεξιών κυβερνήσεων, ή των συγκυβερνήσεων αριστεράς και δεξιάς;
Είδαμε τα συνδικάτα να ενημερώνουν τους εργαζόμενους και να κινητοποιούνται;
Κι ακόμη περισσότερο εξοργίζει το γεγονός πως αυτή η Απόφαση Ιδιωτικοποίησης έλαβε και ψήφο από την λεγόμενη ευρωβουλή, αν και η απόφασή της δεν επηρεάζει στο παραμικρό την εφαρμογή αυτού του μέτρου που επιβάλουν οι τραπεζίτες, η "ελεύθερη αγορά" της "μεγάλης δημοκρατικής ευρωπαϊκής οικογένειας"!
Ας υποθέσουμε πως η απόλυτη πλειοψηφία της λεγόμενης και κατ' επίφαση "ευρωβουλής" είναι χρυσοπληρωμένων βουλευτών της κατ' επίφαση "ριζοσπαστικής αριστεράς", μπορεί να αλλάξει η απόφαση του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών;
Σ' αυτές τις ευρωεκλογές κανένας δεν ανοίγει ένα "διάλογο", δεν θέτει έναν "προβληματισμό" γι' αυτή την Ευρώπη και το σημαντικότερο πως αυτή η Ευρώπη δεν αλλάζει, δεν καλυτερεύει όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η δομή της Ε.Ε. -που καμία εκλογική διαδικασία δεν μπορεί ν' αλλάξει- δεν περιορίζεται στην εφαρμογή της λιτότητας και της αύξησης χρέους λόγω του τυπωμένου χαρτιού που βάπτισαν "ενιαίο νόμισμα - ευρώ" [δηλαδή απώλεια εθνικής κυριαρχίας κι αυτό επίσης δεν είναι μυστικο, βλέπε σε: Mario Draghi: "Μια χώρα χάνει την κυριαρχία της όταν το χρέος είναι πολύ μεγάλο"]. Ακόμη και σε γεωγραφικό επίπεδο -ούτε καν γεωπολιτικό- αυτή η Ευρώπη, για παράδειγμα δεν περιλαμβάνει τη Ρωσία -η Ρωσοφοβία αντικατέστησε τον "κομμουνιστικό κίνδυνο"-, αλλά περιλαμβάνει την Τουρκία και το Ισραήλ σε μια προνομιακή σχέση.
«Στη σημερινή ιστορική συγκυρία κι όχι σε μια αφηρημένη λογική διαστήματος-χρόνου αλλά προς το παρόν ανύπαρκτη, είμαι ενάντιος στην Ευρώπη, δεν την θέλω, θα προτιμούσα τη διατήρηση κυρίαρχων εθνικών κρατών, προφανώς συνδεδεμένων με εμπορικές και πολιτιστικές συνεργασίες και από αμυντικές συμμαχίες, οι οποίες όμως δεν εμποδίζουν την πλήρη κι απόλυτη κυριαρχία.
Σκέφτομαι αυτό γιατί σήμερα, με την τρέχουσα πολιτική τάξη, με την τρέχουσα τάξη των ΜΜΕ-πανεπιστημιακών, με την τρέχουσα αίσθηση της συλλογικής ενοχής που συνεχώς πυροδοτείται από τη χειρότερη ομάδα διανοούμενων στην ευρωπαϊκή ιστορία από την εποχή των Ετρούσκων, η Ευρώπη είναι αυτή της δυτικής αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αυτό συμβαίνει. Δεν θέλω αυτή την Ευρώπη».
«Η αστική δημοκρατία είναι ένα πτώμα. Πέθανε ακριβώς τη στιγμή που γραφόταν η διακήρυξη των "Δικαιωμάτων του Ανθρώπου", όπου εγγυάται τα πάντα εκτός από την κοινωνική ισότητα των ανθρώπων κι ένα πτώμα δεν έχει δικαίωμα να βρωμίζει την ατμόσφαιρα: πρέπει να θαφτεί. Το καθήκον των αληθινών επαναστατών είναι ν' ανοίξουν ένα τάφο και να ρίξουν μέσα την αστική δημοκρατία.»
Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν (1874-1922)
Η αριστερά που δεν εξαγοράστηκε από τους τραπεζίτες είναι παντού όπου οι λαοί δίνουν τη δική τους μάχη και την κερδίζουν απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους.
Μαζί με την Ε.Ε. των τραπεζιτών η δεξιά κι η ιμπεριαλιστική αριστερά εναντίον των λαών [Βλέπε σε: Η δουλική εξωτερική πολιτική εμπεριέχει ένα σαφές μήνυμα για νέες χαμένες πατρίδες!]
Λέμε ότι έτσι η πατρίδα δεν υπάρχει πλέον. Καταστρέφεται η έννοια του Έθνους, της Πατρίδας κι όχι μόνο στην αστική τάξη αλλά και στις κυρίαρχες τάξεις. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν τομείς της κυβέρνησης που υπερασπίζονται την έννοια του Έθνους.Η ευρωπαϊκή "αριστερά" είναι νεκρή! Πέθανε... κι ενταφιάστηκε στον "προοδευτισμό" & τον "δικαιωματισμό"!
Αυτοί που υπερασπίζονται το Έθνος δολοφονούνται ή εξορίζονται. Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο απαιτεί διεθνοποίηση της ιστορίας, Απαιτεί διαγραφή της εθνικής ιστορίας και μετατροπή της σε διεθνή. Απαιτεί την εξαφάνιση των συνόρων πολιτισμών.
Το μεγαλύτερο κόστος για την ανθρωπότητα είναι ότι για τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό δεν υπάρχει τίποτα.
Για το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο υπάρχουν μόνον αριθμοί τραπεζικών λογαριασμών. Και σε όλο αυτό το παιχνίδι εξαφανίζεται η έννοια του έθνους.
Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να ξεκινήσει με την ανάκτηση των ιδεών του Έθνους και της Πατρίδας!»
Subcomandante Marcos
(Σουμπκομαντάντε Μάρκος, εκπρόσωπος του Στρατού των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση - EZLN)
Η "Ευρωπαϊκή Ένωση" δεν είναι η Ευρώπη και δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί ή να καλυτερεύσει!
Η υπεράσπιση της Εθνικής Κυριαρχίας, εναντίον της "ευρωπαϊκής κυριαρχίας" είναι ταξική πάλη!
Σ' όσους δεν κατανοούν πως οι ηγεσίες της "ευρωπαϊκής αριστεράς" είναι οι εκλεκτοί των τραπεζιτών, τους καλούμε ν' αποστηθίσουν τα "κουρσάρικα" γραπτά του "Poeta Vate" (του οραματιστή, προφητικού ποιητή...), όπως χαρακτηρίζει η παγκόσμια λογοτεχνία τον διανοούμενο κομμουνιστή που πριν 45 χρόνια έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού.
Τεράστιος κι απαράμμιλος ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός" [Βλέπε σε: Δεν είμαι αντιφασίστας!).
«Η μάζα των διανοουμένων που μετέφερε τον αγώνα προς τα ατομικά δικαιώματα και τον έκανε προοδευτικό τους κώδικα, ή αριστερό κονφορμισμό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας: τόσο που ο προοδευτικός διανοούμενος είναι και φανατικά πεπεισμένος για την καλοσύνη της δικής του συμβολής στην πραγματοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων και, κατ' ουσίαν, δέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία που του επιβάλλει η εξουσία με την κατάργηση πραγματικών κοινωνικών δικαιωμάτων, μέσω της πλασματικής και συσσωρευμένης υλοποίησης ατομικών δικαιωμάτων.
Επομένως, αυτή η εξουσία στην πραγματικότητα έχει προσλάβει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της ιεροκήρυκες. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συμμετοχή, τσεπώνοντας μια αόρατη ταυτότητα.»
Pier Paolo Pasolini
Κι ένα συγκλονιστικό του κείμενο που προφητεύει πριν 45 χρόνια ποια θα είναι η "αριστερά" του σήμερα [Βλέπε σε: «Ριζοσπαστική αριστερά»... “Radical chic” στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού].
* Pier Paolo Pasolini, "La Rabbia" (Η Οργή), 1963
Νίκος Κλειτσίκας
press-gr.com
