Από την Ιταλική γλώσσα δεν γνωρίζω παρά τις λέξεις Largo, Andante, moderato, allegro, pizza napoletana και εκείνη την απαισίου νοήματος, που σχετίζεται ηχητικά με τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Βαμβακούλα.
Χρειάστηκε, λοιπόν, να ψάξω στο διαδίκτυο για κάποιο ελληνικό κείμενο που να αναλύει το άρθρο 92 του Συντάγματος της Ιταλίας, στο οποίο τόσο πολύ αναφέρθηκαν τα ελληνικά Μ.Μ.Ε.. κατά την «πολιτική κρίση» που πέρασε η Ιταλία.
Έψαξα πολύ, γιατί και το διαδίκτυο γέμει προπαγανδιστικών σκουπιδιών, που πανηγυρίζουν διότι «η Ιταλία κινδύνευσε από τον λαϊκισμό, αλλά σώθηκε από το Σύνταγμά της», χωρίς όμως να αναφέρουν ακριβώς το περιεχόμενο των επίμαχων διατάξεων του Συντάγματος της γείτονος.
Τελικά, βρήκα το άρθρο του κ. Χ. Ανθόπουλου, στην ψηφιοποιημένη έκδοση των Νέων. Παρότι ο κ. Ανθόπουλος γράφει ως συνταγματολόγος και επομένως αφίσταται πολιτικών κρίσεων, από την ανάλυσή του προκύπτουν ξεκάθαρα τα εξής:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιταλίας κατά το άρθρο 92 παρ. 2 του Ιταλικού Συντάγματος «διορίζει τον Πρόεδρο του συμβουλίου των υπουργών και ύστερα από πρόταση του τελευταίου τους υπουργούς», ακριβώς όπως ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, κατά το άρθρο 37 του ελληνικού Συντάγματος «διορίζει τον Πρωθυπουργό και, με πρόταση του, διορίζει και παύει τα λοιπά μέλη της Κυβέρνησης και τους Υφυπουργούς».
Άρα η Ιταλία έχει ένα «πρωθυπουργοκεντρικό» πολιτειακό σύστημα, πανομοιότυπο με το δικό μας (εντυπωσιάζει η ομοιότητα των σχετικών διατάξεων, σαν ο νομοθέτης του ιταλικού να έκανε «σκονάκι» το ελληνικό σύνταγμα), που αναγκάζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποδεχθεί την πρόταση του Πρωθυπουργού. Και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα γινόταν εδώ αν ο Προκόπης Παυλόπουλος ηρνείτο να διορίσει Υπουργό π.χ. τον Μπουτάρη που του προτείνει ο πρωθυπουργός π.χ. Ηλίας Ψινάκης.
Βεβαίως οι παντογνώστες δημοσιογράφοι μας, στις περισπούδαστες αναλύσεις τους σπεύδουν να εξηγήσουν στο κοινό τους, που τους ακούει και τους διαβάζει με το στόμα ανοιχτό, ότι το Σύνταγμα της Ιταλίας δίνει την εξουσία στον Πρόεδρο να αποπέμπει Υπουργούς με το «άστε ντούε» και ότι αυτό έχει γίνει τουλάχιστον τρεις (!!!) φορές στο παρελθόν και τελευταία όταν ο Πρόεδρος αρνήθηκε στον Μπερλουσκόνι τον διορισμό του Υπουργού Δικαιοσύνης.
Με απίθανη κουτοπονηριά όμως, οι φτηνοί προπαγανδιστές, «ξέχασαν» να ενημερώσουν ότι στο μεθεπόμενο άρθρο του (94) το Ιταλικό Σύνταγμα καθιερώνει την κοινοβουλευτική αρχή, δηλαδή ότι η Κυβέρνηση εξαρτάται από την εμπιστοσύνη των Βουλών της Ιταλίας και ο Πρόεδρος κανένα δικαίωμα επέμβασης δεν έχει στους Υπουργούς που το κοινοβούλιο περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του, ακριβώς όπως και στην Ελλάδα. Και βεβαίως δεν θα μπορούσε να ισχύει τίποτε διαφορετικό σε Προεδρευόμενες Δημοκρατίες. Οτιδήποτε άλλο θα καθιστούσε τον Πρόεδρο μη αιρετό γενικό δερβέναγα, όπως συνέβαινε σε κάποιες αποικίες της Αφρικής και συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε..
Εύλογα τώρα προκύπτει το ερώτημα: «τις τρεις (μη αναφερόμενες) φορές στο παρελθόν και στην (αναφερόμενη) περίπτωση του Μπερλουσκόνι, ο Ιταλός Πρόεδρος έδρασε πραξικοπηματικά;»
Στην απάντηση του ερωτήματος φαίνεται όλο το θράσος της προπαγάνδας που υφιστάμεθα.
Πρώτον, επειδή στην Ιταλία είναι συχνό το φαινόμενο της μη επίτευξης απαιτούμενης πλειοψηφίας στις Βουλές από κάποιο κόμμα, ο Πρόεδρος έχει το δικαίωμα να αναθέτει «διερευνητικά» τον σχηματισμό κυβέρνησης σε κάποιο πρόσωπο και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να εκφράσει τις αντιρρήσεις του στον εντολοδόχο Πρωθυπουργό για την επιλογή συγκεκριμένων Υπουργών, δεν μπορεί όμως να αρνηθεί την πρόταση του Πρωθυπουργού. Εδώ είναι απορίας άξιον πώς ο κ. Ματαρέλα, έχοντας πρόταση από δύο κόμματα με την απόλυτη πλειοψηφία στην Βουλή, δεν διόρισε απευθείας την κυβέρνηση, αλλά έδωσε διερευνητική εντολή, βυθίζοντας την χώρα του σε μία κρίση που δήθεν ήθελε να αποφύγει.
Δεύτερον και κυριότερο, ο Ιταλός Πρόεδρος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τον διορισμό Υπουργού μόνο σε μία περίπτωση: Όταν υπάρχει νομικό κώλυμα. Ο Μπερλουσκόνι, ενώ ήταν κατηγορούμενος για σκάνδαλα πρότεινε (ο αθεόφοβος!) να διοριστεί Υπουργός Δικαιοσύνης ο δικηγόρος του. Συνεπώς εκεί υπήρχε «κλασσικό» νομικό κώλυμα. Και αυτό όμως, οι κοπτόμενοι για την «σωστή ενημέρωση» του ελληνικού λαού, ξέχασαν να το αναφέρουν.
Από την παραπάνω ιλαροτραγωδία βγαίνουν χαμένοι δύο λαοί, ο ιταλικός και ο ελληνικός.
Ο ιταλικός γιατί ο Πρόεδρός του «ερμήνευσε κατά γράμμα το άρθρο 92» (λέει ο κ. Ανθόπουλος), δηλαδή επέβαλε, ακολουθώντας τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια δικτατορία του κερατά (λέω εγώ), την οποία έσπευσαν να αποδεχθούν δουλικά οι εκλεκτοί του πραγματοποιώντας ίσως(;) την πρώτη μεγάλη τους κωλοτούμπα πριν καν αναλάβουν κυβέρνηση.
Ο ελληνικός γιατί για άλλη μια φορά υπέστη μεγάλη κοροϊδία από τους «ενημερωτές» του ώστε να αποδεχθεί σαν σωτήριο γεγονός για την γείτονα χώρα τον βιασμό της δημοκρατίας της. Είθε να βγω ψεύτης, αλλά πολύ σύντομα θα έχουμε και εδώ τέτοιες «κατά γράμμα ερμηνείες» του Συντάγματός μας, προκειμένου να μας ελέγχουν καλύτερα οι κατοχικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και με την «προετοιμασία» που μας έχουν κάνει, μάλλον θα αποδεχθούμε ακόμα και την τυπική κατάργηση της Δημοκρατίας μας.
Το ιταλικό άρθρο 92 θα «μας το εφαρμόσουν» τέλεια και εδώ. Κι εμείς θα το καλωσορίσουμε υποκλινόμενοι…. Για να μην μας πουν «ευρωσκεπτικιστές».
Ιωσήφ Λουκέρης
hereticalideas.gr
