Αριστεριστές είναι οι υπέρ-επαναστάτες που έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:
Κατηγορούν όλους τους άλλους είτε για ρεφορμισμό είτε για αναποτελεσματικότητα ενώ οι ίδιοι δεν στερούνται τίποτα από τα δυο.
Θεωρούν τους εαυτούς τους ως επαναστάτες χωρίς ποτέ να έχουν καμία ουσιαστική-πραγματική σχέση με το ...σπορ. Βασικά είναι κατα φαντασίαν επαναστάτες με ονειρώξεις για την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα.
Οι ενέργειες τους, έχουν πάντα πολλαπλάσια αποτελέσματα στο εσωτερικό τους σε σχέση με την κοινωνία.
Η πολιτική τους δράση και λόγος, κυριαρχούνται από το φοβικό σύνδρομο, μην τους πει κάποιος έτερος αριστεριστής ρεφορμιστές ή πουλημένους. Για τον λόγο αυτό, τα 2/3 οποιοδήποτε κειμένου είναι μια σειρά απο καταδίκες στον Κ.Τ.Π. & όρκους πίστεως στο κατα Λένιν ευαγγέλιο.
Κείμενο το οποίο αρχίζει χωρίς ρητή καταδίκη σε: "Πασοκ , ΝΔ, ΕΕ, ΔΝΤ, Τροικα, Η.Π.Α., Ν.Α.Τ.Ο, Ιμπεριαλισμό, Καπιταλισμό κ.α." θεωρείται κατάπτυστο, ρεφορμιστικό και άμεσα απορριπτέο. Φυσικά το κείμενο πρέπει να κλείνει επίσης με μια σειρά μαξιμαλιστικών αιτημάτων, *πάντα* σε λόγο απολύτως ξύλινο. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν αιτήματα εκτός θέματος.
Για να δικαιολογήσουν την πολυδιάσπασή τους, και την πάγια ταχτική των συντροφικών μαχαιρωμάτων, αποθεώνουν ο καθένας μια διαφορετική ιστορική άποψη (κατά κανόνα απολύτως χρεοκοπημένη) από την οποία δεν κουνούν ρούπι. Πάντα, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η αριστερίστικη γκρούπα με την οποία είναι πιο κοντά και θαυμάζουν τα ίδια τοτεμ.
Ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι φύονται σε κλειστούς ενδογαμικούς χώρους, έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο με ακρωνύμια η άλλες απολύτως ακατάληπτες και κενές εκφράσεις.
Έχουν την μαγική χαμαιλεοντική ικανότητα, να είναι, αυτό ακριβώς το οποίο κατηγορούν στους άλλους. Συνδυάζουν την χειρότερη γραφειοκρατεία με την μεγαλύτερη αναποτελεσματικότητα/μπάχαλο. Ποτέ κανένας δεν έχει την ευθύνη και ταυτόχρονα όλοι είναι αρχηγοί-παράγοντες.
Ο χαμαιλεοντισμός περνάει και στην πολιτική ανάλυση. Ποτέ αριστεριστής δεν έχει κάνει λάθος. Ακόμα και η μεγαλύτερη μαλακία μετατρέπεται σε νίκη του κινήματος και επιβεβαίωση της γραμμής τους.
Η εν λόγω γραμμή κατευθύνεται πάντα από τον στρατηγό άνεμο. Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι. Ναι κατάληψη, όχι κατάληψη, ίσως κατάληψη. Έχουμε κίνημα, Θέλουμε κίνημα, Πρέπει κίνημα, Ίσως κίνημα, Είναι κίνημα, Ελπίζουμε κίνημα, Δεν είναι κίνημα, Μπορεί κίνημα, Είναι κίνημα, αλλά όχι το κίνημα που θέλουμε.... Μέχρι το να το Τ.Γ.Ψ. και να επιστρέψουν στην σπηλιά της γκρούπας τους με έστω και ένα (1) περισσότερο κουκί από την διπλανή γκρούπα.
Τέλος, το πραγματικό τρίπτυχο του Αριστερισμού είναι μάλλον το λαϊκό ρητό "Μαγκιά, Κλανιά και κώλος φινιστρίνι".
αλιεύτηκε από athens.indymedia
