Δεν θ’ άξιζε καν να γραφτεί ένα άρθρο στην όποια «οικονομικοπολιτική πρόταση» του Γιάννη Βαρουφάκη και του DiEM25· ο μόνος λόγος που λαμβάνει χώρα η συγγραφή του είναι ο υπολογίσιμος αριθμός συμπολιτών μας που «στραβώθηκαν»(;) και παραβρέθηκαν για να «ενημερωθούν»(;) στην αξιοθρήνητη, από πολιτική και οικονομική άποψη, εκδήλωση του DiEM25 (Democracy in Europe Movement 2025 – Κίνημα για την Δημοκρατία στην Ευρώπη μέχρι το 2025) που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 29/04/2017, στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο.
Όπου βρέθηκα κι εγώ διαπιστώνοντας με τα μάτια και τα αυτιά μου ότι η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, δηλαδή ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν έχει όρια όταν πρόκειται να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο εξαπάτησης ώστε να συνεχίσει την καταστροφική υπηρεσία που έχει αναλάβει σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Θα μπορούσε κανείς να μαντέψει τη στόχευση που διαφαινόταν ήδη από τη δομή του διήμερου προγράμματος εκδηλώσεων, που όπως φαίνεται είχε σκοπό για την 29η Απριλίου να αποκλείσει οποιαδήποτε δυνατότητα και πιθανότητα ανοιχτού διαλόγου, κατάθεσης ερωτημάτων ή αντιλόγου από τους παριστάμενους πολίτες.
Η όλη ροή της εκδήλωσης ήταν μία διαμόρφωση καταθλιπτικού ψυχολογικού κλίματος αρχικά, μέσω του θεατρικού μονολόγου (με “Το δέντρο” του Γιώργου Μανιώτη) από ώρα 20:00 – 21:15, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυτολύπηση και απόγνωση όσους απλά ταυτίστηκαν με την άθλια ψευτοκουλτούρα που πρωταγωνίστησε ώστε να τους σώσει μετά ο Βαρουφάκης, μέχρι σφίξιμο στο στομάχι των πιο ευαίσθητων· σε κάθε περίπτωση να κουράσει όσους είχαν τη διάθεση για διάλογο αργότερα.
Ακολούθησε μία μικρή συναισθηματική και πλήρους απουσίας πολιτικών προτάσεων εισαγωγή από τον Γιάννη Βαρουφάκη και η παρουσίαση δίλεπτων ομιλιών εναλλάξ, ζωντανές από Έλληνες κυρίως νέους (προφανώς μέλη του επίδοξου κόμματος) και μέσω προτζέκτορα μαγνητοσκοπημένες από Ευρωπαίους συνοδοιπόρους του DiEM25, διανθισμένες με την προβολή φωτογραφιών και βίντεο από εξώσεις ανά την Ευρώπη.
Οι ομιλίες ήταν επίσης εξ’ ολοκλήρου σε ύφος συναισθηματικού εγκλωβισμού για αφελείς, με μοναδική εξαίρεση -κρίνοντας επιεικώς- την αναφορά από την κοπέλα που απηύθυνε την πρώτη ομιλία, που και πάλι δεν ήταν πρόταση αλλά διαπίστωση/καταγγελία για την απουσία δημοκρατικής εκπροσώπησης των Ευρωπαίων πολιτών στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης -εκτός του Ευρωκοινοβουλίου που δεν μπορεί όμως να λάβει αποφάσεις ουσιαστικές για την ευρωενωσιακή πολιτική.
Όλες οι άλλες, μαζί και οι ενδιάμεσες παρεμβάσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, τίποτε άλλο παρά γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί, ευχές και “τί να κάνουμε, δύσκολα τα πράγματα, αλληλεγγύη και βλέπουμε, θα χτίσουμε δημοκρατία στην Ευρώπη μέχρι το 2025”.
Καμία συγκεκριμένη οικονομικοπολιτική πρόταση υπό τη μορφή πραγματικά αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων, όπως θα ήταν η επαναφορά των εισοδημάτων των πολιτών που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας με απώτερο σκοπό επανεκκίνηση της οικονομίας, ούτε αποκατάσταση θεσμικών και νομισματικών στρεβλώσεων όπως είναι η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων στο σύστημα του Ευρώ με ανακεφαλαιοποίηση όμως τραπεζών με χρέωση του Δημοσίου.
Και ενώ το πρόγραμμα της εκδήλωσης έγραφε:
22.30-22.45 Ομιλία Γιάνη Βαρουφάκη, μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής του DiEM25, 22.45-23.30 Αυτο-οργάνωση νέων μελών ανά νομό (δηλαδή εγγραφή νέων μελών), άρα θα μπορούσε μετά από τα 15 λεπτά ομιλίας του Γιάννη Βαρουφάκη, να γίνει ανοιχτή συζήτηση όσο διαρκούσε το 45λεπτο εγγραφής νέων μελών, αυτό εντούτοις που ακολούθησε ήταν από τις 22:30 μέχρι τις 23:30 να ομιλεί ο ίδιος!
Ο οποίος, ανάμεσα στην πληθώρα τσιτάτων, ευχών για την προοπτική βιώσιμης βελτίωσης της Ευρώπης και στο ίδιο μοτίβο της συναισθηματικής υποβολής του φιλοθεάμονος κοινού, μας πάσαρε στα πεταχτά και τις δύο «οικονομικοπολιτικές προτάσεις» του, τις οποίες παρουσιάζουμε στη συνέχεια και τις οποίες όφειλε να υιοθετήσει αμάσητες ο κάθε αδαής πολίτης που φιλότιμα ή όχι βρέθηκε εκεί. Αμάσητες γιατί δεν δόθηκε καμία τεκμηρίωση για την ορθότητα, τη θετικότητα, τον τρόπο οικονομοτεχνικής υλοποίησης και τα οικονομικά αποτελέσματα υπέρ ή σε βάρος της Ελλάδας.
Ούτε βέβαια έκανε αναφορά στους βέβαιους κινδύνους που εγκυμονούν οι δύο αυτές προτάσεις, αφού κάποιος με την ελάχιστη οικονομική κατάρτιση θα αντιλαμβανόταν ότι αυτές αποτελούσαν και την κυρίως παγίδα της εκδήλωσης, δηλ. της ύπαρξης του DiEM25 τουλάχιστον για την Ελλάδα, αλλά και της γενικής παραπλανητικής παρουσίας και επιρροής του Γιάννη Βαρουφάκη στο ελληνο-ευρωενωσιακό ζήτημα.
1η πρόταση: Συγκεκριμένα ανέφερε ότι οποιοσδήποτε οικονομολόγος δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι είναι αυτονόητη ανάγκη και απαραίτητη συνθήκη για ανάκαμψη, η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους! Αυτό όμως, συνήθως, σημαίνει κυρίως επιμήκυνση αποπληρωμής (και με τα ανάλογα επιτόκια), πάντως δεν σημαίνει ούτε διαγραφή, ούτε μη αναγνώριση, κυρίως όμως δεν συνδέεται με ανάπτυξη.
Σε κάθε περίπτωση δεν αναφέρθηκε στις νομικά κατοχυρωμένες από το Διεθνές Δίκαιο αλλά και το Αγγλικό Δίκαιο δυνατότητες μη αναγνώρισης και διαγραφής του ελληνικού χρέους, πράγμα που αναπόφευκτα οδηγεί σε υποψίες για τις προθέσεις του.
Κι ενώ σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στο κραχ των ΗΠΑ το 1929 και ότι χρειαζόμαστε και εδώ ένα New Deal, παρέλειψε να αναφέρει ότι τότε ο Ρούσβελτ έκοψε χρήμα, το διοχέτευσε σε δημόσιες επενδύσεις και έτσι αφενός δημιούργησε αναπτυξιακές υποδομές, αφετέρου παρείχε εισόδημα στους ανέργους με το πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας που εφάρμοσε, οι οποίοι με τη σειρά τους το κατανάλωσαν για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους, παρασύροντας ανοδικά την παραγωγική μερίδα του ιδιωτικού τομέα με ευεργετικά αποτελέσματα για την πραγματική οικονομία.
Παρέλειψε φυσικά να πει ότι τέτοια άνοδος εισοδημάτων των Ελλήνων είναι αδύνατη εντός ευρωζώνης, αφού η έκδοση επιπλέον χαρτονομισμάτων όχι μόνο δεν προβλέπεται για εμάς από επίσημη διαδικασία, αλλά αντιθέτως και η πολύφημη Ποσοτική Χαλάρωση (την οποία ο ίδιος υποστήριξε σε προηγούμενη συνέντευξή του στην ΕΡΤ-3) δεν ισχύει ακόμα για την Ελλάδα – ευτυχώς από μια άποψη.
Γιατί ξέρουμε ποιο σύστημα διαπλοκής θα καρπωθεί το δώρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, μέσω αγοράς εταιρικών ομολόγων τους, δηλαδή απευθείας και κατ’ επιλογή δανεισμού τους με τη σκανδαλώδη εγγύηση του Δημοσίου, την ίδια εγγύηση που μας οδήγησε στη αιμορραγία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος με εγγύηση του Δημοσίου και χρεοκοπήσαμε. Πόσο ακόμα θα πληρώσουμε και θα πουληθούμε για 5-6 θέσεις εργασίας;
Παρέλειψε φυσικά να τεκμηριώσει την υποστήριξή του στην αναδιάρθρωση του χρέους και να εξηγήσει τι πραγματικά σημαίνει New Deal, γιατί έτσι θα “έκαιγε” την 2η πρόταση του, η οποία είναι η πραγματική παγίδα για την ελληνική οικονομία αλλά και για την επιβίωση ανθρώπων εντός της χώρας, και έχει στο επίκεντρό της την παραμονή της στον έλεγχο του Ευρωσυστήματος!
2η πρόταση: Αυτή ήταν ταυτόχρονα η υπεράσπιση των πρωτοβουλιών του όσο ήταν υπουργός για την δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, για διευκόλυνση υποτίθεται της νομισματικής κυκλοφορίας εντός Ελλάδας, δηλαδή διπλού νομίσματος.
Πρωτοβουλιών δικών του, αλλά κυρίως των πιο σκοτεινών κύκλων των δανειστών, που με αυτόν τον τρόπο θα εξασφάλιζαν την επιτάχυνση της ήδη κάθετης πτώσης των αξιών στην Ελλάδα, με τελικό στόχο ευρύτατη εκποίηση· των αξιών ακινήτων και υποδομών, ιδιωτικών και δημοσίων, της εργασίας άρα των αμοιβών με άμεση επίσης επίπτωση στη μετανάστευση, ακόμα και της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας.
Επικαιροποιώντας τις τότε πρωτοβουλίες του, ξανακατέθεσε την πρόταση του διπλού νομίσματος, χωρίς καμία οικονομοτεχνική και σχετική με τις κοινωνικές επιπτώσεις τεκμηρίωση, απλώς το ανέφερε σαν μέθοδο διευκόλυνσης νομισματικής κυκλοφορίας, η οποία θα μας προφυλάξει –υποτίθεται- αν δεν έχουμε την αναγκαία ποσότητα ευρώ για να λειτουργήσουμε.
Δεν εξήγησε φυσικά ότι μόλις θα πληρωθούν με GEuro μισθοί δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις, εξωτερικοί συνεργάτες του δημοσίου και προμηθευτές, οφειλές του δημοσίου προς τρίτους (εγχώριους βεβαίως), αλλά και διαφόρων τύπου παροχές όπως εκταμίευση επιδοτήσεων κτλ, ακαριαία θα πλημμυρήσει η αγορά και η οικονομία με υποτιμήσιμα χαρτιά!
Γιατί μ’ αυτά τα χαρτιά στα χέρια του, ούτε ο μικρέμπορος θα μπορεί να πληρώνει προμηθευτές και άρα θα δουλέψουν μόνο οι πολυεθνικές, ούτε ακίνητα θα προτιμούν να μεταβιβάζουν οι Έλληνες που χρειάζονται μετρητά σε Έλληνες κατόχους GEuro και άρα θα πωλούν φθηνά και μαζικά σε ξένους, ούτε ξέρουμε που θα κατασταλάξει η ισοτιμία που θα τα δέχονται οι τράπεζες για αποπληρωμή δανείων -αν τα δέχονται· όπως και το πάρτι που θα κάνουν οι διαπλεκόμενοι μεγαλοφειλέτες του Δημοσίου ανταλλάσοντας λίγα Ευρώ για πολλά GEuro και «εξοφλώντας» έτσι τις οφειλές τους, συσσωρεύοντας στο Δημόσιο τεράστια ποσά άχρηστου παλιόχαρτου… και πόσα μύρια δεινά ακόμα!
Περιττό να επιμείνουμε στο γεγονός ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης αναφοράς του στο θέμα του λεγόμενου παράλληλου συστήματος πληρωμών, με τον τρόπο που εκφραζόταν δημιουργούσε σύγχυση σχετικά με τους όρους που χρησιμοποιούσε: “Δραχμή” (σαν να είναι το ίδιο μία Δραχμή που εκδίδει μία Δημόσια Ελληνική Κεντρική Τράπεζα και μία λεγόμενη «Δραχμή» που χορηγείται με την άδεια του Ευρωσυστήματος με όλες τις πιο πάνω επιπτώσεις). “Έξοδος από το Ευρώ” λες και υπάρχει μία έξοδος, δηλαδή αποκρύπτοντας ότι η πραγματική μετάβαση σε καθαρά ελληνική Δραχμή μπορεί να παράσχει το νομισματικό εργαλείο για τη βελτίωση της σημερινής κατάστασης, ενώ το GΕuro είναι χειρότερη επιλογή ακόμα και από το ίδιο το Ευρώ.
Αλλά αφού η σύγχυση απευθυνόταν στο ήδη θολωμένο γύρω από τα νομισματικά ζητήματα μυαλό των συμπολιτών μας, σκόπιμο ήταν να αναφερθεί και αυτή η συνήθης παραπλάνηση που ασκείται από άμεσους και έμμεσους δημίους τους. Ίσως θα τους βοηθούσε να αντιπαραβάλουν την πρόταση αυτή με την κυκλοφορία διπλού νομίσματος στη διάρκεια της Ναζιστικής Γερμανικής Κατοχής και να αναλογιστούν την τότε υποτίμηση της Κατοχικής Δραχμής, το ξεπούλημα περιουσιών για έναν τενεκέ λάδι, τα καρότσια με τους νεκρούς άμαχους και παιδιά από την πείνα, την εκπόρνευση και όλες τις άλλες ανυπολόγιστες κοινωνικές επιπτώσεις.
Σήμερα θα σαρωνόταν επίσης από την εγκληματικότητα μέχρι τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού με τραγικές προεκτάσεις, μέχρι και στο επίπεδο της αφρικανοποίησης, ουκρανοποίησης ή κοσοβοποίησης· οι αφορμές δεν λείπουν και μπορεί να γίνει χρήση τους, αν και η ελληνική κοινωνία έχει επιδείξει τις αντιστάσεις της τουλάχιστον σε ότι κατανοεί ότι είναι λάθος.
Στα παραλειπόμενα της εκδήλωσης αυτής αξίζει να αναφερθούν αυτά που μπόρεσα να παρατηρήσω με ευκολία, αφού η θέση που καθόμουν ήταν αρκετά πίσω και έτσι είχα οπτικό πεδίο σε μεγάλο μέρος του ακροατηρίου. Πρώτο σημαντικό και ανακουφιστικό ήταν ότι πολλοί, ίσως οι περισσότεροι από τη μέση της αίθουσας και πίσω, δεν χειροκροτούσαν σε κάθε μπαρούφα που άκουγαν, ειδικά αφού αρκετοί κοίταξαν γύρω τους και είδαν ότι και άλλοι δεν το έκαναν!
Ένα άλλο το οποίο μου έδειξε με σαφήνεια πως δεν ήμουν ο μόνος που αντιλήφθηκε πριν το τέλος της εκδήλωσης ότι υπήρχε στόχευση στην αποφυγή ανοιχτής συζήτησης, ήταν η παραίνεση ενός παριστάμενου προς το τέλος της παράστασης να γίνουν δεκτές ερωτήσεις λέγοντας “εντάξει φίλε, σύντροφε, να μιλήσουμε κι εμείς”, η οποία φυσικά αγνοήθηκε από τον Γιάννη Βαρουφάκη αν και ακούστηκε δυνατά αφού ο συγκεκριμένος ήταν αρκετά μακριά μου. Ένας άλλος πολύ κοντά μου κάποια στιγμή, αν θυμάμαι καλά μετά τον προηγούμενο, ξεχειλώθηκε να σηκώνει το χέρι του για να παρέμβει ενώ ρώτησε και αν θα γίνει διάλογος ή κάτι τέτοιο, ο οποίος επίσης αγνοήθηκε.
Ο συγκεκριμένος διακρίνεται και σε βίντεο που αναρτήθηκε από το thess-voice.com με τίτλο Γιάνης Βαρουφάκης – Αποδοκιμασίες να τον ρωτάει πρόσωπο με πρόσωπο μετά το τέλος της εκδήλωσης “πώς θα σταματήσει η εσωτερική υποτίμηση μέσα στο Ευρώ;”. Πολύ εύστοχη ερώτηση, η ίδια ισχύει πολλαπλάσια για το ενδεχόμενο GEuro, αλλά βέβαια στην εκδήλωση του DiEM25 δεν δόθηκε καμία σχετική απάντηση. Οι τηλεοπτικές κάμερες ήταν πολλές, αλλά μετά από αυτά δεν ξέρω αν το οπτικό υλικό όλης της εκδήλωσης θα αναρτηθεί αυτούσιο ή θα χρησιμοποιηθούν με χαριτωμένο τρόπο τμήματα για χρήση σε κάποιο βίντεο-κλιπ του DiEM25.
Μπορεί ο Γιάννης Βαρουφάκης να θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε την ορθογραφία διεκδικώντας ιδιαίτερη μεταχείριση όταν γράφουμε το όνομά του, όπως και να θεωρήσουμε ταυτόσημα το Εθνικό Νόμισμα με το διπλό νόμισμα.
Εξάλλου τερμάτισε το κοντέρ της παραποίησης της αλήθειας μέσω της «δημιουργικής ασάφειας», λέγοντας στην ομιλία του στο Βελλίδειο ότι οι Έλληνες νικήθηκαν στο ελληνοϊταλικό μέτωπο το 1940(!) αντί να πει ότι εκεί αλλά και στο Ρούπελ νίκησαν αλλά μετά προδόθηκαν με τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου.
Δεν θα του γίνει όμως η χάρη ούτε να ξεχάσουμε ούτε να μπερδευτούμε, τουλάχιστον από όσους μπορούμε να διακρίνουμε τους οικονομικούς δολοφόνους από τους πραγματικούς οικονομολόγους, που υπηρετούν την επιστήμη τους και την κοινωνία.
Βασίλης Κισσάς
