Το αν ένα νόμισμα έχει διαφορετικό χρώμα ή μέγεθος φυσικά δεν μπορεί να επηρεάσει την πολιτική και την δημοκρατία.
Δημοκρατία όμως σημαίνει να αποφασίζει ο λαός για την τύχη του. Να έχει τον πρώτο λόγο στις σοβαρές αποφάσεις που λαμβάνονται για το παρόν και το μέλλον του.
Αυτό ακριβώς το δικαίωμα εκχωρήσαμε με την είσοδο μας στην Ευρωζώνη. Δεν υιοθετήσαμε μόνο το νέο νόμισμα αλλά και τις ευρωπαϊκές συνθήκες που το συνοδεύουν. Οι συνθήκες αυτές είναι δεσμευτικές για κάθε κράτος μέλος και τουλάχιστο στον οικονομικό τομέα κυριαρχούν έναντι "δημοκρατικών αποφάσεων". Δεν μπορεί για παράδειγμα ο Έλληνας πρωθυπουργός να πει "ο λαός μου δημοκρατικά αποφάσισε ότι χρειαζόμαστε διαγραφή μέρους του χρέους μας" γιατί 1) δεν προβλέπεται εντός Ευρωζώνης και 2) κάποιος άλλος πρωθυπουργός θα του απαντήσει "ο δικός μου λαός δημοκρατικά αποφάσισε να μην σας διαγράψουμε χρήματα που σας δανείσαμε". Δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να πει "ο λαός μου δεν αντέχει άλλη λιτότητα, θα αυξήσω τις δημόσιες επενδύσεις ή θα δώσω παροχές" γιατί δεσμεύεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Με την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, αποδεχθήκαμε την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων. Αυτό σε συνδυασμό με την υιοθέτηση του σκληρού νομίσματος ήταν η ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας που με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα μας οδηγούσε σε ασφυξία και πτώχευση.
Σε παλιότερο άρθρο μου εξηγώ αναλυτικά ότι
Η χρεωκοπία της Ελλάδας ήταν πολιτική επιλογή.
Όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική και την οικονομία γνωρίζουν ότι μια ασθενής οικονομία όπως η ελληνική δεν μπορεί να αντέξει χωρίς εθνικό νόμισμα. Αυτό ήταν που μας έσωσε (με την υποτίμηση του) από πολλές χρεοκοπίες στο παρελθόν ενώ αντιθέτως όποτε χρεοκοπήσαμε είχαμε κλειδώσει το νόμισμα μας με ξένα σκληρά νομίσματα. Για παράδειγμα, στις προηγούμενες χρεοκοπίες μας, το 1893 η δραχμή ήταν σκληρό νόμισμα κλειδωμένη με το χρυσό φράγκο της Λατινικής Ένωσης και το 1932 η δραχμή ήταν σκληρό νόμισμα συνδεδεμένο με την Χρυσή λίρα Αγγλίας. Σήμερα με το ευρώ.
Πριν δύο δεκαετίες περίπου, πριν την είσοδο μας στην ΟΝΕ, είχαμε χρεοκοπήσει ξανά. Κατάλαβε τίποτα ο λαός; Όχι. Γιατί η υποτίμηση του νομίσματος απορρόφησε την χρεωκοπία. Αυτές είναι αλήθειες που κανείς του συστήματος της αστικής δημοκρατίας δεν αναφέρει γιατί πολύ απλά τα συμφέροντα της αστικής τάξης είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτά της εργατικής τάξης. Κι όταν ο Κουτσούμπας και οι λοιποί "αριστεροί" επιχειρούν να πείσουν ότι το νόμισμα δεν έχει σημασία αλλά φταίει κάτι άλλο, στην πραγματικότητα υπερασπίζονται την τάξη τους που είναι απέναντι στα συμφέροντα του εργάτη. Στην απέναντι ακριβώς όχθη. Υπερασπίζονται τον ευρωπαϊκό τους μισθό, τις καρέκλες του ευρωκοινοβουλίου, τις ευρωπαϊκές τους καταθέσεις στο εξωτερικό
Δεν χρειάζεται να γίνει κάποιος Αϊνστάιν για να καταλάβει ότι προϋπόθεση για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία είναι η ισχυρή οικονομία, η οικονομική αυτοδυναμία. Συνεπώς το νόμισμα έχει άμεση σχέση με την δημοκρατία, από τη στιγμή που συνοδεύεται με εφαρμογή συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής.
