Πληθαίνουν τα άρθρα των αρίστων για την αριστεία. Κυρίως ντελικάτοι καθηγητές πανεπιστημίου με τη σχεδιαστική γραμμή του σοφού που αψηφά την κοινωνική βαρύτητα και μαζί με σύννεφα, φεγγάρια και παραλίες αραδιάζει επιχειρήματα για να καταλήξει στην ανάγκη μιας πνευματικής ελίτ αρίστων που θα προωθήσει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Αν και οπωσδήποτε οι νεοφιλελεύθεροι έχουν εγκαταλείψει τη στιβαρότητα για χάρη της ελκυστικότητας, προωθούν με όρους σφαγείου τα εκπαιδευτικά γκουλάγκ.
Τα παραδείγματα είναι πάντα παραδείγματα χωρών στις οποίες οι άνθρωποι δεν ζουν αλλά δουλεύουν.
Ως άκακοι ονειροπόλοι οι αρθρογράφοι-της εφημερίδας που προσδιορίζεται ως αστική αλλά απευθύνεται σε χωριάτες που μένουν σε πλούσια προάστια-κάνουν βουτιά στη νοσηρή ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα.
Ξέρουν πως τα παιχνίδια του νεοέλληνα είναι τα παιδάκια του και πως η παιδοκεντρική του πλήξη ζητά σανό και αφρώδες πνεύμα.
Ξέρουν πως θα του γαργαλίσουν το ναρκισσιστικό του λοβό με έξαλλες ποσότητες αριστείας.
Όλες οι εφαπτόμενες τροχιές της ματαιοδοξίας του ξέρουν πως οδηγούν στα φράγκα και στην καλή ξαπλώστρα στην Ψαρού.
Μα κανένας σπουδαίος υπερφίαλος μαλάκας και κανένας ηθικολόγος της αριστείας δεν υπήρξε παιδί. Και κανένας απ’ αυτούς τους στρατηγούς του νεομεσαίωνα δεν μπορεί να νιώσει τη νοσταλγία και τη θλίψη που προκαλεί η εντελώς καθορισμένη ζωή των παιδικών χρόνων.
Παιδιά κλειδωμένα σε χώρους που συνεχώς μικραίνουν.
Σχολεία που μπαίνεις μέσα τους και σε καταπίνουν.
Το ψωμί όπως και η ζωή αρχίζει εκεί να χάνει τη γεύση του. Ακόμα και το παιχνίδι είναι προγραμματισμένο και στημένο με ωράριο και απολύμανση σε κλειστούς πάντα χώρους.
Είναι οι επίλεκτοι δάσκαλοι, που σε μαθαίνουν εκεί στο σχολείο της αριστείας πως το να κερδίζεις το ψωμί είναι σημαντικότερο απ’ το να το τρως. Και πως κάθε τι είναι υπολογισμένο κι έχει την τιμή του.
