Ταγματασφαλήτες, εγκληματίες δοσίλογοι, αστικός κόσμος και ξένοι προστάτες τους (Αφιέρωμα)
Επειδή θεωρούμε ότι η ιστορική μνήμη και ειδικά της πρόσφατης ιστορίας μας πρέπει να παραμείνει ζωντανή σ’ αυτή μας την ανάρτηση θα κάνουμε μια αρκετά μεγάλη αναφορά για τα σώματα ασφαλείας επικεντρωνόμενοι βασικά στην αναγκαιότητα, για το αστικό σύστημα, δημιουργίας τους και την στάση που κράτησε απέναντι τους οι αστοί πολιτικού ηγέτες της εποχής.
Σαν βασική πηγή της ανάρτησής μας χρησιμοποιούμε το πολύ καλό βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη: “ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Δίκες - Παρωδία (ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)”
Ή πλουτοκρατική ολιγαρχία, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί της εκπρόσωποι (στρατηγοί, ναύαρχοι κλπ.), η πνευματική ηγεσία και η ηγεσία της εκκλησίας που είχαν επίγνωση ότι το κατοχικό καθεστώς στηριζόταν στη βία και το χαφιεδισμό αισθάνονταν ανίσχυροι όσο έβλεπαν να αναπτύσσεται το κίνημα αντίστασης και ο λαός να σηκώνει κεφάλι.
Πανικόβλητοι, όχι, φυσικά, από την τριπλή φασιστική κατοχή, άλλα από τη Λαϊκή Αντίσταση, που ορθωνόταν και δυνάμωνε ματωμένη σε σκληρούς αγώνες κατά των καταχτητών, όπλιζαν σε συνεργασία με τούς Γερμανούς τις δικές τους δυνάμεις που θα μπορούσαν να τις αντιπαρατάξουν στην ώρα αιχμής, δηλαδή για την κάλυψη του κενού που θα δημιουργούνταν όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί και πριν φτάσουν οι Βρετανοί.
Και αυτοί οι εγκληματίες που έβαψαν με τα χέρια τους από αίμα του ελληνικού λαού, συνεργαζόμενοι με τις δυνάμεις κατοχής, μετά την απελευθέρωση της χώρας μας όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν αλλά έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους.
Ασ’ πιάσουμε το θέμα από την αρχή.
Ο I. Ράλλης είπε πως είχε εντολή να μείνει στην εξουσία, ώσπου να ’ρθουν οι Βρετανοί!Ό Μανιαδάκης είχε πει στον Μπουραντά φεύγοντας για τη Μέση Ανατολή να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής και ότι αυτός θα ξανάρθει.
Ολοι αυτοί έτρεμαν την δύναμη του λαού. Μάλιστα, φρόντιζαν να χρησιμοποιούν τους καταχτητές για να τρομοκρατήσουν, να μην αφήσουν το λαό να πάρει την εξουσία μετά την απελευθέρωση.
Συγκρότησαν δυνάμεις ασφαλείας ισχυρές. Δύναμη πυρός μιας μεραρχίας, είπε ο Μπουραντάς, διέθετε το μηχανοκίνητο που διοικούσε. Και τα όπλα αυτά τα πήρε όχι μόνο από τούς καταχτητές, άλλα και τους Βρετανούς και την κυβέρνηση του Καϊρου.
Συμφωνήσαμε θα πει ο Εβερτ με τον Γ. Παπανδρέου πριν φύγει για τη Μέση Ανατολή να μας στείλει όπλα. Και αυτός, με την μεσολαβήσει των Αγγλων έστειλε.
Οχι όμως για να οπλιστούν οι αντιστασιακές οργανώσεις, αλλά για να καταλήξουν στα χέρια μελών των προδοτικών οργανώσεων «X» και ΕΔΕΣ Αθήνας, οι ηγεσίες των οποίων εκτελούσαν εντολές των κατοχικών δυνάμεων.
Αλλά κι αυτά τα προδοτικά Σώματα Ασφαλείας που οργάνωσαν με τους Γερμανούς και τους Αγγλους τα θεωρούσαν ανεπαρκή. Ηθελαν στρατό. Προχώρησαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφάλειας που επάνδρωσαν με αξιωματικούς που έστελνε εκεί η «Στρατιωτική Ιεραρχία» των αντιστράτηγων. Ομως κάτω από την πίεση του ΕΑΜ αναγκάζονταν να αποκηρύξουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Να τί έλεγαν οι Σύμμαχοι και το Κάιρο γι’ αυτά:
«Ο ίδιος ο Ράλλης Γερμανός καγκελάριος της Ελλάδος...» (Ραδιοστ. Καΐρου 13.2.44 και Λονδίνου 16.7.44).
«... σκοπός των οποίων (ταγμάτων ασφαλείας) είναι να βοηθήσουν τον εχθρό... Υποβοηθούν τον κατακτητή με Αντικειμενικό σκοπό να αναβάλλουν τη μέρα τη Απελευθέρωσης του Ελληνικού Λαού» (Αϊζενχάουερ 3.1.44).
Η Αποκήρυξη όμως αυτή προκαλούσε Αντιδράσεις των δοσιλόγων στη κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως από κείνους που πρωτοστατούσαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων. Ο Αρχηγός των Εθνικών Φιλελευθέρων Στυλ. Γονατάς έγραφε σε επιστολή του προς την κυβέρνηση του Καΐρου με ημερομηνία «Άθήναι 22 Φεβρουάριου 1944»:
«... Και το ραδιόφωνον του Λονδίνου εξυμνεί την ηρωικήν έν Ελλάδι ανταρτικήν δράσιν, εξάπτει τα πνεύματα και ενισχύει ηθικώς το ΕΑΜ. Τα Τάγματα Ασφαλείας απετέλεσαν το μόνον δι’ αυτούς αντίπαλον δέος. Από πού άλλου θα ηρύοντο αυτά τα όπλα, παρά μόνον από τούς Γερμανούς;
Και ήδη ζητούνται από παντού σχεδόν (Πάτρας, Τρίπολιν, Καλάμας, Κόρινθον, Λαμίαν κλπ.) να τους αποσταλούν τμήματα Ταγμάτων Ασφαλείας διά ν’ αποτινάξουν τον εαμικόν ζυγόν, ο οποίος είναι βαρύς, σκληρός και δυσβάστακτος. Ο πολύς κόσμος δεν βλέπει το γερμανικό διά το μέλλον της Ελλάδος κίνδυνον, μετά την κρίσιν Ιδία του πολέμου υπέρ των Συμμάχων, άλλα βλέπει τρομερόν κίνδυνον διά τον τόπον, την επικράτησιν των κομμουνιστών, έστω και προσωρινώς μετά την απελευθέρωσιν και προτιμά να συμμαχήση με τον διάβολον ακόμη, διά να τους αποκλείση την πιθανότητα της επικρατήσεως».
(Από το βιβλίο Τσουδερού, «Ελληνικές ανωμαλίες στη Μέση Ανατολή», σελ. 112).
Ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Ενότητας Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του στις 7.9.44 έγραφε:
«..Υπάρχουν και σκιές, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Έλληνες γενικά στην υπηρεσία του κατακτητού εναντίον Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον Λιβάνου κατήγγειλε και τας δύο κατηγορίας. Η Εθνική κυβέρνησις αναγνωρίζει την καταγγελίαν αυτήν. Παραγγέλλομεν να εγκαταλείψουν τας υπηρεσίας των οι ευρισκόμενοι εις συνεργασίαν με τας υπηρεσίας του εχθρού αμέσως. Εις όποιον βοηθεί τον εχθρόν θα έπιβληθή αμείλικτος τιμωρία».
Βέβαια ότι τα αποκήρυσσαν αυτό δε σημαίνει ότι σκόπευαν ειλικρινά να τα διαλύσουν. Γιατί υπάρχει η επιστολή Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο προς τον Χρύσανθο που έγραφε:
«Πιστεύω να υπάρχει κάποιος αυτού όπου θα ’χει μυαλό, ώστε να μην επιτρέψει τη διάλυση των Ταγμάτων».
Η κυβέρνηση I. Ράλλη και τα όργανά της ανοιχτά υποστήριζαν το 1943 ότι είχαν εντολή των Άγγλων να φτιάξουν τα Τάγματα.
Τότε η ΚΕ του ΕΑΜ διαμαρτυρήθηκε προς τους τρεις Συμμάχους Αμερικανούς, Ρώσους και Άγγλους — και οι τελευταίοι Αναγκάστηκαν να τα αποκηρύξουν ανοιχτά. Κρυφά όμως συνέχιζαν να τα ενισχύουν παίζοντας διπλό παιχνίδι!
Συνήγορος όμως των Ταγμάτων ’Ασφαλείας παρουσιάστηκε σχεδόν σύσσωμος ο παλιός Αστικός πολιτικός κόσμος στη δίκη των δοσιλόγων.
Ο I. Θεοτόκης είπε:
«Τα Τάγματα Ασφαλείας ειργάθησαν διά την εμπέδωσιν της τάξεως. Ανάλογα ευμενή αισθήματα εδοκίμαζε τότε ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Aι κυβερνήσεις κατοχής εξυπηρέτησαν τα ελληνικά συμφέροντα...».
Ο Δ. Μάξιμος, που μετά την απελευθέρωση διατέλεσε πρωθυπουργός, στην ίδια δίκη κατέθεσε:
«Τα Τάγματα Ασφαλείας δι’ όλους ήμάς υπήρξαν χρησιμότατα... Ο λαός ανέπνεε μόλις έβλεπε τα Τάγματα...».
Ασφαλώς η φωτογραφία αυτή και άλλες παρόμοιες αποτελούν μια επιβεβαίωση των όσων ισχυρίστηκε ο Δ. Μάξιμος!
Τα Τάγματα Ασφαλείας, ανεξάρτητα από τις διάφορες ονομασίες που έπαιρναν κατά τόπους, όλα πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών εναντίον του ΕΛΑΣ και η δύναμή τους ήταν πάνω από 30 χιλιάδες.
Ανάμεσα τους διακρίνονται οι οργανώσεις: «X», ΠΑΟ, ΕΔΕΣ Αθήνας, ΕΑΣΑΔ, ΕΕΣ Πούλος, Κισά Μπατζάκ, Μιχάλ Αγάς, ΕΟΚ, Παπαδόγκονας κλπ.
Πιο συγκεκριμένα τα τμήματα αυτά ήταν: Πελοποννήσου (Δ. Παπαδόγκονας, Κουρκουλάκος - Ζερβέας - Μπακογιάννης - Βρεττάκος - Κατσαρέας κλπ.) 9.000 άνδρες, Αθήνας (I. Πλυτζανόπουλος, Γρίβας, ΕΔΕΣ κλπ.) 5.000, Δ. και Α. Στερεάς Ελλάδας (Τολιόπουλος, X. Γερακίνης κλπ.) 3.000, Μακεδονίας-Θεσσαλίας (Πούλος, ΠΑΟ, Κισά Μπατζάκ, Δάγκουλας, Χρυσοχόου, ΕΑΣΑΔ κλπ.) σύνολο 10.000.
Φυσικά στις δυνάμεις αυτές πρέπει να προστεθούν και οι 3.000 περίπου του Τσάους Άντών που συνεργάστηκε με τους Βουλγάρους.
Ολοι αυτοί οργανώθηκαν και οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, άλλα και τους Βρετανούς. Και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν και από τους δύο καταχτητές για τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους. Και υπάρχουν για τη συνεργασία τους αυτή πολλά γνήσια ντοκουμέντα που δεν μπορεί κανένας ν’ αμφισβητήσει.
Οι κατά τόπους αρχηγοί του Εθελοντικού Εθνικού Στρατού (ΕΕΣ) π.χ. που συνεργάζονταν με τους γερμανούς και βούλγαρους κατακτητές, με την ευκαιρία της διάσωσης του Χίτλερ από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του από αντιφασίστες Γερμανούς έστειλαν το παρακάτω τηλεγράφημα:
Πρός τόν Χίτλερ Φύρερ τής Γερμανίας.
'Ημείς οί ' Ελληνες, οί όποιοι μετά τών έντιμων καί άνδρείων γερμανών στρατιωτών άγωνιζόμεθα έντός τού Εδάφους τής αίωνίας ήμών πατρίδος ύπέρ τών αίωνίων Ιδεωδών τού ευρωπαϊκού πολιτισμού, τής θρησκείας, τής οίκογενείας καί τής πατρίδος, ύμνούμεν καί δοξάζομεν τόν προστάτην ύμών καί φιλεύσπλαχνον Θεόν, ό όποιος έσωσεν ύμάς τόν μέγαν Φύρερ τής Γερμανίας καί όλοκλήρου τής Εύρώπης άπό τούς όνυχας τού κακού καί πονηρών δαιμόνιων, οί όποιοι θέλησαν νά Σάς δολοφονήσουν.
Έπ’ εύκαιρία τής διασώσεώς Σας, έκφράζομεν πρός ύμάς τά άδελφικά φιλικά μας αισθήματα καί δεόμεθα τού παντοδυνάμου Θεού, νά χαρίση είς ύμάς ζωήν καί Ικανότητα πρός δράσιν διά νά άγωνισθήτε ύπέρ τής Είρήνης, διά νά άγωνισθήτε έναντίον τών έβραιοπλουτοκρατών καί τών άηαισίων πρακτόρων τής Μόσχας έναντίον τών κοινών αύτών δολοφόνων καί έχθρών τής πραγματικής έλευθερίας και τής εύημερίας του άγωνιζόμενου καί τίμιου λαού, όλοκλήρου τής άνθρωπότητος.
Θεσσαλονίκη 22.7.1944.
Οί άρχηγοί του ’Εθελοντικού ’Εθνικού Ελληνικού Στρατού
Κισά Μπατζάκ, Μιχαήλ Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Καπνόπουλος, Παναγιώτης Δαδούλης.
Παρόμοιο τηλεγράφημα προς το Χίτλερ είχε στείλει και ο συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγγονας, αρχηγός Ταγμάτων Ασφάλειας Πελοποννήσου, στο οποίο ανάφερε:
«Αναφέρω ότι έν όνόματι τών όπ’ έμέ έλληνικών σχηματισμών τής Πελοπόννησου άπηύθυνα σήμερα πρός τόν Φύρερ τό κάτωθι τηλεγράφημα. Χιλιάδες άξιωματικών καί άνδρών μου... διαδηλούν τήν άγανάκτησίν των... Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΡΟΥΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΕΙ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ...
Οί άξιωματικοί καί οί άνδρες μου ύστανται πάντοτε έτοιμοι συμφώνως πρός τάς έντολάς τοΰ Φύρερ καί τάς κατευθυντηρίους αύτού γραμμάς.
Αί γερμανικοί ένοπλοι δυνάμεις ΜΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΟΠΛΩΝ, άπευθύνω τήν παράκλησιν πρός ύμάς νά μάς ένισχύσετε διά τής χορηγήσεως ΕΛΑΦΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΡΕΩΝ ΟΠΛΩΝ ΠΕΖΙΚΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΩΜΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ κατά τάς δυσχερείς των διαδρομάς πρός άνεφοδιασμόν διά μέσου τής χώρας».
Φανερή ήταν η συνεργασία των Εθνικών, όπως ονομάζονταν, ομάδων της Βόρειας Ελλάδας με τους βούλγαρους φασίστες, όπως δείχνει και η επιστολή του οπλαρχηγού Ν. Κόππα προς το βούλγαρο διοικητή πού είχε την έδρα του στο Πράβι.
Πρός τόν κ. Νατσάλνικ Πραβίου. ΕΙς Πράβιον. Χαίρε κύριε Νατσάλνικ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΗΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ώς κράτος πού είσθε διότι αύτές τις ήμερες θά χτυπήσω τούς κομμουνιστάς. Καί γι’ αύτό θέλω όσο τό ταχύτερο ΝΑ ΜΕ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗΣ, διότι αύτοί έχουν κακό πρόγραμμα γιά μάς καί γιά σάς.
Διότι έμείς ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ... καί έτσι καί ΚΕΡΔΙΣΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ πάλι μαζί θά ζήσουμε... άλλά προδότες ύπάρχουν Βούλγαροι καί Έλληνες... καί γι’ αύτό άγωνίζεται ο στρατός καί ή άστυνομία... γι’ αύτό σάς ΖΗΤΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ τό ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΑΞΩΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗΝ ΓΙΑ NANAI ΕΙΣ ΓΝΩΣΗ ΣΑΣ καί νά μήν άναστατωθούν οί Διοικήσεις καί νά μή φοβούνται οί πρόεδροι καί ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ή μάλλον σάς ΖΗΤΟΥΜΕΝ καί ΕΝΙΣΧΥΣΙ σας διά νά λάβετε καί σεις ΜΕΡΟΣ ώς καί διά τόν τόπον ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΓΩ...
Σάς χαιρετώ Καπετάν Ν. Κόππας
Μια ακόμα επιστολή του Ν. Κόππα συνεργάτη των Βουλγάρων που την απευθύνει στον αρχηγό (Νατσάλνικ) προϊστάμενό του Βούλγαρο και από τον όποιο ζητάει την άδεια να ενεργήσει επιχειρήσεις εναντίον των γειτονικών χωριών για να κάνει εκτελέσεις πατριωτών και να κάψει και σπίτια... φυσικά των κομμουνιστών και έαμιτών.
«Κε Νατσάλνικ. Σάς ζητώ τήν γνώμην σας ότι όταν θά νά πιασθώ στή μάχει έχε ύπόψη ότι θά ΕΚΤΕΛΕΣΩ ΜΕΡΙΚΟΥΣ καί θά ΚΑΨΩ καί ΣΠΙΤΙΑ καί γι’ αύτό σάς είδοποιό καί ζητώ τή γνώμη σας γιατί ξεύρετε ότι ΑΔΙΚΑ δέν ΕΡΓΑΖΟΜΕ καί γι’ αύτό σάς ρωτώ ώς γιά τά άτομα είναι προδότες κάθε έθνος όπος καί ό Ζαχαρίας μέ τόν άδελφόν του άπό τό Ποτοχόρι αύτός παίρνει τά μυστικά άπό τούς πατριώτας καί τά προδίδη ατούς κομμουνιστάς καί φεύγουν καί ό στρατός μαζί μέ τήν 'Αστυνομία ΑΔΙΚΑ.
Σάς χαιρετώ Καπετάν Ν. Κόππας»
Ας δούμε όμως και τον ρόλο του ΕΔΕΣ (έχουμε κάνει κι άλλη παρόμοια αναφορά) παραθέτοντας απόσπασμα από την εμπιστευτική έκθεση του Λ. Μαύρου, έφεδρου υπολοχαγού συνδέσμου του Ζέρβα με τα τμήματα ταγματασφαλητών της Μακεδονίας.
Άθήναι 5.4.44
«…Νά γίνη Επαφή μυστική τής Κεντρικής Επιτροπής καί του στρατηγού Ζέρβα μετά τού οπλαρχηγού Κοζάνης Μιχάλη Παπαδόπουλου, ίνα έν δεδομένη στιγμή κατορθωθή έπαφή του σώματος τούτου μετά του σώματος Ζέρβα συνθλιβομένων των μεταξύ αυτών όρδών του ΕΛΑΣ.
Όσον άφορά τά λοιπά ΕΘΝΙΚΩΣ ΔΡΩΝΤΑ ΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΙΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ φρονώ ότι ταύτα δέν πρέπει νά άποκηρύσσονται καί νά άποθαρρύνονται, άλλά νά ένισχύωνται ήθικώς μέχρι τής στιγμής κατά τήν όποιαν θά καταστή δυνατή ή άφομοίωσίς των καί ή Ενωσίς των υπό τήν σημαίαν του ΕΔΕΣ, καθ’ όσον τά αίσθήματα των άποτελούντων αύτά άνδρών ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΚΑ ΜΑΣ καί τά όποια άνευ ούδενός δισταγμού τήν κατάλληλον στιγμήν θά Ενωθούν μεθ’ ήμών είς τόν κοινόν Εθνικόν Αγώνα».
Φωτοτυπία έγγραφου εθνικοσοσιαλιστών-προδοτών προς τα Ες-Ες, με το οποίο ζητούν πυρομαχικά.
Πρός τήν Διοίκησιν των ‘Ες-Ές.
‘Ενταύθα. Λαμβάνομεν τήν τιμή...
1. Άγωνιζόμενοι άπό μακρού καί πειθαρχούντες είς τάς κειμένας διαταγάς ύμών διά τήν έμπέδωσιν τής τάξεως καί άμυναν κατά τών πάσης φύσεως κακοποιών όρδών τής πολύπαθους περιοχής μας στερούμεθα τών πρός τούτο ύλικών (πολεμοφοδίων, στολών. όπλιομού, ύποδύσεως κλπ.)...
2. Άπό πολιτικής πλευράς άκολουθούμε τήν πολιτικήν γραμμήν ήν... εύθαρσώς ίχάραξεν ό 'Αρχηγός τών εθνικοσοσιαλιστών τής Β. 'Ελλάδας κ. Γρηγόρης Παζιώτης καί οι συνεργάται του... (Ακολουθούν οι υπογραφές των δοσίλογων οπλαρχηγών). Μετά του προσήκοντος σεβασμού
Οι οπλαρχηγοί: Σοφοκλής Βασιλειάδης, Σάββας Σαραγιαννίδης, Μαχαιριάς Νικόλαος, Γρηγόριος Γρηγοριάδης, Θεοχάρης Άθανασιάδης, Θεόδωρος Τριανταφυλλίδης, Άνέστης Τσαουλίδης, καπετάν Λευτέρης, Αβραάμ Κιρπουτρίδης.
Το «Πατριωτικό Μέτωπο» του I. Ράλλη
Το «Πατριωτικό Μέτωπο», που είχε συγκροτηθεί στην Κατοχή, με εντολή της κυβέρνησης I. Ράλλη, είχε συγκεντρώσει στις γραμμές του όλο τον «υγιώς σκεπτόμενο» εθνικόφρονα κόσμο της Βόρειας Ελλάδας.
Εκτός από το συνταγματάρχη Χρυσοχόου το συνέδραμε πολύ και ο Γεννάδιος, δεσπότης Θεσσαλονίκης, όπως δείχνει και η σχετική του εγκύκλιος. Το «Πατριωτικό Μέτωπο» προσπάθησε, ενόψει της απελευθέρωσης της Ελλάδας, το 1944 από τους Γερμανούς, να ενώσει κάτω από την καθοδήγησή του, όλες τις οργανώσεις που είχαν οπλιστεί από τους Γερμανούς και τους Άγγλους Έγκς καί Μύλλερ εναντίον του ΕΛΑΣ και του αγωνιζόμενου σκληρά μακεδονικού λαού. Στέγη σ’ όλες αυτές τις προδοτικές οργανώσεις πρόσφερε και ο ΕΔΕΣ. Εχουν δημοσιευτεί ως τώρα αυτούσια έγγραφα του ΕΔΕΣ που αναφέρονται στις προσπάθειες του Ν. Ζέρβα να εντάξει αυτά τα τμήματα στον ΕΔΕΣ.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Έκθεση πεπραγμένων» που υπογράφεται από τον γνωστό γερμανοτσολιά Λέγουρδα και αναφέρει τις επιχειρήσεις που έκαναν τα τμήματα του λεγόμενου «Πατριωτικού Μετώπου», στο πλευρό των Γερμανών, εναντίον του ΕΛΑΣ και των κατοίκων της μακεδονικής υπαίθρου.
Επίσης αποκαλυπτικό είναι και το έγγραφο της κυβέρνησης του Ι. Ράλλη –που δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ν. Καρκάνη που αναφέραμε- προς τις κατοχικές αρχές με το οποίο τις παρακαλεί να διαθέσουν Γερμανούς αξιωματικούς για να εκπαιδεύσουν και να ενισχύσουν το «Πατριωτικό Μέτωπο» Θεσσαλονίκης και τα Τάγματα Ασφαλείας.
Ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε και την άθλια στάση της επίσημης εκκλησίας της Ελλάδας που στάθηκε στο πλευρό της αντίδρασης και ειδικά στην συγκρότηση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας βοήθησε με όλες τις δυνάμεις. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή που έστειλαν στον Χίτλερ στις 26 Απρίλη 1941-δηλαδή μια μέρα πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα- οι ηγούμενοι του "αγίου " όρους, ενώ στην φωτογραφία βλέπουμε Ρασοφόρες μονάδες των ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, παραστρατιωτικά αντικομμουνιστικά τάγματα θανάτου) στην περιοχή Γρεβενών-Τρικάλων, την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τo 1948Ας δούμε μια εγκύκλιο του δεσπότη Θεσσαλονίκης, Γεννάδιου, που δίνει εντολή στους Ιερατικούς προϊσταμένους να βοηθήσουν στην επάνδρωση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
Θεσσαλονίκης
Άριθ. Πρωτ. 2127
Θεσ/νίκη 8 ’Ιουλίου 1944
Πρός
Τούς Εύλαβεστάτους Ιερατικούς Προϊσταμένους τών Ιερών Ναών Θεσσαλονίκης.
Εσχάτως τό «Πατριωτικόν Μέτωπον», ’Εθνική Αναγνωρισμένη όργάνωσις προνοούν διά τής διαπαιδαγωγήσεως τής νεολαίας καί τής έμμονής αύτής είς τάς θρησκευτικάς καί Έθνικάς παραδόσεις, πρός τοίς άλλοις σκοποίς αύτού, άπεφάσισεν καί τήν κατάρτισιν όμάδων έξ έφήβων διά τήν έν τοις ναοϊς τήρησιν τής τάξεως κατά τάς μεγάλος έορτάς.
Συνιστώμεν ίνα προτείνητε είς τό γραφεϊον αύτής οδός Κουντουριώτου άριθ. 23 έντός ΙΟημέρου άριθμόν τινα έφήβων φρονήμων νέων έκ τής ένορίας σας, έξ ών θά άπαρτισθώσιν οί πηρήνες τών ένοριακών όμάδων τάξεως, προτρέποντες αύτούς καί παροτρύνοτες ν’ άναλάβωσι προθύμως τήν άνατεθησομένην αύτοϊς ύπηρεσίαν.
Καί ταύτα μέν ούτως εϊητε οί έν Κυρίω ύγιαίνοντες.
+ Θ. ΓΕΝΑΔΙΟΣ
Στην υπηρεσία των Αγγλων
Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ακόμα μερικά στοιχεία για τον προορισμό και τη δράση των Ταγμάτων ’Ασφαλείας.Οι δημιουργοί των Ταγμάτων Ασφαλείας — Αγγλοι, Γερμανοί και ελληνική πλουτοκρατία — με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, πνευματικούς και θρησκευτικούς της εκπροσώπους ανέθεσαν σ’ αυτά διπλή αποστολή. "Ως την απελευθέρωση να υπηρετήσουν τούς Γερμανούς. Μετά την ήττα των Γερμανών να περάσουν στην υπηρεσία των Αγγλων. Γι’ αυτό και η αποστολή τους δεν έληξε με την συντριβή των Γερμανών. Πολύ πριν απ’ αυτήν οι Αγγλοι με τους πράκτορές τους στην Ελλάδα φρόντισαν να πάρουν στα χέρια τους τα Τάγματα. Το Σίμαναν αντικατέστησε ο Σκόμπυ. Και ο δοσίλογος Π. Σπηλιωτόπουλος που στην Κατοχή ήταν αρχηγός χωροφυλακής πριν την απελευθέρωση έγινε Γενικός Διοικητής Αττικής και αντιπρόσωπος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Το ΕΑΜ της Αθήνας αντέδρασε στην αρχή μα υποχώρησε αργότερα, όπως είχε κάνει το ΕΑΜ και με την πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου μετά το Λίβανο.
Οι Αγγλοι ακόμα από το 1943 (αποστολή Στότ) είχαν έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς. Τον Αύγουστο 1944 αντιπροσωπείες της Αγγλίας και της χιτλερικής Γερμανίας άρχισαν διαπραγματεύσεις σε υψηλό επίπεδο στη Λισαβόνα και γρήγορα κατέληξαν στη γνωστή συμφωνία που καθόριζε: Οι Αγγλοι να μην ενοχλήσουν ή καλύτερα να διευκολύνουν την υποχώρηση των Γερμανών από την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου προς την ηπειρωτική Ελλάδα και σε συνέχεια προς τα έλληνογιουγκοσλαβικά σύνορα πριν ο Κόκκινος Στρατός κλείσει το δρόμο υποχώρησης και σ’ αντάλλαγμα οι Γερμανοί να μην παραδώσουν τη Θεσσαλονίκη στον ΕΛΑΣ, άλλα να διευκολύνουν την κατάληψή της από τους Βρετανούς.
Και σημειώνουμε πως παρόμοια συμφωνία δεν είχε γίνει σε κανένα άλλο σημείο τού κόσμου. Κι αυτό δείχνει πόσο αποφασισμένοι ήταν οι αποικιοκράτες Βρετανοί να κρατήσουν σαν προτεκτοράτο την 'Ελλάδα μεταπολεμικά πόση θυσία!
Λίγο αργότερα με τη συμφωνία της Καζέρτας (Σεπτέμβρη 1944) η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου απαγόρεψε την κάθοδο και είσοδο τού ΕΛΑΣ στην ’Αθήνα, ενώ τα Τάγματα ’Ασφαλείας Αθήνας δεν αφοπλίστηκαν αλλά απλά περιορίστηκαν στο Γουδί και τμήματα του προδοτικού ΕΔΕΣ οχυρώθηκαν σε κεντρικά κτίρια της Αθήνας για ν’ αποτρέψουν δήθεν την κατάληψή τους, όπως ισχυρίζονταν, απ’ τον ΕΛΑΣ.
Για το πώς έβλεπαν και σε συνέχεια πώς χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί τα Τάγματα Ασφάλειας αποκαλυπτικό είναι το παρακάτω άρθρο του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Ουίλκις που τότε υπηρετούσε στην Ελλάδα και αργότερα έγινε βουλευτής του Εργατικού Κόμματος Αγγλίας. Ο Ουίλκις γράφει:
"Η πολιτική του βρετανικού στρατηγείου της Μέσης ’Ανατολής, κατά τον τελευταίο χρόνο της κατοχής ήταν, να εμποδίσει την ισχυροποίηση του ΕΛΑΣ με τη δημιουργία αντάρτικων ομάδων που ν’ ανταγωνίζονται τον ΕΛΑΣ.
Γι’ αυτό οργάνωσε όπλισε και εφοδίασε με άφθονα χρήματα τις ομάδες του Ψαρρού και του Ζέρβα.
Ομως, είναι αλήθεια ότι κατά το 1943 και 1944 κάθε τρίμηνο ο ΕΛΑΣ προκαλούσε στους Γερμανούς απώλειες τουλάχιστον χιλίων ανδρών.
Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ".
Στις 6 Σεπτέμβρη 1944 όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Καλαμάτα άφησαν εκεί 1.200 ταγματασφαλίτες άρτια εξοπλισμένους. Αμερικανός Αξιωματικός στις 8 Σεπτέμβρη διαβίβασε στους ταγματασφαλίτες γενναιόφρονες όρους του ΕΛΑΣ για να παραδοθούν. Υπό περιορισμό θα ’μεναν μόνο οι αρχηγοί τους και όσοι είχαν διαπράξει εγκλήματα για να δικαστούν μετά την επιστροφή της ελληνικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι θα γύριζαν στα σπίτια τους.Ο νομάρχης όμως Περρωτής αρχηγός των ταγματασφαλιτών δε δέχτηκε τους όρους και επακολούθησε μάχη με την οποία ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Καλαμάτα. Τα υπολείμματα των ταγματασφαλιτών κατέφυγαν στο Μελιγαλά όπου αφού απέκρουσαν ξανά τους παραπάνω όρους για την παράδοσή τους επακολούθησε φονική μάχη και ηττήθηκαν. Κατά τη διάρκεια των μαχών της Καλαμάτας και του Μελιγαλά οι Βρετανοί δεν αναμίχτηκαν. Και έχω την πεποίθηση ότι η μή ανάμιξή τους οφείλονταν σε οδηγίες από το Κάιρο όπου πιστεύονταν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα εξόντωναν τον ΕΛΑΣ χάρη στην υπεροχή του γερμανικού οπλισμού τους.
Όταν έφυγα — συνεχίζει ο Ουίλκις — από το Κάιρο τον Ιούλη του 1944 η γνώμη εκείνων που χειρίζονταν τα ελληνικά πράγματα ήταν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν φιλοβρετανικότερα από τον ΕΛΑΣ και γι’ αυτό έπρεπε να τα υποστηρίξουμε! Παράλληλα πιστεύονταν ότι θα μπορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας να εξοντώσουν τον ΕΛΑΣ και επομένως θα ήταν οι μόνες ελληνικές δυνάμεις που θα βρίσκαμε μόλις θα φθάναμε στην Ελλάδα».
Συνεχίζοντας ο Ουίλκις αναφέρει πως ο ΕΛΑΣ κράτησε το λόγο του και δεν έκανε αντεκδικήσεις εναντίον των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και πως οι Βρετανοί παρεμπόδισαν τον ΕΛΑΣ ν’ αφοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας και να καταδιώξει τους Γερμανούς. Μιλάει κατόπιν για τα μέτρα άμυνας του ΕΛΑΣ, για το ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε «να καταδιώξει ο ΕΛΑΣ τους Γερμανούς γιατί το πολιτικό γόητρο που θ’ αποκτούσε έτσι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ευπρόσδεκτο στο Φόρεϊν Όφφις».
Και συνεχίζει: «Γι’ αυτό το βρετανικό στρατηγείο δεν εξέδωσε καμιά διαταγή προς τον ΕΛΑΣ να στραφεί κατά των αποχωρούντων Γερμανών. Αντίθετα οι Βρετανοί αξιωματικοί διαβίβασαν στον ΕΛΑΣ Πελοποννήσου διαταγή που τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ προς την Αθήνα χωρίς ειδική άδεια του Σκόμπυ.
Φυσικά τέτοια άδεια δε δόθηκε ποτέ. Ο ΕΛΑΣ, όμως, εξακολουθούσε να πιέζει τους υποχωρούντες Γερμανούς και μπήκε στην πρωτεύουσα την ημέρα που υποχώρησαν οι εχθροί.
Τρεις μέρες ο ΕΛΑΣ κράτησε την Αθήνα υπό τον απόλυτο έλεγχό του και δεν έκαμε απόπειρα να καταλάβει την εξουσία. Και στις 16 Οχτώβρη υποδέχτηκε τους Άγγλους που έφτασαν στον Πειραιά ενώ επικρατούσε παντού Υποδειγματική τάξη.
Η απόφαση των Βρετανών και μετά την άφιξή τους στην Αθήνα ήταν ούτε τον ΕΛΑΣ ν' αφήσουν να χτυπήσει τους Γερμανούς ούτε οι ίδιοι να τους καταδιώξουν. Απλώς ήθελαν να τους παρακολουθούν και να καταλαμβάνουν τη χώρα που ο εχθρός εξεκένωνε. Οταν ο ΕΛΑΣ πρότεινε να αποβιβαστεί στην Κρήτη για να χτυπήσει τους Γερμανούς ο Σκόμπυ αρνήθηκε γιατί σκοπός του ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ».
Το άρθρο του Ουίλκις που γράφτηκε το 1946, όταν στην εξουσία στη Βρετανία είχαν έρθει οι Εργατικοί, αποτελεί μια πλήρη ομολογία της εχθρικής προς το λαό μας πολιτικής των Βρετανών. Παράλληλα το άρθρο επισημαίνει προς ποιά κατεύθυνση βρίσκονται και οι ευθύνες για τις συγκρούσεις του Μελιγαλά και της Καλαμάτας και ξεμασκαρεύει την ντόπια αντίδραση που οχυρώθηκε πίσω απ’ τις συκοφαντίες για δήθεν εγκλήματα και σφαγές του ΕΛΑΣ, ενώ οι συγκρούσεις ήταν έργο και μόνο των Βρετανών, που μεθόδευαν τον εμφύλιο πόλεμο στον τόπο μας για να βρουν την ευκαιρία ν’ αρπάξουν ένοπλα την εξουσία για λογαριασμό της δωσίλογης Δεξιάς.
Οι Άγγλοι, λοιπόν, πίστευαν πως μια και τα προδοτικά τάγματα είχαν καλύτερο οπλισμό θα εξόντωναν τον ΕΛΑΣ. Ομως γελάστηκαν. Τα πράγματα απόδειξαν το αντίθετο. Χρειάστηκε να αλλάξουν σχέδια. Έστειλαν τότε τον Π. Κανελλόπουλο να συναντήσει τον Άρη Βελουχιώτη, καπετάνιο του Γ.Σ. του ΕΛΑΣ που εκείνη την εποχή ήταν στην Πελοπόννησο και να πείσουν σε συνέχεια τον προδότη συνταγματάρχη Δ. Παπαδόγκονα επικεφαλής 3.000 ταγματασφαλιτών με βαρύ οπλισμό (30 πυροβόλα κ.λπ.), που ο Ηντεν, υπουργός ’Εξωτερικών της Βρετανίας είχε στιγματίσει στη Βουλή των Κοινοτήτων, ν’ αποφύγει τη σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ.
Σε συνέχεια τον παρέλαβαν οι Αγγλοι με όσους από τους άνδρες του δεν θέλησαν να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και με μια διμοιρία του ΕΛΑΣ συνοδεία τους μετάφεραν στις Σπέτσες και από κει στον Πειραιά. Οταν ο ηλεκτρικός μετέφερε τους Παπαδογκονέους στην πλατεία Ομόνοιας, στο κέντρο της Αθήνας, αυθόρμητα μαζεύτηκε πολύς κόσμος που γιουχάιζε τους δοσίλογους και τους έφτυνε.
Με στρατιωτικά αυτοκίνητα τους μετέφεραν στο Γουδί. Φυσικά όχι για να μείνουν στή φυλακή! Από κει τους μοίρασαν στην Ταξιαρχία Ρίμινι, άλλους τοποθέτησαν στη χωροφυλακή στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη, αφού τους έστελναν πρώτα στο Κάιρο, όπου τους έντυσαν χωροφυλακίστικα για να φαίνεται πως έρχονται δήθεν από το εξωτερικό,!
Οι βρετανικές μανούβρες δεν περιορίστηκαν μόνο στην Πελοπόννησο. Παρόμοια κατάσταση δημιούργησαν και στη Μακεδονία. Ο Τσώρτσιλ, διέβλεπε πως τα σχέδιά του για ένοπλη επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας θα προκαλούσαν αντιδράσεις, έφτανε μάλιστα ως το σημείο αναμέτρησης και με τους Ρώσους, όπως αναφέρουν επίσημα βρετανικά έγγραφα. Γι’
αυτό του χρειάζονταν η Θεσσαλονίκη και η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.
Στην περιοχή αυτή το Στρατηγείο Μέσης ’Ανατολής είχε στείλει τον τυχοδιώκτη Αγγλο ταγματάρχη Μύλλερ, σύνδεσμο της αγγλικής Αποστολής στα βουνά της Ελλάδας (είχε πρώτα υπηρετήσει στο Ζέρβα στην Ήπειρο) με σκοπό να εξοπλίσει και να ενισχύσει τις συμμορίες του Τσαούς Άντών (Αντώνη Φωστερίδη). Ό Μύλλερ χρηματοδοτούσε και εφοδίαζε με ρίψεις αεροπλάνων τον Τσαούς Άντών και τον έβαζε στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου να στήνει δολοφονικές ενέδρες στα τμήματα του ΕΛΑΣ.
Οι ραδιουργίες των Βρετανών
Δίνουμε σχετικά μια έκθεση του 26ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης με ημερομηνία 8. 3. 1944 και υπογραφή Άρης Ολύμπιος, που βρέθηκε στα Αρχεία του Γ Σ του ΕΛΑΣ.Η έκθεση του Συντάγματος στάλθηκε στη X Μεραρχία του ΕΛΑΣ
«Ως γνωστό, γράφει ή έκθεση, κατά τον παρελθόντα Αύγουστο (1943) έφθασεν εις ’Ανατολικήν Μακεδονίαν ό Άγγλος Ταγματάρχης Μύλλερ μέ σκοπό όπως ένισχύσει καί τόν έδώ κατά πολύ σκληρότερον Αγώνα μας έναντίον τών Γερμανο-Βουλγάρων κατακτητών, ΐνα 1/ Δυνηθώμεν καί ήμεΐς καί προσφέρωμεν τάς ύπηρεσίας μας στόν Κοινό Συμμαχικό Αγώνα καί 11/ Διά νά προστατεύσωμεν καί Ανακουφίσωμεν τόν στενάζοντα καί δεινοπαθοΰντα "Ελληνικόν πληθυσμόν ύπό τό πέλμα τοΰ Βουλγαρικοΰ Φασισμού.
Δυστυχώς ό ρόλος καί ή Αποστολή του Άγγλου Ταγματάρχου όπως έδείκνυον αί Αρχικοί του διαθέσεις καί τά τελευταία φρικιαστικά έγκλήματα καί γεγονότα πού έλαβον χώραν είς τήν περιοχήν μας καί τά όποια συνοπτικώς έκθέτομεν παρακάτω Αποδεικνύουν έμφανέστατα ότι ό ρόλος καί ή Αποστολή του Ανθρώπου πού ήλθε, όχι δι ένίσχυσιν καί παροχήν βοήθειας Αλλά διά τήν δημιουργίαν Αντιδράσεως πού δέν ύπήρχε μέχρι πρότινος, πρός διάσπασιν τής ένότητος του Αγώνος είς βάρος τού 'Ελληνικού Λαού καί έπ’ ώφελεία τών κατακτητών.
Είς τήν προσπάθειαν αύτήν έβοηθήθη καί έπέτυχεν όταν έπεσαν δυό ' Ελληνες Αλεξιπτωτισταί οι όποιοι έχρησιμοποιήθησαν ώς όργανά του διά τόν ώς άνω σκοπόν. Κυρίως ό ένας εξ αυτών ονόματι Πετράκης Εκ Κρήτης, άμέσως έπελήφθη τού Εργου του κάμνων προπαγάνδαν διασπάσεως καί διαφθοράς μέσα στά τμήματά μας.
Έκ μέρους μας κατεβλήθη πάσα προσπάθεια άπ' άρχής μέχρι τέλους καί παρά τάς σκληρός συνθήκας διά τήν έξυπηρέτησιν τού Άγγλου πρός έκπλήρωσιν τής άποστολής του (συγκέντρωσις πληροφοριών κλπ.) περιοδεύσαμεν μαζί όπου έπιθυμούσε νά μεταβή (Μπόζ-Ντάγ Σερρών, Δαϊλά δι άναγνωρίσεις κλπ.).
Κατά μίαν τελευταίαν μας περιοδείαν είς τήν οποίαν συμμετείχε καί ο άλεξιπτωτιστής Πετράκης πρός Τσάλ-Ντάγ Δράμας, διήλθομεν ώς πρώτον σταθμόν έκ Μπόζ-Ντάγ Δράμας όπου μετά τήν άναγνώρισιν καί τήν δημιουργίαν τών άπαραιτήτων προϋποθέσεων ή διοίκησις είχεν ύπ’ όψιν της νά έγκαταστήσει τμήμα είς τόν τομέα αύτόν. Εκεί δημιουργείται ένα έπεισόδιον κατά τό όποιον έξεδηλώθησαν αι πραγματικοί προθέσεις καί έπιδιωκόμενοι σκοποί του έν λόγω Μύλλερ.
Ευθύς μετά τήν αφιξίν μας είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας διενυκτερεύσαμεν είς εν δρεινόν χωρίον ονόματι Μεσοβούνι τό όποιον κατηκείτο όλοκληρωτικά άπό Ελληνας. Άπό τούς κατοίκους πήραμε τήν πληροφορία ύπάρξεως όρισμένων άλλων άτάκτων όμάδων καί οί κάτοικοι μάς έξέφρασαν τήν πικρίαν των άπαγοήτευσιν καί άγανάκτησιν έναντίον των διότι έπιέζοντο ύπ' αύτών κατά τόν πλέον οίκτρόν τρόπον (ληστείαι, βιασμοί, άρπαγαί κλπ.). Τήν έπομένην δε έξήλθομεν του χωρίου προσπάθησα καί συνηντήθην μέ μίαν μικράν όμάδα εύρισκομένην έκεϊ πλησίον μέ τόν άρχηγόν τής όποιας μίλησα πάνω στους σκοπούς του άγώνος καί τής όργανώσεώς μας έδέχθη δέ όντος προθύμως νά ένταχθή είς τάς τάξεις μας καί επί πλέον νά μεσολαβήσει καί είς τάς άλλας όμάδας είς τάς όποιας είχεν επιρροήν καί αι οποίαι μέχρι στιγμής εκείνης έκυκλοφόρουν ληστεύουσαι καί άρπάζουσαι, νά συμμορφωθούν καί ένταχθούν στόν ΕΛΑΣ.
Ό άλεξιπτωτιστής Πετράκης παρέλαβε κατόπιν τόν άρχηγόν τής όμάδας καί τόν παρουσίασεν είς τόν Μύλλερ του όποιου ή χαρά ύπήρξεν άπερίγραπτος βλέπων νά πραγματοποιούνται οί σκοποί του. Συνεννοήθη μέ αύτόν καί του έπρότεινεν νά τόν συνδέση καί μέ όλες τις άλλες ομάδες τίς όποιες όντος θά ένίσχυεν δί όλων των μέσων ύποσχόμενος ταύτοχρόνως είς αύτούς ότι όλόκληρος ή περιοχή θά έμενεν είς χείρας των.
Ό ύποφαινόμενος έπενέβην καί παρετήρησα είς τόν Μύλλερ ότι αύτό πού κάνει δέν άνήκεν είς τήν άποστολήν του καί ότι αύτή είναι ύπόθεσις καθαρώς ίδική μας, μή έχων κανένα δικαίωμα νά άναμιγνύεται είς καθαρώς Εσωτερικά μας ζητήματα. Ούτος εν θυμώ επεκαλέσθη τό συμφωνητικόν τού ΕΛΑΣ (τό όποιον εφόσον έπρόκειτο δί όπλισμόν καί οίκονομικήν ενίσχυσίν μας δέν ίσχυεν, ενώ διά τήν ύπαρξιν άνεξαρτήτων όμάδων ίσχυεν καθώς καί δί ενίσχυσίν αύτών).
Ή προσπάθεια καί ή τακτική αύτή τού Μύλλερ ή όποια ύποβοηθούσε καί έτεινε είς τήν διάσπασιν τού Ελληνικού Λαού έκαμεν τήν χειριστήν εντύπωσιν καί επροκάλεσε τήν εναντίον του άγανάκτησιν των όλίγων κατοίκων πού παρευρίσκοντο είς τήν συζήτησιν καί οί όποιοι επερίμεναν τήν συμμόρφωσιν τών τμημάτων εκείνων τά όποια είχον καταντήσει ό εφιάλτης τής εκεί περιοχής.
Παράλληλες διασπαστικές ενέργειες έγιναν μέσα είς τούς άντάρτες τής συνοδείας μας άπό τόν Πετράκην ό όποιος μεταξύ άλλων είπε καί τά εξής: «Είτε τό θέλετε, είτε όχι, ό Βασιληάς θάρθη γιατί τόν ύποστηρίζει ή Αγγλία. Αύτό τό εβεβαίωσε καί ό ίδιος ενώπιον τού Μύλλερ, όταν εκλήθη πρός τούτο. Αύτή ύπήρξεν ή άπαρχή τής Εγκληματικής μυστικής συνεννοήσεως τού Μύλλερ καί τού όργάνου του Πετράκη μετά τών καθαρμάτων καί τών ληστοσυμμοριτών πού τά καρποφόρα άποτελέσματά της ύπήρξαν τά δυό στυγερά καί άποτρόπαια Εγκλήματα τά όποια διεπράχθησαν είς βάρος τών τμημάτων τού ΕΛΑΣ Τσάλ-Ντάγ καί Μπόζ-Ντάγ Δράμας.
Είς τό Τσάλ-Ντάγ συνεκεντρώθησαν όλα αύτά τά καθάρματα καί έχοντα συλλάβει εκ τών προτέρων τό δολοφονικόν σχέδιόν τους, τό έθεσαν είς εφαρμογήν. Τήν ήμέραν άκριβώς τής Πρωτοχρονιάς, όπως είχαν προειδοποιήσει τό τμήμα μας άπό τήν προηγουμένην πήγε γιά νά γιορτάσει μαζί τους άπό πολύ πρωί καί τήν στιγμήν πού άλληλοχαιρετούντο καί άλληλοηύχοντο ό άρχηγός τους έδωσε τό σύνθημα καί άμέσως ήρχισαν τά πυρά άπ όλα τά σημεία μέ άποτέλεσμα νά φονευθοΰν καί νά εκτελεσθούν μέ τσεκούρι δέκα πέντε τόν άριθμόν συναγωνισταί μεταξύ τών όποιων ό στρατιωτικός άρχηγός τού Τμήματος καί τά πολιτικά στελέχη, οί δέ ύπόλοιποι νά συλληφθούν αιχμάλωτοι καί να υποστούν την μαρτυρίαν τής Ίερής Έξετάσεως. Τήν τραγικήν εικόνα τής ύπουλης αύτής δολοφονίας μας τήν δίδουν αύτόπται μάρτυρες συναγωνισταί οί όποιοι άπέδρασαν άργότερον.
Τάς Ιδίας σχεδόν ημέρας πού διεπράχθη τό Εγκλημα τού Τσάλ-Ντάγ. Ο Άγγλος Ταγματάρχης κατόπιν τής μεγάλης του επιμονής άνεχώρησε μέ όλην του τήν συνοδείαν καθώς καί μέ τήν δύναμιν είκοσιν άνταρτών μας έπί κεφαλής τής όποιας ήναγκάσθη νά τεθή ό διοικητής του Τάγματος άξιωματικός Άγις άπό Μπόζ-Ντάγ Σερρών είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας (Τάς ήμέρας εκείνας τά τμήματά μας του Μπόζ-Ντάγ Σερρών ήρχισαν τμηματικώς νά διοχετεύωνται, ύστερα άπό τήν σύμπτυξίν των, ή όποια ήτο άποτέλεσμα τών σκληρών μαχών μέ Βουλγαρικά στρατεύματα καί τάς όποιας έπροκάλεσαν αί ρίψεις έφοδίων στό Μύλλερ).
Φτάσασα ή άποστολή του Άγγλου Ταγματάρχου μετά τής συνοδείας καί Φρουράς του είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας, άνέμενε ρίψιν, χωρίς τούτο προηγουμένως νά τό έχει γνωρίσει είς ήμάς. Ή ρίψις έπραγματοποιήθη (ρουχισμός καί τροφές μόνον) καί ώς ήτο επόμενον επροκάλεσε καί πάλιν τήν κινητοποίησιν τών Βουλγάρων). Έγένετο μάχη μέ τό τμήμα μας καί κατά τό τέλος τής μάχης ένεψανίσθησαν καί όλα τά καθάρματα τής άντίδρασης τά όποια είχον έπανακάμψει άπό τό Τσάγ-Ντάγ συνέλαβον αίχμαλώτους άπό τό τμήμα μας όσους μπόρεσαν καθώς καί τόν άξιωματικόν Άγιν τόν όποιον έξετέλεσαν χωρίς καμμιάν διαμαρτυρίαν του Άγγλου Ταγματάρχου. Άποτέλεσμα τής ρίψεως πού έκαναν σκοπίμως διά νά δημιουργηθή κατάστασις ήτο τό κάψιμο τών χωριών τής περιοχής καί ό έκτοπισμός τών κατοίκων τους.
Πρό τής ρίψεως ό άλεξιπτωτιστής Πετράκης τή συνοδεία τριών συναγωνιστών πού του διετέθησαν άπό τόν άξιωματικόν Άγιν, άνεχώρησεν είς Τσάλ-Ντάγ, όπου έπίσης άνεμένετο ρίψις καί άλεξιπτωτισταί. Καθ’ όδόν παρέδωσε τούς τρεις στρατιώτας είς τά καθάρματα πού συνήντησεν, τούς όποιους αφού άπεγύμνωσαν όδήγησαν πρός έκτέλεσιν. Ό ένας εξ αύτών τήν στιγμήν τής έκτελέσεως κατόρθωσε νά δραπετεύσει καί νά καταθέσει τ' άνωτέρω.
Έκτοτε ό Άγγλος Ταγματάρχης εύρίσκεται εν μέσω τών άνθρώπων αύτών καταβάλων συνεχή προσπάθειαν διά τήν άνάπτυξιν τής άντιδράσεως.
Οί ήγέται τής ούτω δημιουργηθείσης καταστάσεως, μηδενός έξαιρουμένου, είναι γνωστοί είς τόν λαόν. Ό άρχηγός των, όνόματι Τσαούς-Άντών, έξήλθεν είς τό βουνό αφού προηγουμένως κατέσφαξε τήν σύζυγόν του ή όποία τόν ήμπόδιζεν είς τάς παρανόμους έρωτικάς του σχέσεις μέ άλλας. Μά καί δί όλους τούς άλλους ο λαός κστέθεσεν μέ άγανάκτησιν πολλά έπιβαρυντικά (βιασμοί γυναικών, άρπαγαί, ληστεϊαι, φόνοι διά λόγους έκδικήσεως κλπ.) ένώπιον του Μύλλερ όταν συνεχίζοντες την πορείαν μας άπό Μπόζ-Ντάγ Δράμας καί κατευθυνόμενοι είς Τσάλ-Ντάγ διερχόμεθα άπό διάφορα χωριά.
Εις άμφότερα τά έγκλήματα συμμετείχεν καί ό άρχηγός τής πρώτης όμάδος πού συνηντήσαμεν είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας καί ό όποιος αποτελούσε τόν συνδετικόν κρίκον μεταξύ Πετράκη καί των άλλων αντιδραστικών όμάδων…
Φέρομεν είς γνώσιν υμών τήν δημιουργηθεΐσαν κατάστασιν διά νά ένεργήσητε έπί του προκειμένου ό,τι ήθέλατε έγκρίνει».
Υπήρχαν, συνεπώς όχι υπόνοιες αλλά βάσιμα στοιχεία, συγκεκριμένα ότι ο ίδιος ο Μύλλερ σε συνεργασία με τους τσαουσαντωνικούς οργάνωσε αυτές τις δολοφονίες των έλασιτών. Γι’ αυτό και το ΓΣ του ΕΛΑΣ κατάγγειλε επίσημα και επανειλημμένα την δράση του Μύλλερ στο ΣΜΑ κι εκείνο αντί να πάρει μέτρα εναντίον του Μύλλερ, απαντούσε διαμαρτυρόμενο, όπως έκανε άλλωστε σε κάθε παρόμοια περίπτωση, ότι δήθεν δεν ήταν δυνατό άγγλος αξιωματικός σύνδεσμος ν’ αναπτύσσει τέτοια δράση!!
Οι Αγγλοι μαζεύουν τους προδότες στην Αθήνα
Οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στην Πάτρα στις 4 Οχτώβρη 1944. Ο ΕΛΑΣ για να βοηθήσει τους Βρετανούς χτύπησε τους Γερμανούς, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας της Πάτρας πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών. Αυτά τα έχουν ομολογήσει και οι ίδιοι οι Βρετανοί. Πριν από τον Οχτώβρη ο ΕΛΑΣ είχε απελευθερώσει όλη σχεδόν τη νότια και Ανατολική Πελοπόννησο. Όπως ομολογεί και ο Ουίλκις στο άρθρο του ο ΕΛΑΣ δεν έκανε αντεκδικήσεις. Από τους ταγματασφαλίτες που έπιασε κράτησε μόνο εκείνους που ενέχονταν σε εγκλήματα. Ετοίμαζε δικογραφίες για να δικαστούν Από την κυβέρνηση στην όποια και θα τους παρέδιδε.Οι Βρετανοί με τον Σκόμπυ επικεφαλής ισχυρίζονταν ότι έρχονταν στην 'Ελλάδα δήθεν για να την απελευθερώσουν από τους Γερμανούς. Μα εναντίον των Γερμανών δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά εκτός από το τμήμα του Τζέλικο. Αλλά οι Βρετανοί δεν έστειλαν διαταγή ούτε στα τμήματα του ΕΛΑΣ να καταδιώξουν τους Γερμανούς. Αυτό δεν το ήθελαν. Ο ΕΛΑΣ, όμως, δεν περίμενε τις διαταγές των Βρετανών. Τα τμήματά του καταδίωξαν και έδωσαν σκληρές μάχες κατά των Γερμανών στο Κακοσάλεσι, όπου διαλύθηκε ολόκληρο γερμανικό τάγμα, στις Θερμοπύλες, στη Θεσσαλία και σε συνέχεια στη Μακεδονία. Σ’ όλες τις πόλεις που υπήρχαν Τάγματα Ασφάλειας ο ΕΛΑΣ τα αφόπλιζε και κρατούσε μόνο τους ενεχόμενους σε εγκλήματα ενώ τους άλλους τους άφηνε λεύτερους.
Οι Βρετανοί έδειχναν πάντα ένα ύποπτο ενδιαφέρον για όλους αυτούς όπως και τους άνδρες της χωροφυλακής και σε πολλές περιπτώσεις κατάφερναν με πιέσεις προς τα τμήματα τού ΕΛΑΣ ν’ αποσπάσουν αυτούς τους ταγματασφαλίτες και για δήθεν περισσότερη ασφάλεια να τους μεταφέρουν στην Αθήνα. Κρίνοντας εκ των υστέρων είναι ολοφάνερο πως με τον τρόπο αυτό oι Βρετανοί συγκέντρωναν δυνάμεις στην Αθήνα για τη σύγκρουση του Δεκέμβρη που ετοίμαζαν μεθοδικά.
Στις 22 Οχτώβρη τα τμήματα του ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σ’ όλη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ενώ οι Γερμανοί με τα Τάγματα Ασφάλειας κρατούσαν ακόμα τη Θεσσαλονίκη και Κεντρική Μακεδονία. Οι Βούλγαροι ύστερα από διαταγή του στρατάρχη της ΕΣΣΔ Τολμπούχιν, που βρισκόταν νικητής στη Σόφια, άρχισαν να υποχωρούν από την ελληνική γη. 'Εμειναν μόνο οι Γερμανοί και οι οπισθοφυλακές τους ταγματασφαλίτες.
Στις 24 Οχτώβρη ο ΕΛΑΣ άρχισε τις πρώτες κρούσεις για την απελευθέρωση της μακεδονικής πρωτεύουσας. Σε συνδυασμό με την έντονη πάλη των οργανώσεων του ΕΑΜ από το εσωτερικό της πόλης που εκδηλώθηκε με την τεράστια κινητοποίηση του λαού και την ένοπλη ενίσχυση του εφεδρικού ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής οι δυνάμεις της 11ης μεραρχίας τού ΕΛΑΣ κατόρθωσαν να τσακίσουν τον καταχτητή, να λευτερώσουν 2 χιλ. γιουγκοσλάβους αιχμαλώτους και να απαλλάξουν την πόλη από τον ξένο τύραννο.
Στις 30 Οχτώβρη ώρα 3μμ. διακόσιες πενήντα χιλιάδες λαού της Θεσσαλονίκης ξεχύθηκαν στους δρόμους με έξαλλο ενθουσιασμό για να στεφανώσουν τους ελευθερωτές του ΕΛΑΣ. Η ασύγκριτη αυτοθυσία των μαχητών του ΕΛΑΣ έσωσε και δω, όπως είχε κάνει στην Αθήνα και Πειραιά, το ηλεκτρικό εργοστάσιο και τους κυλινδρόμυλους Αλητίνι.
Μετά τη Θεσσαλονίκη τα συντάγματα του ΕΛΑΣ συνέχισαν την καταδίωξη των Γερμανών για την απελευθέρωση και των άλλων πόλεων της Μακεδονίας.Την 1 Νοέμβρη ο ΕΛΑΣ ανάγκασε τους Γερμανούς ύστερα από πολυήμερη πίεση να εγκαταλείψουν την περιοχή του Στρυμόνα, του Λαχανά και το Σωχό. Η Πτολεμαΐδα και το Αμύνταιο είχαν επίσης λευτερωθεί. Η Καστοριά εγκαταλείφτηκε και δεν είχε απομείνει στα χέρια των αντιπάλων του ΕΛΑΣ παρά μόνο το Κιλκίς όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι ταγματασφαλίτες από τη Θεσσαλία, τη Νιγρίτα, τη Θεσσαλονίκη, την Κατερίνη, τη Βέροια και άλλες πόλεις. Σε 3.500 ανέρχονταν οι προδότες που είχαν οχυρωθεί εκεί, ενώ οι Γερμανοί είχαν τελείως εκκενώσει το ελληνικό έδαφος.
Εδώ οι Βρετανοί αποφάσισαν να συντρίψουν τον ΕΛΑΣ. Πίστευαν πως θα πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν στην Καλαμάτα.
Από τη χαραυγή της 4 Νοέμβρη ο ΕΛΑΣ είχε κυκλώσει από παντού το Κιλκίς και άρχισε πριν τα ξημερώματα την ορμητική του έξοδο. Οι φονικές οδομαχίες κράτησαν ολόκληρη τη μέρα. Και προς τις 4 το απόγευμα το Κιλκίς είχε κυριευτεί. Δυόμισι χιλιάδες ταγματασφαλίτες με τους κυριότερους αρχηγούς τους πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Πάνω από 500 ήταν οι νεκροί προδότες στο πεδίο της μάχης.
Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και οι Κ. Παπαδόπουλος και Δ. Θεοχαρίδης οι μετέπειτα βουλευτές της δωσίλογης Δεξιάς. Σχετικά με τον τελευταίο η εφημερίδα του ΕΑΜ «Ελεύθερη Ελλάδα» στο φύλλο της στις 27.12.46 έγραψε:
«Όταν οι Γερμανοί αποχωρούσαν από τη Βόρειο Ελλάδα, οι ηνωμένες δυνάμεις ταγματασφαλιτών των Δάγκουλα, Κεσά Μπατζάκ, Κ. Παπαδοπούλου και Παπούλια, απεσύρθησαν στο Κιλκίς, προστατεύοντας σαν «Ισχυρή όπισθοφυλακή» τις υποχωρούσες σύμμαχος, γερμανικές δυνάμεις. Μεταξύ των τελευταίων αυτών ήταν και ο σημερινός υφυπουργός Εφοδιασμού και βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, Δ. Θεοχαρίδης.
Κατά τη μάχη του Κιλκίς μεταξύ ΕΛΑΣ και ταγματασφαλιτών, ο Δ. Θεοχαρίδης συνελήφθη αιχμάλωτος και σε μια αυτόγραφη απολογία του ομολογεί τα εγκλήματα του κατά του ελληνικού λαού, τους στενούς δεσμούς του με τους Δάγκουλα — Χρυσοχόου, και γενικά την προδοτική και αντεθνική του δράση».
Και ένα τελευταίο ερώτημα: Τί απόγιναν οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες που βαρύνονταν με φόνους, δολοφονίες, εμπρησμούς, λεηλασίες κλπ. και οι όποιοι παραδόθηκαν μαζί με τις δικογραφίες τους από τον ΕΛΑΣ μετά τη Βάρκιζα στο επίσημο μεταβαρκιζιανό κράτος για να δικαστούν; Φυσικά από τον τρόπο που το κράτος αντιμετώπισε ως την ώρα εκείνη τους προδότες δεν είναι δύσκολο να το συμπεράνουμε. Ωστόσο όμως υπάρχουν και γραπτές μαρτυρίες αποκαλυπτικές και αδιάψευστες.
Αναδημοσιεύουμε από το αγγλικό περιοδικό «Νιού Στέισμαν» (τεύχος Σεπτέμβρη 1945) σχετικό απόσπασμα από επιστολές του τότε Εργατικού βουλευτή ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Ουίλκις που γράφει:
«…Το Νοέμβρη 1944, 1.400 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας είχαν συγκεντρωθεί στο Γύθειο κάτω από τη συνδυασμένη επιτήρηση ανδρών του ΕΛΑΣ και τμημάτων της ΡΑΦ.
Ο Γ. Παπανδρέου έστειλε εκεί από την Αθήνα τον Καρατσέα για να κάνει ανακρίσεις.
Αφού έγιναν οι ανακρίσεις, ο Καρατσέας με συμφωνία και του ΕΛΑΣ απόλυσε όλους εκτός από 280, εναντίον των όποιων υπήρχαν ισχυρές αποδείξεις ότι είχαν δολοφονήσει όμηρους έαμίτες ή είχαν κάψει χωριά ή είχαν διαπράξει άλλες φρικαλεότητες κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Οι 280 αυτοί εγκληματίες παραδόθηκαν από τον ΕΛΑΣ στις αρχές και βρίσκονταν στις φυλακές της Καλαμάτας και της Σπάρτης μέχρι τη σύρραξη του Δεκέμβρη. Η πρώτη ενέργεια του Βραχνού, νέου Νομάρχη Μεσσηνίας που διορίστηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα ήταν να τους αφήσει όλους αυτούς ελεύθερους.
Βγήκαν από τη φυλακή με μουσική (την μπάντα των Δήμων ακριβέστερα) και τιμές και τραγουδώντας μοναρχικά τραγούδια και στις δύο πόλεις (Σπάρτη και Καλαμάτα).
Υστερα από δύο βδομάδες ο Δάλλας, έαμικός δήμαρχος Καλαμάτας, φυλακίστηκε μαζί με 60 άλλους συμπαθούντες το ΕΑΜ. Εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. Και ακόμα δεν του έχει απαγγελθεί κατηγορία. Κατά τον ίδιο τρόπο βρίσκονται στις φυλακές και άλλοι αγωνιστές του κινήματος Αντίστασης. Ο Δάλλας είναι μέλος του Αγροτικού Κόμματος του Κ. Γαβριηλίδη. Μπορώ να εγγυηθώ για την αντιφασιστική του δράση και το θαυμάσιο χαραχτήρα του.
Αμφιβάλλω, συνεχίζει η επιστολή, αν περιστατικά σαν αυτό που περιέγραψα — και μπορώ να περιγράψω πολύ περισσότερα από προσωπική μου πείρα — αναφέρονται στις εκθέσεις του Λήπερ (σσ. – πρεσβευτή της Αγγλίας στην Αθήνα) πάνω στις όποιες η εργατική μας κυβέρνηση θα στηρίζει τη μελλοντική της πολιτική στην Ελλάδα».
Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μαρτυρία του άγγλου Ουίλκις αποφυλακίστηκαν οι ένοχοι ταγματασφαλίτες και στις φυλακές κλείστηκαν οι εαμίτες και έλασίτες που πολλοί απ’ αυτούς είχαν φυλακιστεί από τους Γερμανούς.
Ο ίδιος δε ο Ουίλκις διαβεβαιώνει πώς αυτή δεν ήταν μοναδική περίπτωση. Και θα μπορούσε να αναφέρει κι άλλες παρόμοιες. Αυτή λοιπόν ήταν η πολιτική των κυβερνήσεων Ν. Πλαστήρα και των άλλων μετά την απελευθέρωση. Ούτε για τα μάτια τού κόσμου δεν τους πέρασαν από δίκη! Αυτοί οι δοσίλογοι έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους.
Για την αντεθνική αυτή δράση τους οι προδότες ταγματασφαλίτες δεν έδωσαν λόγο των πράξεών τους μετά την απελευθέρωση. Πέρασε από δίκη μόνο η ηγεσία των ταγμάτων στην Αθήνα και αυτή για τα μάτια του κόσμου, κυρίως για την παραπλάνηση της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι προδότες των Επαρχιών που διέπραξαν μαζί με τους καταχτητές αναρίθμητα εγκλήματα, φόνους, εμπρησμούς, καταδόσεις, συλλήψεις πατριωτών, έμειναν ατιμώρητοι. Ολοι αυτοί πέρασαν, αφού άλλαξαν οπλισμό και τις γερμανικές στολές με βρετανικές, στον κρατικό μηχανισμό. Έγιναν τα στελέχη του μεταβαρκιζιανού κράτους. Αυτοί οι εθνικώς ανάξιοι διορίστηκαν μέλη Επιτροπών Ασφαλείας που έκριναν τον πατριωτισμό των αγωνιστών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης!
Ελάχιστοι μόνο καταδικάστηκαν. Για πολλούς δεν υποβλήθηκαν ούτε μηνύσεις. Για άλλους που έγιναν μηνύσεις οι μάρτυρες ακόμα και οι μηνυτές δεν τόλμησαν να παρουσιαστούν στη δίκη. Τέτοια ήταν η αιματηρή τρομοκρατία στην ύπαιθρο στη βρετανική κατοχή που δεν είχε κανένας που να κρύψει το κεφάλι του κι όχι να παρουσιαστεί στις ’Αρχές να καταθέσει.
Ετσι έμειναν ατιμώρητοι και γυρνούσαν ελεύθεροι οι ένοχοι για ομαδικά Εγκλήματα που έγιναν π.χ. στο Αγρίνιο όπου εκτελέστηκαν 117 και τρεις απαγχονίστηκαν τη μεγάλη Παρασκευή του 1944, στα Ψηλά Αλώνια της Πάτρας, την Τρίπολη από τους ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκονα, την Εύβοια, την Κόρινθο, τα Μέγαρα και σε τόσα άλλα μέρη.
Θα ρωτήσετε, μα κι αυτοί που πέρασαν από δίκη τί απόγιναν; Έμειναν λίγα χρόνια φυλακή (αν έμειναν)… και μετά την αποφυλάκιση τους βολεύτηκαν σε εμπιστευτικές θέσεις, πήραν τους βαθμούς τους, όσοι ήταν υπάλληλοι ανέβηκαν στην στρατιωτική ιεραρχία, αυτοί που ήταν στρατιωτικοί και το καταπληκτικό: Αρκετοί απ’ αυτούς πήραν συντάξεις σαν συμμετέχοντες στην… Εθνική ’Αντίσταση!
Έτσι αμείφτηκε στον τόπο μας η εθνική προδοσία!
istorika-ntokoumenta.blogspot.gr
