Σερσέμης, (τουρκ. Sersem ) καλείται αυτός που γελάει χωρίς λόγο. Αυτός που άσκοπα χαχανίζει.
Σερσέμης είναι ο ανόητος, ο μπουνταλάς , ο μπούφος. ( 1)
Με μία λέξη, ο Χάχας. Η λέξη τυγχάνει ηχομιμητική από τον ήχο του γέλιου.
Ο τύπος αυτός ανθρώπου «φύεται» παντού και εν αφθονία. Κι αν ακόμα δεν υπήρχε η σχετική περί του είδους του βιβλιογραφία, ο επιχειρών την περιγραφή του, δεν θα αντιμετώπιζε την παραμικρή δυσκολία, καθώς μια ματιά στο Κοινοβούλιο θα του αρκούσε.
Τα παλαιότερα χρόνια, το «συντηρητικό» σύστημα,στο μάθημα της έκθεσης, ζητούσε από τους μαθητές να περιγράφουν ανθρώπινους χαρακτήρες. Αυτό είχε ως θετική συνέπεια να εκπαιδεύονται, έστω στοιχειωδώς, να τους αναγνωρίζουν και να ή τους αποδέχονται ή να τους αποφεύγουν.
Αργότερα, όταν η παιδεία ντύθηκε φορεσιά «προοδευτική», τέτοιες προπονήσεις καταργήθηκαν, προφανώς, ως αντιδραστικές. Άλλα ταξίδια πλέον, άλλες θάλασσες. Τα παιδιά τώρα μαθαίνουν πιο σοβαρά πράγματα, όπως, μεταξύ άλλων, τα θεμελιώδη δικαιώματα των ερωτικών μειονοτήτων και των συναφών παρεκκλίσεων, καθώς και τα δικαιώματα των εγκύων μυγών, όπως έγραφε ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης, πνεύμα οξυδερκές και ανεξάρτητο και για τούτο άγνωστο στους «πνευματικούς» μας κάστορες.
Η νέα αυτή μέθοδος διδασκαλίας, όπως φημολογείται, καθιστά τους νέους προοδευτικότερους και σε μέγιστο βαθμό ευαίσθητους. Θρυλείται μάλιστα πως το Υπουργείο «παιδείας» ( που επί των ημερών του υπουργού κ. Φίλη και κάποιου κ. Λιάκου, θα μετονομαστεί σε Υπουργείο Ευαισθησίας ), διαθέτει ήδη και ειδικό όργανο μέτρησης αυτής, το λεγόμενο «Βλακόμετρο».
Να σημειωθεί πως το όργανο αυτό παραλαμβάνει, «δίκην σκυτάλης», έκαστος υπουργός παιδείας από τον προκάτοχό του, ομοίως όπως κινείται και το βαλιτσάκι με τα Πυρηνικά ανάμεσα στα εκάστοτε προεδρικά ανδρείκελα των ΗΠΑ.
Βεβαίως η μέθοδος αυτή έχει και τα αρνητικά της. Οι μαθητές δεν αναγνωρίζουν εύκολα πλέον τον «Χάχα» και με τον καιρό συνηθίζουν ακόμα και να τον ψηφίζουν για πρωθυπουργό!
Θα αντέτεινε κάποιος (και δικαίως) ότι και οι παλαιότεροι πρωθυπουργοί δεν στερήθηκαν του δικαιώματος να φέρουν, επαξίως, τον τίτλο του εθελόδουλου και μάλιστα τιμητικώς. Πλην, όμως, ουδείς μέχρι σήμερα είχε τιμηθεί, όπως ο σημερινός, με το μέγα βραβείο του «σερσέμη».
Εδώ τίθενται τα ακόλουθα ερωτήματα: Ποιός θνητός θα ανεχόταν έναν «Χάχα» να γελάει ανάμεσα σε δυστυχισμένους; Ποιος θα συγχωρούσε τον «γελάκια» σε στιγμές πένθους; Ποιος θα άντεχε τον ανόητο να χαριεντίζεται με τους βασανιστές της χώρας του; Ποιος θα έμπαζε στο σπίτι του έναν απρεπή και ανάγωγο; Ποιος άνθρωπος δεν θα ένιωθε την ανάγκη να τον απομακρύνει;
Ο λαός, ίσως, δεν θυμάται εκείνο το «Γελά δ’ ο μωρός κ’ άν τι μή γελοίον ή» (γελά ο ανόητος ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάτι αστείο) του Πιττακού, ούτε το «Γέλως άκαιρος, κλαυμάτων παραίτιος» (το άκαιρο γέλιο φέρνει κλάματα) του Μενάνδρου.
Θυμάται, όμως, τις παροιμίες «Γέλιο άσκοπο, μυαλό άσκεφτο» κι ακόμα «Γελά ο τρελός στ’ αγέλαστα».
Αυτός όμως ο λαός, που στον ιδιωτικό βίο του θα έστελνε στον αγύριστο τον απρεπή , ο ίδιος λαός, στον δημόσιο βίο του τον ψηφίζει.
Ανέχεται έναν δήθεν αριστερό πρωθυπουργό να γκρεμίζει τη χώρα του για το χατίρι των απατεώνων, να εξευτελίζει τους συμπατριώτες του που εμπιστεύτηκαν στα χέρια του τις ελπίδες τους, χασκογελώντας ως κοινός ανόητος.
Αυτόν ανέχεται, που δεν ντρέπεται όταν τον επαινούν οι τοκογλύφοι, που γελάει όταν η χώρα του πενθεί, που χαριεντίζεται όταν αυτοί οι αλήτες κομματιάζουν συστηματικά και μεθοδικά την Ελλάδα. Όταν αυτά τα εξαχρειωμένα άτομα του κοινού ποινικού δικαίου, που σαν αράχνες απομυζούν την ψυχή και το βιος μας, τολμούν να τον εξευτελίζουν, προσβάλλοντας, στο πρόσωπό του και την πατρίδα μας.
Βεβαίως, την ίδια ώρα που οι άρπαγες τον «επαινούν», ετοιμάζουν και την πτώση του. Περιφρονούν τον συνεργάτη τους κι όταν τελειώσει τη «δουλειά», θα τον ρίξουν στον χώρο ταφής των πολιτικών απορριμμάτων. «Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανείς».
Του το λένε, μάλιστα, από τώρα. Του το φωνάζουν κατάμουτρα!
Η εφημερίδα των Γερμανών τοκογλύφων, η διαβόητη Bild, του αφιέρωσε το ακόλουθο σχόλιο:
«H χώρα του είναι χρεοκοπημένη κι αυτός γελάει!»
Εμείς θα του αφιερώσουμε το ακόλουθο ποίημα : (2)
Ένας Διάβολος ξυδάτος
και με πονηριές γεμάτος
ψιθυρίζει κατιτί
μες του καθενός το αυτί.
Λέει σιγαλά κι εκείνου :
Υπουργός του κράτους γίνου.
Κι Υπουργός εκείνος βγαίνει
και στο Κεντρικό πηγαίνει.
Πάει, τρώει μια μερίδα
φεύγει, σώζει την πατρίδα.
Δείχνει μούτρα σοβαρά
και τρανού φερσίματα.
Μόνο που καμιά φορά
δέχεται φτυσίματα.
Μα του λεν καμπόσοι φίλοι
που κοντά του τρων και πίνουν :
Μη θυμώνεις σα σε φτύνουν
γιατί το’ χεις το μαντήλι;
1. Νέον Ορθ. Ερμ. Λεξικόν Δημητράκου/ Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλος – Φυτράκης
2. Γεωργίου Σουρή Άπαντα σελ.190
Νίκος Καραβέλος
nkaravelos@gmail.com
presspublica.gr
