Δυο λόγια με αφορμή την ίδρυση νέου κόμματος από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Είναι γεγονός ότι υπάρχει σήμερα πολύς κόσμος που δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά. Δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί μέσα από τις πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν.
Πολύς ο κόσμος που ονειρεύτηκε μια Ελλάδα διαφορετική. Μια Ελλάδα ισονομίας, ισοπολιτείας, αξιοκρατίας, σεβασμού ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, σεβασμού στη ζωή και στο περιβάλλον.
Τη χρονιά που μας πέρασε πίστεψε ότι το όνειρο του μπορεί να πραγματοποιηθεί. Επένδυσε σε μια νέα κυβέρνηση και ήλπιζε ότι θα δικαιωθεί. Δεν δίστασε και δεν τρομοκρατήθηκε από τον πόλεμο λάσπης, την προπαγάνδα και τις απειλές της εγχώριας συμμορίας (τσιράκια νταβατζήδων, διεθνών τοκογλύφων και ξένων πρεσβειών, μαζί με όλο το σύστημα της κομματοκρατίας που ελέγχουν) και που λυμαίνεται τη χώρα εδώ και πολλά χρόνια.
Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δεν αφορούσε μόνο το μνημόνιο αλλά εξέφραζε την ανάγκη του λαού να βάλει ένα τέλος στο παλιό και το σάπιο. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΟΧΙ ακολούθησαν τον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ(και μάλιστα με βαρβάτο μνημόνιο).
Γιατί πίστεψαν ότι αν και χάθηκε η μάχη των μνημονίων, θα μπορούσε να κερδηθεί τουλάχιστον η πολυπόθητη μάχη της κάθαρσης. Γιατί κατάλαβε ότι μόνο με κάθαρση θα μπορέσει να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο.
Πίστεψαν ότι ο Τσίπρας ως νέο και άφθαρτο πρόσωπο, θα μπορούσε να βάλει ένα τέλος σε όλους αυτούς που λεηλάτησαν και έβγαλαν όλο τον πλούτο της χώρας στο εξωτερικό. Που διαχειρίστηκαν ευρωπαϊκά κονδύλια τα οποία προορίζονταν για την ανάπτυξη της χώρας και τα μετέτρεψαν σε προσωπικές τους τραπεζικές καταθέσεις. Και μάλιστα δεν τους έφταναν αυτά. Παράλληλα έπαιρναν και δάνεια στο όνομα του λαού για να μπορέσουν να ταΐσουν όλο το πελατειακό κράτος, το σύστημα της κομματοκρατίας που τους επέτρεπε να κυβερνούν λεηλατώντας το μέλλον της χώρας.
Κι έτσι μοιραία φτάσαμε στο "μαζί τα φάγαμε". Γιατί ο κλέφτης, για να γλιτώσει το τομάρι του πρέπει να γίνει θρασύς και αναιδής. Πρέπει να επιτεθεί για να μην αναγκαστεί να αμυνθεί. Πρέπει να ενοχοποιήσει όλους τους άλλους. Να συμμαχήσει και με τον διάβολο, δίνοντας του κεφάλια αθώων για να σώσει το δικό του.
Φυσικά προδόθηκαν και αυτοί που πίστεψαν στην κάθαρση. Και ήταν φυσικό μία κυβέρνηση δέσμια των μνημονίων, επαίτης της επόμενης δόσης, να μη μπορεί να αγγίξει κανένα σκάνδαλο και κανένα πρόσωπο αν δεν πάρει την έγκριση από τους τοκογλύφους(που τους αναβάθμισε σε θεσμούς για να μάθει η νέα γενιά, που δεν γνώρισε ελευθερία, να τους σέβεται). Μια κυβέρνηση που αναγκάζεται να τοποθετήσει σε νευραλγικές θέσεις ανθρώπους που υποδεικνύουν οι τοκογλύφοι και που ανήκουν στο σάπιο παρελθόν της κομματοκρατίας.
Και για να μη μπερδευόμαστε. Κάθαρση δεν είναι να βάλεις το παπαγαλάκι σου (που έχει όλα τα ονόματα της λίστας λαγκάρντ εδώ και χρόνια), να βγάλει ξαφνικά στον αέρα ένα όνομα την ώρα που κάνεις ένα ξεπούλημα ή που φέρνεις αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό λέγεται αντιπερισπασμός και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης όχι κάθαρση.
Κάθαρση επίσης δεν είναι να επιλέξεις κάποια ονόματα (από τα πολλά), από κάποια λίστα (από τις πολλές) και στα μουλωχτά να ανακοινώσεις ότι εισέπραξες ένα ποσό(υπέρ τοκογλύφων φυσικά).
Ούτε είναι κάθαρση να βάλεις δικούς σου ανθρώπους στην ενημέρωση, στη δικαιοσύνη κλπ προσπαθώντας να ελέγξεις το κομματικό κράτος αντί να το κατεδαφίσεις.
Κάθαρση είναι να ανοίξεις τη λίστα Νικολούδη. Στη λίστα αυτή είναι όλη η αφρόκρεμα της κομματοκρατίας. Τα πλήρη στοιχεία των εμπλεκομένων είναι κατατεθειμένα στις αρμόδιες αρχές από την τράπεζα της Ελλάδος. Δεν χρειάζεται δηλαδή ταυτοποίηση και πολύπλοκες χρονοβόρες διαδικασίες όπως σε άλλες λίστες. Όπως είχε πει ο Α. Μητρόπουλος δεν υπάρχει υπουργός οικονομικών που να μην βρίσκεται στη λίστα αυτή. Μαζί με ολόκληρο το υπουργείο του.
Το ζήτημα δεν είναι οικονομικό. Όχι ότι είναι λίγα τα λεφτά. Πολλά δισεκατομμύρια μπορεί να εισπράξει το κράτος μόνο από αυτή τη λίστα. Άμεσα. Το θέμα όμως είναι ότι πλέον όλα τα έσοδα μας πηγαίνουν κατευθείαν στη μαύρη τρύπα του χρέους.
Όμως υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα δημοκρατίας και μια μεγάλη ευκαιρία για κάθαρση. Σε μια λίστα που είναι γεμάτη από κρατικούς λειτουργούς και 90%+ μαύρα χρήματα.
Θέμα προσωπικών δεδομένων δεν μπορεί να τεθεί, είναι αδιανόητο για τέτοια εγκλήματα.
Ο πολίτης έχει δικαίωμα να γνωρίζει αν ο πολιτικός που τον κυβερνά είναι έντιμος άνθρωπος ή απατεώνας. Αν ο δικαστής που τον δικάζει, ο δημοσιογράφος που τον ενημερώνει, ο στρατιωτικός που τον προστατεύει, ο γιατρός που τον χειρουργεί, ο παπάς, ο καθηγητής, ο πολεοδόμος, ο εφοριακός κλπ αν όλοι αυτοί είναι έντιμοι άνθρωποι και μπορεί να τους εμπιστευτεί.
Και φυσικά ανοίγει ένα μεγάλο μέτωπο. Και μια σύγκρουση με δυνάμεις που κατέχουν δύναμη. Δηλαδή πως αλλιώς θα μπορούσε να επέλθει κάθαρση; Με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα πιάσαμε ένα λαβράκι ή πιάσαμε δυο λαβράκια;
Είναι λογικό να μη γνωρίζει ο πολίτης ότι ο πολιτικός που ψηφίζει βρίσκεται σε κάποια λίστα με μαύρα χρήματα και αύριο να τον ξαναψηφίσει; Διακόσια ονόματα πολιτικών μας έλεγαν. Που είναι τώρα; Που χάθηκαν;
Γιατί τα λέω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με το θέμα μας.
Λοιπόν είναι αλήθεια ότι η δεξαμενή του ΟΧΙ είναι μεγάλη. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί 62% πήρε το ΟΧΙ, εγώ που είμαι αντιμνημονιακό κόμμα δεν δικαιούμαι μεγάλο μέρος από αυτή τη δεξαμενή;
Η απάντηση όπως αποδείχτηκε στις προηγούμενες εκλογές, είναι όχι.
Απέτυχαν όλα τα (πραγματικά) αντιμνημονιακά κόμματα να μπουν στη βουλή. Οι μισοί ψηφοφόροι προτίμησαν την αποχή. Άρα το αντιμνημόνιο από μόνο του δεν είναι διαβατήριο. Και μάλιστα όταν δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και ανώδυνες. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Πρόταση όχι που να οδηγεί στον παράδεισο (όπως μερικοί καναπεδάτοι φραπεδόμυαλοι ζητούν) αλλά που βάζει τα θεμέλια για να χτιστεί στο μέλλον ένα γερό οικοδόμημα για τις νέες γενιές.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς σύγκρουση με το παλιό. Σαφώς αναφέρομαι τόση ώρα στη σάπια, παρασιτική, κρατικοδίαιτη αστική τάξη που κυβερνά τη χώρα και δεν επιτρέπει να αναδειχθούν νέες υγιείς δυνάμεις. Η κάθαρση είναι "προαπαιτούμενο" για να χτιστεί το νέο. Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, ρίξτε μία ματιά ΕΔΩ για να καταλάβετε γιατί αυτό το κράτος θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
Φυσικά όπως γίνεται αντιληπτό δεν είμαι της άποψης "για όλα φταίει ο καπιταλισμός".
Δεν είμαι επίσης της άποψης ότι η αριστερά δεν πρέπει να έχει ταξική μεροληψία (το διάβασα κι αυτό από συριζαίο αρθρογράφο και δεν το πίστευα). Δηλαδή τι είναι η αριστερά; Η προστασία των δικαιωμάτων των διαφόρων μειονοτήτων; Αυτός ο ρόλος της απέμεινε; Θα τρελαθούμε τελείως;
Και είναι προφανές από αυτά που γράφω ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση της αριστεράς χωρίς το δικαίωμα χάραξης εθνικής πολιτικής.
Αριστερά για μένα είναι να δοθεί η εξουσία στον λαό. (Τα υπόλοιπα είναι νεοταξίτικες μεθοδεύσεις και αντιλήψεις που δυστυχώς κυριαρχούν στα πανεπιστήμια μας, με το αζημίωτο φυσικά). Αριστερά είναι η πραγματική δημοκρατία, η άμεση δημοκρατία. Ο λαός να συμμετέχει παντού. Σε όλους τους θεσμούς. Να εκλέγει ο ίδιος τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (στον οποίο θα έχουν δοθεί αυξημένες αρμοδιότητες), να συμμετέχει στη δικαστική εξουσία (η οποία θα πρέπει πλήρως να ανεξαρτητοποιηθεί), να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του σε σοβαρά ζητήματα (έχοντας το δικαίωμα να προκαλέσει δημοψήφισμα δεσμευτικού χαρακτήρα με ένα εκατομμύριο υπογραφές).
Είναι παράλογα αυτά που ζητάω ή μήπως αυτονόητα; Μήπως θα πρέπει να διδαχθούμε κάποια πράγματα από την Ισλανδία; Το πως λειτούργησε η δημοκρατία στη χώρα αυτή όταν βρέθηκε σε δύσκολη θέση στριμωγμένη από τους τοκογλύφους;
Θέλουμε να μας κυβερνούν οι τοκογλύφοι τελικά; Γιατί όσο έχουμε αυτό το πολίτευμα, όπου ένας Πρωθυπουργός διορίζει τους πάντες και τους ελέγχει, θα μας κυβερνούν τοκογλύφοι. Και πραγματικά απόρησα με ένα απόσπασμα συνέντευξης της Ζωής, όπου γράφει ότι δεν χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτεύματος. Η άποψη μου είναι ότι όχι μόνο απαιτείται αλλαγή αλλά αυτή πρέπει να γίνει άμεσα πριν οι κυρίαρχες δυνάμεις καταφέρουν να ελέγξουν ή να διαφθείρουν μια νέα κυβέρνηση. Και άμεσα μπορεί να γίνει με δημοψήφισμα για αλλαγή του Συντάγματος. Υπάρχει προηγούμενο στο παρελθόν της μεταπολίτευσης.
Δεν πρέπει λοιπόν να απευθυνόμαστε στον λαό σα να είναι κοπάδι προβάτων. Ο λαός θέλει να διαβάσει συγκεκριμένα πράγματα στο πρόγραμμα. Όχι γενικολογίες και αοριστολογίες.
Θα τον βάλεις στην κυβέρνηση την επομένη των εκλογών; Αυτό θέλει να ξέρει. Και δυστυχώς έχει γίνει πολύ επιφυλακτικός μετά τη νίλα Τσίπρα. Ενός "ηγέτη" που ενώ είχε στα χέρια του τη δύναμη που του έδωσε ο λαός, να δώσει μια γενναία μάχη με τους τοκογλύφους και να αποσπάσει κάτι, έστω ένα μικρό καλό για τον λαό του, αποδείχθηκε μια κότα δέσμια της κομματοκρατίας και των συμφερόντων της αστικής τάξης και έγινε το παγκόσμιο σύμβολο του καρπαζοεισπράκτορα και του λακέ των τοκογλύφων.
Θα χρειαστεί να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια τα κόμματα της αριστεράς για να πείσουν ξανά τον λαό. Δυστυχώς.
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο δίκιο έχει ο José Saramago
«Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει»
αν και εγώ θα έλεγα σαν τίτλο ότι ίσως δεν θέλει να έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει
