Όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο, ωστόσο, το bulling εγχώριων και εξωχώριων κορακιών, άρχισε πριν καλά καλά φτάσουν οι νέοι υπουργοί στα γραφεία τους. Την ώρα που ο αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα τηλεφωνούσε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και αναφερόταν στην ανάγκη αντιμετώπισης της λιτότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι τραπεζικές μετοχές έχαναν το 40% της αξίας τους εξαιτίας μιας φήμης ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν.
Σχετική δήλωση δεν υπήρξε, εκτός και, ενοχλήθηκαν οι «αγορές» από την δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου ότι «η δικαιοσύνη θα είναι στο πλευρό των αδυνάτων», γεγονός ασυγχώρητο εάν συμβεί, καθότι, δεν θα μετατρέψει βέβαια τους πλούσιους σε φτωχούς αλλά θα πάρει το μαστίγιο από το χέρι τους.
Σύμφωνα με μια εκδοχή μπορεί να ενοχλήθηκαν από την δήλωση του Θεόδωρου Δρίτσα ότι η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευτεί την σύμβαση με την Cosco για το λιμάνι του Πειραιά, γεγονός ανεπίτρεπτο, ανήκουστο, για τα έως τώρα δεδομένα, αφού, τις κυβερνήσεις μέχρι τώρα τις εξέλεγαν οι πολίτες για να αντιπροσωπεύουν τις εταιρείες και όχι τον λαό. Το ζήτημα είναι σοβαρό, διότι, οι εγχώριοι ντήλερς, θα πρέπει να βγουν πίσω από το παραβάν και να λάβουν ξεκάθαρη θέση υπέρ των εταιρειών, γεγονός που προσθέτει μια δόση πικράδας στα χείλη όταν θα πρέπει να ξεστομίζουν θέσεις κατά των συμφερόντων της χώρας τους.
Ενδέχεται επίσης να ταράχτηκαν οι επενδυτές, από το πρωτοφανές γεγονός, μια κυβέρνηση να θέλει από τις πρώτες κιόλας μέρες να εφαρμόσει τα βασικά σημεία των θέσεων που είχε εξαγγείλει προεκλογικά. Βοά η πιάτσα των αλογομούρηδων, ότι δεν είναι πράγματα αυτά, μέχρι τώρα, ξέραμε ότι δινόταν υποσχέσεις τις οποίες κανείς δεν έπαιρνε τοις μετρητοίς, αφού, δουλειά των υπουργών ήταν να συναντήσουν αυτούς, να κανονίσουν τα μερτικά και να παρέπεμπαν για το τέλος της τετραετίας, αν φτάνανε και δεν σκοντάφτανε στην κακή αντιπολίτευση, οπότε, θα υποσχόταν ξανά τα ίδια στους χαχόλους ψηφοφόρους.
Υπάρχει κι άλλη ερμηνεία. Το αντιπολιτευόμενο κόμμα ΠΟΤΑΜΙ ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θέλει να κάνει κομμουνισμό με ακροδεξιούς και τον Δημήτρη Μάρδα αλλά, η κυβέρνηση, αρνήθηκε να καταγγείλει το ΠΟΤΑΜΙ πως προσπαθεί να βγάλει την χώρα από την κοίτη της και ότι διώχνει επενδυτές από την χώρα. Η αδυναμία της κυβέρνησης να κάνει τέτοιες καταγγελίες, αποτελεί υπερρεαλιστική προσέγγιση που αποσυντονίζει το πατρόν της ενημέρωσης, ώρα είναι να αρχίσουμε να μιλάμε πολιτικά και η κυβέρνηση να περιλάβει στις προγραμματικές της δηλώσεις το προεκλογικό της πρόγραμμα αντί να ρίξει μια γυροβολιά κατά τον ρεαλισμό.
Μπορεί πάλι, λέω, να φταίνε οι δηλώσεις του Γιάννη Βαρουφάκη για τα Καγιέν και τη χυδαία επιστροφή στο αρχαιοελληνικό μέτρο, ασυγχώρητες προτροπές, κλέβουν το ψωμάκι του Άδωνη, κι αν οι αγορές αφήναν το πράγμα ασχολίαστο, μπορεί ο Βαρουφάκης να νόμιζε ότι είναι ο στρατηγός των Σπαρτιατών Παυσανίας στη μάχη των Πλαταιών και ο έτερος υπουργός ο Νίκος Ξυδάκης, πως αποτελεί μετεμψύχωση του Αειμνήστου, αυτού ντε, που πέτυχε με πέτρα στο κεφάλι τον Μαρδόνιο και τον άφησε σύξυλο, και ύστερα θα μας μαζέψουν στο Σύνταγμα να μας προσφέρουν μέλανα ζωμό ενώ θα μας καλούν να αρνηθούμε τις κρεμ μπρουλέ.
Και βέβαια οι ξένοι επενδυτές μπορεί να πήραν στα σοβαρά το θρόισμα της νεραντζιάς έξω από το Μαξίμου όταν εμφανίσθηκε ο Γιάννης Δραγασάκης, ως αντιπρόεδρος μάλιστα, για να δηλώσει ότι δεν θα υπάρξει «ούτε ρήξη ούτε και συνέχιση μιας πολιτικής που οδηγεί στην καταστροφή». Η νερατζιά, το έπαθε το σοκ, διότι, αίφνης, δεν είδε τον Βαγγέλη Βενιζέλο ή τον Γιώργο Καρατζαφέρη κι έπαθαν βέρτικο τα φυλλαράκια της που όσο κι αν έψαξε περιμετρικά δεν είδε πουθενά την Μαρία Σπυράκη.
Να μην ξεχάσω και την ανάλυση Γιάννη Πρετεντέρη που κάλεσε τους υπουργούς να είναι ευγενικοί με τους δανειστές διότι πολλοί από αυτούς, τους δανειστές, είναι λεπτεπίλεπτοι και του στείλανε, του Πρετεντέρη, τα δάκρυά τους από την απαράδεκτη συμπεριφορά του Γιώργου Κατρούγκαλου να επαναπροσλάβει όσους τόσο ευγενικά απολύσανε. Τον είχανε παρεξηγήσει αυτόν τον Κατρούγκαλο, διεμήνυσαν, έβλεπαν το μεταξωτό μαντήλι στο πάνω τσεπάκι του κομψού του σακακιού, νόμιζαν ότι είναι της τάξης και της αβρότητας, κι αυτός, αποδεικνύεται Λαφαγιέτ συντασσόμενος, φευ, με τους Ξεβράβωτους.
Η ανακατωσούρα αυτή έλαβε διαστάσεις κοσμογονίας και, ξεφεύγοντας των ελληνικών συνόρων, συνοψίσθηκε έξοχα από τον Σέρβο πρωθυπουργό, ναι, ναι, τον Σέρβο, ο οποίος δήλωσε πως αυτός, συμφωνεί με την Μέρκελ κι αν ο Τσίπρας «με αυτήν την πολιτική βγάλει τη χώρα από την κρίση, τότε αυτό θα είναι κάτι ιδιοφυές και όλοι εμείς, που πιστεύουμε στη σκληρή δουλειά, θα πρέπει να απομακρυνθούμε». Πιο απλά, διαμαρτυρήθηκε ως μαθητής στο δάσκαλο «κύριε αυτός λύνει τις ασκήσεις με απλό τρόπο και όχι με διαφορικές εξισώσεις». Ένας λιμενεργάτης θα συνόψιζε «καλά εγώ μαλάκας είμαι;» αλλά ένας πρωθυπουργός δεν είναι λιμενεργάτης, αφήνω που μπορεί η ερώτησή του να έπαιρνε απάντηση.
Όλα τα παραπάνω ενδεχόμενα όμως σας αποκαλύπτω πως ουδεμία σχέση έχουν με την ταραχή των επενδυτών. Η αλήθεια βρίσκεται στην ανούσια πράξη του υπουργού Γιάννη Πανούση να μεγαλώσει αυθαιρέτως την χώρα. Διότι, αυτό ακριβώς έκανε, αφαιρώντας τα κάγκελα μπροστά από τη Βουλή, χώρο στον οποίο ούτε τα περιστέρια δεν έμπαιναν χωρίς να καταθέσουν νωρίτερα σχέδιο πτήσης. Η εκχώρηση του χώρου αυτού στους πολίτες ήταν ισοδύναμη με την παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ στους Κινέζους, και υπάρχει κίνδυνος η Βουλή που ήταν γεμάτη φίλους για τους επενδυτές σήμερα να έχει πλημμυρίσει από κούληδες. Αν συνεχίσει έτσι ο υπουργός που μπορεί να φτάσει ο ιμπεριαλισμός των φτωχοδιάβολων;
Απόστολος Λυκεσάς
