Ο βίος και η πολιτεία της οικογένειας Μητσοτάκη
Ο εκ Χανίων ορμώμενος Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του με "προσόντα" διαφορετικά από τους υπόλοιπους επαρχιώτες πολιτικούς. Δεν έφτασε στην Αθήνα όπως φτάνει ένας Φλωρινιώτης ή ένας Καστοριανός βουλευτής, που χάσκουν μπροστά στα μέγαρα της πρωτεύουσας. Δεν έφτασε με ένα ταγάρι και μια ζωντανή κότα, όπως ο Χατζηχρήστος στις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Μητσοτάκης στην Αθήνα έφτασε με τα "όπλα" του. Έφτασε με τα "κουμπούρια" του και αυτά ποτέ δεν τα αποχωρίζεται.
Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να τον οδηγήσουν στην εξουσία. Η Αθήνα είχε αρκετό κηφηναριό με τα ίδια προσόντα και δεν ήταν δυνατόν να τους παρακάμψει. Αυτό το οποίο χρειαζόταν ήταν ένα μεγάλο "άλμα". Έπρεπε να ρισκάρει, για ν' ανέβει στην κορυφή και αυτό δεν ήταν πρόβλημα για έναν άνθρωπο του οποίου δεν έλλειπε το ψυχικό σθένος να υποστηρίζει τις επιλογές του. Η ευκαιρία του δόθηκε μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου. Τα μεγάλα "αφεντικά" ήταν σφόδρα ενοχλημένα με τη μεγάλη νίκη των "κομμουνιστών" του Κέντρου. Σχεδόν είχαν πανικοβληθεί από μια Ελλάδα η οποία έδειχνε απείθαρχη, σε μια εποχή που οι Αμερικανοί επένδυαν στην πειθαρχία μέσα στην "αυλή" τους.
Άρα τι τους συνέφερε να γίνει; Να οδηγήσουν την Ελλάδα στην "ανωμαλία". Γιατί; Για να εφαρμόσουν την πάγια "φιλειρηνική" πολιτική τους. Γιατί με φόβητρο την εμφυλιοπολεμική σύγκρουση θα μπορούσαν να πουλήσουν "σωτηρία". Εκμεταλλευόμενοι τις νωπές εμφυλιοπολεμικές αναμνήσεις του ελληνικού λαού, θα μπορούσαν να επιβάλουν στην Ελλάδα μια "εθνοσωτήρια" κυβέρνηση. Το μόνο το οποίο είχαν ως πρόβλημα ήταν η ταυτότητα εκείνου που θα εμφάνιζαν ως υπεύθυνου της "ανωμαλίας". Το πρόβλημά τους ήταν αρκετά σοβαρό, γιατί έπρεπε τόσο αυτοί όσο και οι λακέδες τους να βρίσκονται από τη "σωστή" πλευρά. Έπρεπε τόσο το "παλάτι" όσο και η "δεξιά" να παραμείνουν στη "σωστή" πλευρά. Οι καταστροφείς της δημοκρατίας έπρεπε να διατηρήσουν τη δημοκρατική τους εικόνα. Δεν έπρεπε να ξανακάνουν το λάθος του Λαμπράκη —ο οποίος συσπείρωσε τους πάντες εναντίον της δεξιάς— και αυτό ήταν το δύσκολο του όλου εγχειρήματος.
Από τη στιγμή που η Ένωση Κέντρου κέρδισε τη νίκη στις εκλογές, δεν μπορούσε να παυτεί από την κυβέρνηση. Αν επιχειρούσαν να την πάψουν, είτε από την πρεσβεία είτε από το παλάτι είτε από την ΕΡΕ, θα υπήρχε πρόβλημα. Γιατί; Γιατί οι υποτιθέμενοι δημοκράτες της δεξιάς θα έπρεπε ν' αντιδράσουν αντιδημοκρατικά και αυτό θα προκαλούσε ζημιά σ' αυτούς που εκείνη την εποχή παρίσταναν τους θεματοφύλακες της δημοκρατίας. Επιπλέον, θα συσπείρωνε τους αντιπάλους τους και αυτό ήταν επικίνδυνο. Άρα τι ήταν το καλύτερο; Να ρίξουν από "μέσα" την Ένωση Κέντρου, ώστε οι "κομμουνιστές" να εμφανίζονται και πάλι σαν οι μη "αντιλαμβανόμενοι" τη δημοκρατική λειτουργία. Αυτοί να εμφανιστούν και πάλι σαν αντιδραστικοί και οι δεξιοί να βρίσκονται από τη σωστή πλευρά. Το ζητούμενο ήταν ν' ανατραπεί η κυβέρνηση της Ε.Κ. και η ίδια να "χρεωθεί" την πτώση της και άρα την "ανωμαλία". Το ζητούμενο ήταν ν' ανατραπεί η Ένωση Κέντρου και ταυτόχρονα να διχαστεί.
Άρα τι έπρεπε να κάνουν; Να βρουν αποστάτες. Να βρουν δηλαδή ανθρώπους, οι οποίοι θα προδώσουν τα πάντα. Που θα προδώσουν τη δημοκρατία. Που θα προδώσουν τους ανθρώπους που τους ψήφισαν. Που θα προδώσουν την παράταξή τους. Που θα προδώσουν δηλαδή το Σύνταγμα της εποχής εκείνης. Γιατί αυτό είναι προδοσία και όχι μια απλή πολιτική επιλογή; Γιατί, όταν κυρίαρχη είναι η παραταξιακή λογική, τα πράγματα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί ένας βουλευτής, ο οποίος διαφωνεί με τη λογική της ηγεσίας της παράταξής του, παραιτείται στο όνομα της δημοκρατίας. Παραιτείται της θέσης του βουλευτή, την οποία την κέρδισε ως μέλος μιας παράταξης και όχι ως άτομο. Όταν υπάρχει παραταξιακή λογική, η βουλευτική θέση ανήκει στην παράταξη και όχι στο πρόσωπο. Η διαφωνία οδηγεί στην παραίτηση του βουλευτή και όχι στην αποστασιοποίησή του. Απλά πράγματα. Όταν ένας παπάς διαφωνεί με την Ιερά Σύνοδο, παραιτείται και δεν παίρνει την εκκλησία —που λειτουργεί— για να εφαρμόσει το δικό του δόγμα. Η αποστασία είναι προδοσία του λαού. Είναι κλοπή ψήφων.
Οι Αμερικανοί γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στους δρόμους και έψαχναν αποστάτες. Οι δολοφόνοι της ελληνικής δημοκρατίας έψαχναν Έλληνες συνενόχους. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί η συνενοχή με τους Αμερικανούς θα τον "έδενε" για πάντα στις επιλογές τους. Το έγκλημα πάντα συνδέει τους συνενόχους μεταξύ τους. Ο ένας μπορεί να εκβιάζει τον άλλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αγνοεί ο ένας τον άλλο. Τη λογική του εγκλήματος τη γνώριζε ο Μητσοτάκης και σ' αυτήν επένδυσε. Έτσι λειτουργούν οι συμμορίες. Με την ομαδική συνενοχή των μελών τους. Στη μαφία, για παράδειγμα, υπάρχουν μερικά "έθιμα", που διασφαλίζουν τη μόνιμη πίστη και την επίσης μόνιμη συνεργασία μεταξύ των μελών της συμμορίας. Ένα από αυτά τα "έθιμα" είναι ο εξαναγκασμός του κάθε νέου μέλους σε μια δολοφονία μπροστά σε μάρτυρες. Γιατί; Για να μπορούν ν' απειλούν με καταστροφή αυτόν που θα επιχειρήσει να προδώσει τους "κάπο".
Το ανάλογο έγινε και σ' αυτήν την περίπτωση. Ο Μητσοτάκης έκανε το "καθήκον" του απέναντι στον υπερατλαντικό "κάπο" και "σκότωσε" την ελληνική δημοκρατία. Υποθήκευσε τη ζωή του, την καριέρα του, την οικογένειά του και "εκτέλεσε" μπροστά σε μάρτυρες την ελληνική δημοκρατία. Το μέγεθος της προδοσίας του ήταν τέτοιο, που του επέτρεψε να "προσπεράσει" πολλούς από τους μέχρι τότε αντιπάλους του. Πολλοί στην Αθήνα ανησύχησαν για την εύνοια που θα μπορούσε ν' απολαύσει ο Μητσοτάκης, εξαιτίας της εξυπηρέτησής του προς τους Αμερικανούς. Πολλοί ανησύχησαν με τα "πήγαινε-έλα" του στην πρεσβεία.
Μετά από αυτήν την εξυπηρέτηση ο "κάπο" δεσμεύτηκε να τον προστατεύει και να τον βοηθά, όποτε υπήρχε αυτή η ανάγκη. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τον Μητσοτάκη. Να συνδέσει τον εαυτό του με τα αμερικανικά συμφέροντα. Να γίνει ο "άνθρωπός" τους στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα οι πάντες ήταν δεσμευμένοι στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ένα έγκλημα. Όταν συνέφερε τον Μητσοτάκη, θα τον φυγάδευαν από τη χώρα οι Αμερικανοί και όταν συνέφερε θα τον επαναπάτριζαν. Όταν θα μοίραζαν "πίτες" στην Ελλάδα, θα έπρεπε πάντα να κρατούν μεγάλο "κομμάτι" και για τον Μητσοτάκη.
Από τη στιγμή που έγιναν όλα αυτά, ήταν πολύ φυσιολογικό να "αυτοεξοριστεί" ο αποστάτης. Δεν μπορούσε εκείνη την εποχή να παραμείνει στην Ελλάδα. Κινδύνευε από τον πρώτο Έλληνα που θα τον έβρισκε μπροστά του. Από τους πολίτες κινδύνευε και όχι από τη Χούντα, όπως ο ίδιος πάντα διατεινόταν. Η Χούντα δεν είχε κανέναν λόγο να κυνηγάει τον "ευεργέτη" της και τον άνθρωπο που η μεγάλη μάζα των εχθρών της τον μισούσε θανάσιμα. Η Χούντα είχε συμφέρον να παραμείνει ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, για να διχάζει την αντίπαλη παράταξη. Ευχής έργον θα ήταν για τη Χούντα να υπάρχει ο Μητσοτάκης και να προκαλεί εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις στο χώρο του Κέντρου.
Από αυτήν την πραγματικότητα προκύπτει κι ένα ερώτημα, το οποίο ακόμα δεν έχει απαντηθεί. Πού βρισκόταν ο Μητσοτάκης τη νύχτα του πραξικοπήματος; Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έπαιζε "πρέφα" με τους συγκρατούμενούς του. Κάποιοι όμως ισχυρίζονται —χωρίς να παίρνουν απάντηση— ότι ο Μητσοτάκης την κρίσιμη εκείνη νύχτα βρισκόταν στην αμερικανική πρεσβεία. Ποιο είναι το πιο πιθανό με βάση τη λογική; Να αφεθεί να συλληφθεί και να ρισκάρει να μπει στο ίδιο "κλουβί" με ανθρώπους που τον θεωρούσαν υπεύθυνο για τον πραξικόπημα και άρα τον μισούσαν θανάσιμα ή να πάει στους προστάτες του; Μέσα στο "κλουβί" θα έπαιζε "πρέφα" ή το "παιχνίδι των λυγμών";
Το θέμα είναι ότι ο Μητσοτάκης έφυγε από την Ελλάδα σαν "αντιστασιακός". Την "κοπάνησε" από τη Χούντα και η Χούντα αντί να πιάσει και να "ρημάξει" την οικογένειά του —όπως ήταν η αγαπημένη της συνήθεια με τους αριστερούς— της έδωσε διαβατήριο για να μεταναστεύσει. Μέχρι και η Ντόρα τη διωκόμενη αντιστασιακή παριστάνει, εξαιτίας εκείνης της "φυγής". Ο Μητσοτάκης συνέχισε οικογενειακώς την πολυτελή "αντίστασή" του στο Παρίσι. Εκεί "διωγμένος" και σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε δυνατότητα εξαγωγής συναλλάγματος, ζούσε πολυτελώς χωρίς να εργάζεται. Τα παιδιά του πήγαιναν στα καλύτερα σχολεία, προφανώς με υποτροφίες "αντίστασης". Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα λογικά. Πού τα έβρισκε τα χρήματα γι' αυτού του είδους τη ζωή; Ποιος του τα έδινε, εφόσον δεν τα διέθετε ο ίδιος; Εδώ δεν μιλάμε για "διακοπές" δεκαπέντε ημερών και για "μασούρια" κρυμμένα στις φόδρες. Μιλάμε για ένα διάστημα πολλών χρόνων και το οποίο κανένας δεν μπορούσε να υπολογίσει πότε θα τελείωνε.
Τα όσα ύποπτα όμως τον αφορούν δεν σταματούν εδώ. Το πρόβλημά του από ένα σημείο και πέρα ήταν το πώς θα μεθόδευε την επιστροφή του. Το να προσπαθήσει να επιστρέψει επί Χούντας δεν είχε νόημα, εφόσον θα ακύρωνε την προηγούμενη "δραπέτευσή" του. Αν προσπαθούσε να γυρίσει μετά την πτώση της, θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί οι πάντες θα τον περίμεναν με ανοιχτές "αγκάλες". Τι έκανε; Το τέλειο. Παραμονές της πτώσης της Χούντας επέστρεψε, για να τον συλλάβει η Χούντα και να τον κλείσει δήθεν φυλακή, ώστε η πτώση της να τον βρει στις φυλακές της και να "περάσει" σαν αντιστασιακός. Να περάσει απαρατήρητος στο κρίσιμο διάστημα και να μπει η περίπτωσή του στη λογική της "συγχώρεσης". Να προστεθεί στο κόστος το οποίο έπρεπε να πληρώσει ο λαός στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης.
Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα εξής: Πώς γνώριζε ότι η Χούντα επρόκειτο να πέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα κι εγκατέλειψε την ασφάλεια του Παρισιού, για να επιστρέψει στην Ελλάδα ώστε να συλληφθεί και να φυλακιστεί; Πώς γνώριζε ότι επρόκειτο περί μιας βραχυπρόθεσμης κατάστασης, ώστε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την οικογένειά του στο εξωτερικό; Αν συνδυαστεί η πτώση της Χούντας με την κυπριακή τραγωδία, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε να γνωρίζει και για την Κύπρο. Ποιος τον πληροφόρησε; Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Συλλαμβάνεται ο διαβόητος Χανιώτης αποστάτης και φυλακίζεται. Πού είναι το πιο λογικό να φυλακιστεί από τους διώκτες του; Εκεί όπου θα είναι στη δυσχερέστερη θέση και άρα αδύναμος ν' απειλήσει τους διώκτες του. Το λογικό δηλαδή ήταν να φυλακιστεί στον Έβρο ή στη Δράμα ή στη Φλώρινα. Πού φυλακίστηκε ο Χανιώτης αποστάτης; Στα Χανιά. Μάλιστα. Δεν γνωρίζουμε αν του δόθηκαν και τα κλειδιά από το κελί του.
Από τη στιγμή που μέσα στον "χαμό" επέστρεψε στην Ελλάδα, τα πάντα ήταν εύκολα γι' αυτόν. Τα "αφεντικά" του δεν θα τον άφηναν έξω από την "πίτα" της μεταπολίτευσης. Από τη στιγμή που το "αριστερό" κομμάτι της "πίτας" το είχαν προορισμένο για τον Ανδρέα και ο χώρος μισούσε τον Μητσοτάκη, τι περίσσευε; Ο χώρος της δεξιάς. Αυτό το "κομμάτι" επέλεξαν να του δώσουν, εξασφαλίζοντας καί την ακεραιότητα της "πίτας" καί την ικανοποίηση του "σκύλου". Γιατί; Γιατί από την μία του βρήκαν στέγη και από την άλλη "φόρτωσαν" στη δεξιά την "πηγή" του κακού της άλλης πλευράς. Τους βόλευε να ελέγχουν καί τις δύο πλευρές. Τους βόλευε, για να ελέγχουν το τεχνητό κλίμα πόλωσης της μεταπολίτευσης. Γι' αυτόν τον λόγο τον κάποτε τρομερό "διώκτη" της δεξιάς τον "βάπτισαν" δεξιό. Αυτοί τον "φόρτωσαν" στη ΝΔ. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να τον συμπεριλάβει στα μέλη της. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να του προσφέρει την ηγεσία της. Αυτοί ανάγκασαν σε ήττα τον Στεφανόπουλο και δεν γνωρίζουμε αν η Προεδρεία της Δημοκρατίας ήταν η "αποζημίωσή" του για εκείνη την ήττα.
Σ' αυτό το διάστημα βέβαια προσπαθούσε ν' "αποκαταστήσει" την τρομερά φθαρμένη εικόνα του. Τι έκανε; Ως γνήσιος αρχηγός συμμορίας, "θυσίασε" την κόρη του. Ως γνήσιος κερδοσκόπος "Αγαμέμνονας", θυσίασε την κόρη του για τα συμφέροντά του. Πάντρεψε την εικοσάχρονη τότε Ντόρα με έναν σχεδόν συνομήλικό του, αποδεικνύοντας ότι ο έρωτας εκτός από τυφλός έχει και άλλες παθήσεις. Πάντρεψε ένα μικρό κορίτσι με τον μεσόκοπο Παύλο Μπακογιάννη. Τον γεννηθέντα το 1935 παρακαλώ. Αν ζούσε σήμερα ο άνθρωπος αυτός, θα ήταν ένας εβδομηντάρης παππούλης. Γιατί το έκανε; Γιατί ο Μπακογιάννης είχε ένα καλό πολιτικό "προφίλ" και θα μπορούσε από πίσω του να "κρυφτεί" η συμμορία του αποστάτη. Η "αντιστασιακή" Ντόρα έγινε με αυτόν τον τρόπο η "Ιφιγένεια" της οικογένειας. Όπως συνέβη στα αρχαία Έπη, έτσι συνέβη και στα σύγχρονα "έπη" των Μητσοτάκηδων. Για να έχει αίσιο τέλος ο πόλεμος της συμμορίας, έπρεπε η "Ιφιγένεια" να θυσιαστεί και να παγιδευτεί με έναν πολλά υποσχόμενο γάμο. Οι φήμες της εποχής λένε ότι εκείνος ο γάμος παρέμενε τέτοιος μόνον στα χαρτιά. Οι φήμες μιλάνε για "ντοράκια" και για ανεξήγητα θεαματικές προόδους νεαρών στελεχών μέσα στη ΝΔ.
Με τον τρόπο αυτόν φτάσαμε στο περίφημο "βρώμικο" 1989. Τι έγινε τότε; Η μισή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού της, βρίσκεται στα δικαστήρια με κατηγορίες περί διαφθοράς και ο "κουφός" τρομοκράτης πηγαίνει και σκοτώνει τον Παύλο Μπακογιάννη για διαφθορά. Η Ελλάδα "βοά" για τα "πάμπερς" της διαφθοράς και οι "τρομοκράτες" πηγαίνουν και σκοτώνουν έναν άσχετο, που, ακόμα και διεφθαρμένος να ήταν, η απόστασή του από την εξουσία ήταν τέτοια, που δεν του επέτρεπε ν' αποκτήσει "μέγεθος" για την πρόκληση τρομοκρατικού χτυπήματος. Έναν πολιτικό, ο οποίος είχε σταδιοδρομία μερικών μηνών στην ελληνική βουλή. Είναι σαν να πάει κάποιος σε μια μεγάλη φονική φασαρία, να αγνοήσει επιδεικτικά τους εχθρούς του και να πάει να σκοτώσει το "κατοικίδιο" τους. Σ' αυτήν την περίπτωση δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Αυτός ο άνθρωπος ή είναι πολύ βλάκας ή είναι πολύ πονηρός και κάπου αλλού αποβλέπει και το οποίο προφανώς δεν είναι αντιληπτό.
Ήταν δηλαδή βλάκες οι τρομοκράτες ή μήπως δεν ήταν τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι εκτέλεσαν τον Μπακογιάννη; Θα ξεκινήσουμε τον συλλογισμό μας ανάποδα, για να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα. Ποιες ήταν οι συνέπειες αυτού του θανάτου; Επωφελήθηκε δηλαδή κανένας από αυτόν τον θάνατο; Ήταν "χρήσιμος" θάνατος, όπως ήταν αυτοί του Παναγούλη ή του Πέτρου; Θα κάνουμε απλές σκέψεις και τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να γίνει πρωθυπουργός χωρίς αυτόν τον θάνατο; Πριν από αυτόν τον θάνατο και με το μισό ΠΑΣΟΚ υπόδικο στα δικαστήρια απέτυχε να γίνει πρωθυπουργός. Μόνος του "έτρεξε" και βγήκε δεύτερος. Μόνος του το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τον γραφικό Τζανή πρωθυπουργό. Έναν άνθρωπο από τον οποίο θυμόμαστε μόνον την καδένα του και τίποτε άλλο. Ο θάνατος του Μπακογιάννη και τα κλάματα της χήρας έκαναν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Χωρίς αυτόν τον θάνατο θα "έσβηνε" ο Μητσοτάκης.
Σ' ό,τι αφορά τη διαδοχή της δυναστείας ισχύει κάτι ανάλογο. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να μεθοδεύσει τη διαδοχή του, αν δεν υπήρχε αυτός ο θάνατος; Ποια θα ήταν η ιστορία της οικογένειας με ζωντανό τον Μπακογιάννη; Ο Κυριάκος ήταν πολύ μικρός για να μπει στο παιχνίδι της διαδοχής και η Ντόρα ήταν πολύ "βαθιά" μέσα στην κουζίνα, για να βγει από αυτήν. Η Ντόρα θα παρέμενε μια καλή "νοικοκυρά" και δεν θα εμφανιζόταν όπως εμφανίζεται σήμερα. Το πολύ-πολύ να την καλούσαν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση δεύτερης σειράς, εφόσον ήταν σύζυγος ενός βουλευτή ανάλογης σειράς. Στην καλύτερη περίπτωση να ήταν σύζυγος υπουργού. Τίποτε παραπάνω. Ο θάνατος δηλαδή του Μπακογιάννη ήταν καταλυτικός τόσο για την πορεία τού αποστάτη όσο και για την πορεία της κόρης του.
Χωρίς αυτόν τον "χρήσιμο" θάνατο ο Μητσοτάκης θα εξαναγκαζόταν σε παραίτηση από την ηγεσία της ΝΔ, εφόσον κανένα κόμμα δεν δέχεται την ήττα χωρίς αντίπαλο. Θα καθηλωνόταν στο επίπεδο ενός Ράλλη, ενός Αβέρωφ ή ενός Έβερτ. Τα ανάλογα θα συνέβαιναν και στη ζωή της Ντόρας. Χωρίς αυτόν τον "χρήσιμο" θάνατο η Ντόρα δεν θα υπήρχε καν. Θα ήταν ακόμα μια από τις πολλές αργόσχολες Αθηναίες, που ασχολούνται μόνον με τα νύχια τους. Μια κόρη πλουσίου, που απλά θα έτρωγε από τη "λεία" της οικογένειας. Μια Αθηναία, που οι διαδρομές της θα περιορίζονταν ανάμεσα στο σπίτι, στο κομμωτήριο και καμιά επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι. Με το Μετρό θα πήγαινε σήμερα στους ολυμπιακούς αγώνες, αν και εφόσον βέβαια έβρισκε εισιτήρια. Όλα αυτά άλλαξαν θεαματικά μετά τον "χρήσιμο" θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.
Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει τώρα, είναι να βρούμε το "κόστος" αυτού του θανάτου γι' αυτούς που καλώς ή κακώς επωφελήθηκαν. Το "κόστος", που μετράται με πραγματικά κέρδη και ζημιές και όχι με τηλεοπτικά δάκρυα. Μιλάμε για τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος υποτίθεται ήταν "δικός" τους άνθρωπος. Άρα τι ψάχνουμε; Να βρούμε πόσο "δικός" τους ήταν. Πόσο δικός σου μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ξένος; Γαμπρός ήταν ο Μπακογιάννης και μάλιστα σε έναν γάμο που "έδυε". Τον καιρό της δολοφονίας του τις περισσότερες φορές κοιμόταν στο γραφείο του και όχι στο σπίτι του. Αυτό δεν έχει σχέση με την κουτσομπολίστικη παραπληροφόρηση, παρά προκύπτει από την ακροαματική διαδικασία, εφόσον κάποιοι τον παρακολουθούσαν με σκοπό να τον δολοφονήσουν.
Όταν είσαι Μητσοτάκης και θυσιάζεις την εικοσάχρονη κόρη σου για τα συμφέροντα της οικογένειας, πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν ο θάνατος ενός ξένου μπορεί να εκτοξεύσει στα ουράνια τα συμφέροντα αυτά; Πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν είσαι ένας συμφεροντολόγος, όπως ο Μητσοτάκης; Όσο και να κλαις, φαίνεται στα μάτια σου αν κάτι υπολογίζεις ή όχι. Εμείς δηλαδή δεν λέμε ότι ο Μητσοτάκης σκότωσε τον Μπακογιάννη. Εμείς λέμε ότι, μόλις έμαθε ο Μητσοτάκης γι' αυτόν τον θάνατο, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν υπολογισμοί. Είμαστε βέβαιοι ότι πρώτα υπολόγισε τα κέρδη τα οποία θα προέκυπταν από αυτόν τον θάνατο και μετά άφησε τη "θλίψη" να τον "πνίξει". Ο άνθρωπος είναι άρρωστος με τα συμφέροντά του. Τον ίδιο του τον θάνατο μπορεί από τώρα να έχει σχεδιάσει πώς να τον εκμεταλλευτεί. Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια του στον επικήδειό του θα πει καμιά παπανδρεϊκού τύπου "ατάκα" του στυλ "…τα έμαθες τα νέα παππού"; Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια θα κάνει τι. Μπορεί από τώρα να έχει βγάλει το "χρίσμα" για το ποιο εγγόνι έχει το κληρονομικό "χάρισμα".
Πυροβόλησε ένας τρελός — ήταν σίγουρα τρελός, για να μην πετύχει έναν τέτοιο μεγάλο στόχο — …τη Ντόρα και η πρώτη κίνησή του δεν ήταν να τη δει ή να σκεφτεί τι θα κάνουν ως οικογένεια — και άρα με τα μέσα που διαθέτουν — για ν' αποτρέψουν στο μέλλον μια ανάλογη δυσάρεστη κι επικίνδυνη κατάσταση. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει υλικά αγαθά από το κράτος. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει θωρακισμένη λιμουζίνα. Να ζητήσει από το κράτος να ξοδευτεί, για να μην ξοδευτεί ο ίδιος. Αυτό τον ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα και μετά όλα τ' άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και με την υπόλοιπη οικογένεια. Η Ντόρα πήγε για "εισπράξεις" στην Ευρυτανία και ούτε για συμβολικούς λόγους δεν κοιμήθηκε στο σπίτι των πεθερικών της. Η Ντόρα έφτασε στο σημείο να ξαναπαντρευτεί και δεν εγκαταλείπει το όνομα-περιουσία.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί απλούστατα από αυτά προκύπτουν ορισμένοι προβληματισμοί. Αν κάποιοι γνώριζαν όλα αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε, πιθανόν να προσπάθησαν να "βοηθήσουν" τον Μητσοτάκη με αυτήν την πράξη. Πώς πηγαίνει ένας φίλος εν αγνοία σου και με δική του ευθύνη και σου αγοράζει κάτι το οποίο έχεις ανάγκη για να στο κάνει δώρο; Απλά πράγματα. Αν μάθεις ότι ένας φίλος σου θέλει να κάνει ομελέτα και γνωρίζεις ότι δεν έχει αβγά, δεν σου περνάει από το μυαλό να του κάνεις μια ευχάριστη έκπληξη και να του τα πας δώρο; Αν δηλαδή κάποιοι "φίλοι" του Μητσοτάκη γνώριζαν την οικογενειακή κατάσταση του Μπακογιάννη και γνώριζαν και τον χαρακτήρα του αποστάτη, δεν είχαν λόγους να είναι επιφυλακτικοί.
Κέρδη του προσέφεραν χωρίς πραγματική ζημιά, εφόσον δεν πείραξαν κάποιο πραγματικό μέλος της οικογένειάς του. Αυτό είναι το ζητούμενο να μάθουμε κάποτε. Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι σκότωσαν τον Μπακογιάννη; Ποιοι έβαλαν τα "αβγά" για να κάνει "ομελέτα" ο Μητσοτάκης; Ποιοι μπορούσαν ν' αναλάβουν μια δολοφονική επίθεση τόσο μεγάλου βαθμού δυσκολίας; Δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι έναν φυλασσόμενο βουλευτή. Δεν είναι εύκολο χωρίς εσωτερική πληροφόρηση να μάθεις τις συνθήκες φύλαξής του.
Αυτά είναι δύσκολα πράγματα και απαιτούν επαγγελματισμό. Μόνον μυστικές υπηρεσίες μπορούν να φέρουν εις πέρας τέτοιου είδους ενέργειες. Και πάλι θα ισχυριστούμε τα ίδια πράγματα. Για όσο διάστημα δεν είχε "εξαρθρωθεί" η 17 Νοέμβρη, όλοι πιστεύανε ότι θα μπορούσαν να είναι οι τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι τον σκότωσαν, εφόσον τους φαντάζονταν κάτι σαν παράνομους Τζέιμς Μποντ ή σαν Φαντομάδες. Από τη στιγμή που γνώρισε ο κόσμος τους καταδικασθέντες σαν δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, έπαψε να πιστεύει ότι αυτοί είναι οι δολοφόνοι του Μπακογιάννη. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε από την ακροαματική διαδικασία. Αυτά τα οποία λέγανε οι "ομολογήσαντες" δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα είδαν οι αυτόπτες μάρτυρες. Για τον γράφοντα τα πράγματα είναι απλά. Αυτοί οι οποίοι σήμερα είναι φυλακισμένοι, δεν είναι άξιοι ούτε μια πίτσα να παραδώσουν. Ο χοντρός θα την έτρωγε και ο αγράμματος δεν θα έβρισκε τη διεύθυνση.
Απ' όλα αυτά όμως που ισχυριζόμαστε δεν προκύπτουν αντικειμενικές κατηγορίες. Συμβαίνει αυτό το οποίο είπαμε και για την περίπτωση του Παπανδρέου. Η εκτίμησή τους δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα του υποκειμενικού. Όσο εύκολα μπορεί να συμφωνήσει κάποιος ότι οι συνέπειες αυτών των πράξεων ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής και έχουν και ποινικές προεκτάσεις, άλλο τόσο εύκολα μπορεί και να διαφωνήσει. Μπορεί ο Μητσοτάκης από βλακεία να πραγματοποίησε την αποστασία. Μπορεί να μην εκτίμησε καλά την κατάσταση. Θα τον κατηγορήσει κανένας για τη βλακεία του; Είναι θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου η βλακεία. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να τον αγαπούσαν και πραγματικά να τον βοήθησαν. Αυτοί οι άνθρωποι να τον φυγάδευσαν και οι ίδιοι άνθρωποι να τον πληροφόρησαν για τα προβλήματα της Χούντας, ώστε να επιστρέψει στον κατάλληλο χρόνο. Μπορεί να μην συνέβη τίποτε απ' όλα αυτά και να ήταν απλά τυχερός. Όλα δηλαδή όσα ισχυριζόμαστε μπορεί και να είναι αποτελέσματα τύχης. Θα τον κατηγορήσουμε επειδή ήταν τυχερός;
Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη Ντόρα. Μπορεί η γυναίκα να ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της. Είχε έναν άτυχο γάμο, ο οποίος έγινε τύχη μετά τη θεαματική διάλυσή του, εφόσον έτσι κι αλλιώς αυτή η διάλυση ήταν αναπόφευκτη. Μπορεί πράγματι να επωφελήθηκε από τον θάνατο του συζύγου της και να έγινε ισχυρή επιδιδόμενη στην "τυμβωρυχία". Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία χήρα που σκυλεύει τον νεκρό σύζυγό της. Αυτά όλα δεν αποτελούν στοιχεία για να την κατηγορήσουμε. Μπορεί να την αμφισβητούμε ως προς την ηθική της αλλά μέχρι εκεί. Η ανηθικότητα δεν είναι έγκλημα, που τιμωρείται από τον νόμο.
Άρα τι κάνουμε σ' αυτήν την περίπτωση; Στην περίπτωση του Μητσοτάκη αναζητούμε μόνον εκείνα τα στοιχεία που να τον ενοχοποιούν πραγματικά. Ποια είναι αυτά; Οι φήμες της εποχής λένε ότι οι Αμερικανοί, αναζητώντας αποστάτες, περιφέρονταν στους δρόμους με βαλίτσες γεμάτες δολάρια. Αυτές τις φήμες δεν τις σκόρπισαν περαστικοί στο δρόμο, που τους είδαν με βαλίτσες και κατάλαβαν τι περιείχαν. Αυτές οι φήμες προφανώς βγήκαν στη "φόρα" από ανθρώπους που τους προτάθηκε η αποστασία κι αρνήθηκαν. Από ανθρώπους που είδαν το "χρώμα" του αμερικανικού χρήματος. Αλλιώς δεν μπορεί να βγει μια τέτοια φήμη. Χιλιάδες φιλοαμερικανικές θέσεις έχουν πάρει πολιτικοί μας, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ η φήμη ότι πληρώθηκαν γι' αυτές.
Η φήμη δηλαδή είναι ο "καπνός" στην υπόθεση και εμείς αναζητούμε τη "φωτιά". Το ερώτημα εδώ είναι το εξής: Ο Μητσοτάκης την αποστασία την έκανε δωρεάν, επειδή αυτή ήταν η πολιτική του εκτίμηση ή πληρώθηκε για να την κάνει; Το πρώτο είναι πολιτικό λάθος από το οποίο δεν προκύπτει ποινική ευθύνη, ενώ το δεύτερο είναι έγκλημα. Γνωρίζει το ελληνικό κράτος το "πόθεν έσχες" του Μητσοτάκη εκείνη την εποχή; Χτύπησε κανένας εισαγγελέας την πόρτα του, για να μάθει την αλήθεια; Μπορεί τα πάντα να ήταν ψέματα πολιτικών του αντιπάλων ή αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας κάποιων πολιτών. Το κράτος γνωρίζει τι ήταν όλα αυτά; Διερεύνησε την υπόθεση; Ας το έκανε, για να προστατεύσει τον πολίτη Μητσοτάκη από τις ανυπόστατες φήμες. Το έκανε; Γιατί άφησε να κυκλοφορεί μια φήμη, που "μόλυνε" την πολιτική ζωή;
Πώς αμύνθηκε ο Μητσοτάκης σ' αυτήν την κατάσταση; Πάγια τακτική του Μητσοτάκη είναι να κρύβεται πίσω από την περιουσία της Μαρίκας. Αυτή βέβαια είναι μια πάγια οικογενειακή τους τακτική, εφόσον όλοι τους ήταν εκτός των άλλων και γνωστοί προικοθήρες. Από γυναικείες κιλότες ξεκινάνε το χτίσιμο των περιουσιών τους. Το ίδιο έκανε και ο θείος του ο Βενιζέλος. Όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν τον παρανόμως αποκτηθέντα πλούτο, κρύβονται πίσω από τις "προίκες". Το λεπτό σημείο εδώ είναι το εξής: Τα έξοδα στο Παρίσι εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να τα δικαιολογήσει η ελληνική "προίκα" της Μαρίκας. Όσο μεγάλη κι αν ήταν, δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Γιατί; Γιατί εκείνη την εποχή απαγορευόταν η εξαγωγή συναλλάγματος. Ήταν παράνομο να έχει κάποιος Έλληνας καταθέσεις σε ξένες τράπεζες. Ποιος λοιπόν πλήρωνε τα έξοδα της οικογένειας στο Παρίσι;
Ο μαφιόζος Μητσοτάκης, δηλαδή, αν την "πατήσει", θα την "πατήσει" από το σύνδρομο "Αλ Καπόνε". Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο δικός μας γκάνγκστερ, όπως και ο όμοιός του στις ΗΠΑ, δεν θα την "πατήσει" από τα τρομερά εγκλήματά του, αλλά από την "τσέπη" του. Αυτή είναι η μοίρα των ικανών μαφιόζων. Αυτή είναι η κατάρα του σιναφιού τους. Τα εγκλήματα κρύβονται, ενώ ο πλούτος όχι. Αν αποφασίσει σήμερα το ελληνικό κράτος ν' ανοίξει τους λογαριασμούς της οικογένειας Μητσοτάκη, θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Την Αφρική να κληρονομούσε η Μαρίκα, δεν θα μπορούσε να "κρυφτεί" ο αποστάτης πίσω από την προίκα της. Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της χώρας. Μια από τις πλουσιότερες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης.
Το πώς κατόρθωσε ο αποστάτης εν μέσω διωγμών, εξοριών και "θυσιών" για την πατρίδα να δημιουργήσει μια τέτοια περιουσία, αυτό μόνον ο ίδιος μπορεί να μας το εξηγήσει. Πώς κατόρθωσε ο εκ Χανίων ορμώμενος φτωχοπρόδρομος να γίνει μεγιστάνας, χωρίς ποτέ ν' ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική; Αυτό μπορεί να το εξηγήσει κανείς; Μπορεί να εξηγήσει ο Μητσοτάκης τον οικογενειακό του πλούτο; Αν δηλαδή τον Παπανδρέου τον "κυνηγάνε" πτώματα, τον Μητσοτάκη τον "κυνηγάνε" βαλίτσες γεμάτες χρήματα και λογαριασμοί ξενοδοχείων, κολεγίων κλπ..
Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και το μεγαλύτερο σφάλμα της μέχρι τώρα πορείας του. Το σφάλμα το οποίο η ευφυΐα του αποστάτη δεν εντόπισε, αλλά το εντόπισε το ένστικτο της Μαρίκας. Παραμονές της "εξόδου" του από τον μάταιο κόσμο μας, εγκατέλειψε τη βουλευτική ιδιότητα και ως εκ τούτου τη βουλευτική ασυλία. Σήμερα είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από πολλούς "φίλους" του. Κινδυνεύει άμεσα, αν κάποιοι πολίτες αρχίσουν να "παροτρύνουν" δημόσιες υπηρεσίες να κάνουν αυτό το οποίο έπρεπε να κάνουν αυτεπαγγέλτως και δεν το έκαναν. Είναι εθνική υπόθεση ν' ανοιχτούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί της οικογένειας Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο θα μάθουμε κρυφές "πτυχές" της ιστορίας μας. Η "καταγωγή" τής κάθε κατάθεσης θα μας δίνει εξηγήσεις για πολλά εθνικά μας θέματα.
Φτάνοντας σ' αυτό το σημείο, μπορούμε να καταλάβουμε και ορισμένα άλλα πράγματα. Η μεγάλη αγωνία των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων για τη δίκη της 17 Νοέμβρη μπορεί να μην γεννήθηκε από την αγάπη τους προς τη δικαιοσύνη. Μπορεί όλοι αυτοί να βιάζονταν να κλείσουν οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Οι οικογενειακές διαδοχές είχαν γίνει και τα πράγματα είχαν πάρει τον "δρόμο" τους. Δεν τους συνέφερε όλους αυτούς να εκκρεμούν υποθέσεις, οι οποίες θα γίνονταν αντικείμενο έρευνας για κάποιους περίεργους. Με τη δίκη της 17 Νοέμβρη "έκλειναν" οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Με τη βοήθεια των υπερατλαντικών αφεντικών κατάφεραν να κλείσουν φακέλους, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστρέψουν τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της χώρας. Μέσα στα δικαστήρια τα πτώματα των Πέτρου και Μπακογιάννη "θάφτηκαν" νύχτα και για δεύτερη φορά.
Απλά, επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους Μητσοτάκηδες, θα πρέπει και σ' αυτό το σημείο ν' αναζητήσουμε το κέρδος τους. Ήταν αδύνατον ν' αφήσουν μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην την εκμεταλλευτούν. Ήταν αδύνατον να αγνοήσουν τα ένστικτά τους. Ήταν αδύνατον να μην συνδυάσουν το τερπνόν με τα του ωφελίμου. Τι έκαναν; Μετέτρεψαν τη δίκη της 17 Νοέμβρη σε οικογενειακό σώου, για να βολέψουν και τα παιδιά της Ντόρας. Αφού βρήκαν τον "παπά", να μην τον εκμεταλλευτούν; Τα "έσπρωξαν" όσο δεν έχει "σπρωχτεί" κανένας άλλος στην Ελλάδα. Χρησιμοποίησαν τα κανάλια και άρα το δημόσιο κεφάλαιο όπως χρησιμοποιεί κάποιος το χωράφι του. Μέχρι και πανελλήνιο διάγγελμα τους έδωσαν τη δυνατότητα να κάνουν.
Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Μαθαίνουμε ότι καί τα δύο "ορφανά" σκοπεύουν να μπουν στην "οικογενειακή" τους βουλή. Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα τον θείο Κυριάκο, έχουν "παρκάρει" σε πολυτελή κρατικά "stand by". Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα την επιτυχή πρακτική της παντρεμένης χήρας μάνας τους, θα ξεκινήσουν τις "εισπράξεις" τους από την Ευρυτανία. Η Ευρυτανία γι' αυτούς είναι προφανώς κάτι σαν οικογενειακός "κουμπαράς" για τη δύσκολη ώρα. Οι Ευρυτάνες γι' αυτούς είναι κάτι σαν ραγιάδες, που πρέπει υποχρεωτικά να τους καταβάλουν τον κεφαλικό "φόρο".
Το τρομερότερο κι απεχθέστερο όμως που ακούσαμε ήταν κάτι άλλο. Επειδή ο γαμπρός της Ντόρας έχει κι αυτός πολιτικές φιλοδοξίες, πρόσθεσε κι αυτός στο επίθετό του τον "τίτλο" Μπακογιάννης. Δημήτριος Ζαφειριάδης-Μπακογιάννης είναι το νέο όνομά του. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Έχουν εξευτελίσει τα πάντα. Τον Μπακογιάννη δεν τον "θάβουν" απλά για δεύτερη φορά. Τον "ξεγυμνώνουν" για πολλοστή φορά. Αυτό κάνουν κάθε φορά που χρειάζονται κάτι. Τον "ξεθάβουν" και τον "γδύνουν". Ό,τι μπορούν να πάρουν από αυτόν το έχουν πάρει. Με τα "ρούχα" του βολεύτηκε η χήρα και με τα "εσώρουχά" του θα βολευτούν τα "ορφανά". Μέσα στον χαμό προσπάθησε και ο γαμπρός της Ντόρας ν' αρπάξει τα "παπούτσια" του. Αυτήν τη μοίρα επιφύλασσαν για το αυτοδημιούργητο φτωχόπαιδο από τη Βελωτά.
Αυτό συμβαίνει στην κυριολεξία. Ο νεαρός γιος της Ντόρας μας το αποδεικνύει με τη στάση του. Είναι ένας γνήσιος Μητσοτάκης, ο οποίος αισθάνεται κύριος μέτοχος της εταιρείας "Μπακογιάννης Α.Ε." Ως Μητσοτάκης είναι θρασύς κι αχάριστος και ως μέτοχος της "εταιρείας" φροντίζει ό,τι κάνει να το κάνει υπό τον τίτλο του γιου του δολοφονηθέντος. Αυτά όλα δεν είναι δικές μας εικασίες. Αυτά αποκαλύφθηκαν στη διένεξή του με τη γνωστή εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Τι συνέβη εκεί; Η "Ελευθεροτυπία" είχε το "θράσος" να κρίνει ένα άρθρο-δόγμα του νεαρού. Η "Ελευθεροτυπία" είχε την αφελή εντύπωση ότι μπορούσε να κρίνει τον "ιδιοκτήτη" της τρομοκρατικής "ευαισθησίας" στη χώρα μας. Εισέπραξε τον τίτλο του "συνενόχου" και "συνοδοιπόρου" της οργάνωσης και ησύχασε.
Προφανώς η "Ελευθεροτυπία" δεν κατάλαβε ότι έχει να κάνει με έναν θρασύ κι αχάριστο Μητσοτάκη. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο νεαρός γόνος της οικογένειας είναι θρασύς κι αχάριστος. Είναι θρασύς, γιατί θέλει να "παρελάσει" στον δημόσιο βίο, χωρίς να κρίνεται και γι' αυτό "υπογράφει" τα άρθρα του σαν "θύμα". Είναι θρασύς, γιατί θέλει να "καπελώσει" τους ανθρώπους της γενιάς του χωρίς κανένα άλλο προσόν, παρά με ένα αγορασμένο πτυχίο των ΗΠΑ. Είναι όμως ταυτόχρονα κι αχάριστος. Γιατί; Γιατί, ενώ είναι ο ίδιος καθαρά δημιούργημα των ΜΜΕ, δεν διστάζει να επιτεθεί στα ίδια τα μέσα, όταν αυτά τον κρίνουν. Ενώ η "Ελευθεροτυπία" είναι ένα "εργαλείο" της οικογένειας, που τη βαστά πάντα στην επικαιρότητα, βρήκε τον "μπελά" της από αυτόν που είναι ευεργετούμενός της.
Η επίθεσή μας στον νεαρό δεν είναι άδικη, γιατί πλέον υπάρχει ως δημόσιο πρόσωπο και αυτά τα πρόσωπα κρίνονται. Αν ήταν ένα απλό θύμα της τρομοκρατίας και καθόταν σπίτι του, δεν θ' ασχολούμασταν καν με την περίπτωσή του. Δεν ασχοληθήκαμε με κανέναν όμοιό του και δεν θ' αλλάζαμε την τακτική μας απέναντι σ' αυτόν. Από τη στιγμή όμως που όχι μόνον διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και τρώει ήδη από τα δημόσια ταμεία, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Αυτήν τη στιγμή καταλαμβάνει μια δημόσια θέση, που μπορεί να ήταν όνειρο ζωής και κατάληξη καριέρας για έναν άλλο Έλληνα. Αυτήν τη στιγμή προετοιμάζεται για τη βουλή, που μπορεί ν' αποτελεί στόχο ζωής για κάποιον άλλον Έλληνα — περισσότερο χρήσιμο — και με περισσότερα προσόντα από αυτά του "κλαίοντος".
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
