Το ποίημα είναι η κραυγή μας αλλά και πάλι είναι ο τρόπος που έχουμε να κρατάμε σημειώσεις πάνω στις ψηφιακές πλέον, χαρτοπετσέτες αυτού του σκυλάδικου που λέγεται Κόσμος.
Το ποίημα είναι ίσως η λάμα με την οποία λίγο-λίγο προσπαθούμε να κόψουμε την αλυσίδα που μας δένει με το ξερατό μας.
Ως σκυλιά δεμένα σε κάποια αυταπάτη στοιχίζουμε τις απόψεις μας ανάμεσα στο διπολισμό που μας έχουν επιβάλει οι θεσμοί της Υπεραξίας.
Η μαμά Υπεραξία και ο μπαμπάς Κεφαλαιοκράτης έχουν δυο σπουδαία παιδιά που τα φροντίζουν με περισσή αγάπη. Το Κράτος και η αδερφούλα του η Εκκλησία είναι εδώ δίπλα μας και κοντά μας.
Ο Λαγός, ο Αμβρόσιος, ο Άνθιμος, οι ΜηΚυΟ. Με τον Καμμένο ή με τον Πετρουλάκη, με τον Τσίπρα ή με το Μητσοτάκη;
Διλλήματα βγαλμένα απ’ τα σπλάχνα της Σκύλας που γεννά εκμετάλλευση και βομβαρδισμούς. Απλήρωτη εργασία και πληρωμένους οργασμούς.
Μα, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Μα, εδώ καταφθάνει το ποίημα με τα πιστόλια του.
Ένα μεγάλο μέρος του ποιητικού αγώνα-όσο κι αν αυτός φαίνεται μάταιος-είναι να μην εξαιρούμε τίποτε απ’ τη γλωσσική ύλη που είναι και σκέψη και πράξη με όλη την εξωστρεφή της επιθετική σημασία.
Για να μην καταντήσει ο λόγος μας μια περισπούδαστη περιττολογία που την περιφέρουν δόκιμοι νεανίες και μη στις ματαιόδοξες αυτοαναφορές τους, θα πρέπει να δείξουμε το Κακό με το δάχτυλο.
Γιατί το Κακό δεν βρίσκεται εκεί που μας δείχνουν. Γιατί το Κακό και τα αυγά του τα απιθώνουν στη συνειδησιακή μας μήτρα κι εκεί γενούν και γίνονται τέρατα.
Γνωρίζουμε την «κρίσιμη μέρα» της αρρώστιας που μνημονεύει ο Ιπποκράτης. Η λέξη Κρίση συνορεύει πάντοτε με το θάνατο, η δε ημέρα της Κρίσης προϋποθέτει μάλιστα το θάνατο, τον κτόνο.
Η Κρίση είναι ανθρωποκτόνος. Σκοτώνει όχι αόριστα ανθρώπους, αλλά τους ανθρώπους μιας συγκεκριμένης τάξης.
Αντίθετα απ’ τους δογματικούς που στενεύουν και διαστρέφουν την πραγματικότητα, έχουμε χρέος να αγκαλιάσουμε την ολότητα και να διευρύνουμε όσο μπορούμε τα όρια του Σημαντικού.
Γιατί το Σημαντικό είναι αυτό που πάντα μας ξεφεύγει πάνω στην αδυναμία μας να περιφρουρήσουμε τις επαναστάσεις που κάναν άλλοι για μας.
Πάνω στην αδυναμία μας να γίνουμε εμείς η αλλαγή αλλά και ο πόθος για αλλαγή.
Όχι να καούμε αλλά να κάψουμε την ψευτοανάγκη του ανθρώπου για Εξουσία και μαστίγιο. Την ανάγκη τού Λαγού και των συνοδοιπόρων του για κωλοδάχτυλα και βρισιές στους πιο αδύναμους ανθρώπους του κόσμου. Στα παιδιά.
