Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στις μέρες μας, βασίζεται στην εκμετάλλευση ενός αρχέγονου ενστίκτου που βρίσκεται βαθιά μέσα στον κάθε άνθρωπο. Τον κανιβαλισμό. Στην αρχαιότητα αυτό το ένστικτο είχε κάποιο νόημα γιατί συνδεόταν ευθέως με τον αγώνα επιβίωσης του ατόμου. Με το πέρασμα όμως των αιώνων, εξασθένησε. Και ο λόγος ήταν ότι αναπτύχθηκε ένας πολιτισμός τέτοιος που παρείχε στον άνθρωπο τα προς το ζην, χωρίς να απαιτείται η εξόντωση του ανταγωνιστή για να εξασφαλιστεί το αγαθό.
Αυτή την πολιτισμένη ισορροπία ήρθαν να αλλάξουν οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά βίαιη μεταφορά πλούτου από τους φτωχούς στους πλούσιους. Ένας ακόμη ταξικός πόλεμος με κερδισμένους, μέχρι στιγμής, τις ελίτ του πλούτου.
Όπως σε κάθε τι καινούργιο, έτσι και στον καπιταλισμό, το ξεκίνημα είχε μία αθωότητα και έναν ρομαντισμό. Ο πλούσιος επένδυε σε μέσα παραγωγής, ο φτωχός εργαζόταν και έτσι υπήρχε μία ανακύκλωση του πλούτου. Η απληστία όμως του κεφαλαίου, η τάση του να συσσωρεύσει όσο περισσότερο πλούτο μπορεί και όσο το δυνατόν πιο εύκολα, γέννησε τον πιο άγριο καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό.
Οι επενδύσεις στην παραγωγή μειώθηκαν γιατί οι επενδύσεις σε τραπεζικές φούσκες, δηλαδή οι επενδύσεις στην ανθρώπινη δυστυχία, είχαν μεγαλύτερη απόδοση.
Μοιραία ένα μεγάλο πληθυσμιακό κομμάτι οδηγήθηκε στο περιθώριο. Άνθρωποι χωρίς εργασία, χωρίς εισόδημα που θα τους επέτρεπε να ζήσουν. Η απώλεια θέσεων εργασίας και η υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού είχε σαν αποτέλεσμα να ασκηθεί πίεση και στην μικρομεσαία τάξη, η οποία είδε τα εισοδήματα της να συρρικνώνονται. Και φυσικά οι ελίτ αποκόμισαν το όφελος, μαζί με το απαραίτητο υπηρετικό προσωπικό τους.
Έτσι σήμερα η ανθρωπότητα επιστρέφει στην εποχή των σπηλαίων. Ο άνθρωπος γίνεται κανίβαλος (ανταγωνιστικός) για να μπορέσει να επιβιώσει (όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει). Η μεγάλη κοινωνική ανισότητα είναι αυτό που συντηρεί τον νεοφιλελευθερισμό. Δημιουργείται μια κοινωνική ιεραρχία, όπου ο έχων κάτι περισσότερο από κάποιον άλλον (κεκτημένο) θεωρείται τυχερός και γίνεται πρόθυμο γρανάζι του συστήματος προκειμένου να μην χάσει την πλεονεκτική θέση. Μπορεί το κεκτημένο αυτό να είναι μηδαμινής αξίας, μπορεί η ζωή του έχοντος να είναι φτωχική και μίζερη, όμως όσο βλέπει γύρω του ότι υπάρχουν και χειρότερα, τόσο δοξάζει τον Θεό για την τύχη του και υπηρετεί με μεγαλύτερη προθυμία το σύστημα του κανιβαλισμού.
Μάταια προσπαθείς να του εξηγήσεις ότι ο λαός πρέπει να είναι ενωμένος απέναντι στους δυνάστες του για να μπορέσει να τους νικήσει. Ότι το ατομικό καλό περνά αναγκαστικά μέσα από το συλλογικό καλό.
Η απάντηση του καθενός που προστατεύει κάποιο κεκτημένο είναι μία. Κοινωνικός αυτοματισμός. Αυτό το επιχείρημα δόθηκε πολύ έξυπνα από τους εξουσιαστές, στους κάθε λογής βολεμένους του συστήματος ώστε να προστατεύονται θεωρητικά από επιθέσεις μη βολεμένων.
Εσύ του λες ότι πρέπει να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τους δυνάστες, να ανακτήσουμε τη δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία αλλά αυτός σκέφτεται πως θα χάσει το κεκτημένο του.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι το κεκτημένο του, το οποίο μπορεί και να το δικαιούται, να αγωνίστηκε στη ζωή του σκληρά για να το αποκτήσει ή οτιδήποτε άλλο. Είναι θεμιτό φυσικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ο κάθε άνθρωπος να αμείβεται ανάλογα με την προσφορά του και τους κόπους του. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά όταν αυτό το κεκτημένο αρχίζει να χρησιμοποιείται για την στήριξη του καθεστώτος και μάλιστα ενός καθεστώτος όπως του δικού μας. Όταν οι ελίτ μοιράζουν κεκτημένα δημιουργώντας στρατούς προθύμων. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο ψηφοφόρος γίνεται όμηρος του κεκτημένου του, για να έρθουμε σιγά σιγά και στα δικά μας.
Στην κατάσταση που είναι η χώρα μας και ο λαός μας, το να προστατεύει κάποιος το κεκτημένο του είναι αυτοκτονικό. Είμαστε υπό ξένη κατοχή. Έχουμε γίνει σκλάβοι και με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης θα μας φάνε όλους, έναν έναν χωρίς καμία μαζική αντίδραση. Γιατί βάζουμε το ατομικό και κατ' επέκταση το συντεχνιακό πάνω από το συλλογικό συμφέρον, πάνω από το εθνικό συμφέρον.
Περίπου ο μισός πληθυσμός στηρίζει ενεργά το ευρώ και ένα ακόμη μεγάλο ποσοστό, το κάνει παθητικά. Ο μόνος λόγος που μπορεί να στηρίζει κάποιος σήμερα αυτό το νεοναζιστικό νεοφιλελεύθερο έκτρωμα της ευρωπαϊκής ένωσης είναι γιατί νομίζει ότι έτσι προστατεύει κάποιο κεκτημένο του. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Όμως η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας δεν αποτελείται από πλούσιους. Ποιοί είναι τελικά αυτοί οι άλλοι που στηρίζουν το ευρώ, σε σημείο που να έχουμε ένα κοινοβούλιο 100% πάση θυσία ευρώ;
Δυστυχώς είναι ο φτωχός που προστατεύει κάποιο κεκτημένο σε σχέση με τον φτωχότερο, είναι και ο φτωχότερος που προστατεύει κάποιο κεκτημένο σε σχέση με τον εξαθλιωμένο. Αυτή είναι η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού. Με μια ανέξοδη ανισοκατανομή μικρής ποσότητας σανού, μαντρώνει όλα τα πρόβατα.
Φίλες και φίλοι, αν δεν ξεχάσουμε τα κεκτημένα μας, αν δεν πούμε ΝΑΙ ΡΕ θα φάω ένα χρόνο ή δύο χρόνια ψωμί κι ελιά προκειμένου να αποκτήσω την ελευθερία μου, θα είμαστε όλοι σκλάβοι για πάντα και κάθε μέρα που περνάει κάποιος γείτονας μας θα χάνει το κεκτημένο του μέχρι να έρθει η σειρά μας.
Ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται το 1/3 του πληθυσμού για να λειτουργήσει. Οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν προσφέρουν τίποτα και είναι επιζήμιοι καθώς καταναλώνουν πόρους.
Στις πλούσιες οικονομίες υπάρχει η δυνατότητα να επιβιώσουν τα 2/3 του πληθυσμού. Στις φτωχές χώρες όπως η δικιά μας, το μεγαλύτερο μέρος θα εξαθλιωθεί και θα αφανιστεί.
Χωρίς αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση θα είμαστε έρμαια στα νύχια της πιο αδίστακτης εγχώριας ελίτ, που πλέον έγινε απρόσωπη καθώς καλύπτεται πίσω από "κεφάλαια του εξωτερικού" και πολυεθνικές. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει και ιεραρχήσουμε σωστά τις προτεραιότητες μας θα καταφέρουμε να απελευθερωθούμε και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Ως πότε θα ανεχόμαστε την αδικία και την ανομία; Ως πότε θα υποθάλπουμε προδότες για να μην ρισκάρουμε τα κεκτημένα μας; Ως πότε θα επιτρέπουμε να δίνεται ασυλία στους εγκληματίες που μας χρεοκόπησαν και έβγαλαν τα μαύρα δισεκατομμύρια σε τράπεζες του εξωτερικού; Ως πότε θα υπομένουμε να καταστρέφονται συνάνθρωποι μας για μικρο-οφειλές, να κόβεται το ρεύμα και το νερό σε φτωχές οικογένειες, να υποβαθμίζεται καθημερινά η ποιότητα της ζωής όλων μας; Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας προσβάλλουν, να μας αποκαλούν τεμπέληδες και διεφθαρμένους - εμάς που φορτωθήκαμε ένα παράνομο χρέος - ενώ τους Ισλανδούς που το αποκήρυξαν να τους θεωρούν άρχοντες;
Η ρήξη με τους δυνάστες μας, εγχώριους και εξωχώριους, δεν μπορεί να είναι ούτε συμφωνημένη ούτε προϊόν ατυχήματος - όπως αφήνουν να εννοηθεί οι διάφορες συστημικές αντιμνημονιακές δυνάμεις. Η ρήξη πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη επιλογή και προαπαιτούμενο. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής αλλά κυρίως η κάθαρση που θα μας επιτρέψει να αναγεννηθούμε.
